Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 973/24

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

G. S.

I. w dniu 3 maja 2024 roku około godz. 20:00 w T. przy ul. (...), woj. (...)- (...), powiat (...), wbrew żądaniu osoby uprawnionej nie opuściła pomieszczenia biurowego znajdującego się w budynku jednorodzinnym na ogrodzonej posesji, czym działała na szkodę T. G., tj. o przestępstwo z art. 193 § 1 kk

II. w dniu 3 maja 2024 roku około godz. 20:00 w T. przy ul. (...), woj. (...)- (...), powiat (...), naruszyła nietykalność osobistą T. G. w ten sposób, że wielokrotnie uderzyła pokrzywdzoną ręką oraz packą na muchy po całym ciele, w wyniku czego pokrzywdzona doznała otarcia naskórka prawego kolana od wewnętrznej strony, czym działała na szkodę T. G., tj. o przestępstwo z art. 217 § 1 kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 3 maja 2024 r. T. G. przebywał wraz z mężem A. G. w swoim miejscu zamieszkania, tj. domu jednorodzinnym położonym w T. przy ul. (...). Jej mąż znajdował się w domu i oglądał telewizję a T. G. przebywała w przylegającym bezpośrednio do domu biurze, do którego wchodzi się bezpośrednio z podwórka. Około godziny 20:00 G. S., będąca matką E. G., która pozostawała w związku małżeńskim z synem T. G., przyjechała do miejsca zamieszkania pokrzywdzonej. Przez furtkę zamkniętą wyłącznie na klamkę weszła na teren posesji T. G., a następnie przez uchylone drzwi do jej biura. Po wejściu G. S. zamknęła drzwi i powiedziała, że przyjechała po wnuka. Na wieść, że wnuk tu nie mieszka, G. S. zaczęła ubliżać pokrzywdzonej i jej rodzinie. Pokrzywdzona w tym czasie otrzymała telefon od swojej córki, D. B., którą poinformowała, że oddzwoni. Po zakończeniu rozmowy G. S. zabrała pokrzywdzonej telefon a następnie stanęła tak, że T. G. nie mogła wyjść zza biurka. Zaczęła popychać pokrzywdzoną. Złapała leżącą nieopodal packę na muchy i zaczęła uderzać nią T. G. po całym ciele. T. G. kilkukrotnie wzywała G. S. do opuszczenia jej posesji. Próbowała również zawołać na pomoc męża. G. S. kilkukrotnie popchnęła T. G., uderzała ją również ręką po całym ciele. Po jakimś czasie G. S. przestała atakować T. G., rzuciła pokrzywdzonej telefon na biurko i uciekła z biura. Następnie wsiadła do samochodu, który prowadzony był przez E. G. i odjechała.

zeznania T. G.

1-3, 133v.-134

zeznania A. G.

18-19, 134-134v.

protokół oględzin osoby

8-10

płyta CD

53

notatka urzędowa

54-55

protokół oględzin rzeczy

72-74

Na skutek zdarzenia z dnia 3 maja 2024 r. T. G. doznała obrażeń ciała w postaci stłuczenia kolana prawego, skręcenia kciuka lewego, otarcia naskórka kolana prawego, podbiegnięcia krwawego łokcia lewego, otarcia naskórka przedramienia lewego, otarcia naskórka przedramienia prawego, otarcia naskórka kciuka lewego i otarcia naskórka kciuka prawego. Obrażenia te spowodowały naruszenie czynności narządu ruchu i skóry trwające nie dłużej niż siedem dni.

opinia sądowo-lekarska

36

G. S. ma 61 lat i nie była dotychczas karana sądownie.

dane o karalności

28

1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

zeznania T. G.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania pokrzywdzonej, które odnosiły się do popełnionych na jej szkodę przestępstw. W dużej mierze na ich podstawie Sąd dokonał ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Przede wszystkim podkreślić należy, że jej depozycje były konsekwentne, wewnętrznie spójne i logiczne. W ocenie Sądu pokrzywdzona dążyła do przedstawienia relacji zgodnej z prawdą i zeznawała w sposób wyważony.

zeznania A. G.

A. G. jest mężem pokrzywdzonej. W swoich zeznaniach podał, że w dniu 3 maja 2024 r. widział jak oskarżona biegła do bramki, otworzyła ją, a następnie wsiadła do samochodu i odjechała. Pokrzywdzona stała zaś na środku podwórza, ręce jej się trzęsły i płakała. Sąd nie miał podstaw, by kwestionować wiarygodność zeznań świadka, albowiem są one spójne z polegającymi na prawdzie depozycjami pokrzywdzonej.

notatka urzędowa

Sąd przyznał walor wiarygodności wszystkim dowodom z dokumentów dołączonych do akt sprawy, ponieważ zostały sporządzone przez kompetentne do tego osoby. Sąd nie znalazł podstaw, by podważyć ich wiarygodność. Żadna ze stron postępowania nie wnosiła zastrzeżeń w tym zakresie.

opinia sądowo-lekarska

Sąd uznał, iż opinia sądowo-lekarska zasługuje na obdarzenie jej przymiotem prawdziwości. Opinia zawierała klarowne i szczegółowe wnioski.

1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

wyjaśnienia G. S.

G. S. nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i wyjaśniła, że jest matką E. G., która rozwiodła się z synem T. G. we wrześniu 2023r. Aktualnie pomiędzy jej córką a M. G. toczy się postępowania o ustalenie kontaktów z synem stron - małoletnim J. G., który do lutego 2024 r. zamieszkiwał wraz z matką w miejscu zamieszkania oskarżonej. W lutym 2024 r. udał się na ferie zimowe wraz ze swoim ojcem, a po ich zakończeniu nie powrócił już do matki. Na tym tle pojawił się poważny konflikt rodzinny. Z tego też powodu w dniu 3 maja 2024 r. oskarżona udała wraz z córką E. G., do miejsca zamieszkania rodziców M. G. uważając, że znajduje się tam małoletni J.. Oskarżona wskazała, że weszła na posesję przez otwartą furtkę, za jej córka pozostała w samochodzie. Po wejściu do biura T. G. przywitała się i oświadczyła, że chce porozmawiać na temat J.. W wyniku rozmowy T. G. zaczęła się na nią złościć i powiedziała, że oskarżona ma się wynosić z jej domu. Gdy oskarżona powiedziała, że muszą dokończyć rozmowę, T. G. zaczęła jej ubliżać słowami uznawanymi za obelżywe a następnie próbowała ją uderzyć packą na muchy. W wyniku obrony własnej oskarżona wyrwała T. G. packę na muchy, co spowodowało upadek pokrzywdzonej na fotel, w którym siedziała. Pomiędzy oskarżoną a pokrzywdzoną wywiązała się kłótnia. Sytuacja trwała około 30 minut. T. G. wzięła stojący przy ścianie kij od miotły i chciała nim uderzyć oskarżoną. Ta w obronie własnej złapała kij i go odepchnęła. Następnie pokrzywdzona wypchnęła ją za drzwi.

Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej, bowiem pozostawały one w sprzeczności z treścią zeznań pokrzywdzonej i świadka A. G., a także z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Wyjaśnienia oskarżonej, nieprzyznającej się do popełnienia zarzucanych jej czynów, Sąd uznał więc za linię obrony, zmierzającą do umniejszenia winy lub uniknięcia odpowiedzialności karnej.

zeznania świadka E. G.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka E. G., córki oskarżonej. Zdaniem Sądu zeznania tego świadka jako sprzeczne z zeznaniami pokrzywdzonej, które stanowiły podstawę do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie nie zasługiwały na uznanie za wiarygodne. Ponadto świadek jako osoba najbliższa dla oskarżonej miała interes prawny, aby składać zeznania korzystne procesowo dla tej osoby.

zeznania świadków D. B. i M. G.

Świadek D. B. i M. G. są dziećmi pokrzywdzonej. W zeznaniach odnosili się do treści swoich rozmów z pokrzywdzoną bezpośrednio po zdarzeniu. Żadne z nich nie było bezpośrednim świadkiem zdarzenia, w której brały udział strony. Nie kwestionując wiarygodności ich depozycji stwierdzić należy, że nie były one przydatne dla dokonania ustaleń faktycznych.

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Jak wynika z treści art. 217 § 1 k.k., naruszenie nietykalności cielesnej może nastąpić przez uderzanie człowieka lub dokonanie tego w inny sposób. Chodzi tu o każde oddziaływanie na ciało innej osoby, które nie jest przez nią akceptowane. Forma naruszenia nietykalności nie ma tu większego znaczenia, gdyż ustawodawca wprowadził otwarty katalog zachowań, przez co w znamionach przepisu mieszczą się wszystkie zachowania podjęte w wymiarze fizycznym, a realizujące skutek w postaci naruszenia nietykalności cielesnej [V. Konarska-Wrzosek (red.), Kodeks karny. Komentarz, Warszawa 2020]. Naruszenie nietykalności cielesnej nie musi łączyć się z zadaniem bólu czy też skutkować powstaniem śladów na ciele. Do odpowiedzialności karnej z art. 217 § 1 k.k. wystarczy, aby podjęte przez sprawcę zachowania np. popychanie, szarpanie, ciągnięcia za włosy, szczypanie spowodowały u pokrzywdzonego przemijające dolegliwości bólowe oraz niewielkie następstwa fizyczne np. siniaki, otarcia, zadrapania.

Natomiast przedmiotem ochrony art. 193 kk jest prawo człowieka do spokojnego zamieszkiwania, wolnego od zakłóceń przez osoby niepożądane; ta ochrona rozciąga się także na korzystanie z lokali użytkowych i innych pomieszczeń, które pozostają w dyspozycji danej osoby w sposób stały lub przejściowy. Człowiek ma prawo do decydowania o tym, kto może przebywać w miejscach, w których jest on gospodarzem. Decyzja ta może być podejmowana w imieniu własnym (np. jako właściciela domu) bądź w imieniu innej osoby fizycznej, prawnej czy innego podmiotu zbiorowego (np. prezes zarządu spółki wynajmującej lokal, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza. Przestępstwo naruszenia miru domowego może być popełnione zarówno przez działanie („wdziera się”), jak i przez zaniechanie („wbrew żądaniu osoby uprawnionej miejsca takiego nie opuszcza”). „Wdarcie się” należy odróżniać od „włamania”, choć są to pojęcia bliskie. Przez wdarcie się należy rozumieć wejście w dowolny sposób do cudzego miejsca chronionego, wbrew woli uprawnionego (zob. M. Mozgawa [w:] M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, M. Mozgawa, Kodeks karny. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2024, art. 193).

Sąd ustalając, iż wina i społeczna szkodliwość czynów zarzuconych oskarżonej, która wyczerpała znamiona występku z art. 193 kk i z art. 217 kk nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości na podstawie art. 66 § 1 kk i art. 67 § 1 kk warunkowo umorzył postępowanie na okres 1 (jednego) roku tytułem próby.

Należy w tym miejscu przypomnieć, że orzeczenie o warunkowym umorzeniu jest orzeczeniem o charakterze materialnym rozstrzygającym o przedmiocie procesu, którym jest kwestia odpowiedzialności karnej oskarżonego za zarzucony mu czyn. Sąd zdecydował o zastosowaniu w niniejszym postępowaniu instytucji warunkowego umorzenia postępowania, gdyż przestępstwo i sprawca nie przedstawiali większej społecznej szkodliwości.

Podstawową przesłanką zastosowania warunkowego umorzenia postępowania jest stwierdzenie, że wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne. Oznacza to przede wszystkim, że sąd, rozważając stosowanie tego środka, musi najpierw ustalić wszystkie przesłanki odpowiedzialności karnej (zob. post. SN z 27 listopada 2003 r., I KK 301/03, OSNKW 2004, Nr 1, poz. 9). Zwraca się także uwagę, że wymagany nieznaczny stopień winy powinien być w szczególności przyjmowany, gdy zachodzą kodeksowe okoliczności zmniejszające winę.

Okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości. G. S. nie była uprzednio karana. Okoliczność ta ma większe znaczenie wobec osoby dojrzałej i świadczy, iż oskarżona przez kilkadziesiąt lat dorosłego życia przestrzegała porządku prawnego.

Oskarżona ma stałe miejsce zamieszkania, przebywa na rencie. Z danych osobopoznawczych wynika jednoznacznie, iż prowadzi ustabilizowane życie, co wskazuje, że czyn ten był incydentem w jej dotychczasowym życiu. Czyn ten był uwarunkowany sytuacyjnie (konflikt osobowy) oraz ma charakter incydentalny.

Na przyjęcie społecznej szkodliwości tego czynu i stopnia zawinienia - nieznacznego stopnia wskazują wyżej wymienione okoliczności. Szczegółowe przesłanki dotyczące osoby sprawcy uzasadniają postawioną wobec oskarżonej dodatnią prognozę kryminologiczną. Postawy oskarżonej z punktu widzenia przyjętego przez porządek prawny systemu aksjologicznego - są pozytywne i nie ma potrzeby obecnie ich korygowania poprzez wymierzenie kary.

Ten epizodyczny czyn nie może zniszczyć dorobku życiowego oskarżonej i zaprzeczyć jej dotychczasowej drodze życiowej. Prezentowana przez nią postawa oraz dotychczasowy sposób życia pozwalają przypuszczać, iż niniejsze postępowanie karne będzie dla niej na tyle dotkliwym ostrzeżeniem na przyszłość, iż nie popełni ona żadnego nowego przestępstwa. Oskarżona musi mieć świadomość, że niewypełnienie przez nią zasad warunkowego umorzenia będzie pociągało za sobą podjęcie postępowania oraz możliwość ewentualnego skazania. Jednocześnie, w ocenie Sądu, ustalony dla oskarżonej okres próby (1 rok) będzie wystarczający dla uzmysłowienia naganności jej zachowania. Okres ten jest w ocenie sądu wystarczający do zweryfikowania pozytywnej prognozy kryminologicznej. Zdaniem sądu sama świadomość możliwości podjęcia warunkowo umorzonego postępowania będzie stymulować oskarżoną w dostatecznym stopniu do respektowania porządku prawnego i w konsekwencji daje rękojmię prawidłowego przebiegu okresu próby.

Sąd wyeliminował z opisu pierwszego czynu znamię wdarcia się. Zgodnie ze znaczeniem słownikowym, "wdzierać się" oznacza tyle co: przemocą, wbrew czyjejś woli opanować, zdobyć coś; siłą, przemocą wejść do środka czegoś; wciskać się dokądś przemocą, przedostawać się mimo przeszkód ( H. Zgółkowa (red.), Praktyczny, t. 45, 2004, s. 289; E. Sobol (red.), Nowy, s. 114). W doktrynie i orzecznictwie panuje zgodność poglądów co do tego, że omawianą czynność sprawczą należy rozumieć jako przedostanie się do mieszkania lub innego miejsca chronionego, wbrew woli dysponenta ( A. Marek, KK. Komentarz, 2010, s. 443; R.A. Stefański, Prawnokarna, s. 172; J. Wojciechowska, w: B. Kunicka-Michalska, J. Wojciechowska, Przestępstwa, s. 66; M. Mozgawa, w: M. Mozgawa, KK. Komentarz, 2006, s. 368; tak też np. w wyr. SA w Katowicach z 26.4.2007 r., II AKa 37/07, KZS 2007, Nr 11, poz. 69; post. SN z 14.8.2001 r., V KKN 338/98, niepubl.; wyr. SN z 17.3.1936 r., III K 2218/35, OSN(K) 1936, Nr 10, poz. 370). W świetle niniejszej sprawy należy zauważyć, że oskarżona dostając się do biura pokrzywdzonej nie musiała pokonać żadnych przeszkód. Drzwi były bowiem uchylone, a furtka prowadząca na posesję nie była zamknięta na klucz.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

G. S.

II

I

Na podstawie art. 67 § 3 kk Sąd zobowiązał oskarżoną do zapłaty na rzecz pokrzywdzonej kwoty 1000 złotych tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Kwota ta jako stosunkowo niewysoka, jest w ocenie Sądu odpowiednia, biorąc pod uwagę zarówno rozmiar szkody w ujęciu niematerialnym, której doznała pokrzywdzona oraz okoliczności sprawy. Mimo warunkowego umorzenia postępowania wobec oskarżonej orzeczona sankcja karna winna bowiem zadośćuczynić zasadzie kompensacji szkód zaistniałych wskutek czynu zabronionego, dlatego też zasadnym, w ocenie Sądu było zobowiązanie oskarżonej do zapłaty kwoty pieniężnej pozwalającej na choćby częściowo zadośćuczynić doznanym cierpieniem. Ubocznie należy dodać, że orzeczenie Sądu w tym zakresie, nie pozbawia pokrzywdzonej możliwości dochodzenia niezaspokojonej części roszczenia w drodze postępowania cywilnego.

G. S.

III

I

Na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 72 § 1 pkt 7a kk Sąd zobowiązał oskarżoną w okresie próby do powstrzymania się od kontaktowania z T. G. oraz zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 50 metrów

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV

Z uwagi na zapadłe w niniejszej sprawie rozstrzygnięcie oraz treść art. 629 kpk w zw. z art. 627 kpk Sąd zasądził od oskarżonej G. S. na rzecz pokrzywdzonej kwotę 1368 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

V

Z uwagi na obciążenie oskarżonej kosztami zastępstwa procesowego poniesionymi przez pokrzywdzoną oraz nałożonym na nią obowiązku zapłaty zadośćuczynienia, a także kierując się treścią art. 624 § 1 kpk Sąd zwolnił oskarżoną od opłaty, a kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa. Dochód oskarżonej stanowi bowiem renta w wysokości 1.700 zł miesięcznie, a więc pokrycie ww. kosztów stanowiłoby dla niej nadmierne obciążenie.

Podpis