Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lipca 2019 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Łętowski

Protokolant: St. sekr. sąd. Małgorzata Kroskowska

po rozpoznaniu sprawy:

1.  J. K. (1)

c. F. i U. z domu K.

ur. (...) w T.

oskarżonej o to, że:

będąc właścicielem firmy (...) z siedzibą w T. przy ulicy (...), w dniu 9 września 2016 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z J. K. (2), urządzała gry na automatach marki:

- B. (...), bez numeru, oznaczonym plombą numer (...),

- B. (...), bez numeru, oznaczonym plombą numer (...),

- B. (...), bez numeru, oznaczonym plombą numer (...)

oraz prowadziła gry na automatach marki:

- (...) o numerze (...)

- (...)o numerze (...)

ustawionych w lokalu (...) (...) w T. przy ulicy (...), wbrew art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 i art. 23a ustawy z 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, w szczególności bez wymaganej koncesji lub zezwolenia (...) w T.

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 kks

2.  J. K. (2)

s. W. i K. z domu R.

ur. (...) w m. B.

oskarżonego o to, że:

w dniu 9 września 2016 roku, działając wspólnie i w porozumieniu z J. K. (1), urządzał gry na automatach marki:

- B. (...), bez numeru, oznaczonym plombą numer (...),

- B. (...), bez numeru, oznaczonym plombą numer (...),

- B. (...), bez numeru, oznaczonym plombą numer (...)

oraz prowadził gry na automatach marki:

- (...) o (...),

- (...) S. o (...),

ustawionych w lokalu (...) (...) w T. przy ulicy (...), wbrew art. 6 ust. 1, art. 14 ust. 1 i art. 23a ustawy z 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, w szczególności bez wymaganej koncesji lub zezwolenia (...) w T.

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art. 107 § 1 kks

I . oskarżonych J. K. (1) i J. K. (2) uznaje winnymi popełnienia zarzucanych im czynów i za to na mocy art. 107 § 1 kks orzeka wobec każdego z nich grzywnę w wysokości 60 (sześćdziesiąt) stawek dziennych po 70 zł (siedemdziesiąt złotych) każda;

II . na mocy art. 30 § 5 kks orzeka przepadek dowodów rzeczowych w postaci:

- B. (...), bez numeru, oznaczonym plombą numer (...),

- B. (...), bez numeru, oznaczonym plombą numer (...),

- B. (...), bez numeru, oznaczonym plombą numer (...)

- (...) o numerze (...)

-(...) S. o numerze (...)

oraz pieniędzy w kwocie 15 zł (piętnaście złotych) ;

III . zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Pastwa po 420 zł (czterysta dwadzieścia złotych) od każdego tytułem opłaty i obciąża ich kosztami sądowymi w kwocie 160 zł (sto sześćdziesiąt złotych) w równych częściach.

Sygn. akt II K 839/17

UZASADNIENIE

J. K. (1) prowadziła działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w T. przy ulicy (...) w ramach której funkcjonował lokal gastronomiczny (...) w T. przy ulicy (...). (bezsporne)

W dniu 9 września 2016 roku funkcjonariusze (...) w T. dokonali w powyższym lokalu kontroli. Na miejscu zastali J. K. (2), który był zorientowany w kwestii automatów do gier. Mężczyzna był obecny także podczas kontroli, które wcześniej miały miejsce w ww. lokalu. W ww. lokalizacji żaden podmiot nie posiadał stosownego zezwolenia lub koncesji na urządzanie gier na automatach. W toku kontroli ujawniono, że w lokalu znajdują się automaty do gier:

- B. (...), bez numeru, oznaczonym plombą numer (...),

- B. (...), bez numeru, oznaczonym plombą numer (...),

- B. (...), bez numeru, oznaczonym plombą numer (...)

- B. (...) o numerze (...)

- (...) S. o numerze(...).

Dwa ostatnie automaty stanowiły własność K. M. (1). Wyżej wymieniony w dniu 22 lipca 2013 roku zawarł z J. K. (1) umowę najmu części lokalu (...) w celu umieszczenia tam urządzeń do gier. Funkcjonariusze (...) podczas kontroli przeprowadzili oględziny ww. automatów w wyniku czego z automatów wypłacono kwotę 15 zł. Nadto na automatach przeprowadzono eksperymenty. Urządzenia te wraz z gotówką zostały zatrzymane.

(dowody: zeznania J. W., k.177v-178, M. D., k. 178

protokół kontroli w zakresie urządzania i prowadzenia gier hazardowych, k. 2-5,

zatrzymania rzeczy, k. 8-9, oględzin rzeczy, k. 10-12, dowód wpłaty, k. 13

oświadczenie K. M. (1), k. 86

kserokopia umowy najmu, k. 58-58v)

J. K. (2) nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia (k. 168v-169). Przede wszystkim oskarżony podkreślił, że nie jest współwłaścicielem (...) (...) w ramach której funkcjonował (...). Przyznał, że czasem pomaga żonie przy drobnych naprawach w ww. lokalu. J. K. (2) wyjaśnił, że w ww. lokalu, w wydzielonym pomieszczeniu znajdowały się automaty do gier należące do firmy (...) z B., z którymi J. K. (1) podpisała umowę najmu części lokalu. Przyznał również, że K. M. (1) był najbardziej zorientowany w temacie automatów do gier i przedstawił J. K. (1) dokumenty świadczące o legalnym charakterze prowadzonej przez niego działalność. J. K. (2) dodał, że prawdopodobnie został oskarżony, gdyż w momencie kontroli przebywał w ww. lokalu. Wskazał także, iż rok wcześniej również oboje wraz z żoną zostali oskarżeni z art. 107 § 1 kks, lecz sąd ich uniewinnił.

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego nie zasługują na obdarzenie ich przymiotem prawdziwości. Zdaniem Sądu J. K. (2) wraz z żoną faktycznie wspólnie prowadzą działalność gospodarczą w ramach której funkcjonuje (...), zaś jedynie formalnie ową działalnością gospodarczą kierowała J. K. (1). Oskarżony miał świadomość, że w ww. lokalu od wielu lat były umieszczone automaty do gier, a nadto jak wynika z zeznań funkcjonariuszy (...) był obecny w ramach kilku kontroli , które przeprowadzali w przedmiotowej lokalizacji.

Jako wiarygodne sąd postrzega zeznania funkcjonariuszy (...) (...) w T. J. W. (k.174v-175) i M. D. (k. 175). Obaj odnieśli się do kontroli w (...) podczas której ujawniono urządzenia do gier objęte zarzutami w niniejszej sprawie, a także podali, że w powyższym lokalu również wcześniej zatrzymywano automaty do gier. J. W. i M. D. zaznaczyli nadto, że w momencie kontroli nie interesowało ich, kto jest właścicielem zatrzymanych automatów, a jednocześnie obecni na miejscu oskarżeni nie potwierdzili, że należą one do K. M. (2). W ocenie sądu ich zeznania są spójne z protokołem kontroli, a nadto są spójne i logiczne.

Sąd uznał, iż zeznania K. M. (1) (k.230v) nie polegają na prawdzie, gdyż pozostają w sprzeczności z oświadczeniem, które ww. złożył w toku postępowania przygotowawczego (k. 86) Wynikało z niego, iż jest właścicielem jedynie dwóch urządzeń ujawnionych w trakcie kontroli w (...). K. M. (1) nie potrafił wytłumaczyć dlaczego złożył deklarację takiej treści, jednocześnie wskazując, że zdarzało się, iż przedstawiano mu automaty, które nie stanowiły jego własności. W ocenie Sądu należało uznać, zgodnie z tym, co pierwotnie oświadczył K. M. (1), że jedynie urządzenia B. (...) o numerze(...) oraz (...) S. o numerze (...) stanowiły jego własność, a tym samym J. K. (1) i J. K. (2) jedynie prowadzili gry na tychże automatach.

Sąd dał wiarę wszelkim innym przeprowadzonym w sprawie dowodom z dokumentów w szczególności w postaci protokołów oględzin, zatrzymań, pism przedłożonych przez oskarżonego i jego obrońcę, a także danych o karalności. Dokumenty te zostały pozyskane, sporządzone i przeprowadzone zgodnie z wymogami procedury karnej, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich rzetelności ani prawdziwości. Również sąd nie miał podstaw, aby podważyć ich wiarygodność.

Sąd zważył, co następuje:

Artykuł 107 § 1 kks penalizuje nielegalne urządzanie lub prowadzenie gier i zakładów wzajemnych. Naruszając porządek prawny w zakresie urządzania i prowadzenia gier i zakładów wzajemnych, sprawca godzi w interes finansów publicznych oraz monopol państwa w tej sferze. Konstrukcja przepisu art. 107 kks określa typ czynu zabronionego nie tylko w przepisie go statuującym, ale również w przepisach koniecznych do odczytania treści znamion ustawowych. Przepis ten stanowi więc normę blankietową, a wypełniają go przepisy prawa administracyjnego – w tym wypadku przepisy ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 z późn. zm.). Tam też ujęto ograniczenia, których naruszenie skutkować będzie odpowiedzialnością karną skarbową. Dodać należy, że dopuszczalność dookreślenia dyspozycji przepisu karnego regulacjami innej ustawy potwierdził już Trybunał Konstytucyjny – wyrokiem z dnia 13.01.2005r. - sygn. akt P 15/02 (publ. OTK-A 2005, nr1, poz. 4) Przedmiotem pytania do Trybunału Konstytucyjnego w ww. sprawie była interpretacja “wygranej rzeczowej” występującej w treści art. 2 ust. 1 i 2a nieobowiązującej już Ustawy o grach i zakładach wzajemnych (Dz.U. 2004 Nr 4, poz. 27). Pojęcie to powodowało istotne rozbieżności w orzecznictwie. Dotyczyły one w szczególności tego, czy możliwość kontynuacji gry na automacie może być uznana za "wygraną rzeczową". Zdaniem Sądu Najwyższego "wygraną rzeczową", w rozumieniu przepisów poprzedniej ustawy o grach i zakładach wzajemnych, było nie tylko uzyskanie własności rzeczy, lecz także nabycie uprawnienia do korzystania z rzeczy na podstawie innego tytułu prawnego ( zob. uchw. SN z 24.11.1999 r., I KZP 39/99, OSNKW 2000, Nr 1–2 poz. 9; zob. także glosy Górniok, OSP 2000, Nr 6, poz. 96 oraz Kosińskiego, MoPod 2000, Nr 10, s. 27).

Art. 6 ust. 1 tejże Ustawy w aktualnie obowiązującym brzmieniu stanowi, że działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości i gier na automatach może być prowadzona po uzyskaniu koncesji na kasyno gry, z zastrzeżeniem art. 5 ust. 1 i 1b oraz art. 6a ust. 2.

Jak stanowi art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, w tym turniejów gry w pokera, gier w kości oraz gier na automatach jest dozwolone wyłącznie w kasynach gier na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy, z wyjątkiem ust. 4 i 5.

Z kolei w myśl art. 23a tej samej ustawy: Automaty do gier, urządzenia losujące i urządzenia do gier mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celno-skarbowego. Powyższy obowiązek nie dotyczy terminali w kolekturach gier liczbowych służących do urządzania gier liczbowych lub sprzedaży loterii pieniężnych oraz urządzeń służących do urządzania gier liczbowych lub loterii pieniężnych urządzanych na terytorium więcej niż jednego państwa (gry multijurysdykcyjne).

Kwestią konieczności notyfikacji przepisów technicznych zajmował się w swoim orzecznictwie Sąd Najwyższy. Początkowo zajął stanowisko, że ustawa o grach hazardowych zawiera przepisy techniczne, które przed ich uchwaleniem, powinny być notyfikowane. Kwestia ta została przyznana wprost w orzecznictwie Sądu Najwyższego - vide postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2013 r., w sygn. I KZP 15/13. Jednocześnie nie rozstrzygnięty został wówczas spór o skutek takiego zaniechania notyfikacji.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego, zapoczątkowanym wskazanym postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2013 r., w sygn. I KZP 15/13, wyrok Sądu Najwyższego z 8 stycznia 2014 o sygn. akt IV KK 183/13 przyjmowano, że sądy nie mogą automatycznie, powołując się na brak notyfikacji przepisów technicznych zawartych w ustawie o grach hazardowych, odmówić ich stosowania. W tym postanowieniu stwierdzono, że naruszenie wynikającego z dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 2006 r. obowiązku notyfikacji przepisów technicznych ma charakter naruszenia trybu ustawodawczego, którego konstytucyjność może być badana wyłącznie w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym.

W poglądach części doktryny i w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2014r. w sygn. II KK 55/14 zaprezentowano inne stanowisko w kwestii wpływu braku notyfikacji przepisów technicznych zawartych w ustawie o grach hazardowych na możliwość stosowania przepisów tej ustawy. W postanowieniu Sądu Najwyższego w sygn. II KK 55/14 wyrażono pogląd, że art. 14 ustawy o grach hazardowych to przepis techniczny w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE, który nie został notyfikowany Komisji Europejskiej to przepis bezskuteczny. Zachowanie osób stawających pod zarzutem czynu z art. 107 § 1 kks nie może wyczerpać znamion przestępstwa z art. 107 § 1kks z uwagi na to, że doprecyzowaniem tego blankietowego przepisu jest „bezskuteczny” przepis art. 14 cytowanej ustawy.

Stanowisko zawarte w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 27 listopada 2014r. w sygn. II KK 55/14, na tle innych orzeczeń Sądu Najwyższego w sprawach o czyny z art.107§1kks, było jednak odosobnione. Wystarczy wskazać na treść postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 3 grudnia 2014r. w sygn. II KK 155/14, w którym podzielono pogląd reprezentowany we wcześniejszych orzeczeniach Sądu Najwyższego: postanowieniu z dnia 28 listopada 2013 r., w sygn. I KZP 15/13, wyroku Sądu Najwyższego z 8 stycznia 2014 o sygn. akt IV KK 183/13.

Ponieważ kwestia charakteru zarówno przepisu art. 6 ust. 1 jak i art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych w brzmieniu sprzed 3 września 2015r. wywoływała w orzecznictwie sądów wątpliwości, dało to Prokuratorowi Generalnemu asumpt do zwrócenia się do Sądu Najwyższego o rozstrzygnięcie występujących w judykaturze rozbieżności. Kwestia specyfiki m.in. normy art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych w pierwotnym brzmieniu, pod kątem jej technicznego charakteru, została ostatecznie kompleksowo zbadana przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który w wyroku z dnia 13 października 2016 roku w sprawie C – 303/15 orzekł, że: „Artykuł 1 dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 roku ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego w brzmieniu zmienionym na mocy dyrektywy 98/48/ WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 lipca 1998 roku, należy interpretować w ten sposób, że przepis krajowy – art. 6 ust 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych, nie wchodzi w zakres pojęcia „przepisów technicznych” w rozumieniu tej dyrektywy, podlegających obowiązkowi zgłoszenia na podstawie art. 8 ust 1 tej samej dyrektywy, którego naruszenie jest poddane sankcji w postaci braku możliwości stosowania takiego przepisu”. W uzasadnieniu stanowiska, Trybunał Sprawiedliwości UE przyjął, że takie przepisy, które uzależniają prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach od uzyskania koncesji na prowadzenie kasyna gry (art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych) nie stanowią „przepisów technicznych” w rozumieniu art. 1 pkt 3 dyrektywy 98/34, ponieważ nie odnoszą się one do produktu lub do jego opakowania jako takich oraz nie określają wymaganych cech produktu. Zdaniem Trybunału Sprawiedliwości UE, przepisy takie nie zaliczają się również do kategorii „zasad dotyczących usług” społeczeństwa informacyjnego w rozumieniu art. 1 pkt 5 dyrektywy 98/34, ponieważ nie dotyczy on „usług społeczeństwa informacyjnego” w rozumieniu art. 1 pkt 2 tej dyrektywy.

Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 19 stycznia 2017r. sygn. akt I KZP 17/16 podzielił powyższe stanowisko zawarte w orzeczeniu (...), a dodatkowo zaakcentował, że zastrzeżenie uczynione w końcowej części przepisu art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, iż chodzi tu o koncesje na prowadzenie kasyna gry, nie może być w takiej sytuacji poczynione jako powtórzenie, zawartego w art. 14 ust.1 cyt. ustawy ograniczenia, zwłaszcza, że pierwszy z powołanych przepisów dotyczy prowadzenia działalności, drugi zaś – urządzania gry. We wskazanej uchwale Sąd Najwyższy skonstatował, że przepis art. 6 ust 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej, zawartej w art. 107 § 1 kks, o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017 roku, I KZP 1716). Sąd podziela w całości powyższe stanowisko Sądu Najwyższego.

Reasumując powyższe rozważania wskazać należy,iż , art. 6 ust. 1 Ustawy o grach hazardowych nie posiada i nigdy nie posiadał charakteru technicznego.

W tym miejscu podkreślić należy czynność penalizowana sprawcza została w art. 107 § 1 kks określona jako "urządzanie" lub "prowadzenie" określonych w tym przepisie gier lub zakładów wzajemnych wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia. Niektórzy autorzy twierdzą, że "urządzanie" gry lub zakładu wzajemnego jest pojęciem węższym od ich "prowadzenia", gdyż to ostatnie obejmuje także takie działania, jak ustalanie zasad oraz systemu danej gry czy też wysokości wygranej ( zob. Prusak, Kodeks, t. II, s. 773–774). Zdaniem innych autorów, z którymi wypada się zgodzić jest odwrotnie, tzn. zakres pojęcia "urządza" jest szerszy od "prowadzi", albowiem pod pojęciem "urządzania" należy rozumieć układanie systemu gry czy określanie wysokości wygranych, podobnie jak wynajęcie i przystosowanie lokalu, zatrudnienie i przeszkolenie pracowników, organizowanie gry itp. Natomiast "prowadzenie" gry jest pojęciem węższym, ograniczonym zazwyczaj do wykonywania bezpośrednich czynności przy grze ( zob. Kotowski, Kurzępa, Komentarz, 2007, s. 450). Za reprezentowanym tu poglądem wydaje się przemawiać treść przepisów aktualnej ustawy o grach hazardowych, która rozróżnia "prowadzenie działalności w zakresie gier i zakładów" (np. art. 1, 3, 6) oraz "bezpośrednie prowadzenie gry hazardowej" (art. 24 ust. 1 pkt 2). Jak się wydaje określenie "prowadzi" zawarte w treści art. 107 § 1 kks oznacza właśnie bezpośrednie prowadzenie gry hazardowej. "Urządzanie gry lub zakładu" obejmuje czynności niezbędne do rozpoczęcia określonej działalności (zob. V. Konarska-Wrzosek, T. Oczkowski, J. Skorupka, Prawo i postępowanie karne skarbowe, s. 323). Chodzi zasadniczo o zaprowadzenie czy uruchomienie działalności hazardowej w określonym miejscu, stąd też można zgodzić się z poglądem, że urządzanie gier i zakładów poprzedza czasowo ich "prowadzenie", to ostatnie bowiem dotyczy działalności już "urządzonej" (zob. P. Kardas, G. Łobuda, T. Razowski, Kodeks karny skarbowy, s. 827). W tym ujęciu "urządzić" grę oznacza mniej więcej tyle, co ją zorganizować, czyli doprowadzić do tego, aby mogła się odbyć. Strona podmiotowa czynu zabronionego z art. 107 § 1 kks obejmuje umyślność w obu postaciach zamiaru.

Do znamion ustawowych deliktu skarbowego z art. 107 § 1 kks należy także działanie wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia. Wyraźnie więc widać subsydiarność komentowanego przepisu wobec art. 3 Ustawy o grach hazardowych według którego urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych, gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie. Jest to zasada monopolu państwa w zakresie gier liczbowych, loterii pieniężnych i gry telebingo oraz m.in. formy organizacyjnej podmiotu urządzającego grę czy zakład wzajemny, miejsca urządzania (kasyna gry, salony gier bingo pieniężne, punkty przyjmowania zakładów itp.), zakazu reklamy i promocji określonych gier i zakładów wzajemnych, minimalnych wartości wygranych, regulaminów gier i zakładów wzajemnych, zabezpieczenia losów i innych dowodów udziału w grze przed sfałszowaniem lub przedwczesnym odczytaniem wyniku gry, granicy wiekowej dostępu do ośrodków gier czy punktów przyjmowania zakładów wzajemnych, rejestracji gości, świadectw zawodowych osób sprawujących zarząd nad ośrodkami gier i punktami przyjmowania zakładów oraz bezpośrednio prowadzących gry i zakłady, instalacji systemów służących kontroli przebiegu i prowadzenia gier itp.

Przekładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy sąd uznał, że oskarżeni popełnili zarzucane im przestępstwa skarbowe. W ocenie sądu J. K. (1) i J. K. (2) urządzali gry na czterech automatach ujawnionych w toku kontroli w dniu 9 września 2016 roku. Z kolei w stosunku do dwóch automatów, które stanowiły własność K. M. (1), prowadzili oni gry. Podkreślenia wymaga, ze była to kolejna kontrola w powyższym lokalu i oskarżeni z pewnością mogli mieć uzasadnione wątpliwości co do legalności owego przedsięwzięcia. Jednocześnie oskarżeni działali wbrew warunkom ustawy, nie posiadając wymaganego zezwolenia i działali co najmniej w zamiarze ewentualnym. Sąd uznał, iż gry na przedmiotowych automatach spełniały kryteria gier na automatach w rozumieniu ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 roku. Jak zaznaczono przy ocenie wyjaśnień oskarżonego, Sąd przyjął, że faktycznie prowadził on działalność gospodarczą w ramach której funkcjonował (...) wraz z żoną, dlatego też również jemu należało przypisać odpowiedzialność za popełnienie czynu z art. 107 § 1 kks.

Uznając oskarżonych J. K. (1) i J. K. (2) winnych popełnienia zarzucanych im czynów, za to, na mocy art. 107 § 1 kks sąd orzekł wobec każdego z nich grzywnę w wysokości 60 stawek dziennych po 70 zł każda.

Sąd wymierzając wskazaną karę wziął pod uwagę stopień winy oskarżonych. W ocenie Sądu orzeczona kara realizuje wszelkie dyrektywy wymienione w art. 53 kk i uwzględnia wysoki stopień zawinienia oskarżonego, sposób dokonania przestępstwa, właściwości i warunki osobiste oskarżonego, jego dotychczasowy sposób życia. Kara ta uwzględnia więc zasady prewencji indywidualnej, ale także generalnej. W tym ostatnim aspekcie zawiera walor wychowawczy wskazując, jakie skutki niesie za sobą nieprzestrzeganie zasad obowiązującego porządku prawnego znanego oskarżonemu. Okolicznością łagodzącą w stosunku do oskarżonych jest ich uprzednia niekaralność. Orzekając grzywnę sąd miał na uwadze możliwości płatnicze oskarżonych, przesądzające o realności wykonania tej kary. Grzywna winna być bowiem współmierna do efektywnego jej wykonania, bez potrzeby wprowadzania zastępczej kary pozbawienia wolności na wypadek nieskutecznej jej egzekucji, ale jednocześnie dla spełnienia swych celów represyjno-wychowawczych oraz celów w zakresie społecznego oddziaływania wyroku, orzeczona zwłaszcza przy jednoczesnym warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności, powinna stanowić istotnie odczuwalną dolegliwość ekonomiczną, proporcjonalną do możliwości płatniczych oskarżonego i adekwatną do rodzaju popełnionego przestępstwa oraz stopnia jego społecznej szkodliwości (tak SN w wyroku z dnia 04.04.1979r., V KRN 24/79, LEX nr 21807). W niniejszym przypadku kara grzywny spełnia, w ocenie sądu, stawiane przed nią cele społecznego oddziaływania oraz cele zapobiegawcze i wychowawcze, a także będzie dla oskarżonego przestrogą na przyszłość i unaoczni mu nieopłacalność zachowań sprzecznych z prawem. Kara grzywny w orzeczonym wymiarze nie będzie również stanowiła dla oskarżonych nadmiernego obciążenia finansowego i będą mogli ją uiścić bez uszczerbku dla kosztów utrzymania. J. K. (1) osiąga dochód rzędu 2.000 zł netto miesięcznie, zaś jej mąż nie osiąga dochodów. Niemniej jednak małżonkowie K. posiadają majątek w postaci domu jednorodzinnego, 6 hektarów ziemi, a nadto dwa samochody.

Na mocy art. 30 § 5 kks sąd orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci:

- B. (...), bez numeru, oznaczonym plombą numer (...),

- B. (...), bez numeru, oznaczonym plombą numer (...),

- B. (...), bez numeru, oznaczonym plombą numer (...)

- (...) o numerze (...),

-(...) S. o numerze (...)

oraz pieniędzy w kwocie 15 zł.

Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art.113§1 kks w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 o opłatach w sprawach karnych sąd zasądził od oskarżonych kwotę po 420 złotych tytułem opłaty i obciążył ich kosztami sądowymi w kwocie 160 zł w równych częściach.