Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Marcin Czarciński

Protokolant: st. sekr. sąd. Iwona Zielińska

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 04.09.2020 r. w T.

sprawy

S. W. (1)

urodzonego (...) w T.

syna A. i J. z d. C.

oskarżonego o to, że:

w dniu 4 kwietnia 2020 r. około godz. 19.20 w T. przy ul. (...) kierował pojazdem mechanicznym marki O. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości (A.: I – 0,75 mg/l, II – 0,68 mg/l; (...) – 0,70 mg/l, II – 0,63 mg/l),

- tj. o czyn z art. 178a § 1 kk

o r z e k a :

I.  oskarżonego S. W. (1) uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego w akcie oskarżenia, tj. występku z art. 178a § 1 kk i za to na podstawie art. 178a § 1 kk orzeka karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

II.  na podstawie art. 43a § 2 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w wysokości 5000 (pięć tysięcy) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

III.  na podstawie art. 42 § 2 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat,

IV.  na podstawie art. 63 § 4 kk na poczet środka karnego orzeczonego w punkcie III wyroku zalicza okres zatrzymania prawa jazdy nr (...) od dnia 04.04.2020 roku,

V.  zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty a wydatkami poniesionymi od chwili wszczęcia postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 729/20

UZASADNIENIE

S. W. (1) mieszka w T. przy ul. (...). W dniu 4 kwietnia 2020 roku około godziny 19.00 S. W. (2) udał się wraz ze Z. K., należącym do niego samochodem marki O. (...) o nr rej. (...), do sklepu (...) mieszczącego się przy ul. (...). Kiedy mężczyźni wracali do domu, około godziny 19.00 na ulicy (...) ostali zatrzymani przez funkcjonariuszy Policji. Kierującego pojazdem S. W. (1), poddano badaniom na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Badanie przeprowadzone urządzeniem A. o godzinie 19.33 wykazało 0,75 mg/ a o godzinie 19.54 - 0,68 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Badanie przeprowadzone urządzeniem (...)o godz. 21.09 wykazało 0,70 mg/l a o godzinie 21.10 - 0,63 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. W związku z zaistniałym zdarzeniem kierującemu zatrzymano prawo jazdy.

S. W. (1) nie był karany sądownie. W toku postępowania został poddany badaniom przez biegłych lekarzy-psychiatrów, którzy stwierdzili u oskarżonego chorobę psychiczną - schizofrenię paranoidalną w stanie stabilnym, nie rozpoznali upośledzenia umysłowego czy innego zakłócenia czynności psychicznych, które mogłyby powodować ograniczenie bądź niesienie zdolności do rozumienia znaczenia czynu lub pokierowania swoim postępowaniem.

Dowody: wyjaśnienia oskarżonego S. W. – k. 41-42,124

zeznania świadka Ł. P. – k. 13-14

protokoły badania trzeźwości – k. 2-5

raport historii działania – k. 28-30

opinia sądowo-psychiatryczna – k. 107-11

karta karna – k. 22

Oskarżony S. W. (1) w toku postępowania przygotowawczego oraz przed Sądem przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu i wyjaśnił, że tego dnia popił z sąsiadem a do sklepu (...) pojechał po jedzenie. Wskazał, że myślał wówczas, że nie czuł się nietrzeźwy, czuł się dobrze.

W ocenie Sądu wyjaśnieniom oskarżonego można co do zasady dać wiarę. Wyjaśnienia te są spójne i pokrywają się ze zgromadzoną dokumentacją.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka Ł. P. (2), które są jasne i spójne. Sąd nie miał podstaw do kwestionowania tych zeznań.

Sąd podzielił dowód z opinii biegłych lekarzy – psychiatrów albowiem jest jasna, spójna i logiczna, sporządzona przez osoby dysponujące wysoką wiedzą fachową. Brak było podstaw do jej kwestionowania.

W świetle zebranych dowodów fakt i okoliczności popełnienia przez oskarżonego zarzucanego w akcie oskarżenia czynu nie budziły wątpliwości. Oskarżony swoim zachowaniem umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując samochodem osobowym znajdował się w stanie nietrzeźwości. Tym samym czyn oskarżonego wyczerpał znamiona występku określonego w przepisie art. 178a § 1 kk.

Mając na uwadze to, iż kara jest przede wszystkim środkiem polityki karnej umożliwiającym osiągnięcie celów prewencyjnych i represyjnych, a w szczególności ma zapobiec ponownemu popełnieniu przestępstwa przez sprawcę i skłonić go do przestrzegania porządku prawnego Sąd postanowił wymierzyć oskarżonemu karę ograniczenia wolności.

Zdaniem Sądu wymierzona oskarżonemu kara 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym jest odpowiednia do stopnia społecznego niebezpieczeństwa czynu oskarżonego a przede wszystkim spełni swą rolę w zakresie prewencji ogólnej i indywidualnej. Sąd uznał, że charakter czynu a w szczególności stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu uzasadniały wymierzenie oskarżonemu właśnie kary ograniczenia wolności. W przekonaniu Sądu wymierzona kara jest w tym wypadku dostatecznie dolegliwa i wystarczająca dla osiągnięcia celów kary, zarówno w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak i wpłynie zapobiegawczo i wychowawczo wobec oskarżonego na przyszłość. Obecne jego zachowanie stanowiło rażący przykład lekceważącego stosunku do przepisów obowiązującego prawa. Oskarżony prowadząc pojazd po drodze publicznej znajdował się w stanie nietrzeźwości. Świadczy to o stosunku oskarżonego do obowiązujących, również jego, norm i przepisów. Najłagodniej rzecz ujmując stosunek ten jest beztroski i nieodpowiedzialny. Dlatego takie zachowanie oskarżonego spotkać się musi z odpowiednią reakcją, mieszczącą się przy tym w granicach wyznaczonych przez stopień winy sprawcy.

Wymierzając karę Sąd nie tracił z pola widzenia okoliczności wpływających na jej wymiar. Do okoliczności obciążających zaliczono lekceważący stosunek do obowiązujących przepisów ruchu drogowego, przejawiający się w jeździe w stanie po spożyciu alkoholu oraz znaczną szkodliwość społeczną czynu a do okoliczności łagodzących uprzednią niekaralność oskarżonego.

Stosownie do treści art. 42 § 2 kk Sąd orzeka, na okres nie krótszy niż 3 lata, zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów albo pojazdów określonego rodzaju, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa wymienionego w § 1 art. 42 kk był w stanie nietrzeźwości, pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia określonego w art. 173, 174 lub 177 kk.

W przedmiotowej sprawie Sąd był zatem zobligowany do orzeczenia środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów na okres nie krótszy niż 3 lata. W ocenie Sądu w realiach niniejszej sprawy istniały podstawy do orzeczenia wskazanego środka karnego na wskazany okres. Oskarżony, znajdując się w stanie nietrzeźwości, w sposób umyślny naruszył obowiązujące zasady ruchu drogowego. Oskarżony wiedział, że spożywał alkohol, wiedział jakie niesie to za sobą skutki i konsekwencje, jeżeli chodzi o możliwość prowadzenia pojazdów. W ocenie Sądu orzeczenie wspomnianego zakazu na wskazany okres spełni swoją funkcję i powstrzyma oskarżonego przed popełnieniem podobnego czynu w przyszłości a złamanie zakazu spowoduje dodatkową odpowiedzialność. W ocenie Sądu okres ten pozwoli oskarżonemu zweryfikować swoją postawę i wysnuć wnioski na przyszłość a w konsekwencji zapobiegnie powstaniu podobnej sytuacji (tak też wyrok SN z 5.06.2003, V KK 44/03; uchwała SN z 26.09.2002, I KZP 20/02, OSNKW 2002/11-12/92; post. SN z 29.01.2002, I KZP 32/01, Pip 2002/4/2).

Na podstawie art. 43a § 2 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego w wysokości 5000 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej.

Na podstawie art. 63 § 4 kk na poczet orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów zaliczono okres zatrzymania prawa jazdy od 04.04.2020 r.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 624 § 1 kpk oraz art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. "O opłatach w sprawach karnych" (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223) biorąc pod uwagę sytuację materialną i finansową oskarżonego, który nie byłby w stanie uiścić wskazanych kosztów bez uszczerbku dla swojego utrzymania a konieczność uiszczenia kosztów procesu stanowiłaby obciążenie dla rodziny oskarżonego.