Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 609/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

P. Ż. (1)

w dniu 1 stycznia 2023 r. około godz. 1:30 w miejscowości T. przy ul. (...) w rejonie budynku(...) w T., uderzał ręką w głowę oraz kopał nogą w głowę i w brzuch T. N., czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci złamania wieloodłamowego kości nosa, złamania wieloodłamowego ściany przedniej i bocznej zatoki szczękowej prawej, złamania ściany dolnej, bocznej i przyśrodkowej oczodołu prawego, złamania ściany dolnej i przyśrodkowej oczodołu lewego, złamania obu łuków jarzmowych i krwiaków okularowych obu oczodołów powodujące naruszenie czynności górnych dróg oddechowych i narządu wzroku trwające powyżej siedmiu dni,

tj. o czyn z art. 157 § kk

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

T. N. uczestniczył w dniu 31 grudnia 2022 r. w imprezie sylwestrowej zorganizowanej w S. (...)w T.. Noc sylwestrową spędzał wspólnie ze swoją partnerką A. L. (1) oraz znajomymi P. T. (1) i M. T. (1). W imprezie zorganizowanej uczestniczyły także inne osoby, które znał T. N., w tym P. Ż. (2).

zeznania świadka T. N.

2-3, 54v., 104v.-105

zeznania świadka A. L. (1)

9v., 60-60v., 105-105v.

zeznania świadka M. T. (1)

25v., 105v.-106

zeznania świadka P. T. (1)

28v., 106-106v.

zeznania świadka G. S.

70v., 120

zeznania świadka P. D.

140v.

zeznania świadka A. D.

140v.

T. N. i P. Ż. (1) znają się od kilkunastu lat - są sąsiadami i pozostawali ze sobą w konflikcie, bowiem kilka lat temu pokłócili się na wieczorze kawalerskim. Od tego czasu mężczyźni unikali wzajemnego kontaktu.

zeznania świadka T. N.

2-3, 54v., 104v.-105

zeznania świadka E. P.

30v., 118v.

zeznania świadka A. Ż.

118v.-119v.

Wyjaśnienia oskarżonego P. Ż. (1)

49, 99v.

W dniu 1 stycznia 2023 r. około godz. 1:30 w miejscowości T. przy ul. (...) w rejonie budynku(...) w T. T. N. wyszedł na papierosa. Podszedł do niego P. Ż. (1), który chciał wyjaśnić sytuację sprzed kilku lat, która spowodowała konflikt między mężczyznami. Mężczyźni spacerowali w obrębie parkingu i najbliższej okolicy budynku (...). Na zewnątrz stała partnerka m.in. T. A. L. z koleżankami, która po pewnym czasie wróciła na salę.

zeznania świadka T. N.

2-3, 54v., 104v.-105

zeznania świadka A. L. (1)

9v., 60-60v., 105-105v.

zeznania świadka M. T. (1)

25v., 105v.-106

P. Ż. (1) niespodziewanie zadał cios T. N., który się przewrócił, następnie uderzał go ręką w głowę oraz kopał nogą w głowę i w brzuch, czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci złamania wieloodłamowego kości nosa, złamania wieloodłamowego ściany przedniej i bocznej zatoki szczękowej prawej, złamania ściany dolnej, bocznej i przyśrodkowej oczodołu prawego, złamania ściany dolnej i przyśrodkowej oczodołu lewego, złamania obu łuków jarzmowych i krwiaków okularowych obu oczodołów powodujące naruszenie czynności górnych dróg oddechowych i narządu wzroku trwające powyżej siedmiu dni.

T. N. nie zadawał żadnych ciosów.

Uczestnicy imprezy będący na sali zostali przez nieustaloną osobę poinformowani, że na zewnątrz ktoś się bije. Po tej informacji grupa osób opuściła salę, żeby zobaczyć co się dzieje – wśród nich była A. B. i M. S., które były bezpośrednimi świadkami zdarzenia i zapamiętały, że w tym zdarzeniu uczestniczył P. Ż. (1).

A. B. podeszła, aby rozdzielić mężczyzn, gdyż nikt inny z obserwatorów tego nie zrobił. P. Ż. (1) na pytanie A. B. „o co poszło” odpowiedział „on wie o co chodzi”.

T. N. początkowo stracił przytomność, a gdy ją odzyskał stała nad nim grupa ludzi.

Nie została wezwana karetka pogotowia.

Żona P. Ż. (1) po zaistniałej sytuacji powiedziała do A. L. (2), że mężczyźni mieli niewyjaśnioną sprawę.

Pokrzywdzony T. N. oznajmił znajomym, że pobił go sąsiad, a następnie poszedł wraz z nimi - P. T. (2) i M. T. (2) do ich mieszkania, aby obmyć twarz i zmienić koszulę. Następnie pokrzywdzony T. N. wraz ze swoją partnerką wrócili do swojego miejsca zamieszkania.

zeznania świadka T. N.

2-3, 54v., 104v.-105

zeznania świadka A. L. (1)

9v., 60-60v., 105-105v.

zeznania świadka P. T. (1)

28v.,

106-106v.

zeznania świadka A. B.

36v., 61

Zeznania świadka M. S.

67v.-68

zeznania świadka M. T. (1)

25v., 105v.-106

zeznania świadka P. T. (1)

28v., 106-106v.

zeznania świadka I. P.

120

Tablica poglądowa

33-34

Opinia biegłego wraz z ustną opinią uzupełniającą

20-21, 127 vv.128

Protokół oględzin T. N. wraz z dokumentacją fotograficzną

12-15

W dniu 2 stycznia 2023 r. T. N. z uwagi na nieustępujący ból i obrzęk udał się do szpitala miejskiego przy ul. (...) w T.. Z uwagi na awarię tomografu polecono, aby T. N. przyszedł następnego dnia. W dniu 3 stycznia 2023 r. wykonano badanie, które potwierdziło wystąpienie obrażenia ciała w postaci złamania wieloodłamowego kości nosa, złamania wieloodłamowego ściany przedniej i bocznej zatoki szczękowej prawej, złamania ściany dolnej, bocznej i przyśrodkowej oczodołu prawego, złamania ściany dolnej i przyśrodkowej oczodołu lewego, złamania obu łuków jarzmowych i krwiaków okularowych obu oczodołów powodujące naruszenie czynności górnych dróg oddechowych i narządu wzroku trwające powyżej siedmiu dni.

zeznania świadka T. N.

2-3, 54v., 104v.-105

zeznania świadka M. T. (1)

25v., 105v.-106

zeznania świadka A. L. (1)

105-105v.

dokumentacja medyczna

8, 115-117

dokumentacja fotograficzna

6-7

P. Ż. (1) nie był karany.

Informacja z krajowego rejestru karnego

k. 45

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

1.1.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1.

Wyjaśnienia oskarżonego

Wyjaśnienia oskarżonego okazały się w znacznej mierze nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego.

Sąd jedynie w części dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego – w zakresie w jakim wskazywał on na konflikt między oskarżonym, a pokrzywdzonym, który miał zaczął się kilka lat temu na wieczorze kawalerskim.

Sąd nie dał wiary oskarżonemu w zakresie w jakim wskazywał on, że T. N. zaczepiał go, popychał i szarpał, gdy przebywali na zewnątrz na co P. Ż. (1) odpowiedział mu uderzeniem w twarz, a pokrzywdzony usiadł. W ocenie sądu przedstawiona przez oskarżonego alternatywna wersja zdarzeń stanowi jedynie realizację przyjętej przez niego linii obrony. Jego wyjaśnienia nie korespondują z zeznaniami pozostałych świadków, w tym również osób obcych, które nie są zainteresowane składaniem zeznań korzystnych dla którejkolwiek ze stron.

Zeznania świadka T. N.

Świadek był pokrzywdzonym w sprawie. Szczegółowo opisał przebieg zdarzenia do momentu utraty przez niego przytomności. Sąd dał wiarę jego zeznaniom, bowiem były szczegółowe, szczere, spójne, logiczne i całkowicie licują z pozostałym materiałem dowodowym. Sąd analizując ich treść nie dostrzegł w nich żadnych sprzeczności.

Zeznania świadka A. L. (1)

Świadek jest partnerką pokrzywdzonego w sprawie. Nie była bezpośrednim świadkiem zdarzenia, jednak pokrzywdzony zrelacjonował jej jego przebieg. Sąd dał wiarę w całości jej zeznaniom, bowiem były szczegółowe, szczere, spójne, logiczne i całkowicie licują z pozostałym materiałem dowodowym. Sąd analizując ich treść nie dostrzegł w nich żadnych sprzeczności.

zeznania świadka A. Ż.

A. Ż. jest żona oskarżonego i była bezpośrednio zainteresowana tym, aby składać zeznania na jego korzyść. Jej zeznania okazały się w znacznej mierze nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego.

Sąd jedynie w części dał wiarę zeznaniom świadka – w zakresie w jakim wskazywała ona na konflikt między oskarżonym, a pokrzywdzonym, który miał zaczął się kilka lat temu na wieczorze kawalerskim.

Sąd nie dał wiary świadkowi w zakresie w jakim wskazywała ona, że T. N. zaczepiał oskarżonego wymachując rękoma, gdy przebywali na zewnątrz na co oskarżony P. Ż. (1) odpowiedział mu uderzeniem w twarz i na tym zakończyło się całe zdarzenie. Sąd też nie dał wiary zeznaniom świadka, w których wskazywała ona że sytuacja konfliktowa pojawiła się między trzema mężczyznami, przy czym dwóch z nich nie widziała, a jej mąż opuścił to miejsce, gdy poprosiła, „żeby odpuścił”. W ocenie sądu przedstawiona przez świadka alternatywna wersja zdarzeń stanowi jedynie wsparcie przyjętej przez oskarżonego linii obrony i koresponduje jedynie z jego wyjaśnieniami. Jej zeznania nie korespondują z zeznaniami pozostałych świadków, w tym również osób obcych, które nie są zainteresowane składaniem zeznań korzystnych dla którejkolwiek ze stron, dlatego też sąd we wskazanym zakresie nie dał im wiary.

zeznania świadka M. T. (1)

i P. T. (1)

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków w zakresie w jakim są one zgodne z zeznaniami A. L. (1) i T. N.. Sąd nie dał wiary świadkowi A. L. (1) w zakresie w jakim zeznała ona, że T. N. wychodził sam na papierosa, a jego partnerka A. L. (1) wychodziła wcześniej. Świadek jednocześnie zaznaczyła, że na imprezie było dużo ludzi i mogła nie zauważyć czy T. N. rzeczywiście sam opuszczał salę.

Świadkowie nie byli naocznymi świadkami zdarzenia, jednak pokrzywdzony bezpośrednio po zdarzeniu przekazał im informację o tym, że został pobity przez swojego sąsiada.

Sąd dał wiarę ich zeznaniom, bowiem były szczegółowe, szczere, spójne, logiczne i całkowicie licują z pozostałym materiałem dowodowym. Sąd analizując ich treść nie dostrzegł w nich żadnych sprzeczności.

zeznania świadka E. P.

Zeznania świadka E. P. okazały się w większości nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego. Świadek jest teściem oskarżonego, ale nie uczestniczył w imprezie sylwestrowej. Wiedział o zaistniałym konflikcie między oskarżonym, a pokrzywdzonym, który miał swój początek kilka lat temu w czasie wieczoru kawalerskiego. Sąd dał wiarę zeznaniom świadka jedynie w zakresie w jakim wskazywał on na wcześniej istniejący konflikt między oskarżonym, a pokrzywdzonym. W pozostałym zakresie sąd nie dał mu wiary – jego zeznania złożone w postępowaniu przygotowawczym i w postępowaniu sądowym są sprzeczne – początkowo wskazywał nie rozmawiał z oskarżonym i jego żoną o przebiegu nocy sylwestrowej, natomiast w postępowaniu sądowym zeznał, że wieczorem dowiedział się o pobiciu, które miało przebiegać w ten sposób, że to pokrzywdzony uderzył oskarżonego, wcześniej zaczepiając oskarżonego. E. P. jest jedynie świadkiem ze słyszenia i jest bezpośrednio zainteresowany zeznawaniem na korzyść oskarżonego, którego jest teściem i z którym wspólnie zamieszkuje w jednym domu. Nawet jeśli świadek przedstawił wersję zdarzeń, która rzeczywiście została mu przedstawiona przez oskarżonego, to stoi ona w sprzeczności z zeznaniami pozostałych świadków i dlatego nie zasługuje na wiarę.

zeznania świadka A. B. i M. S.

A. B. i M. S. były bezpośrednimi świadkami zdarzenia i obserwowały je z bliskiej odległości.

A. B. podeszła, aby rozdzielić mężczyzn.

Świadek A. B. rozpoznała oskarżonego w czasie okazania, natomiast M. S. znała dane osobowe oskarżonego, ponieważ jest przedszkolanką jego dziecka.

Wprawdzie w postępowaniu sądowym M. S. zeznała, że nie widziała zajścia, jednak po odczytaniu jej zeznań, wskazał, że je podtrzymuje. Świadek składała zeznania po upływie 2 lat od zaistnienia zdarzenia, a zatem zupełne normalne jest, że nie pamięta szczegółów zdarzenia, bowiem jak sama wskazała „wymazałam tamte zdarzenie z mojej pamięci”. Świadek zeznawał na ten temat po upływie znacznego czasu, a nie były to okoliczności, do których przywiązywał szczególną wagę, skoro nie dotyczyły jej bezpośrednio ani jej bliskich, a do czasu postępowania sądowego z nikim na ten temat nie rozmawiała.

Świadkowie są osobami obcymi zarówno dla oskarżonego jak i dla pokrzywdzonego i nie mają interesu w zeznawaniu na korzyść którejkolwiek ze stron. Sąd dał wiarę ich zeznaniom, bowiem były szczegółowe, szczere, spójne, logiczne i całkowicie licują z pozostałym materiałem dowodowym. Sąd analizując ich treść nie dostrzegł w nich żadnych sprzeczności.

zeznania świadka G. S.

Zeznania świadka G. S. okazały się w większości nieprzydatne dla ustalenia stanu faktycznego. Świadek jedynie wskazał, że brał udział wraz z innymi uczestnikami w imprezie sylwestrowej zorganizowanej w S. (...) w T.. W tym zakresie sąd dał wiarę zeznaniom świadka. Świadek przyznał, że w tym dniu spożywał alkohol i nie pamięta wszystkich zdarzeń – nie miał wiedzy w zakresie spowodowania przez oskarżonego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego.

zeznania świadka I. P.,

Sąd dał wiarę w całości zeznaniom świadka I. P., przy czym nie okazały one się przydatne dla ustalenia stanu faktycznego. Świadek zapamiętała jedynie, że zwróciła uwagę na twarz pokrzywdzonego po uderzeniu. Jej zeznania całkowicie licują z pozostałym materiałem dowodowym. Sąd analizując ich treść nie dostrzegł w nich żadnych sprzeczności.

zeznania świadka P. D.

Sąd dał wiarę w części zeznaniom świadka P. D. w jakiej wskazywał on, że uczestniczył w tej samej imprezie sylwestrowej, przy czym nie okazały one się przydatne dla ustalenia stanu faktycznego. Sąd nie dał wiary świadkowi w zakresie w jakim wskazywał on, że pokrzywdzony wcześniej podchodził do oskarżonego. Świadek nie widział tego naocznie – wie to tylko ze słyszenia, nie był również świadkiem zdarzenia, dlatego sąd w tym zakresie nie dał mu wiary.

zeznania świadka A. D.

Sąd dał wiarę w części zeznaniom świadka A. D. w jakiej wskazywała ona, że uczestniczyła w tej samej imprezie sylwestrowej, przy czym nie okazały one się przydatne dla ustalenia stanu faktycznego. Sąd nie dał wiary świadkowi w zakresie w jakim wskazywała ona, że pokrzywdzony wcześniej podchodził do oskarżonego. Świadek jest bliską osobą dla oskarżonego – jest mąż jej koleżanki, z którą się wychowywał – znają się od ok. 6 lat, a zatem ma interes w tym, aby jej zeznania sprzyjały oskarżonemu. Świadek opuściła wraz ze swoim mężem miejsce imprezy jeszcze przed zdarzeniem, a zatem nie miała wiedzy o okolicznościach istotnych dla sprawy.

Dowody z dokumentów:

- dokumentacja medyczna

- dokumentacja fotograficzna

Dowody z dokumentów są niekwestionowane przez żadną ze stron w toku procesu, spójne i logiczne, których prawdziwość nie budzi wątpliwości, zasługujące na przymiot wiarygodności.

Protokół oględzin T. N. wraz z dokumentacją fotograficzną

Protokół oględzin z załącznikami wskazuje na podejmowane przez organy ścigania czynności procesowe. Dowód niekwestionowany przez żadną ze stron, spójny i logiczny, którego prawdziwość nie budzi wątpliwości.

Opinia biegłego wraz z ustną opinią uzupełniającą

Brak było podstaw do podważenia dowodu w postaci opinii biegłego sądowego. Badanie zostało przeprowadzone zgodnie z metodologią przedmiotu, a proces badawczy został przeprowadzony przez wykwalifikowanego specjalistę przy zastosowaniu fachowej wiedzy. Przedłożona opinia była jasna, wyczerpująca, rzetelna i spójna, natomiast przedstawione przez biegłego wnioski zostały należycie uzasadnione.

Informacja z krajowego rejestru karnego

Dokument urzędowy został sporządzony w prawnie przewidzianej formie, przez odpowiednie organy w zakresie ich kompetencji, przez co należy uznać go za wiarygodny. Jego prawdziwość nie budzi wątpliwości – dokument jest rzetelny, natomiast strony w tym zakresie nie wnosiły żadnych zastrzeżeń.

1.2.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

1.3.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przepis art. 157 § 1 k.k. stanowi iż, karze podlega, kto powoduje naruszenie czynności ciała lub rozstrój zdrowia, inny niż określony w art. 156 § 1 k.k. W treści art. 157 § 1 k.k. określony został jeden z typów spowodowania naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia, innego niż określony w art. 156 § 1 k.k.

Kodeks karny dzieli te "inne" naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia na dwie kategorie, przyjmując za kryterium podziału okres trwania naruszenia narządu ciała lub rozstroju zdrowia "dłużej niż 7 dni" i " nie dłużej niż 7 dni".

Można więc na tej podstawie wyróżnić, obok ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, o którym jest mowa w art. 156 k.k., średni uszczerbek na zdrowiu, trwający dłużej niż 7 dni (art. 157 § 1 k.k.) oraz lekki uszczerbek na zdrowiu, trwający nie dłużej niż 7 dni.

Podział uszczerbków na zdrowiu w art. 157 k.k. na średnie i lekkie odgrywa rolę przy kwalifikacji typów popełnionych umyślnie.

Przedmiotem ochrony w przypadku przestępstw określonych w art. 157 § 1 k.k. jest zdrowie. Przestępstwa określone w art. 157 § 1 k.k, popełnione w formie działania, mają charakter powszechny, tzn. mogą być popełnione przez każdego. Z uwagi na to, że są to przestępstwa skutkowe, w formie zaniechania mają charakter indywidualny - mogą być popełnione tylko przez osobę, na której ciążył prawny, szczególny obowiązek zapobiegnięcia nastąpienia uszczerbku na zdrowiu.

Skutek określony w art. 157 § 2 k.k. oddziela od skutku charakteryzującego typ czynu zabronionego opisanego w art. 157 § 1 k.k. okres trwania naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia nie dłużej niż 7 dni. Przestępstwo określone w art. 157 § 1 k.k. może być popełnione umyślnie zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i z zamiarem wynikowym.

Konieczne jest również w wypadku przestępstwa określonego w art. 157 § 1 k.k. sięgnięcie do konstrukcji zamiaru ogólnego. Sprawca nie musi uświadamiać sobie i na przykład chcieć, aby powodowany przez niego uszczerbek na zdrowiu trwał dłużej niż 7 dni albo nie dłużej niż 7 dni. Wystarczy, dla przyjęcia realizacji znamion typu określonego w art. 157 § 1 k.k., że sprawca chciał albo przewidując możliwość na to się godził, że spowodowany uszczerbek na zdrowiu nie będzie lekki.

Określony w art. 157 § 1 k.k. skutek musi być objęty umyślnością sprawcy, co wymaga ustalenia, iż chciał on spowodować albo godził się ze spowodowaniem poważniejszego uszczerbku, naruszającego czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia na okres dłuższy niż 7 dni. Jak podkreśla się w orzecznictwie sprawca nie musi uświadamiać sobie i chcieć, aby powodowany przez niego uszczerbek na zdrowiu trwał dłużej niż 7 dni albo nie dłużej niż 7 dni. Wystarczy, dla przyjęcia realizacji znamion typu określonego w art. 157 § 1 k.k., że sprawca chciał albo przewidując możliwość na to się godził, że spowodowany uszczerbek na zdrowiu nie będzie lekki (tak m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 1972 r., Rw 1202/71, OSNKW 1972, Nr 3, poz. 54, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 26 lutego 2002 r., II Aka 18/02, Prok. i Pr. 2004, Nr 4, poz. 21, dodatek). Można o tym wnioskować na podstawie intensywności siły fizycznej, użytych środków, umiejscowienia ciosów zadanych pokrzywdzonemu itp.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił na ustalenie, iż oskarżony w dniu 1 stycznia 2023 r. około godz. 1:30 w miejscowości T. przy ul. (...) w rejonie budynku (...) w T., uderzał ręką w głowę oraz kopał nogą w głowę i w brzuch T. N., czym spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała w postaci złamania wieloodłamowego kości nosa, złamania wieloodłamowego ściany przedniej i bocznej zatoki szczękowej prawej, złamania ściany dolnej, bocznej i przyśrodkowej oczodołu prawego, złamania ściany dolnej i przyśrodkowej oczodołu lewego, złamania obu łuków jarzmowych i krwiaków okularowych obu oczodołów powodujące naruszenie czynności górnych dróg oddechowych i narządu wzroku trwające powyżej siedmiu dni.

Okoliczność ta znajduje potwierdzenie w zeznaniach pokrzywdzonego, po części także zeznaniach A. L. (1), M. T. (1) i P. T. (1), którym pokrzywdzony bezpośrednio po zdarzeniu powiedział, że został uderzony przez P. Ż. (1). Ponadto A. B. i M. S. były naocznymi świadkami zdarzenia i widziały, że P. Ż. (1) uderzył pokrzywdzonego. A. B. podeszła, aby rozdzielić mężczyzn, zatem sąd nie miał wątpliwości, że prawidłowo rozpoznała oskarżonego. Sąd ustalił na postawie opinii biegłego i dokumentacji medycznej pokrzywdzonego, że oskarżony spowodował u pokrzywdzonego obrażenia ciała trwające powyżej siedmiu dni.

Ustalone w sprawie okoliczności pozwalają również na przyjęcie, iż oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Wynika to z tego, że oskarżony jako osoba dorosła, o normalnym stopniu rozwoju, miał świadomość naganności swojego postępowania i skutków jakie mogło ono spowodować. Dlatego należy stwierdzić, iż decydując się na uderzenie pokrzywdzonego i naruszenie narządów jej ciała, miał zamiar popełnienia czynu zabronionego.

☐

1.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

1.4.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

1.5.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

1.6.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

P. Ż. (1)

I

I

Sąd uznał oskarżonego P. Ż. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, tj. przestępstwa z art. 157 § 1 i wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

Przestępstwo stypizowane w art. 157 § 1 kk, jest zagrożone karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k.

Orzeczona kara mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu.

W przekonaniu Sądu wymierzona kara jest w tym wypadku dostatecznie dolegliwa i wystarczająca dla osiągnięcia celów kary, zarówno w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, jak i wpłynie zapobiegawczo i wychowawczo wobec oskarżonego na przyszłość.

Wymierzając oskarżonemu karę pozbawienia wolności Sąd uwzględnił również wymogi prewencji generalnej, kształtowania wyobrażenia o konieczności przestrzegania obowiązujących norm prawnych i budowania autorytetu porządku prawnego.

II

I

Sąd na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 kk warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 1 rok.

Decydując o tym czy kara pozbawienia wolności ma być orzeczona w postaci bezwzględnej, czy też z warunkowym zawieszeniem jej wykonania Sąd kierował się tym w jakiej postaci kara ta osiągnie cele wobec sprawcy przestępstwa. Sąd oceniając postawę oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia uznał, że dla wdrożenia oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego wystarczające będzie orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszaniem jej wykonania.

Sąd orzekając o warunkowym zawieszeniu wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności miał na uwadze, że ta instytucja przysługuje jedynie wobec sprawców, co do których istnieje pozytywna prognoza resocjalizacyjna na przyszłość.

Kluczowe znaczenie w przyjęciu pozytywnej prognozy kryminologicznej miały warunki osobiste oskarżonego, w szczególności dotychczasowy sposób życia (oskarżony nie był dotychczas karany, nie jest osobą zdemoralizowaną, prowadzi ustabilizowany tryb życia, a przestępstwo, którego się dopuścił było incydentalnym konfliktem z prawem).

W ocenie Sądu niskie jest prawdopodobieństwo, że pomimo zawieszenia wykonania kary, powróci on na drogę przestępstwa. Tym samym w rozpatrywanej sprawie, zgodnie z art. 69 § 1 k.k., warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności będzie wystarczające dla osiągnięcia w stosunku do oskarżonego celów postępowania.

Orzeczony przez Sąd okres roku próby będzie właściwy do wykazania się przez oskarżonego wolą nie popełniania więcej czynów zabronionych oraz potwierdzeniem zasadności zastosowania wobec nich instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary.

III

I

Z warunkowym zawieszeniem wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności nierozerwalnie związane jest orzeczenie obowiązku probacyjnego.

Sąd na podstawie art. 72 § 1 pkt 2 kk zobowiązał oskarżonego do przeproszenia pokrzywdzonego.

W ocenie Sądu nałożony obowiązek będzie adekwatnym elementem oddziaływania poprawczego i wychowawczego. W ocenie Sadu nałożony uczyni zadość pokrzywdzonemu w zakresie poniesionej przez niego krzywdy, bowiem jak wskazywał sam pokrzywdzony, oczekiwał on, że sąsiad go przeprosi, dlatego początkowo powstrzymywał się ze zgłoszeniem sprawy organom ścigania.

Orzeczony obowiązek jest formą dodatkowego oddziaływania wychowawczego wobec oskarżonego i skłonienia go do stałej refleksji nad własnym postępowaniem w trakcie trwania okresu próby.

IV

I

Sąd na mocy art. 46 § 1 kk orzekł obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego kwoty 3000 zł tytułem częściowego zadośćuczynienia.

W świetle art. 46 § § k.k. Sąd był zobligowany do orzeczenia obowiązku zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, bowiem w tym zakresie złożył wniosek oskarżyciel posiłkowy – wnosząc o zasądzenie na jego rzecz zadośćuczynienia w wysokości 10 000,00 zł.

Sąd zdaje sobie sprawę, iż szkody niemajątkowej nie sposób wyrównać za pomocą świadczeń pieniężnych, lecz zadośćuczynienie w orzeczonym zakresie powinno w wystarczającym stopniu łagodzić ujemne przeżycia pokrzywdzonego. W ocenie Sądu zasądzona kwota jest adekwatna przy uwzględnieniu kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia.

„Podstawowym kryterium określającym rozmiar należnego zadośćuczynienia jest rozmiar doznanej krzywdy tj. rodzaj, charakter, długotrwałość cierpień fizycznych, ich intensywność i nieodwracalność ich skutków. Ocenie podlegają również cierpienia psychiczne związane zarówno z ich przebiegiem, jak i w razie ich nieodwracalności ze skutkami, jakie wywołują w sferze życia prywatnego i zawodowego. Rozgraniczać należy te sytuacje, w których doznane urazy zostały wyleczone i nie będą miały dalszych skutków i wpływu ma życie poszkodowanego w przyszłości od tych, w których urazy będą powodowały dalsze cierpienia i krzywdę oraz będą rzutowały na poziom życia i jego jakość.” (Wyrok SN z 9.09.2015 r., IV CSK 624/14, LEX nr 1816575.).

Nakładając powyższy obowiązek Sąd kierował się względami celowości, a przede wszystkim tym, że jednym z głównych zadań prawa karnego, jest kompensowanie szkód poniesionych przez pokrzywdzonego przestępstwem. Pokrzywdzony na skutek działania oskarżonego doznał nie tylko cierpienia fizycznego, ale też psychicznego, które uzasadniało zasądzenie na jego rzecz zadośćuczynienia w powyższej kwocie.

Orzeczenie zadośćuczynienia na podstawie art. 46 § 1 k.k. nie stoi na przeszkodzie dochodzeniu niezaspokojonej części roszczenia w drodze postępowania cywilnego. (art. 46 § 3 k.k.).

1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V.

Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz T. N. 1512 zł tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżycielowi posiłkowemu z wyboru.

W niniejszej sprawie oskarżyciel posiłkowy był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego. Tym samym poniósł koszty należące do kosztów procesu (art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k.). W oparciu o treść art. 627 k.p.k. od skazanego w sprawach z oskarżenia publicznego Sąd zasądza wydatki na rzecz oskarżyciela posiłkowego. Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwotę 1512 złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem w sprawie jednego pełnomocnika. Ponieważ zgodnie z art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k. wydatki strony obejmują koszt ustanowienia w sprawie jednego pełnomocnika, oskarżycielowi posiłkowemu przysługuje zwrot kosztów zastępstwa radcy prawnego od oskarżonego, co do którego wydany został wyrok skazujący.

Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem opłaty sądowej oraz kwotę 700 zł tytułem wydatków postępowania.

W ocenie Sądu brak było podstaw do zwolnienia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych oraz opłaty, albowiem oskarżony jest młodą, zdrową i zdolną do pracy osobą. Koszty nie przekraczają jego możliwości zarobkowych.

1Podpis