Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

UZASADNIENIE

Uwaga : Uzasadnienie zostało sporządzone w poprzedniej formie z powodu kłopotów technicznych z użyciem programu ZEUS.

M. M. korzystał z jadłodajni (...) znajdującej się przy K. (...) M. K. w T. przy ul. (...). Jednakże w momencie spóźniania się posiłki nie były już mu wydawane.

W dniu 28 października 2019 r., w godz. 10:00-17:30, w T., przy ul. (...) M. M. wszedł do K. (...) M. K. i oddał moczu do kropielnicy znajdującej się po lewej stronie od wejścia do w/w kościoła. M. M. tak samo zachował się w dniu w dniu 30 października 2019 r., w godz. 10:00/17:00, gdzie ponownie oddał mocz do kropielnicy znajdującej się po lewej stronie od wejścia do w/w kościoła.

W dniu 28 listopada 2019 r., ok. godz. 17:15, patrol policji obserwował wnętrze w/w kościoła. Zauważono na schodach chóru mężczyznę z rozpiętym rozporkiem, który próbował oddać w tym miejscu mocz. Mężczyzną tym okazał się M. M.. Z uwagi na powyższe został on zatrzymany i doprowadzony do (...) T. – R..

M. M. swoimi w/w czynami obraził uczucia religijne i znieważył miejsce przeznaczone do publicznego wykonywania obrzędów religijnych.

( dowody: zeznania H. O. k. 1-4,148;

wyjaśnienia M. M. k.50-56148;

protokół zatrzymania osoby, k. 35-37,148 ;

protokół oględzin wraz z dokumentacją fotograficzną k. 7-9,148)

Oskarżony M. M. w trakcie postępowania przygotowawczego konsekwentnie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Oświadczył, iż jest mu bardzo przykro i chciałby za to przeprosić. Wyjaśnił, iż wie , że zrobił źle, ale był zły bo w (...)nie chcieli mu dać jedzenia, gdyż się spóźnił. Oświadczył ponadto, iż nie ma problemów natury fizjologicznej.

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego za wiarygodne albowiem znajdują one potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, a w szczególności korespondują one z zeznaniami świadka H. O. oraz oględzinami i dokumentacją fotograficzną z miejsca zdarzenia.

W ocenie Sąd na walor wiarygodności zasługują także zeznania świadka H. O., która w swoich zeznaniach szczegółowo opisała kiedy i w jakich okolicznościach ujawniła czyny, których dopuścił się oskarżony. Jej zeznania odpowiadają faktycznie zaistniałym zdarzeniom, a nadto korespondują z wyjaśnieniami samego oskarżonego, jak i pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Trzeba podkreślić, iż jako osoba obca w stosunku do oskarżonego nie miała żadnego interesu, aby zeznawać na jego niekorzyść.

Sąd również za wiarygodne uznał zeznania świadków : Z. S. oraz S. G.. Jednakże ich zeznania niewiele wniosły do przedmiotowej sprawy albowiem dotyczą one spraw związanych z kradzieżą pieniędzy ze skarbonki kościelnej oraz kradzieżą mienia kościelnego.

Sad uznał opinię sądowo –psychiatryczną za wiarygodną, jasną i spójną. Z uwagi na fakt, iż wydana została przez podmioty dysponujące fachową i specjalistyczną wiedzą, nie było podstaw do kwestionowania poczynionych przez biegłych ustaleń. Analizowana opinia została sporządzona w sposób fachowy i rzetelny, przez biegłych dysponujących odpowiednimi kompetencjami. Ponadto żadna ze stron nie kwestionowała wniosków sformułowanych w przedmiotowej opinii.

Sąd oparł się także na dowodach z dokumentów, w tym na danych o karalności oskarżonego, a także pozostałych dowodach zawnioskowanych do ujawnienia w akcie oskarżenia. Dokumenty te zostały pozyskane, sporządzone i przeprowadzone zgodnie
z wymogami procedury karnej, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich rzetelności ani prawdziwości. Również Sąd nie miał podstaw aby podważyć ich wiarygodność.

Sąd zważył, co następuje:

Przepis art. 196 k.k. penalizuje obrażanie uczuć religijnych innych osób przez działanie polegające na publicznym znieważaniu przedmiotu czci religijnej albo miejsca przeznaczonego do publicznego wykonywania obrzędów religijnych.

Zachowanie to zarówno może przybrać postać wypowiedzi słownej, jak i może być wyrażone za pomocą gestów, czynów, pisma czy obrazów. Przypisanie zaś danemu zachowaniu charakteru znieważenia powinno mieć charakter obiektywny z uwzględnieniem społecznych norm kulturowo-obyczajowych i powszechnie przyjętych kryteriów oceny ( wyrok SN z 17.02.1993 r., III KRN 24/92, Wok. 1993/10, s. 8 i n.). Zachowanie znieważające charakteryzuje się wyrażeniem pogardy, chęcią poniżenia lub wyszydzenia. Przez pojęcie obrazy uczuć religijnych należy rozumieć takie zachowania, które odbierane są przez członków danej wspólnoty religijnej za poniżające lub obelżywe dla przedmiotu tych uczuć, w szczególności zaś dla przedmiotu czci religijnej lub miejsc sprawowania aktów religijnych. Warunkiem karalności jest publiczny sposób działania. Chodzi tu o działanie w miejscu publicznym lub w takich warunkach, że treść może dotrzeć do szerszego, bliżej nieokreślonego kręgu osób. Zaś p rzedmiot czci religijnej to każdy przedmiot uznany przez daną religię za przedmiot kultu. Przedmiotom tym nie musi być oddawana cześć religijna. Przez miejsce przeznaczone do publicznego wykonywania obrzędów religijnych należy rozumieć miejsce w sposób szczególny przystosowane do sprawowania kultu lub aktów religijnych w obecności innych osób. Miejscem takim jest w szczególności kościół, kaplica, dom modlitwy czy publicznie wystawiony ołtarz (zob. A. Wąsek, Przestępstwa..., s. 33). M.) Zdaniem Sądu występek z art. 196 k.k. można popełnić umyślnie, tak z zamiarem bezpośrednim, jak i ewentualnym (wynikowym). Z wyczerpaniem znamion tego przestępstwa będziemy mieli do czynienia zarówno wtedy, gdy działanie sprawcy polegające na publicznym znieważeniu przedmiotu czci religijnej (lub miejsca przeznaczonego do publicznego wykonywania obrzędów religijnych) będzie skierowane wprost na dokonanie tego czynu, jak i wówczas, gdy sprawca podejmuje publicznie takie czynności sprawcze, co do których godzi się, z uwagi na ich formę, że mają one charakter znieważający. W efekcie tego albo chce obrazić takim zachowaniem uczucia religijne innych osób, albo przewidując taki skutek swojego zachowania, na ten skutek się godzi (uchwała SN z 29.10.2012 r., I KZP 12/12, OSNKW 2012/11, poz. 112; por. także Ł. Pohl, S. Czepita, Strona podmiotowa przestępstwa obrazy uczuć religijnych i jego formalny charakter, Prok. i Pr. 2012/12, s. 72 i n.). (por. też M. Filar, Przestępstwa..., s. 105; M. Filar [w:] Kodeks karny..., red. M. Filar, teza 10 do art. 196; S. Hypś [w:] Kodeks karny..., red. A. Grześkowiak, K. Wiak; por. także Ł. Pohl, S. Czepita, Strona..., s. 78; I. Zgoliński [w:] Kodeks karny..., red. V. Konarska-Wrzosek, nt 4 do art. 196).

Przekładając powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd uznał, iż swoim zachowaniem M. M. działając ciągiem przestępstw wypełnił znamiona czynów z art. 13§1 kk w zw. z art. 196 kk oraz art. 196 kk. W ocenie Sądu oskarżony czyny te popełnił umyślnie z zamiarem ewentualnym.

Przestępstwo stypizowane w art. 196 kk jest zagrożone karą grzywny, karą ograniczenia wolności lub karą pozbawienia wolności w wymiarze do lat 2.

Sąd wymierzając karę oskarżonemu M. M. baczył na dyrektywy wskazane w art. 53 k.k., uwzględniając stopień zawinienia i społecznej szkodliwości przypisanych mu czynów, a nadto cele zapobiegawcze i wychowawcze, która to kara winna osiągnąć wobec oskarżonego. Nie stwierdzono w sprawie żadnych okoliczności wyłączających winę oskarżonego.

W punkcie I sentencji wyroku uznając oskarżonego za winnego popełnienia czynów zarzucanych mu aktem oskarżenia, z tym ustaleniem, że działał on ciągiem przestępstw z art. 13§1 kk w zw. z art. 196 kk oraz art. 196 kk i za to w myśl art. 91 § 1 kk na mocy art. 196 kk w zw. z art. 34§1 i §1a pkt. 1 i art. 35§1 kk Sąd wymierzył mu karę 10 (dziesięć) miesięcy ograniczenia wolności zobowiązując go do wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym. Sąd wymierzając oskarżonemu karę za te czyny uwzględnił stopień winy oskarżonego oraz stopień społecznej szkodliwości, jak i motywację oskarżonego.

Oskarżony jest młodym człowiekiem, sprawnym fizycznie, bezrobotnym, utrzymującym się jedynie z renty socjalnej w wysokości 832 zł i zasiłku w wysokości 184 zł, dlatego orzeczona kara ograniczenia wolności w stosunku do oskarżonego jest jak najbardziej adekwatna. W ocenie Sądu wymierzona kara ograniczenia wolności jest karą sprawiedliwą, będzie oddziaływać na oskarżonego wychowawczo i ma na celu uzmysłowienie oskarżonemu wagi występków jakich się dopuścił. Wykonywanie zaś nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym spełni cele kary i nie będzie nadmiernie uciążliwe dla oskarżonego.

Okolicznościami obciążającymi oskarżonego niewątpliwie było zrealizowanie znamion czynu zabronionego z winny umyślnej oraz fakt, iż oskarżony dopuścił się zachowań karalnych trzykrotnie. Z kolei okolicznościami łagodzącymi są : postawa oskarżonego w toku prowadzonego przeciwko niemu postępowania, fakt uprzedniej niekaralności oraz wyrażenie skruchy.

Jednocześnie Sąd uznał, iż w świetle całokształtu okoliczności sprawy nie jest zasadne orzeczenie kary pozbawienia wolności biorąc pod uwagę fakt, iż oskarżony nie był dotychczas karany. Sąd nie wymierzył również oskarżonemu kary grzywny mając na uwadze, iż oskarżony nigdzie nie pracuje, zaś jego dochody z renty socjalnej oscylują w granicach 1000 zł miesięcznie i nie posiada żadnego majątku.

Z kolei na podstawie art. 63§1kk na poczet kary ograniczenia wolności Sąd zaliczył M. M. okres zatrzymania od dnia 28 listopada 2019 roku od godz. 17:20 do dnia 29 listopada 2019 roku do godz. 15:20, przyjmując iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równoważny dwóm dniom kary ograniczenia wolności.

Na podstawie § 2 oraz § 17 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego J. W. kwotę 420 zł powiększoną o należną stawką podatku VAT tytułem zwrotu kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu.

W ocenie Sądu kara wymierzona oskarżonemu jest adekwatna do stopnia jego winy, stopnia społecznej szkodliwości czynu, właściwości i warunków osobistych sprawcy. Sąd uznał również, iż kara ta jest wystarczająca do osiągnięcia wobec oskarżonego celów zapobiegawczych i wychowawczych, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Mając na uwadze aktualną sytuację materialną i osobistą oskarżonego, Sąd zwolnił go od ponoszenia opłaty sądowej, zaś wydatkami poniesionymi w sprawie obciążył Skarb Państwa, o czym orzekł w oparciu o art. 624 § 1 k.p.k.