Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 czerwca 2019 roku

Sąd Rejonowy w Toruniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Mariola Adamczyk

Protokolant: sekr.sąd. Marcin Szymczak

po rozpoznaniu w dniach 25 marca 2019r., 29 kwietnia 2019r., 13 maja 2019r. i 17 czerwca 2019r.

sprawy:

R. W. s. F. i K. z domu K.

ur. (...) w G.

oskarżonego o to, że:

w okresie od dnia 22 grudnia 2017 roku do dnia 17 października 2018 roku w m. K., gm. Ł., uchylał się od ciążącego na nim z mocy ustawy obowiązku alimentacyjnego na rzecz W. B. (1) i W. B. w kwocie po 200 złotych miesięcznie na każde z małoletnich dzieci, tj. w kwocie łącznej 400 zł miesięcznie, orzeczonych protokołem Sądu Rejonowego w Grudziądzu Wydział III Rodzinny i Nieletnich sygn. akt 322/15 z dnia 3 września 2015 roku, które zostały podwyższone wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu III Wydział Rodzinny i Nieletnich, sygn. akt III RC 929/16 z dnia 5 czerwca 2017 roku do kwoty po 300 złotych miesięcznie na każde z małoletnich dzieci, tj. łącznie po 600 złotych miesięcznie, przez co naraził je na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, przy czym zaległość rat alimentacyjnych stanowi równowartość trzech świadczeń okresowych,

tj. o czyn z art. 209§ 1a kk

ORZEKA:

I.  oskarżonego R. W. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 105/19

UZASADNIENIE

D. B. i R. W. do 2015 roku pozostawali w nieformalnym związku, z którego posiadają dwie córki – W. B. (1), urodzoną w (...) roku oraz W. B. urodzoną w (...) roku. Jeszcze w 2015 roku, na mocy ugody z dnia 3 września 2015r. zawartej w sprawie III RC 322/15 przed Sądem Rejonowym w Grudziądzu, R. W. zobowiązał się do łożenia na każdą z córek alimentów w wysokości po 200 zł miesięcznie, tj. łącznie 400 zł miesięcznie. W 2016 roku D. B. wystąpiła przeciwko R. W. z pozwem o podwyższenie alimentów. Na mocy wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 5 czerwca 2017 roku, sygn. akt III RC 929/16, zasądzono od R. W. alimenty w wysokości po 300 zł miesięcznie na rzecz każdej z córek, tj. łącznie 600 zł miesięcznie. Powyższy wyrok uprawomocnił się 16 czerwca 2017 roku.

(dowody: zeznania D. B. k. 33-35, k. 115;

wyrok zaoczny SR w Toruniu sygn. akt III RC 929/16, k. 3-3v, k. 164;

odpisy skrócone aktów urodzenia k. 27 i 28, k. 164;

kopia protokołu k. 65, k. 164)

Na podstawie decyzji (...) Ł. z dnia 28 sierpnia 2017 roku przyznano D. B. na okres od 1 listopada 2017 roku do 31 października 2018 roku zasiłek rodzinny – odpowiednio na rzecz W. B. (1) w kwocie 124 zł oraz na rzecz W. B. w kwocie 95 zł miesięcznie.

(dowód: decyzja (...) Ł. k. 6, k. 164)

D. B. od 1 listopada 2017 roku do 20 czerwca 2018 roku była osobą bezrobotną i pobierała zasiłek dla bezrobotnych, natomiast od 16 lipca 2018 roku podjęła pracę. Samo wynagrodzenie za pracę nie wystarczało D. B. na pokrycie kosztów utrzymania córek i była zmuszona pobierać świadczenia socjalne.

(dowody: zeznania D. B. k. 33-35, k 115;

informacja z ZUS, k. 42-44, k. 164)

W. B. (1) uczęszcza do (...) w B. i dojeżdża do szkoły autobusem szkolnym, z kolei W. B. (2) chodzi do prywatnego przedszkola w T., za które D. B. płaci 510 zł miesięcznie i do którego dowozi córkę autobusem (...) (miesięczny koszt biletu 200 zł). W. B. (1) korzysta z wizyt u dentysty i ortodonty, przy czym każda z nich kosztuje 100 zł.

(dowód: zeznania D. B., k. 33-35, k. 115)

Od dnia 6 września 2018 roku (...) w Ł. przyznał W. B. obiady przez 5 dni w tygodniu wydawane w szkole.

(dowód: decyzja (...) w Ł., k. 5, k. 164)

Na podstawie decyzji (...) z dnia 7 września 2018 roku przyznano D. B. świadczenie z (...) na W. B. (1) i W. B. w wysokości po 300 zł miesięcznie.

(dowód: decyzja(...) Ł., k. 4, k. 164)

R. W. ma 41 lat, wykształcenie podstawowe, dotychczas pracował zawodowo jedynie przez 4 lata. W marcu 2016 roku wydano wobec niego orzeczenie o stopniu niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym, do dnia 31 marca 2018 roku, przy czym ustalony u niego stopień niepełnosprawności datuje się od jego 20-go roku życia. Mężczyzna cierpi na padaczkę urazową (w związku z przebytymi urazami czaszkowo – mózgowymi w 1998 roku i w 2013 roku) i może być zatrudniony jedynie w warunkach pracy chronionej. W związku z powyższym, na mocy decyzji wydanej przez (...) w G., od 1 kwietnia 2016 roku do dnia 31 marca 2018 roku pobierał zasiłek stały w wysokości 234 zł miesięcznie. W dniu 28 lutego 2018 roku R. W. złożył wniosek o ponowne wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, lecz - z uwagi na niedostarczenie dokumentacji z (...) - był on pozostawiony bez rozpoznania, o czym poinformowano go dopiero pismem z dnia 26 kwietnia 2018 roku. W okresie od 27 marca 2018 roku do 18 kwietnia 2018 roku R. W. przebywał w(...) Szpitalu (...) w G., w związku z martwicą palca IV ręki prawej oraz brzeżnej opuszka palców I, II, III, V ręki prawej, których doznał na skutek odmrożenia, leżąc w śniegu po ataku padaczki. W trakcie hospitalizacji amputowano mu jeden palec i wdrożono proces rehabilitacyjny ręki. Po zakończeniu leczenia w(...), w dniu 16 maja 2018 roku R. W. ponownie złożył wniosek o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. Dnia 25 czerwca 2018 roku wydano wobec niego orzeczenie o zaliczeniu do osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym, datowane do dnia 30 września 2021 roku, ponownie z adnotacją, iż mógł on podjąć zatrudnienie jedynie w warunkach pracy chronionej. Dopiero wówczas, decyzją (...) w G. z dnia 19 lipca 2018 roku, na okres od 1 kwietnia 2018 roku do 30 czerwca 2021 roku przyznano R. W. zasiłek stały w wysokości 234 zł miesięcznie, który od dnia 1 października 2018 roku podwyższono do kwoty 301,00 zł.

(dowody: wyjaśnienia oskarżonego R. W., k. 92, k. 115;

decyzje (...) w G., k. 107, k. 129, k. 137, k. 164;

orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, k. 143, k. 157, k. 164;

dokumentacja z (...) w G. k. 128-138, k. 164;

dokumentacja z (...)

w G. wraz z kartą informacyjną leczenia szpitalnego k. 143-157, k. 164)

R. W. deklaruje chęć uregulowania zaległości alimentacyjnych.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego R. W., k. 92, k. 115)

R. W. mieszka z rodzicami, którzy pomagają mu materialnie, kupując żywność, leki i opłacając mieszkanie, co łącznie daje kwotę około 400 zł miesięcznie. R. W. nie posiada nieruchomości i nie prowadzi gospodarstwa rolnego. Nie przebywał w Centrum Pomocy Osobom (...) w G..

(dowód: kserokopia wywiadu znajdująca się w dokumentacji przesłanej przez (...)

w G. k. 135-136, k. 164;

wykaz z (...) k. 25-26, k. 164;

pismo (...) Komitetu Pomocy (...) k. 30, k. 164;

pismo (...)k. 41, 164)

W okresie od 22 grudnia 2017 roku do 17 października 2018 roku (...) w G. dysponował pięcioma ofertami pracy dla mężczyzn w wieku 40 lat z orzeczonym stopniem niepełnosprawności. O zdolności do podjęcia pracy na danym stanowisku ostatecznie decydowałby lekarz medycyny pracy, wydając stosowne orzeczenie lekarskie.

(dowody: informacje z (...) w G., k. 125, k. 161, k. 164)

Przeciwko R. W. wszczęto postępowanie egzekucyjne z wniosku D. B.. Egzekucja okazał się bezskuteczna.

(dowody: zaświadczenie o bezskuteczności egzekucji alimentów, k. 2, k. 164)

R. W. był dotychczas dwukrotnie karany sądownie. Na mocy wyroku Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 20 kwietnia 2018 roku, sygn. akt VIII K 363/18, został skazany za przestępstwo z art. 209§1a kk, polegające na uchylaniu się w okresie od 1 września 2015r. do 21 grudnia 2017r. od obowiązku alimentacyjnego na rzecz W. B. (1) i W. B.. Postępowanie wykonawcze w zakresie kary ograniczenia wolności orzeczonej tym wyrokiem zostało zawieszone z uwagi na stan zdrowia R. W..

(dowody: karta karna, k. 74, k. 164;

wyrok nakazowy SR w Toruniu, sygn. akt VIII K 363/18, k. 111-111v. 164;

postanowienie SR w Grudziądzu, sygn. akt VII Ko 2519/18 k. 104, k. 164)

R. W. został oskarżony o to, że w okresie od dnia 22 grudnia 2017 roku do dnia 17 października 2018 roku w m. K., gm. Ł., uchylał się od ciążącego na nim z mocy ustawy obowiązku alimentacyjnego na rzecz W. B. (1) i W. B. w kwocie po 200 złotych miesięcznie na każde z małoletnich dzieci, tj. w kwocie łącznej 400 zł miesięcznie, orzeczonych protokołem Sądu Rejonowego w Grudziądzu Wydział III Rodzinny i Nieletnich sygn. akt 322/15 z dnia 3 września 2015 roku, które zostały podwyższone wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu III Wydział Rodzinny i Nieletnich, sygn. akt III RC 929/16 z dnia 5 czerwca 2017 roku do kwoty po 300 złotych miesięcznie na każde z małoletnich dzieci, tj. łącznie po 600 złotych miesięcznie, przez co naraził je na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, przy czym zaległość rat alimentacyjnych stanowi równowartość trzech świadczeń okresowych, tj. o czyn z art. 209§ 1a kk.

Oskarżony był przesłuchiwany wyłącznie w toku postępowania przygotowawczego (k. 92). Wówczas przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, że źródło jego utrzymania stanowi renta socjalna przyznana przez (...). Nadto wskazał, że w grudniu 2017 roku ponownie ubiegał się o jej przyznanie i przez kilka miesięcy czekał na decyzję w tym zakresie, nie pobierając wówczas żadnych świadczeń. Wskazał również, że żaden z pracodawców nie chciał go zatrudnić ze względu na fakt, iż choruje na padaczkę powypadkową. Dodał, że pod koniec 2017 roku, po jednym z ataków padaczki doznał odmrożenia, a w konsekwencji amputacji serdecznego palca prawej ręki. R. W. wyjaśnił, że w okresie objętym zarzutem nie miał praktycznie środków finansowych, by móc zaspokoić swoje podstawowe potrzeby życiowe, a co za tym idzie nie mógł realizować ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego wobec córek. Przyznał także, że gdyby otrzymywał powyższe świadczenia, łożyłby na córki. Jednocześnie zaznaczył, że chciałby uregulować zaległości w alimentach, lecz nie wie jaka jest ich wysokość.

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonego zasadniczo zasługują na obdarzenie ich przymiotem prawdziwości. W sprawie bezspornym jest, że na R. W. ciąży obowiązek łożenia na rzecz córek, jak i to, że oskarżony z zobowiązania alimentacyjnego nie wywiązywał się w okresie objętym zarzutem. Dlatego też R. W. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Niemniej jednak, samo nieregulowanie przez oskarżonego alimentów w zarzucanym mu aktem oskarżenia okresie nie świadczy o tym, że uchylał się od wypełnienia obowiązku alimentacyjnego, co stanowi warunek przypisania mu odpowiedzialności karnej za przestępstwo niealimentacji. Jako w pełni prawdziwe Sąd postrzega depozycje oskarżonego w kwestiach, w których odnosił się do własnej sytuacji materialnej. Ustalenia poczynione zarówno w toku dochodzenia, jak i na etapie postępowania jurysdykcyjnego, pozwoliły ustalić, iż źródło utrzymania oskarżonego w okresie objętym zarzutem stanowiły jedynie zasiłki i nie uzyskiwał on dochodów z tytułu pracy zarobkowej, nie posiadał również składników majątku, z którego można przeprowadzić egzekucję. Jednocześnie nie ulega wątpliwości, że oskarżony jest niepełnosprawny w stopniu umiarkowanym i mógł podjąć zatrudnienie jedynie w warunkach pracy chronionej, ponieważ cierpi na padaczkę pourazową, a także w okresie objętym zarzutem amputowano mu palec prawe ręki. Ustalono również, że R. W. przez okres od końca marca 2018 roku do dnia wydania decyzji przez (...) G., tj. 19 lipca 2018 roku nie otrzymywał zasiłku stałego związanego z orzeczonym wobec niego stopniem niepełnosprawności i pozostawał bez głównego źródła utrzymania, dlatego też jego wyjaśnienia potwierdzające ten fakt zasługują na pozytywną weryfikację pod względem prawdziwości. Jedynie w zakresie daty złożenia wniosku o wydanie ponownego orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, istnieje rozbieżność pomiędzy wyjaśnieniami oskarżonego a treścią dokumentu na k. 153 akt. Z pisma (...) do (...)w G. wynika bowiem, że oskarżony złożył taki wniosek w dniu 28 lutego 2018 roku, a nie – jak podał w wyjaśnieniach – w grudniu 2017 roku. Niespójność ta, uwzględniając całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, nie może - zdaniem Sądu - rzutować na ocenę wiarygodności wyjaśnień oskarżonego. Sąd nie dostrzega również podstaw, by kwestionować autentyczność twierdzeń oskarżonego, co do jego woli realizowania ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego.

D. B. jest byłą partnerką oskarżonego . Zeznała (k. 34-35), że R. W. od 2015 roku uchyla się od realizowania ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego wobec córek, nie utrzymuje również kontaktu z dziećmi. Świadek wskazała, że W. B. (1) uczęszcza do (...) w B. i dojeżdża do szkoły autobusem szkolnym, z kolei W. B. (2) chodzi do prywatnego przedszkola w T. za które płaci 510 zł miesięcznie i do którego dowozi córkę autobusem (...) (miesięczny koszt biletu 200 zł) oraz komunikacją miejską (miesięczny koszt biletu 84 zł). Dodała, iż W. B. (1) korzysta z wizyt u dentysty i ortodonty, przy czym każda z nich kosztuje 100 zł. D. B. podała, że sama wychowuje dzieci i pracuje, lecz jedynie dodatkowe świadczenia pieniężne, które pobiera, pozwalają jej zapewnić prawidłowy rozwój dzieci. Zaznaczyła, że jej zdaniem oskarżony uchylając się od płacenia alimentów naraża dzieci na niezaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych.

Sąd nie dostrzegł powodów, by uznać, iż zeznania D. B. za niewiarygodne. Potwierdziły one, że oskarżony nie realizował ciążącego na nim wobec córek obowiązku alimentacyjnego, co koresponduje z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez Sąd. Pozwoliły one również ustalić, że potrzeby jej dzieci są zaspokajane dzięki temu, iż oprócz wynagrodzenia za pracę, pobiera dodatkowe świadczenia pieniężne i socjalne.

Nadto Sąd dał wiarę wszelkim innym przeprowadzonym w sprawie dowodom z dokumentów, w szczególności danych o karalności oraz dokumentacji dotyczących przyznania oskarżonemu świadczeń pieniężnych, związanych z uzyskaniem przez niego stopnia niepełnosprawności, a także pozostałym dowodom zawnioskowanym do ujawnienia w akcie oskarżenia. Wszelkie dokumenty zostały pozyskane, sporządzone i przeprowadzone zgodnie z wymogami procedury karnej, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich rzetelności ani prawdziwości. Również Sąd nie miał podstaw aby podważyć ich wiarygodność.

Sąd zważył, co następuje:

Należy w tym miejscu wskazać, że obecna ustawa karna (od 31 maja 2017 roku) przewiduje przestępstwa niealimentacji w postaci uchylania się od obowiązku alimentacyjnego (art. 209§1 kk) oraz spowodowania tym niemożności zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych (art. 209 §1a kk). Przepis art. 209§1 kk stanowi bowiem, że odpowiedzialności karnej podlega ten, kto uchyla się od wykonania obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości orzeczeniem sądowym, ugodą zawartą przed sądem albo innym organem albo inną umową, jeżeli łączna wysokość powstałych wskutek tego zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo jeżeli opóźnienie zaległego świadczenia innego niż okresowe wynosi co najmniej 3 miesiące. Wprawdzie na gruncie w/w nowelizacji ustawodawca wyeliminował znamię uporczywości, jednak nie wyeliminował znamienia uchylania się do wykonania obowiązku alimentacyjnego. Z kolei doprowadzenie (poprzez zaniechanie w płatnościach świadczeń) do niemożności zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych przez osobę uprawnioną do alimentów, jest przestępstwem kwalifikowanym z art. 209§1a kk, przy czym uzupełnione jest dodatkowym znamieniem, którego nie było w treści art. 209§1 kk, tj. dla przypisania odpowiedzialności za przestępstwo niealimentacji z art. 209§1a kk zachodzi konieczność stwierdzenia, że łączna wysokość powstałych wskutek niealimentacji zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych albo też stwierdzenia opóźnienia w płatności zaległego świadczenia innego niż okresowe, które wynosi co najmniej 3 miesiące.

W świetle powyższego konieczne jest ustalenie i wykazanie, że sprawca uchyla się od wykonania obowiązku alimentacyjnego. Należy w tym miejscu przytoczyć pogląd wyrażony w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 07.11.2017 r. w sprawie II KK 211/17 (LEX 2417590) i zawarte w jego uzasadnieniu orzecznictwo i poglądy doktryny, że w pojęciu "uchyla się" zawarty jest zawsze negatywny stosunek psychiczny osoby zobowiązanej do świadczenia - sprawca obowiązku tego nie wypełnia, gdyż go wypełnić nie chce lub lekceważy ten obowiązek. Musi to więc być zachowanie umyślne, w którym wyraża się szczególne nastawienie psychiczne sprawcy (element subiektywny), a z drugiej strony - stan uchylania się trwający przez określony dłuższy czas (element obiektywny). Zważyć bowiem należy, że ostatnia nowelizacja art. 209§1 kk, zrezygnowała jedynie ze znamienia „uporczywości” precyzując okres niealimentacji, pozostawiając obowiązek wykazania „uchylania się”, który również należy do znamion przestępstwa z art. 209§1a kk.

Mając na względzie poczynione powyżej uwagi odnośnie normatywnej treści art. 209§1a kk, a także zebrany w sprawie materiał dowodowy, w ocenie Sądu nie sposób przyjąć, by oskarżony R. W. swoim zachowaniem wypełnił znamiona zarzucanego mu czynu z art. 209§1a kk.

Zdaniem Sądu, na gruncie niniejszej sprawy nie można stwierdzić, iż R. W. uchylał się od wykonania ciążącego na nim obowiązku alimentacyjnego wobec córek, w rozumieniu prawnokarnym, mimo iż rzeczywiście w okresie objętym zarzutem łączna wysokość powstałych wskutek niealimentacji zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 świadczeń okresowych, a co za tym idzie nie łożył środków na utrzymanie dzieci wynikających z orzeczenia Sądu. Przede wszystkim wskazać należy, że oskarżony deklaruje, iż chciał regulować świadczenia alimentacyjne. W jego zachowaniu nie sposób dopatrzeć się intencjonalności i nacechowania złą wolą, zaś powodów tego postępowania należy doszukiwać się w sytuacji osobistej, zdrowotnej i materialnej zobowiązanego do alimentacji, na co zresztą on sam wskazuje. Jak zasygnalizowano powyżej, sam fakt niewypełniania obowiązku opieki materialnej nie jest równoznaczny z uchylaniem się od jego spełnienia. Należy bowiem zawsze zbadać przyczyny niewywiązywania się z tego obowiązku, które mogą mieć również charakter obiektywny i usprawiedliwiać sprawcę. Zdaniem Sądu, taka sytuacja miała miejsce na gruncie niniejszej sprawy. R. W. jest bowiem osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym. Co prawda, nie stwierdzono u niego niezdolności do pracy, niemniej jednak mógł pracować wyłącznie w warunkach pracy chronionej. Źródło jego utrzymania w okresie objętym zarzutem stanowił zasiłek stały w wysokości 234 zł miesięcznie, podwyższonej od 1 października 2018r. do kwoty 301 zł, oraz wsparcie rzeczowe i finansowe udzielane przez rodziców, odpowiadające kwocie około 400 zł w miesiącu, co praktycznie łącznie stanowiło sumę ciążących na nim zobowiązań alimentacyjnych. Dodatkowo przez okres od 1 kwietnia do końca czerwca 2018 roku oskarżony oczekiwał na wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności i w tym czasie nie otrzymywał zasiłku. Decyzja o przyznaniu mu zasiłku stałego została podjęta dopiero w dniu 19 lipca 2018 roku. Nadto, w okresie od 27 marca do 18 kwietnia 2018 roku oskarżony przebywał w szpitalu z powodu martwicy i amputacji palca ręki, a następnie do 16 maja 2018 roku był poddany rehabilitacji. Jak sam oskarżony wskazywał, ze względu na jego schorzenie w postaci padaczki, pracodawcy nie chcieli go zatrudniać, co wydaje się logiczne. Sąd ustalił, iż pomiędzy 22 grudnia 2017 roku a 17 października 2018 roku, tj. w okresie objętym zarzutem, PUP w G. dysponował ofertami pracy dla osób niepełnosprawnych, lecz nie da się jednoznacznie ustalić czy pracodawcy, którzy teoretycznie zgłosili ofertę zatrudnienia osób niepełnosprawnych, zdecydowaliby się zatrudnić R. W.. W ocenie Sądu, z dużą dozą prawdopodobieństwa stwierdzić można, że z uwagi na specyfikę schorzenia, na które oskarżony cierpi (napady padaczki 2-3 razy w miesiącu po urazie czaszkowo-mózgowym) oraz dodatkowo fakt amputacji palca u prawej ręki, istnieje niewielkie prawdopodobieństwo, by otrzymał on zatrudnienie. Oczywiście o tym fakcie decydowałby każdorazowo lekarz medycyny pracy, niemniej jednak aktualnie rozważania w tym zakresie należy rozpatrywać jako niedające się usunąć wątpliwości, a więc zgodnie z treścią art. 5§2 kpk, konieczne było rozstrzygnięcie ich na korzyść oskarżonego. Tym samym Sąd uznał, iż R. W. nie miał obiektywnych możliwości realizowania ciążącego na nim wobec córek obowiązku alimentacyjnego.

Niewypełnienie przez oskarżonego znamienia zarzucanego mu czynu w postaci „uchylania się” skutkuje tym, iż nie można uznać go winnego jego popełnienia.

Biorąc pod uwagę powyższe, rozstrzygnięcie przybrało postać uniewinniającą.

O kosztach rozstrzygnięto stosownie do treści art. 632 pkt 2 kpk.