Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 marca 2025 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	asesor sądowy P. K.
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy K. K.

po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2025 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa F. (...) w T.

przeciwko K. S.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanej K. S. na rzecz powoda (...) Finanse spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w T. kwotę 4160,27 zł (cztery tysiące sto sześćdziesiąt złotych dwadzieścia siedem groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 lipca 2024 roku do dnia zapłaty;

II. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 1317 zł (tysiąc trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

Powód (...) Finanse spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w T. wniósł w dniu 10 października 2024 roku (data nadania pozwu w placówce pocztowej) pozew przeciwko pozwanej K. S. o zapłatę kwoty 4 160,27 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 lipca 2024 roku do dnia zapłaty, kosztów procesu według norm przepisanych, a także kosztów poniesionych w elektronicznym postępowaniu upominawczym, w tym kosztów zastępstwa procesowego w tym postępowaniu. Uzasadniając swoje roszczenie powód wskazał, że pozwana w dniu 5 stycznia 2024 roku złożyła wniosek o udzielenie pożyczki przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość, tj. rozmowy telefonicznej. Następnie po zaakceptowaniu przez pozwaną warunków, strony zawarły umowę pożyczki również przez rozmowę telefoniczną. Powód wskazał, że udzielona pozwanej pożyczka została jej wypłacona w formie przelewu na wskazany przez pozwaną rachunek bankowy. Kwota udzielonej pożyczki wynosiła 4 528,39 zł, całkowita kwota do zapłaty wynosiła 4 771,00 zł, a całkowita kwota pożyczki 4000,00 zł. Z uwagi na brak terminowych wpłat, pozwana została wezwana do zapłaty wymagalnych należności, lecz wezwanie pozostało bezskuteczne. Powód wskazał, że cała kwota pożyczki wraz z oprocentowaniem stała się wymagalna wraz z upływem okresu obowiązywania umowy, tj. z upływem terminu płatności ostatniej raty zgodnie z harmonogramem stanowiącym załącznik do umowy pożyczki. Powód wskazał, że do dnia wniesienia pozwu pozwana dokonała 3 wpłat w łącznej kwocie 771,00 zł, które zostały zaliczone na poczet spłaty kapitału pożyczki w kwocie 528,39 zł i na poczet oprocentowania całkowitej kwoty pożyczki w kwocie 242,61 zł. Powód wskazał, że dochodzona pozwem należność stanowi sumę 4000,00 zł tytułem kapitału pożyczki oraz 160,27 zł tytułem odsetek od zadłużenia przeterminowanego. Powód podniósł także, że w przedmiocie tego samego roszczenia zainicjował uprzednio elektroniczne postępowanie upominawcze, które zakończyło się wydaniem postanowienia o umorzeniu postępowania (k. 4-6).

W dniu 6 grudnia 2024 roku Sąd Rejonowy w Toruniu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym orzekając zgodnie z żądaniem pozwu (k. 35).

W ustawowym terminie pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 6 grudnia 2024 roku zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu według norm przepisanych. Pozwana wniosła także o orzeczenie utraty mocy nakazu zapłaty w całości. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana zakwestionowała powództwo co do zasady, jak i co do wysokości. Pozwana zakwestionowała fakt zawarcia spornej umowy pożyczki, twierdząc, że powód nie wykazał, że pozwana złożyła oświadczenie woli wyrażające zgodę na zawarcie umowy pożyczki na warunkach wynikających z tej umowy. Zdaniem pozwanej powód nie wykazał również, by pozwana miała możliwość zapoznania się z postanowieniami umowy przed jej zawarciem. Pozwana twierdziła również, że zastrzeżona w umowie pożyczki prowizja w kwocie 528,39 zł powinna podlegać badaniu pod kątem jej abuzywności (k. 42-44).

Postanowieniem z dnia 8 stycznia 2025 roku sąd stwierdził utratę mocy nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wydanego przez Sąd Rejonowy w Toruniu w sprawie I C 1872/24 upr w dniu 6 grudnia 2024 roku w całości (k. 48).

W piśmie przygotowawczym z dnia 24 stycznia 2025 roku powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie. Powód wskazał, że pozwana została poinformowana o warunkach zawartej umowy w rozmowie telefonicznej, wobec czego obowiązek informacyjny został przez powoda spełniony. Z kolei oświadczenie woli pozwanej co do zamiaru zawarcia umowy pożyczki zostało złożone w rozmowie telefonicznej, co wynika z nagrania tej rozmowy. Powód zaznaczył też, że prowizja zawarta w umowie mieści się w granicach wyznaczonych przez ustawodawcę (k. 53-58).

Do zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd Rejonowy w Toruniu ustalił następujący stan faktyczny:

Strony zawarły w dniu 5 stycznia 2024 roku umowę pożyczki numer (...) za pośrednictwem rozmowy telefonicznej na skutek wniosku złożonego przez pozwaną drogą telefoniczną.

dowód: umowa pożyczki – k. 21-22v, nagranie na płycie CD – k. 29.

Przedmiotem umowy pożyczki było udzielenie pożyczkobiorcy przez pożyczkodawcę pożyczki gotówkowej w kwocie 4528,39 zł na okres od dnia 5 stycznia 2024 roku do dnia 5 maja 2024 roku. W ramach umowy pozwana otrzymała od powodowej spółki kwotę 4000 złotych. Kwota ta stanowiła całkowitą kwotę pożyczki i kapitał pożyczki udostępniony pożyczkobiorcy w dniu zawarcia umowy z wyłączeniem części kapitału pożyczki przeznaczonego na pokrycie prowizji, o której mowa w § 10 umowy. Pożyczka została udzielona na wniosek pozwanej złożony w dniu 5 stycznia 2024 roku. W ramach umowy pożyczki pozwana miała spłacić łączną kwotę 4 771,00 zł (§ 1 ust. 1-4 umowy oraz § 3 pkt 1). Kwota pożyczki miała zostać przelana w dniu 5 stycznia 2024 roku na wskazany we wniosku rachunek bankowy pożyczkobiorcy o numerze: (...) albo w formie gotówkowej (§ 2 umowy pożyczki). Kwota 4 771,00 zł miała zostać zapłacona w ratach miesięcznych w terminach i kwotach określonych w harmonogramie spłat stanowiącym załącznik nr 1 do umowy (§ 3 ust. 1 umowy). W umowie strony uzgodniły, że pożyczkodawca nalicza odsetki kapitałowe od kwoty pożyczki (§ 5 umowy pożyczki). Całkowita kwota pożyczki była oprocentowana według zmiennej stopy procentowej stanowiącej w stosunku rocznym dwukrotność sumy stopy referencyjnej NBP i 3,5 punktów procentowych, tj. dwukrotność odsetek ustawowych wskazanych w art. 359 § 2 k.c. Oprocentowanie całkowitej kwoty pożyczki w dniu podpisania umowy wynosiło 18,50 % w stosunku rocznym. W umowie strony uzgodniły, że szacunkowa kwota odsetek należnych za cały okres obowiązywania umowy wynosi 242,61 zł, przy założeniu, że oprocentowanie nie ulegnie zmianie w całym okresie obowiązywania umowy, a spłaty rat pożyczki będą dokonywane w terminach określonych w harmonogramie spłaty (§ 5 ust. 1-3). Spłata całego kapitału pożyczki wraz z należnymi odsetkami oraz ewentualnymi odsetkami od zadłużenia przeterminowanego powodowała wygaśnięcie umowy (§ 7 ust. 1). Strony ustaliły, że niespłacenie raty pożyczki w całości lub w części w ustalonym terminie powoduje uznanie niespłaconej kwoty za zadłużenie przeterminowane. Od kwoty niespłaconego w terminie kapitału pożyczki powód mógł naliczać odsetki za opóźnienie w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie (§ 8 ust. 1-3 umowy). Koszt pożyczki wyniósł według § 10 umowy pożyczki łącznie 771,00 zł i składały się na niego suma prowizji w wysokości 528,39 zł oraz kwota odsetek należnych za cały okres obowiązywania umowy w wysokości 242,61 zł (§ 10 ust. 1 i 2 umowy). Rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosiła 78,21 % w stosunku rocznym (§ 10 ust. 4 umowy). Pożyczkobiorca oświadczył w umowie, że przed zawarciem umowy zostały mu przekazane informacje o których mowa w art. 15 ustawy o kredycie konsumenckim. Formularz informacyjny stanowił integralną część i załącznik nr 3 umowy pożyczki (§ 15 ust. 2-3 umowy).

dowód: umowa pożyczki – k. 21-22v, formularz informacyjny – k. 24.

Spłata pożyczki miała następować według postanowień harmonogramu stanowiącego załącznik nr 1 do umowy w czterech ratach, z których pierwsze trzy, płatne kolejno 5 lutego 2024 roku, 5 marca 2024 roku i 5 kwietnia 2024 roku opiewały na 257,00 zł, zaś ostatnia, płatna 5 maja 2024 roku na kwotę 4 000,00 zł.

dowód: harmonogram spłaty pożyczki – k. 23.

Kwota pożyczki w wysokości 4000 zł została przelana na rachunek bankowy wskazany w § 2 umowy pożyczki w dniu 5 stycznia 2022 roku. W tytule przelewu wskazano, że jest to wypłata pożyczki numer (...).

dowód: potwierdzenie przelewu – k. 25.

Umowa w formie elektronicznej została pozwanej wysłana w dniu 5 stycznia 2024 roku w formie załącznika na adres e-mail pozwanej podany w § 13 umowy pożyczki.

dowód: wydruk e-mail – k. 26, umowa pożyczki – k. 21-22v.

Pozwana dokonała trzech wpłat po 257,00 zł w dniach 30 stycznia 2024 roku, 4 marca 2024 roku i 3 kwietnia 2024 roku. Łącznie pozwana wpłaciła kwotę 771,00 zł na poczet umowy pożyczki, ale zaniechała dalszych wpłat. Powód zaliczył wpłacone przez pozwaną kwoty w następujący sposób: 528,39 zł na poczet kapitału pożyczki, 242,61 zł na poczet oprocentowania całkowitej kwoty pożyczki.

dowód: twierdzenia pozwu – k. 5, potwierdzenia przelewów – k. 59-61.

Powód pismem z dnia 5 czerwca 2024 roku wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 4 071,05 zł, na którą składała się kwota 4 000 zł tytułem niespłaconej pożyczki oraz 71,05 zł tytułem odsetek od zadłużenia przeterminowanego. Wezwanie nie zostało podjęte przez pozwaną i pozostało bezskuteczne – pozwana nie zaspokoiła roszczenia powoda.

dowód: wezwanie do zapłaty – k. 27, potwierdzenie odbioru – k. 28.

W dniu 11 lipca 2024 roku powód wytoczył przed Sądem Rejonowym L. (...) powództwo o tożsame roszczenie co w przedmiotowej sprawie w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Sprawa rozpoznawana była pod sygnaturą akt VI Nc-e (...) Postępowanie zakończyło się wydaniem w dniu 20 sierpnia 2024 roku przez starszego referendarza sądowego w Sądzie Rejonowym L. (...) postanowienia o umorzeniu postępowania w całości wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu i utraty mocy nakazu zapłaty z dnia 17 lipca 2024 roku.

dowód: wydruk akt sprawy VI Nc-e (...) – k. 12-20.

Sąd zważył co następuje.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych wraz z pozwem przez powoda, w tym również nagrania na płycie CD, a także wydruków potwierdzeń przelewów złożonych przez powoda wraz z pismem przygotowawczym z dnia 24 stycznia 2025 roku. Sąd pomimo twierdzeń pozwanej uznał za wiarygodne dowody z dokumentów zaoferowanych przez powoda. Należy zauważyć, że powód przedstawił umowę pożyczki, której treść pokrywa się w zasadzie z treścią ustaleń dokonanych telefonicznie przez pozwaną we wniosku. Nie było powodu, by uznać, że rozmowa telefoniczna nie odbyła się z pozwaną biorąc pod uwagę, że podane zostały wrażliwe dane osobowe, takie jak imiona rodziców, numer PESEL, numer i seria dowodu osobistego, w rozmowie wskazano także dokładnie wysokość rat zgodnych z wysokością wskazaną w harmonogramie, a także inne dane wynikające z umowy pożyczki (w tym również adres poczty elektronicznej wskazany w § 13 umowy, na który wysłany został formularz umowy pożyczki). Poza tym doszło do przelewu środków na rachunek bankowy podany w umowie pożyczki, a na którego numer również powoływała się pozwana w rozmowie telefonicznej. Nie było także podstaw, by kwestionować dowód z nagrania rozmowy telefonicznej. W jej trakcie padły wszak dane osobowe pozwanej, a także inne informacje, o których w innym wypadku powód nie mógłby wiedzieć. Poza tym pozwana ograniczyła się w zasadzie jedynie do kwestionowania zaoferowanych przez powoda dowodów nie oferując żadnych dowodów podważających stanowisko powoda. Nie było też żadnych powodów, by kwestionować to, że załączone potwierdzenie odbioru dotyczyło w istocie rzeczy doręczenia wezwania do zapłaty z dnia 5 czerwca 2024 roku. Po pierwsze logicznie rzecz ujmując powód nie miał podstaw, by doręczać pozwanej cokolwiek innego, a po drugie udowodnienie co znajdowało się w paczce, której dotyczy potwierdzenie odbioru nie jest możliwe. Zresztą biorąc pod uwagę rozkład ciężaru dowodu, to na pozwanej ciążył obowiązek wykazania, że to nie wezwanie do zapłaty, którego finalnie nie odebrała, zostało jej doręczone. Temu obowiązkowi pozwana nie sprostała. Sąd nie miał także przesłanek, by kwestionować twierdzenia powoda co do faktu spłaty przez pozwaną kwoty 771 zł. Na ten fakt powód przedłożył trzy potwierdzenia przelewów na kwoty po 257 zł odpowiadające kwotom trzech pierwszych rat spłaty pożyczki, a także terminom płatności tych rat – pierwszy przelew był dokonany 30 stycznia 2024 roku, drugi 4 marca 2024 roku, a trzeci 3 kwietnia 2024 roku, podczas gdy terminy spłaty tych rat przypadały odpowiednio na 5 lutego 2024 roku, 5 marca 2024 roku i 5 kwietnia 2024 roku. Dodatkowo przelewy zostały wykonane z rachunku pozwanej podanego w umowie pożyczki i w rozmowie telefonicznej. Poza tym w tytułach przelewów wskazywano, że są to wpłaty na poczet umowy (...) – jest to dokładnie ten sam numer, co numer umowy pożyczki zawartej przez pozwaną z powodem 5 stycznia 2024 roku. Nie było także podstaw, by kwestionować fakt złożenia wniosku o udzielenie pożyczki oraz odbycia w tym celu rozmowy telefonicznej przez pozwaną z pracownikiem powoda. Po pierwsze w nagraniu (do którego stosuje się na mocy art. 308 k.p.c. odpowiednio przepisy o dowodzie z oględzin oraz o dowodzie z dokumentów, w tym również art. 243 ¹ i 243 ² k.p.c. – por. P. np. Rodziewicz (w:) Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Red. E. Marszałkowska-Krześ, I. Gill, Legalis 2024, uwagi do art. 243 ²), padają dane identyfikujące jednoznacznie pozwaną, a po drugie w trakcie rozmowy została zawarta umowa na odległość i wskazano istotne postanowienia tej umowy. Nawet gdyby pominąć nagranie, to w dalszym ciągu powód przedstawił umowę pożyczki ze wskazaniem licznych wrażliwych danych pozwanej, które przecież podała w trakcie rozmowy telefonicznej, a także wydruk mailowy z informacją wysłaną na adres e-mail również podany zarówno w umowie pożyczki, jak i rozmowie telefonicznej. W umowie wskazano także rachunek bankowy, na który przelano kwotę 4000 zł. Powód musiał skądś mieć dane dotyczące tego rachunku bankowego, podobnie jak dane dotyczące adresu e-mail pozwanej. Pozwana w żaden sposób nie wykazała, że kwoty wskazanej w przelewie nie dostała, nie zakwestionowała także tego, że jest to jej rachunek bankowy. Mimo wezwania na termin rozprawy pozwana także nie stawiła się bez usprawiedliwienia uniemożliwiając przeprowadzenie dowodu z jej przesłuchania. Tym samym Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania dowodów zaoferowanych przez powoda. Wszystkie one logicznie ze sobą korelują i nawzajem się uzupełniają.

Na rozprawie w dniu 5 marca 2025 roku sąd oddalił wniosek pozwanej sformułowany w punkcie 5 sprzeciwu od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym o przedstawienie dokumentu w postaci raportu czynności przygotowanych towarzyszących procesowi zawierania umowy wraz z dowodem poniesionych kosztów, a także pominął dowód z tego raportu na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. Zgodnie z art. 248 § 1 k.p.c., każdy obowiązany jest przedstawić na zarządzenie sądu w oznaczonym terminie i miejscu dokument znajdujący się w jego posiadaniu i stanowiący dowód faktu istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy, chyba że dokument zawiera informacje niejawne. Brak jest dowodu na to, że żądany przez pozwaną raport w ogóle istnieje i został wygenerowany przed zawarciem umowy pożyczki bądź w trakcie jej wykonywania. Pozwana nie uzasadniła zresztą szerzej sformułowanego w punkcie 5 sprzeciwu od nakazu zapłaty wniosku, więc trudno ocenić jakie poniesione koszty ma na myśli – w uzasadnieniu sprzeciwu w odniesieniu do zastrzeżonej w umowie prowizji pozwana ograniczyła się jedynie do twierdzeń o jej abuzywności. Wydaje się, że pozwana żądała w rzeczywistości od powoda przedstawienia dowodów na okoliczność poniesienia określonych kosztów związanych z procesem zawarcia i przygotowania umowy pożyczki. Pozwana nie żądała w istocie rzeczy od powoda przedstawienia na zarządzenie sądu dokumentu znajdującego się w jego posiadaniu, lecz przedstawienia określonych twierdzeń i dowodów. Brak jest natomiast podstawy prawnej do tego, by sąd zobowiązywał stronę do przedstawienia określonych twierdzeń i dowodów. Brak przedstawienia twierdzeń i dowodów może co najwyżej wiązać się z określoną oceną przez sąd materiału procesowego w orzeczeniu kończącym sprawę (art. 233 § 2 k.p.c.).

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Zgodnie z art. 720 § 2 k.c., umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej. Zgłoszone w sprawie roszczenie znajduje oparcie również w treści art. 3 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy o kredycie konsumenckim (t.j. Dz. U. z 2024 r., poz. 1497, dalej: u.k.k.), zgodnie z którym przez rzez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi (art. 3 ust. 1 u.k.k.). Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt 1 u.k.k.).

Zgodnie z art. 22 ¹ k.c. za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy należy wskazać, że pozwana zawarła przedmiotową umowę jako konsument. Z materiału dowodowego nie wynikało, by przedmiotowa umowa wiązała się z jakąkolwiek działalnością gospodarczą pozwanej, czy też była zawarta na potrzeby działalności zawodowej, wobec czego należy przyjąć, że pozwana w umownym stosunku pożyczki jest konsumentem.

Zgodnie ze stanowiskiem judykatury kodeksowa definicja pożyczki wskazuje, że świadczeniem dającego pożyczkę jest przeniesienie na własność biorącego pożyczkę określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku i wykonanie tego świadczenia dający pożyczkę powinien udowodnić w procesie cywilnym. Dopiero wówczas zasadne staje się oczekiwanie od biorącego pożyczkę, że udowodni on spełnienie swego świadczenia umownego tj. zwrot pożyczki (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2012 r., I ACa 285/12, LEX nr 1162845). Innymi słowy pozwany, od którego powód domaga się zwrotu pożyczki nie musi wykazywać zwrotu pożyczki, dopóty powód nie wykaże, że pożyczki udzielił. W niniejszej sprawie, na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił, iż pozwana zawarła z powodową spółką umowę pożyczki gotówkowej, której nie spłaciła w całości – powód wskazał, że strona pozwana wpłaciła na poczet umowy pożyczki kwotę 771 zł. Do pozwu dołączono płytę z nagraniem rozmowy pomiędzy konsultantem powoda oraz pozwaną składającą wniosek o udzielenie pożyczki. Co więcej, powód przedstawił potwierdzenie przelewu kwoty pożyczki w wysokości 4000 zł na rachunek bankowy pozwanej, czemu pozwana nie zaprzeczała, ani nie zaoferowała sądowi żadnego dowodu wskazującego, że nie dla niej prowadzony jest rachunek bankowy, na który przelano wskazaną sumę, a poza tym dane osobowe, wliczając w to również dane wrażliwe, takie jak numer PESEL, numer i seria dowodu osobistego oraz adres zamieszkania pozwanej znalazły się w umowie pożyczki przedstawionej przez powoda. Pozwana nie wskazała zaś by powód uzyskał jej dane osobowe w sposób nielegalny. Gdyby tak było logicznie rzecz biorąc pozwana powinna niezwłocznie zgłosić fakt kradzieży jej danych osobowych i zaciągnięcia na jej rzecz pożyczki Policji, lecz z odpowiedzi na pozew nie wynika, by to uczyniła.

Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu w sądowym postępowaniu cywilnym spoczywa na stronach tego postępowania. To one, a nie sąd są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i to one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (por. m. in. uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 lipca 1997 r., I CKN 415/99, LEX nr 83805; wyrok SN z dnia 07 października 1998 r., II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662). Pozwana w żaden sposób nie wykazała, by nie doszło do zawarcia umowy pożyczki, a wszelkie zarzuty dotyczące samego zawarcia umowy są bezzasadne bowiem cała procedura przebiegała za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość, a pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów na fakt, iż nie zawarła umowy pożyczki. Na tym etapie postępowania zaś w ocenie Sądu to na niej spoczywał już ciężar dowodu (art. 6 k.c.) co do wykazania twierdzeń, z których wywodziła skutki prawne. Pozwana jednak ograniczyła się jedynie do kwestionowania twierdzeń powoda.

Przepis art. 29 ust. 1 u.k.k. określa wymogi formalne umowy o kredyt konsumencki. Za ugruntowane i zgodne z celowościową i prounijną wykładnią powyższego przepisu należy uznać stanowisko, że umowę o kredyt konsumencki można zawrzeć zarówno w formie pisemnej (z własnoręcznymi podpisami), jak i na innym trwałym nośniku. Nie jest zatem konieczne opatrzenie dokumentu umowy przez strony własnoręcznym podpisem albo podpisem elektronicznym. Forma, jakiej wymaga art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim, jest zachowana również wtedy, gdy treść oświadczeń woli spisano na dokumencie papierowym, ale nie zamieszczono pod nim własnoręcznych podpisów albo umieszczono faksymile lub innego rodzaju podpis powielony mechanicznie. Stosownie do prounijnego oraz celowościowego kierunku interpretacji komentowanego przepisu dopuszczalne są różnorodne sposoby dochowania wymaganej formy przy zawieraniu umowy o kredyt konsumencki. Sposobem takim może być m.in. złożenie oświadczeń woli przez strony za pomocą środków porozumiewania się na odległość (np. telefonu, poczty elektronicznej), a następnie spisanie postanowień umowy na papierowym dokumencie (np. w postaci wydruku komputerowego), bez własnoręcznych podpisów. W przedmiotowej sprawie powód wykazał natomiast załączonymi do pozwu dokumentami oraz nagraniem rozmowy telefonicznej na pycie CD, że umowa pożyczki numer (...) z dnia 5 stycznia 2024 roku została zawarta na odległość, za pośrednictwem rozmowy telefonicznej. Również podczas tej rozmowy zostały przedstawione warunki tej umowy, a pozwanej formularz umowy wraz z formularzem informacyjnym zostały wysłane na podany przez nią w rozmowie telefonicznej adres e-mail w dniu zawarcia umowy.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.k.k., w przypadku umowy o kredyt konsumencki zawieranej na wniosek konsumenta na odległość, jeżeli środek porozumiewania się na odległość nie pozwala na przekazanie danych zgodnie z art. 13 ust. 1 i 2, kredytodawca lub pośrednik kredytowy przekazuje konsumentowi te dane niezwłocznie po zawarciu umowy o kredyt konsumencki na formularzu informacyjnym dotyczącym kredytu konsumenckiego. Z kolei zgodnie z art. 15 ust. 2 u.k.k., W przypadku przekazywania konsumentowi informacji w formie głosowych komunikatów telefonicznych, kredytodawca lub pośrednik kredytowy jest zobowiązany przekazać konsumentowi co najmniej:

1) dane określone w art. 13 ust. 1 pkt 3-6 i 8;

2) rzeczywistą roczną stopę oprocentowania w formie reprezentatywnego przykładu;

3) całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta;

4) opis i cenę towaru lub usługi w odniesieniu do umów o kredyt wiązany lub w formie odroczonej płatności.

Pozwana oświadczyła natomiast, że informacje, o których mowa w art. 15 u.k.k. zostały jej przekazane przed zawarciem umowy (por. § 15 ust. 2 umowy). Fakt przekazania pozwanej informacji wskazanych w art. 15 u.k.k., a także o warunkach umowy przed zawarciem umowy wynika też jednoznacznie z nagrania rozmowy telefonicznej załączonego do pozwu.

Zgodnie z treścią przepisu art. 353 § 1 k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Cytowany przepis jednoznacznie zakreśla granicę swobody umów wskazując, iż ta jest ograniczona w szczególności przepisami ustawy. Stosownie do art. 385 ¹ § 1 k.c. postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Należy zauważyć, że w umowie strony uzgodniły, że pożyczkodawca nalicza odsetki kapitałowe od całkowitej kwoty pożyczki (§ 5 umowy pożyczki). Odsetki kapitałowe naliczone są za cały okres obowiązywania umowy w wysokości dwukrotności sumy stopy referencyjnej NBP i 3,5 punktów procentowych, tj. dwukrotności odsetek ustawowych wskazanych w art. 359 § 2 k.c. (odsetki maksymalne). Odsetki zwiększają sumę zadłużenia z tytułu pożyczki i spłacane są łącznie z kwotą pożyczki w terminie spłaty. W umowie strony uzgodniły, że szacunkowa kwota odsetek należnych za cały okres obowiązywania umowy wynosi 242,61 zł, przy założeniu, że oprocentowanie nie ulegnie zmianie w całym okresie obowiązywania umowy, a spłaty rat pożyczki będą dokonywane w terminach określonych w harmonogramie spłaty.

Strony zastrzegły w umowie pożyczki prowizję w wysokości 528,39 zł. Wynagrodzenie prowizyjne (prowizja), stanowiące wynagrodzenie z tytułu udzielenia pożyczki, przewidziane w umowie pożyczki, do której mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim nie jest natomiast świadczeniem głównym w rozumieniu art. 385 ¹ § 1 k.c. (tak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 października 2021 r., III CZP 43/20, LEX nr 3246823). Dokonując analizy postanowień umowy Sąd miał więc na względzie, iż postanowienia umowne dotyczące prowizji nie dotyczą głównych świadczeń stron umowy pożyczki. Za postanowienia określające główne świadczenia stron każdej umowy uznać należy bowiem jedynie, takie elementy konstrukcyjne umowy, bez których uzgodnienia nie doszłoby do jej zawarcia - czyli tzw. essentialia negotii. W przypadku umowy pożyczki są to: zobowiązanie pożyczkodawcy do przeniesienia na własność pożyczkobiorcy pieniędzy lub rzeczy oznaczonych co do gatunku oraz zobowiązanie pożyczkobiorcy do zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku oraz jakości. Natomiast postanowienia określające wysokość kosztów dodatkowych związanych z udzieleniem pożyczki i jej obsługą, do poniesienia których zobowiązany jest pożyczkobiorca, nie mogą zostać uznane za postanowienia określające główne świadczenia stron, gdyż nie warunkują one bytu umowy pożyczki. Prowizja nie stanowi świadczenia służącego odpłatności. Temu służą bowiem odsetki kapitałowe (art. 359 k.c.). Odsetki kapitałowe stanowią wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału, w tym przypadku zgodnie z zawartą umową pożyczki. O ile kredytobiorca spłaca kredyt zgodnie z umową, odsetki kapitałowe naliczane są przez cały okres kredytowania (właśnie jako wynagrodzenie za korzystanie z kapitału udostępnionego przez powoda). W umowie pożyczki numer (...) z dnia 5 stycznia 2024 roku zastrzeżono natomiast oprocentowanie (§ 5 umowy) według stopy procentowej odpowiadającej w praktyce odsetkom maksymalnym (art. 359 § 2 ¹ k.c.). Instytucja odsetek maksymalnych uregulowana w art. art. 359 § 2 ¹ k.c. ma przeciwdziałać ocenianemu negatywnie w świetle zasad współżycia społecznego zjawisku lichwy oraz chronić interesy słabszych uczestników obrotu gospodarczego, jakimi zazwyczaj są konsumenci.

Wymaga podkreślenia fakt, iż Sąd obowiązany jest z urzędu badać ewentualne istnienie niedozwolonych klauzul w umowach. Takie stanowisko znajduje swoje uzasadnienie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, który stwierdza, że charakter i znaczenie interesu publicznego, jaki stanowi ochrona konsumentów znajdujących się w słabszej pozycji od przedsiębiorców, dyrektywa 93/13 WE, zobowiązuje państwa członkowskie, co wynika z jej art. 7 ust. 1 w zw. z jej motywem dwudziestym czwartym, do zapewnienia stosownych i skutecznych środków „mających na celu zapobieganie stałemu stosowaniu nieuczciwych warunków w umowach zawieranych przez sprzedawców i dostawców z konsumentami” (wyrok (...) z dnia 21 grudnia 2016 r., G. N. i in., C-154/15, C-307/15 i C-308/15, EU:C:2016:980, pkt 56 i przytoczone w nich orzecznictwo). W tym celu do sądu krajowego należy wyłącznie i jedynie wykluczenie stosowania nieuczciwego warunku umownego, tak aby nie mógł on wywoływać wiążącego skutku wobec konsumenta, przy czym sąd ów nie jest uprawniony do zmiany treści tego warunku. W tym konkteście wymaga zaakcentowania fakt, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, sąd krajowy zobowiązany jest do zbadania z urzędu czy dane warunki umowy wchodzące w zakres stosowania Dyrektywy 93/13 mają nieuczciwy charakter, a także do tego, by dokonawszy badania, zniwelować brak równowagi między konsumentem a przedsiębiorcą, o ile sąd ów posiada niezbędne ku temu informacje dotyczące stanu prawnego i faktycznego (por. wyrok z dnia 21 kwietnia 2016 r. R. i R., C-377/14, EU:C:2016:283, pkt 52, z dnia 21 grudnia 2016 r., G. N. i in., C-154/15). Przy braku skutecznej kontroli potencjalnie nieuczciwego charakteru warunków danej umowy nie może zostać zagwarantowane przestrzeganie praw przyznanych w drodze Dyrektywy 93/13.

Przesądziwszy powyższe, Sąd doszedł do przekonania, że zastrzeżone w umowie, z której roszczenie swoje wywodziła powódka, pozaodsetkowe koszty pożyczkodawcy w postaci prowizji nie kształtują w sposób rażąco niekorzystny sytuacji pożyczkobiorcy.

Należy zwrócić uwagę, że łączna kwota kosztów pozaodsetkowych (528,39 złotych), którymi została obciążona pozwana w umowie pożyczki z dnia 5 stycznia 2024 roku, nie przekraczała limitu określonego w art. 36a ust. 2 u.k.k. Zgodnie z art. 36a ust. 2 u.k.k., pozaodsetkowe koszty kredytu nie mogą być wyższe od 45% całkowitej kwoty kredytu. W przypadku umowy pożyczki łączącej powódkę z pozwanym pozaodsetkowe koszty pożyczki wynosiły 13,20 % całkowitej kwoty pożyczki (a zatem mieściły się w limicie określonym przez ustawodawcę). Sposób obliczania pozaodsetkowych kosztów kredytu dla kredytów o okresie spłaty nie krótszym niż 30 dni oblicza się według wzoru określonego w art. 36a ust. 1 u.k.k. Należy pamiętać o tym, że z dniem 18 grudnia 2022 r. ustawa o kredycie konsumenckim została znowelizowana m.in. w zakresie art. 36a. Ustawa została znowelizowana na mocy przepisów ustawy z dnia 6 października 2022 r. o zmianie ustaw w celu przeciwdziałania lichwie (Dz. U. z 2022 r. poz. 2339). W uzasadnieniu projektu tej ustawy (dostępnym na stronie internetowej: https://www.sejm.gov.pl(...).nsf/20druk.xsp?nr=1911 – dostęp na dzień 6 kwietnia 2025 roku) przeczytać można następujące motywy nowelizacji: „projekt zakłada zmianę maksymalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu konsumenckiego wyliczanych według wzoru wskazanego w art. 36a ust. 1 ustawy. Wartości odpowiednio 25% (koszty niezależne od okresu kredytowania) i 30% (koszty uzależnione od okresu kredytowania) zastąpione zostały wartościami 10% i 10% (art. 7 pkt 4 projektu). Niezależnie od ww. rozwiązania, w projekcie przewidziano obniżenie limitu pozaodsetkowych kosztów kredytu w całym okresie kredytowania z obecnych 100% kwoty kredytu - do wysokości 45% tej kwoty (art. 7 pkt 4 projektu, projektowane nowe brzmienie art. 36a ust. 3 ustawy o kredycie konsumenckim). Celem wprowadzenia tej regulacji jest zwiększenie ochrony konsumentów przed nakładaniem na nich przez instytucje udzielające kredytów i pożyczek nieuzasadnionych kosztów. Należy w tym miejscu zaakcentować, że maksymalną wysokość pozaodsetkowych kosztów kredytu konsumenckiego została zmniejszona z 55% na 20% (tj. (...) ≤ (K × 10%) + (K × n/R × 10%)) na mocy art. 1 pkt 6 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568, z późn. zm.), a więc na mocy jednej z tzw. tarcz antykryzysowych, lecz wygasł on z końcem dnia 30 czerwca 2021 r. (zgodnie z art. 36 ust. 3a ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 1842, z późn. zm.)). W związku z powyższym, projektodawca, mając na uwadze dobro konsumenta, podjął decyzję o trwałym uregulowaniu omawianego zagadnienia. U podstaw prezentowanych rozwiązań legło przekonanie projektodawcy, że instytucja prowadząca działalność polegającą na udzielaniu kredytów konsumenckich nie powinna obchodzić przepisów o odsetkach maksymalnych, ani też czerpać nadmiernych zysków z tytułu kosztów pozaodsetkowych, zbliżonych nierzadko w swym charakterze do odsetek. Ponadto, mając na uwadze szczególnie trudne położenie niektórych kredytobiorców biorących kolejne kredyty (a w tym kredyty służące spłacie wcześniej zaciągniętych zobowiązań) oraz spoczywający na podmiotach udzielających kredytów obowiązek oceny zdolności kredytowej konsumenta, jak i analizy ryzyka kredytowego (art. 9 ustawy o kredycie konsumenckim), projektodawca wprowadza ograniczenie obrotu wierzytelnościami wynikającymi z umowy o kredyt konsumencki do czasu wygaśnięcia wcześniej zaciągniętych zobowiązań” (str. 47-48 uzasadnienia projektu ustawy). Celem ustawodawcy było zatem obniżenie kosztów pozaodsetkowych kredytu poprzez trwałe rozwiązanie prawne. Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie sądu brak jest podstaw, by uznać, że koszty pozaodsetkowe, które zostały zawarte w umowie pożyczki łączącej strony i które mieszczą się w granicach akceptowalnych przez ustawodawcę stanowią niedozwolone postanowienia umowne, w rażąco krzywdzący sposób kształtujące sytuację pozwanej jako konsumenta. W ocenie Sądu ukształtowane na poziomie 528,39 zł pozaodsetkowe koszty pożyczki nie naruszają interesu konsumenta, ani dobrych obyczajów. Suma ta stanowi zaledwie 13,20 % sumy pożyczki. Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty powoływała się na orzeczenia traktujące o abuzywnym charakterze postanowień umownych określających wysokość prowizji, lecz były one wydawane w stanie prawnym sprzed nowelizacji art. 36a u.k.k., która weszła w życie 18 grudnia 2022 roku. Warto też pamiętać, że umowa pożyczki zakładała czteromiesięczny okres spłaty – pożyczka miała być spłacona w 4 ratach miesięcznych, a termin płatności ostatniej raty przypadał na dzień 5 maja 2024 roku. Prowizja w wysokości 528,39 zł rozłożona na cały okres trwania umowy daje sumę ok. 132,09 zł miesięcznie. Nie jest to kwota wygórowana i w ocenie sądu prawidłowo odzwierciedla koszty przygotowania, udzielenia, wypłaty, obsługi pożyczki i przedsiębiorstwa pozwanego. Pozwany wskazywał, że ustalona w umowie prowizja jest wynagrodzeniem należnym za przeprowadzenie całego procesu związanego z obsługą pożyczki, w tym m.in. obsługą telefoniczną i korespondencyjną. W rzeczywistości nie jest to wynagrodzenie, lecz kwota stanowiąca zwrot ponoszonych przez powoda kosztów. Jest w ocenie sądu oczywiste i nie wymaga dowodzenia, że powód jako podmiot trudniący się działalnością finansową, w tym udzielaniem pożyczek musi dysponować przedsiębiorstwem, sprzętem i pracownikami umożliwiającymi funkcjonowanie. Jest to zresztą działalność na dużą skalę – aktualna wysokość kapitału zakładowego powoda to kwota 4 300 000,00 zł. Pozwana nie była jedynym kontrahentem pozwanego, a działalność gospodarcza prowadzona przez pozwanego wiąże się z określonymi kosztami. Koszty te są następnie przenoszone na klientów pozwanego, w tym na konsumentów i stają się pozaodsetkowymi kosztami kredytu (art. 5 pkt 6a u.k.k.). Poza tym zamieszczanie w umowach pożyczek oferowanych przez instytucje pożyczkowe postanowień traktujących o prowizjach jest zupełnie normalnym w warunkach rynku zabiegiem. Nadto, jest oczywiste, że w przypadku, gdy spłata pożyczki jest rozłożona na określony czas, koszty związane z jej obsługą rosną. Poza tym w gruncie rzeczy pozwana nie przedstawiła żadnych twierdzeń, które uzasadniałyby, że zastrzeżona w umowie pożyczki z dnia 5 stycznia 2024 roku rażąco naruszała jej interesy i kształtowała jej obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Sąd uznał, że postanowienie umowne w zakresie ustalenia prowizji nie ma charakteru klauzuli abuzywnej, nie narusza zasady ekwiwalentności świadczeń i nie godzi w równowagę kontraktową stron umowy. W związku z tym umowa pożyczki numer (...) z dnia 5 stycznia 2024 roku wiąże pozwaną w całości, również w zakresie postanowień traktujących o prowizji.

Powód dochodził pozwem kwoty 4000 zł tytułem niespłaconego kapitału pożyczki. W związku z tym, że pozwana spłaciła dotychczas 771 zł, powód ma prawo dochodzić pozostałej części świadczenia, które pozwana zobowiązała się wykonać na mocy umowy pożyczki z dnia 5 stycznia 2024 roku. Pozwana miała obowiązek uiścić na rzecz powoda tytułem umowy pożyczki kwotę 4 771 zł (była to całkowita kwota do zapłaty). Kwota 771 zł uiszczona przez pozwaną na poczet umowy, została przez powoda zaliczona w ten sposób, że 528,39 zł zarachowano na poczet kapitału pożyczki, zaś 242,61 zł na poczet oprocentowania całkowitej kwoty pożyczki – zgodnie z harmonogramem spłat w związku ze spłatą przez pozwaną trzech pierwszych rat pożyczki. Do zapłaty pozostaje jeszcze kwota 4000 zł z tytułu kapitału pożyczki, czyli kwota określona w czwartej, niezapłaconej przez pozwaną racie.

Zgodnie z § 8 ust. 2 umowy pożyczki, od kwoty niespłaconego w terminie kapitału pożyczki pożyczkodawca nalicza odsetki za opóźnienie według zmiennej stopy procentowej, stanowiącej w stosunku rocznym dwukrotność wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie uregulowanych w art. 481 § 2 Kodeksu cywilnego, czyli w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie (art. 481 § 2 ¹ k.c.). Powód miał więc prawo naliczać odsetki w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od niespłaconego kapitału pożyczki stanowiącego zadłużenie przeterminowane (§ 8 ust. 1 umowy pożyczki). Powód dochodził także kwoty 160,27 zł tytułem odsetek skapitalizowanych od zadłużenia przeterminowanego. Kwota ta stanowi równowartość odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 4000 zł naliczonych od dnia 7 maja 2024 roku do dnia 10 lipca 2024 roku. Powód miał prawo naliczać odsetki w wysokości wynikającej z § 8 ust. 2 umowy pożyczki od dnia 7 maja 2024 roku, ponieważ wprawdzie termin zapłaty ostatniej raty pożyczki (4000 zł, na którą składała się wyłącznie kwota kapitału) przypadał na dzień 5 maja 2024 roku, lecz dzień ten przypadał na niedzielę, wobec czego termin na wykonanie świadczenia upływał dopiero następnego dnia, czyli 6 maja 2024 roku (art. 115 k.c.). Z kolei data końcowa naliczania odsetek, czyli 10 lipca 2024 roku, przypada na dzień poprzedzający dzień wytoczenia powództwa o tożsame roszczenie w elektronicznym postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt VI Nc-e (...) Nie było wątpliwości co do tego jak powód naliczył odsetki, które skapitalizował, skoro dochodził tożsamego roszczenia w pozwie wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Powód dochodził też odsetek zarówno od kwoty 4000 zł niespłaconego kapitału pożyczki, jak i od kwoty skapitalizowanych odsetek za opóźnienie w wysokości 160,27 zł zarówno w przedmiotowym postępowaniu, jak i w elektronicznym postępowaniu upominawczym wszczętym 11 lipca 2024 roku. Odsetek od zaległych odsetek powód mógł natomiast dochodzić dopiero od chwili wytoczenia o nie powództwa (art. 482 § 1 k.c.). Jako, że powód skapitalizował wspomniane odsetki już w powództwie wytoczonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, nie mogło być w ocenie sądu wątpliwości co do tego, że kwota 160,27 zł dochodzona przez powoda tytułem odsetek od zadłużenia przeterminowanego stanowiła kwotę odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 4000 zł naliczonych od dnia 7 maja 2024 roku do dnia 10 lipca 2024 roku. Poza tym pozwana nie kwestionowała kwoty, ani sposobu naliczenia skapitalizowanych w pozwie odsetek za opóźnienie.

Podsumowując, w ocenie sądu powód udowodnił roszczenie zarówno co do zasady, jak i co do wysokości, a co za tym idzie powództwo było zasadne w całości i zostało uwzględnione. W związku z tym sąd zasądził w punkcie I wyroku od pozwanej K. S. na rzecz powoda (...) Finanse spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w T. kwotę 4 160,27 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 lipca 2024 roku do dnia zapłaty. Odsetki za opóźnienie zostały zasądzone zgodnie z żądaniem powoda od daty wytoczenia powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym i zgodnie z treścią art. 481 § 1 i 2 k.c. W ocenie sądu były ku temu podstawy, bowiem, jak już wskazywano wcześniej, powód mógł naliczać odsetki za opóźnienie od kwoty 4000 zł tytułem niespłaconego kapitału pożyczki od dnia 7 maja 2024 roku. Powód naliczał odsetki w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 7 maja 2024 roku do dnia 10 lipca 2024 roku, czyli do dnia poprzedzającego dzień wytoczenia powództwa w elektronicznym postępowaniu upominawczym (11 lipca 2024 roku). Na ten dzień powód skapitalizował odsetki w kwocie 160,27 zł i dochodził tej kwoty wraz z kwotą niespłaconego kapitału pożyczki w wysokości 4000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 lipca 2024 roku do dnia zapłaty najpierw w elektronicznym postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 1056007/24, a następnie w niniejszym postępowaniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II wyroku na podstawie art. 98 § 1, § 1 ¹ i § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powód wygrał sprawę w całości, wobec czego pozwana jest obowiązana zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty procesu w całości. Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda zwrot kosztów procesu w wysokości 1317 zł, na którą to kwotę składały się: opłata sądowa od pozwu w wysokości 400 zł, koszty zastępstwa procesowego ustalone na podstawie § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935) w kwocie 900 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Brak było podstaw, by zgodnie z żądaniem wyrażonym w pozwie zasądzić od pozwanej na rzecz powoda również koszty zastępstwa procesowego poniesione w elektronicznym postępowaniu upominawczym. W sprawie zainicjowanej pozwem na zasadach określonych w art. 505 ³⁷ § 2 zd. 1 k.p.c. sąd rozstrzygając o kosztach procesu na żądanie strony zgłoszone zgodnie z art. 505 ³⁷ § 2 zd. 2 k.p.c. uwzględnia jedną opłatę za czynności pełnomocnika w wysokości odpowiadającej temu postępowaniu (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2024 r. sygn. akt III CZP 53/23, LEX nr 3701739).

Kwota 1317 zł tytułem zwrotu kosztów procesu została od pozwanej na rzecz powoda zasądzona wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, zgodnie z brzmieniem art. 98 § 1 ¹ k.p.c., w myśl którego, od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.