Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lipca 2020 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Marek Adamczyk

po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2020 r. w Toruniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa M. M.

przeciwko (...) Sp. z o.o. w T.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda 34 455,67 zł (trzydzieści cztery tysiące czterysta pięćdziesiąt pięć złotych sześćdziesiąt siedem groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 18 października 2017r. do dnia zapłaty;

II.  w pozostałej części powództwo oddala ;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda 8179,28 zł (osiem tysięcy sto siedemdziesiąt dziewięć złotych dwadzieścia osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu .

I C 1765/17

UZASADNIENIE

M. M. wniósł o zasądzenie od (...) Sp. z o.o. w T. kwoty 38 055,67 zł z odsetkami i kosztami. Dla uzasadnienia swojego żądania podał, że 25.04.2016r. zawarł z pozwanym umowę o naprawę pojazdu B. (...)iX, z którego korzysta na podstawie umowy użyczenia, zawartej z J. M.. Naprawa miała polegać na wymianie rozrządu. Wynagrodzenie pozwanego ustalono na kwotę 3600 zł, w tym koszt materiałów 2470,66 zł. Pomimo wyznaczenia szeregu terminów dodatkowych, wielokrotnego wzywania do ukończenia oraz zmiany sposobu naprawy, pojazd nie został naprawiony przez blisko cztery miesiące, wobec czego powód odebrał go z warsztatu, co wymagało użycia lawety. Po uzyskaniu – w trybie zabezpieczenia dowodu - opinii biegłego, powód, na podstawie art. 636 kc, zlecił naprawę pojazdu w autoryzowanej stacji obsługi, prowadzonej przez (...) Sp. z o.o. w B.. Koszt naprawy wyniósł 38 055,67 zł. Na podstawie umowy z 22.08.2016r. właściciel pojazdu przelał na powoda wierzytelność o zapłatę odszkodowania.

W odpowiedzi na pozew ( k. 73 ) pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Przyznał, że 25.04.2016r. powód zlecił mu wykonanie naprawy rozrządu w pojeździe B.. Przyznał też, że podejmowane czynności nie przynosiły oczekiwanego rezultatu ( urządzenia diagnostyczne sygnalizowały usterkę ), jednak zaprzeczył aby powód wzywał go do zmiany sposobu wykonania naprawy oraz wyznaczył termin na jej ukończenie, z zagrożeniem powierzenia dalszej naprawy innemu podmiotowi. Powód odebrał pojazd z warsztatu bez wcześniejszego ustalenia, uniemożliwiając pozwanemu wykonanie zlecenia i tym samym odstąpił od umowy na podstawie art. 644 kc. Pozwany, uznając fakt, że naprawa nie została wykonana, nie obciążył powoda jej kosztami, a tym samym odstąpienie od umowy należy uznać za skuteczne. Z ostrożności procesowej pozwany zakwestionował wysokość kosztów naprawy i legitymację procesową powoda.

W toku dalszego postępowania strony podtrzymały swoje stanowisko, przedstawiając dodatkową argumentację. Powód zakwestionował twierdzenie pozwanego aby odbiór pojazdu z warsztatu oznaczał odstąpienie od umowy oraz wskazał alternatywną podstawę prawną dochodzonego roszczenia w postaci art. 471 kc. Pełnomocnik pozwanego złożył na posiedzeniu sądu w dniu 4.12.2018r. oświadczenie o częściowym uznaniu powództwa ( k. 165 ), które jednak następnie odwołał i podtrzymał pierwotny wniosek o oddalenie powództwa w całości ( vide: pismo z 8.06.2020r. ).

Sąd ustalił, co następuje.

W dniu 25.04.2016r. M. M. zlecił pozwanemu, prowadzącemu serwis samochodowy pod nazwą E. T. (...) przy ul. (...) w T., wymianę rozrządu w pojeździe B. (...)iX, z którego korzystał na podstawie umowy użyczenia, zawartej z właścicielem J. M.. Wynagrodzenie pozwanego ustalono na kwotę 3600 zł, w tym koszt materiałów 2470,66 zł.

( dowód: - odpis kosztorysu k. 11,

- odpis protokołu przyjęcia pojazdu k. 10,

- umowy użyczenia k. 44 - 46,

- okoliczności bezsporne )

Naprawa pojazdu miała potrwać około dwóch tygodni ale się przedłużała. Podejmowane przez pracownika pozwanego czynności nie przynosiły właściwego rezultatu. Pomimo wymiany łańcuchów i wałka oraz ponowienia operacji ustawienia rozrządu silnik pracował nierówno, a system diagnostyczny wskazywał na występujący błąd. W sierpniu 2016r. powód, bez uzgodnienia z pracownikiem wykonującym naprawę, odebrał samochód z warsztatu.

( dowód: - zeznania świadka E. M. k. 121v - 00:18:01,

- zeznania świadków B. N. k. 122v i P.

G. k. 123-124,

- odpis protokołu przyjęcia pojazdu k. 10,

- okoliczności bezsporne )

Naprawa mechanizmu rozrządu w spornym pojeździe wymaga zastosowania specjalistycznego narzędzia do blokowania wałków rozrządu, wymontowania silnika z samochodu, demontażu głowic i miski olejowej. Instrukcja serwisowa, określająca wszystkie czynności przewidziane przez producenta samochodu przy takiej naprawie, jest dostępna tylko w autoryzowanych stacjach obsługi, które z zasady nie udostępniają jej innym podmiotom. Istnieje natomiast możliwość pozyskania instrukcji pozaserwisowej, np. z witryny internetowej (...) pl. (...) zawiera ona wszystkich czynności, które przewiduje producent samochodu ale wykonanie naprawy zgodnie z jej zaleceniami zapewnia poprawne działanie układu rozrządu. Pozwany w trakcie naprawy nie wymontował silnika i niewłaściwie ustawił fazy rozrządu, co skutkowało kolizją zaworów z denkami tłoków i koniecznością naprawy lub wymiany silnika. Koszt naprawy w autoryzowanej stacji obsługi wyniósłby 70 929,17 zł.

( dowód : opinia biegłego S. D. k. 230 – 232 )

Po odebraniu samochodu z warsztatu pozwanego powód przewiózł go pierwotnie na swoją posesję, a następnie do autoryzowanej stacji serwisowej, prowadzonej przez (...) Sp. z o.o. w B.. Po demontażu silnika i sporządzeniu opinii przez biegłego A. B. ( w ramach postępowania o zabezpieczenie dowodu w sprawie I Co 2049/16 Sądu Rejonowego w Toruniu ), serwis zaproponował naprawę silnika lub jego wymianę. Ponieważ w obu przypadkach koszt był bardzo wysoki, powód zdecydował się na zakup używanego silnika na rynku wtórnym i zlecenie jego wymiany w (...) B. w B.. Cena silnika wyniosła 17 000 zł, zaś koszt usługi serwisu 21 055,67 zł.

( dowód: - odpis opinii A. B. k. 16 – 26,

- odpis zlecenia k. 29v-30v,

- odpis faktury k. 36 – 40,

- pokwitowanie zapłaty k. 41,

- odpis dokumentu gwarancji na silnik k. 42,

- zeznania świadka K. P. k. 124-125,

- zeznania powoda k. 129v – 130 )

Na podstawie umowy z 22.08.2016r. J. M. przeniósł na powoda wierzytelność „wynikającą ze szkody powstałej na pojeździe (…) wskutek nienależycie przeprowadzonej naprawy ( …) w okresie od kwietnia do sierpnia 2016r.”

( dowód: odpis umowy k. 47 – 48 )

Strony prowadziły negocjacje w sprawie ugodowego zakończenia sporu ale nie osiągnęły porozumienia.

( okoliczność bezsporna )

Pismem z 18.09.2017r. powód wezwał pozwanego do zapłaty odszkodowania w kwocie 41 565,16 zł. Pismo zostało doręczone 20.09.2017r.

( dowód: odpis wezwania i dowodu doręczenia k. 53 i 55 )

Sąd zważył, co następuje.

Strony zawarły umowę o naprawę pojazdu, która została wykonana przez pozwanego oczywiście nieprawidłowo. W konsekwencji uruchomienia silnika przy niewłaściwie ustawionych fazach rozrządu, doszło do jego uszkodzenia. Powód zlecił naprawę pojazdu w autoryzowanej stacji obsługi i poniósł jej koszty. Pozwany wskazywał, że powód nie przedstawił dowodu zapłaty za silnik. Jest to niewątpliwie trafne spostrzeżenie jednak dokument gwarancyjny, na którym odnotowano cenę silnika oraz zeznania powoda, w kontekście bezspornego faktu, że silnik został zamontowany w pojeździe, stanowią wystarczające dowody poniesienia kosztów jego zakupu. Obowiązek zwrotu kosztów naprawy przez pozwanego nie może być wywodzony z art. 636 kc, jako koszt wykonania zastępczego, ponieważ powód nie wzywał pozwanego do zmiany sposobu wykonywania naprawy ani nie wyznaczył mu na to żadnego terminu. Twierdzenia pozwu w tym zakresie okazały się całkowicie gołosłowne. Powód nie mógł wydawać pozwanemu żadnych wytycznych co do sposobu naprawy pojazdu ponieważ nie miał w tym zakresie kompetencji. Wymownie wyraził to świadek H. M. zeznając: „My nie mogliśmy przekazywać żadnych uwag co do sposobu naprawy bo my nie jesteśmy w temacie techniki” ( k. 122v, 00:40:10 ). Niezależnie od tego, wymiany silnika nie sposób uznać za dalsze wykonywanie ani poprawę dzieła polegającego na wymianie rozrządu. Tym niemniej, pozwany nienależycie wywiązał się z zawartej z powodem umowy, czego konsekwencją było uszkodzenia silnika pojazdu, a powód poniósł koszty niezbędnej naprawy. Jako biorący pojazd do używania zobowiązany był dbać o jego stan techniczny, tak aby zwrócić go w stanie niepogorszonym ( art. 718 § 1kc ). Zawarta z właścicielem samochodu umowa zobowiązywała go wyraźnie do wykonywania na własny koszt wszelkich niezbędnych napraw ( vide § 8 pkt 1 umowy k. 45 ). Konsekwencją uszkodzenia pojazdu w toku naprawy było zatem powstanie szkody również w majątku powoda, który zobowiązany był pokryć koszty naprawy. Ponieważ szkoda była konsekwencją nienależytego wykonania umowy, powodowi służyło roszczenie o jej naprawienie na podstawie art. 471kc. M. M. był zatem legitymowany do dochodzenia odszkodowania bez potrzeby zawierania umowy przelewu z właścicielem pojazdu ( któremu mogłoby przysługiwać wobec pozwanego wyłącznie roszczenie deliktowe – art. 415 kc ). Rację ma pozwany wskazując, iż odbierając pojazd z warsztatu, przed ukończeniem naprawy, powód w sposób dorozumiany odstąpił od umowy. Nie pozbawia go to jednak prawa do dochodzenia odszkodowania ( art. 494 § 1 zd. 2 kc ). Wielkość szkody w majątku powoda nie może być określona poprzez proste odniesienie do poniesionych przez niego kosztów naprawy. Należy uwzględnić, że w momencie przekazania pojazdu pozwanemu był on niesprawny i bezspornie wymagał naprawy rozrządu. Obecnie samochód jest sprawny, co oznacza, że poniesione przez pozwanego koszty doprowadziły do wyeliminowania usterki, istniejącej jeszcze przed przekazaniem pojazdu pozwanemu. Szkoda majątkowa może polegać na zmniejszeniu aktywów, zwiększeniu pasywów lub nieosiągnięciu możliwych korzyści. Ustalenie jej wysokości wymaga porównania rzeczywistego stanu majątkowego poszkodowanego oraz stanu, jaki by istniał, gdyby nie doszło do zdarzenia wyrządzającego szkodę ( tzw. metoda dyferencyjna ). Uwzględnić zatem należy, że gdyby pozwany wykonał naprawę prawidłowo, np. wykorzystując instrukcję z witryny internetowej (...) wskazaną przez biegłego S. D. ( czyli nie doszłoby do zdarzenia wyrządzającego szkodę ), powód zobowiązany byłby do pokrycia jej kosztów w umówionej kwocie 3600 zł. Pozwany nie wykazał aby naprawa pojazdu powoda wymagała poniesienia większych kosztów niż te, ustalone w zawartej przez strony umowie. Taką kwotę powód zatem zaoszczędził. Ostatecznie szkoda w jego majątku, będąca konsekwencją nienależytego wykonania zobowiązania przez pozwanego, wyniosła 34 455,67 zł. W pozostałym zakresie żądanie pozwu było bezzasadne.

Pozwany był zobowiązany zapłacić odszkodowanie niezwłocznie po wezwaniu ( art. 455 kc ), które zostało dokonane pismem z 18.09.2017r. Nie spełniając świadczenia w terminie popadł w opóźnienie, co uzasadnia żądanie odsetek w wysokości ustawowej ( art. 476 kc w zw. z art. 481 § 1 i 2 kc ).

Mając powyższe na uwadze i na podstawie powołanych przepisów prawa, orzeczono jak w punkcie pierwszym sentencji.

O kosztach sąd postanowił po myśli art. 100 kpc, mając na uwadze, że powód uległ jedynie co do nieznacznej części swojego żądania. Zasądzona kwota obejmuje wynagrodzenie pełnomocnika procesowego w stawce minimalnej ( 3600 zł ), opłatę skarbową od pełnomocnictwa ( 17 zł ), opłatę od pozwu ( 1903 zł ), zaliczkę wykorzystaną na pokrycie kosztów opinii uzupełniającej biegłego A. B. ( 356,29 zł ) oraz koszty poniesione w postępowaniu o zabezpieczenie dowodu – wynagrodzenie biegłego ( 1885,99 zł ), opłatę od wniosku ( 40 zł ) , opłatę skarbową od pełnomocnictwa ( 17 zł ) i wynagrodzenie pełnomocnika, obejmujące opłatę w stawce ustalonej na podstawie § 8 ust. 1 pkt 3 w zw. z § 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz. U. poz. 1804, ze zm. ( 240 zł ) i opłatę za postępowanie zażaleniowe w stawce ustalonej na podstawie § 10 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia ( 120 zł ).

Na podstawie art. 15 zzs ² ustawy z dnia 2.03.2020r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...) 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych ( Dz. U. poz. 374, ze zm. ) sąd zamknął rozprawę i wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym.