Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2024 roku

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	Asesor sądowy Paweł Kamiński

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2024 roku w Toruniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa R. N. i J. N.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w S.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. na rzecz powodów R. N. i J. N. kwotę 6 600 zł (sześć tysięcy sześćset złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 maja 2023 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powodów kwotę 3284 zł (trzy tysiące dwieście osiemdziesiąt cztery złote) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu;

III.  zwraca powodom ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego
w T. kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem niewykorzystanej zaliczki.

Sygn. akt I C 1551/23 upr T., dnia 13 czerwca 2024 roku

Uzasadnienie wyroku z dnia 17 maja 2024 roku

Pozwem z dnia 24 października 2023 r. powodowie R. N. i J. N. reprezentowani przez zawodowego pełnomocnika, wnieśli o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. solidarnie kwoty 6 600 złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 13 maja 2023 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Powodowie w uzasadnieniu żądania pozwu wskazali, że w dniu 3 kwietnia 2023 roku w T. doszło do uszkodzenia należącego do nich pojazdu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca darzenia winny spowodowania wypadku posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego, wobec czego powodowie zgłosili szkodę celem jej likwidacji w ramach polisy OC sprawcy. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany przeprowadził oględziny pojazdu, w oparciu o które ustalono, że koszt naprawy pojazdu wynosi 10 801,56 złotych, którą to kwotę przekazano na rachunek poszkodowanych tytułem odszkodowania. Pozwani nie zgodzili się z takim ustaleniem kosztów naprawy twierdząc, że koszt naprawy został zaniżony przyjmując m.in. rażąco niskie stawki za roboczogodzinę, nieuzasadnione potrącenia, części alternatywne o najniższym stopniu jakości oraz niewłaściwą technologię naprawy. Zgodnie z przygotowaną na zlecenie powodów kalkulacją, koszt naprawy pojazdu wynieść powinien 22 179,77 złotych. W odpowiedzi na wezwanie do zapłaty pozwany pismem z dnia 5 października 2023 roku wskazał, że nie znajduje podstaw do zmiany stanowiska w zakresie wysokości przyznanego odszkodowania. W zakresie żądania odsetkowego powodowie wskazali, że wnoszą o ich zasądzenie od 13 maja 2023 roku, czyli od dnia następującego po upływie 30 dni od zgłoszenia szkody.

Powodowie finalnie sprecyzowali swoje roszczenie wnosząc o zasądzenie kwot po 3300 zł i stwierdzając, że należne im świadczenie jest podzielne (k. 36).

W dniu 2 grudnia 2023 roku Sąd Rejonowy w Toruniu wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w całości uwzględniający żądanie powodów.

W ustawowym terminie pozwany reprezentowany przez fachowego pełnomocnika wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwany uzasadniając swoje stanowisko wskazał, że nie kwestionuje okoliczności zdarzenia ubezpieczeniowego i własnej odpowiedzialności jako ubezpieczyciel OC. W ocenie pozwanej pozew nie jest jednak zasadny, bowiem pozwany oszacował koszty wykonania niezbędnych prac naprawczych według stawki roboczogodziny warsztatów działających na rynku lokalnym, a także zaproponował dokonanie naprawy w sieci warsztatów współpracujących. Pozwany stwierdził, że ustalona przez niego kwota odszkodowania pozwala na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody i została ustalona zgodnie z rekomendacjami dotyczącymi likwidacji szkód z ubezpieczeń komunikacyjnych opracowanymi przez Komisję Nadzoru Finansowego.

Ponadto pozwany zakwestionował twierdzenia powodów jakoby wypłacona kwota odszkodowania nie obejmowała pełnego zakresu naprawy uszkodzonego pojazdu.

W toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianom.

Z uwagi na to, że żadna ze stron nie wnosiła o wysłuchanie jej na rozprawie sąd uznał - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych, a także przeprowadzonych dowodów - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Sąd wyznaczył stronom dwutygodniowy termin na zajęcie końcowego stanowiska w sprawie. Powodowie skorzystali z tego uprawnienia wskazując, że zgadzają się z wydaną w sprawie opinią biegłego i że wobec ustalonego przez biegłego kosztu naprawy powództwo winno być uwzględnione w całości. Pozwany nie zajął stanowiska końcowego w sprawie.

Sąd Rejonowy w Toruniu ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 kwietnia 2023 roku doszło do uszkodzenia pojazdu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), wchodzącego w skład majątku wspólnego w ramach ustawowej wspólności małżeńskiej małżonków R. N. i J. N.. W dniu zdarzenia sprawca kolizji legitymował się umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem pojazdu mechanicznego w pozwanym (...) Spółce Akcyjnej w S..

Okoliczności bezsporne

Szkoda została zgłoszona pozwanemu, po czym szkoda została zarejestrowana pod numerem (...). W dniu 12 kwietnia 2023 roku pojazd został poddany oględzinom przez przedstawiciela pozwanego. Tego samego dnia sporządzona została też przez pozwanego kalkulacja naprawy nr (...). W kalkulacji podano, że koszt naprawy pojazdu z VAT wynosi 10 801,56 złotych.

Okoliczności bezsporne, a nadto dowód: raport szkody - k. 51-52, kalkulacja naprawy nr (...) – k. 53-57

W dniu 12 kwietnia 2023 roku wydana została decyzja o przyznaniu poszkodowanym odszkodowania w wysokości 10 801,56 złotych. Taka też kwota została poszkodowanym wypłacona. Rozliczenie szkody nastąpiło na podstawie wyceny dokonanej przez pozwaną.

Okoliczności bezsporne, a nadto: decyzja z dnia 12 kwietnia 2023 roku – k. 50, raport szkody – k. 51-52

Powodowie nie zgodzili się z wyceną dokonaną przez pozwanego i zlecili sporządzenie kalkulacji naprawy we własnym zakresie. W efekcie na zlecenie powodów została sporządzona kalkulacja naprawy nr 30/07/2023, z której wynika, że koszty naprawy pojazdu z VAT wynoszą 22 179,77 złotych.

Bezsporne, a nadto dowód: - kalkulacja naprawy nr 30/07/2023 – k. 58-64

W związku z wykonaną kalkulacją pełnomocnik powodów pismem z dnia 4 września 2023 roku wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 11 378,21 złotych w terminie 7 dni od daty otrzymania pisma.

Dowód: - pismo z dnia 4 września 2023 roku - k. 65

(...) Spółka Akcyjna w S. pismem z dnia 5 października 2023 roku odmówiła uzupełnienia odszkodowania stwierdzając, że szkoda została rozliczona na podstawie kalkulacji naprawy sporządzonej przez zakład ubezpieczeń zawierającej rynkową wartość usług i nowych części zamiennych z dnia ustalenia odszkodowania z uwzględnieniem stawki za roboczogodzinę stosowanej przez zakłady naprawcze działające na terenie miejsca zamieszkania. Pozwany wskazał w piśmie również, że kwota odszkodowania powinna umożliwiać wyremontowanie pojazdu. Wskazano również, że w kosztorysie zastosowano stawki za roboczogodzinę w wysokości 80,00/80,00 PLN netto, a stawki te są stosowane przez warsztaty działające na rynku lokalnym np. wskazane przez pozwanego serwisy partnerskie. Pozwany podał też, że w przygotowanej przez niego kalkulacji zastosowano części zamienne kategorii O.

Dowód: - pismo z dnia 5 października 2023 roku - k. 66-67

Na skutek kolizji z dnia 3 kwietnia 2023 roku pojazdu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) doszło do częściowego uszkodzenia pojazdu. Elementami stanowiącymi o koszcie naprawy samochodu są koszty części zakwalifikowanych do naprawy, wymiany oraz koszty prac: mechanicznych, blacharskich i lakierniczych koniecznych do przywrócenia stanu samochodu sprzed szkody. Na uszkodzenia pojazdu składa się uszkodzenie lewego błotnika, lewego progu oraz lewych drzwi. Uszkodzenia lewego błotnika były na tyle rozległe, że obejmowały między innymi profilowane przetoczenia w części łączenia ze słupkiem środkowym. Poszycie wymagało częściowej wymiany. Koszt naprawy przedmiotowego samochodu określono przy użyciu systemu A. z uwzględnieniem średnich stawek prac blacharsko – lakierniczych w wysokości 130,00 zł netto. Tak przyjęte stawki za robociznę uznano jako średnie stawki za roboczogodzinę stosowane na terenie województwa (...) w okresie właściwym dla daty szkody. Stawka za roboczogodzinę prac blacharsko – lakierniczych stosowanych przez warsztaty spoza sieci (...) na terenie miasta T. w okresie właściwym dla daty szkody plasowały się w przedziale od 120 do 180 złotych netto. Celowy i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy pojazdu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) niezbędny do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody wywołanej kolizją z dnia 3 kwietnia 2023 roku przy zastosowaniu nowych, oryginalnych części zamiennych wynosił 17 586,53 złotych. Koszt naprawy pojazdu przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych O oferowanych przez innych dystrybutorów (spoza sieci (...)) i (...) dystrybuowanych przez producenta części wyniósłby tyle samo.

Dowód: - opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej P. L. wraz z załącznikami - k. 113-126.

Sąd zważył co następuje.

Sąd oparł ustalenia faktyczne na dokumentach, które zostały dostarczone przez obie strony postępowania. Nie były one kwestionowane co do wiarygodności, sąd także nie znalazł podstaw, by ich wiarygodność kwestionować. Dostarczone dokumenty przedstawiają przebieg postępowania likwidacyjnego prowadzonego przez ubezpieczyciela, a także dalszy ciąg zdarzeń, który miał miejsce po wypłacie powodom odszkodowania.

W zakresie ustaleń dotyczących zakresu szkody pojazdu powodów marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), sąd oparł je na opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej P. L.. Ustalenia co do zakresu szkody oraz kosztów naprawy pojazdu wymagały wiadomości specjalnych, wobec czego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego. Żadna ze stron nie podważała prawdziwości ani wartości dowodowej dokumentów zawartych w aktach sprawy i aktach szkodowych, na których biegły oparł swoje ustalenia, a i Sąd nie stwierdził okoliczności podważających ich wartość dowodową. Opinia jest jasna, fachowa i nie budzi wątpliwości w świetle zasad doświadczenia życiowego. Sąd nie dopatrzył się przy tym w treści opinii żadnych luk i sprzeczności. Biegły dysponuje stosowną wiedzą i doświadczeniem zawodowym ze swej dziedziny, sporządził opinię zgodnie z zakreśloną tezą dowodową w postanowieniu Sądu, w sposób wyczerpujący i pełny. Sąd, mając na uwadze, że opinia została sporządzona zgodnie ze zleceniem, a także, że jej treść wskazuje, że twierdzenia i wnioski biegłego znajdują oparcie w materiale dowodowym sprawy i nie stoją w sprzeczności z zasadami logiki, uznał opinię za przydatną do poczynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Ponadto żadna ze stron nie kwestionowała opinii.

Powództwo okazało się zasadne w całości.

Podstawę prawną żądania pozwu stanowią przepisy art. 822 § 1 i 2 k.c., art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (T.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2500 ze zm., dalej: ustawa) oraz 436 § 1 k.c. i 415 k.c.

Przepisy art. 822 § 1 i 2 k.c., stanowi, że przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony (§ 1). Jeżeli strony nie umówiły się inaczej, umowa ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej obejmuje szkody, o jakich mowa w § 1, będące następstwem przewidzianego w umowie zdarzenia, które miało miejsce w okresie ubezpieczenia (§ 2). Zgodnie natomiast z przepisem art. 34 ust. 1 ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Stosownie zaś do treści przepisu art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w przepisie art. 435 k.c. ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednakże gdy posiadacz samoistny oddał środek komunikacji w posiadanie zależne, odpowiedzialność ponosi posiadacz zależny. Przepis art. 415 k.c. stanowi natomiast, że kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Okoliczności kolizji z dnia 3 kwietnia 2023 roku nie były pomiędzy stronami sporne. Legitymacja bierna pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w S. do występowania w niniejszym procesie nie budziła wątpliwości. Legitymacja bierna pozwanego ubezpieczyciela wynika z przepisu art. 19 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy, zgodnie z treścią którego poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Było bowiem okolicznością niekwestionowaną, iż sprawca szkody posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego ubezpieczyciela. Legitymacja czynna powodów nie budziła także wątpliwości, ani też nie byłą kwestionowana – wszak to oni byli poszkodowanymi, gdyż to pojazd stanowiący przedmiot ich współwłasności majątkowej małżeńskiej uległ uszkodzeniu w kolizji z dnia 3 kwietnia 2023 roku.

Pozwany nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności za szkodę powstałą w pojeździe stanowiącym własność powodów. Nie budziło wątpliwości, że do przedmiotowego zdarzenia drogowego doszło na skutek zawinionego działania uczestnika ruchu drogowego posiadającego polisę w zakresie odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem pojazdu mechanicznego u pozwanego ubezpieczyciela. Niesporne było pomiędzy stronami również i to, że szkoda w pojeździe powodów wyraża się w kosztach jego przywrócenia do stanu poprzedniego.

Przedmiotem sporu była natomiast kwestia wysokości szkody i kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody.

Świadczenie ubezpieczyciela z tytułu umowy ubezpieczenia majątkowego ma charakter odszkodowawczy i ta funkcja kompensacyjna determinuje podstawową treść pojęciową, zakres i poziom odszkodowania. Odpowiedzialność natomiast zakładu ubezpieczeń jest szczególną postacią odpowiedzialności cywilnej, a prawo ubezpieczeń majątkowych jest częścią prawa odszkodowawczego. Pojęcie szkody w ubezpieczeniach jest zatem takie samo jak w innych działach prawa odszkodowawczego, zasada odszkodowania nie może być bowiem traktowana w oderwaniu od ogólnych zasad odszkodowawczych, które znalazły wyraz i zostały uregulowanie w kodeksie cywilnym. Dotyczy to samych pojęć szkody i odszkodowania. Wskazać przy tym należy, że zakład ubezpieczeń obowiązany jest do naprawienia szkody tylko w formie wypłaty odpowiedniej sumy pieniężnej, nie zaś wedle wyboru poszkodowanego także przez przywrócenie stanu poprzedniego, co wyłącza stosowanie w tych okolicznościach art. 363 § 1 k.c. Niezależnie od tego, czy poszkodowany naprawił, uszkodzoną rzecz, należy mu się od zakładu ubezpieczeń odszkodowanie ustalone według zasad art. 363 § 2 k.c., w związku z art. 361 § 2 k.c., co oznacza, że jego wysokość ma odpowiadać kosztom przywrócenia rzeczy jej wartości sprzed wypadku.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W literaturze dominującą jest teoria adekwatnego związku przyczynowego, od której odstępstwa mogą wystąpić w warunkach opisanych w art. 361 § 2 k.c., zgodnie z którym granicach określonych w art. 361 § 1 k.c., w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Co do zasady normalny związek przyczynowy pełni zatem w prawie cywilnym funkcję przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej, a nadto wyznacza jej granice w tym sensie, że zobowiązany ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa zdarzeń, z którymi ustawa łączy jego obowiązek odszkodowawczy. Skutki zaś pozostające poza granicami adekwatnej przyczynowości nie są objęte takim obowiązkiem. Adekwatny związek przyczynowy pozwala na uznanie prawnej doniosłości tych skutków, które są dla badanego zdarzenia zwykłe (typowe, normalne), a na odrzucenie takich, które ocenia się jako niezwykłe, nietypowe, nienormalne. Następstwo zdarzenia ma zaś normalny charakter wówczas, gdy w danym układzie stosunków i warunków oraz w zwyczajnym biegu rzeczy, bez zaistnienia szczególnych okoliczności, szkoda jest następstwem danego zdarzenia lub gdy zazwyczaj, w zwykłym porządku rzeczy jest konsekwencją danego zdarzenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 września 2003 r., sygn. akt III CKN 473/01, LEX nr 191727 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2006 r., sygn. akt II CK 372/05, LEX nr 172186). W świetle powyższego przepisu wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej za szkody związane z ruchem pojazdu mechanicznego jest zakreślona granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza, kierowcy samochodu. Reguła płynąca z przywołanego przepisu nakazuje także przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach wspomnianego adekwatnego związku przyczynowego. Podstawową bowiem funkcją odszkodowania jest kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody.

Odnosząc się do żądania zwrotu kosztów naprawy pojazdu wskazać należy, że zgodnie z treścią przepisu art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Z przepisu art. 34 ust. 1 i art. 36 ust. 1 ustawy wynika natomiast, że odszkodowanie, które zakład ubezpieczeń, w ramach odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, zobowiązany jest wypłacić poszkodowanemu, ustala się w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, jeżeli są oni zobowiązani do odszkodowania za szkodę wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu. Zgodnie natomiast z art. 363 § 1 k.c., naprawienie szkody, jeżeli taki jest wybór poszkodowanego, powinno nastąpić przez przywrócenie stanu poprzedniego. Odszkodowanie, jakie zobowiązany jest w takiej sytuacji wypłacić zakład ubezpieczeń, obejmuje wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego rzeczy. Przywrócenie uszkodzonej rzeczy do stanu poprzedniego oznacza zaś doprowadzenie jej do stanu używalności i jakości w zakresie istniejącym przed wypadkiem; w razie uszkodzenia pojazdu mechanicznego chodzi o przywrócenie mu sprawności technicznej, zapewniającej bezpieczeństwo kierowcy i innych uczestników ruchu, oraz wyglądu sprzed wypadku (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11, LEX nr 1129783).

W przedmiotowej sprawie brak było informacji o tym czy powodowie naprawili pojazd. Obowiązek odszkodowawczy nie zależy jednak od tego czy poszkodowany naprawił pojazd. Dochodzenie hipotetycznych kosztów naprawy jest możliwe nawet wówczas, gdy poszkodowany nie ma już możliwości albo zamiaru jej dokonania (np. wyrok Sądu Najwyższego z 7 sierpnia 2003 roku, IV CKN 387/01, LEX nr 141410, uchwała Sądu Najwyższego z 28 lutego 2006 roku, III CZP 5/06, LEX nr 171718). W takiej sytuacji określenie wartości szkody i zarazem wysokości odszkodowania następuje przy zastosowaniu metody kosztorysowej polegającej na ustaleniu hipotetycznych kosztów naprawy pojazdu.

Na podstawie opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego P. L. z dnia 15 marca 2024 roku, Sąd ustalił, że na skutek kolizji z dnia 3 kwietnia 2023 roku pojazdu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) doszło do częściowego uszkodzenia pojazdu. Elementami stanowiącymi o koszcie naprawy samochodu są koszty części zakwalifikowanych do naprawy, wymiany oraz koszty prac: mechanicznych, blacharskich i lakierniczych koniecznych do przywrócenia stanu samochodu sprzed szkody. Na uszkodzenia pojazdu składa się uszkodzenie lewego błotnika, lewego progu oraz lewych drzwi. Uszkodzenia lewego błotnika były na tyle rozległe, że obejmowały między innymi profilowane przetoczenia w części łączenia ze słupkiem środkowym. Poszycie wymagało częściowej wymiany. Koszt naprawy przedmiotowego samochodu określono przy użyciu systemu A. z uwzględnieniem średnich stawek prac blacharsko – lakierniczych w wysokości 130,00 zł netto. Tak przyjęte stawki za robociznę uznano jako średnie stawki za roboczogodzinę stosowane na terenie województwa (...) w okresie właściwym dla daty szkody. Stawka za roboczogodzinę prac blacharsko – lakierniczych stosowanych przez warsztaty spoza sieci (...) na terenie miasta T. w okresie właściwym dla daty szkody plasowały się w przedziale od 120 do 180 złotych netto.

Biegły ustalił, że celowy i ekonomicznie uzasadniony koszt naprawy pojazdu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) niezbędny do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody wywołanej kolizją z dnia 3 kwietnia 2023 roku przy zastosowaniu nowych, oryginalnych części zamiennych wynosił 17 586,53 złotych. Koszt naprawy pojazdu przy zastosowaniu oryginalnych części zamiennych O oferowanych przez innych dystrybutorów (spoza sieci (...)) i (...) dystrybuowanych przez producenta części wyniósłby tyle samo. Zastosowanie oryginalnych części zamiennych wskazanych w opinii biegłego pozwoli na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody i nie spowoduje wzbogacenia powodów. Zresztą pozwany w piśmie z dnia 5 października 2023 roku podnosił, że w swojej kalkulacji także zastosował części zamienne kategorii O, czyli części nowe, oryginalne, pochodzące od producenta pojazdu, wobec czego zasadność zastosowania takich części była poza sporem.

Tym samym szkoda jaką ponieśli powodowie na skutek kolizji drogowej mającej miejsce 3 kwietnia 2023 roku, odpowiadająca kosztowi przywrócenia pojazdu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) do stanu sprzed szkody wynosiła 17 586,53 złotych. W związku z tym, że pozwany wypłacił powodom w wyniku przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego kwotę 10 801,56 złotych, do zapłaty pozostała kwota 6 784,96 złotych. Jako, że powodowie dochodzili od pozwanego łącznie kwoty 6 600 złotych, powództwo podlegało uwzględnieniu w całości.

Tym samym Sąd orzekł w punkcie I wyroku o zasądzeniu od pozwanego na rzecz powodów kwoty 6 600 złotych. Sąd nie zasądził tego świadczenia solidarnie, bowiem powodowie nie są wierzycielami solidarnymi. Solidarność wierzycieli musi wynikać bądź z ustawy bądź z czynności prawnej. Powodowie są małżonkami i pozostają w ustroju wspólności ustawowej małżeńskiej. O ile solidarność bierna małżonków (jako dłużników) wynika z art. 1034 k.c. w związku z art. 46 k.r.o., to normy te nie odnoszą się do solidarności czynnej małżonków (jako wierzycieli) i brak jest takiego przepisu, który by ją wprowadzał. Należy jednocześnie podkreślić, że takie orzeczenie sądu nie stanowi wyrokowania co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem, ani zasądzeniem ponad żądanie. Orzecznictwo dopuszcza bowiem ingerencję prawną sądu w odniesieniu do np. in solidum w miejsce solidarnie i zamiennie, rozłożenia świadczenia na raty czy odroczenia terminu płatności. Do sfery prawa materialnego należy określenie charakteru zobowiązania kilku pozwanych względem powoda - solidarnie, czy w określonych częściach, a zatem dopuszczalna jest ingerencja sądu w treść żądania w odniesieniu do tej kwestii (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 października 2023 roku I CSK 2947/23, LEX nr 3619511). Orzeczeniu nie towarzyszyła zmiana „ilościowa” co do żądania powodów, bowiem łącznie domagali się zasądzenia kwoty 6 600 złotych. W związku z tym sąd orzekł o zasądzeniu na ich rzecz tej kwoty bez orzekania w zakresie solidarności, gdyż, jak już wskazano wyżej, powodowie jako małżonkowie nie są wierzycielami solidarnymi. Orzekając w przedmiocie roszczenia o odsetki, Sąd oparł się na art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 817 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy. Zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Dłużnik popada w opóźnienie jeśli nie spełnia świadczenia pieniężnego w terminie, w którym stało się ono wymagalne także wtedy, gdy kwestionuje istnienie lub wysokość świadczenia. Ubezpieczyciel, stosownie do treści przepisu 817 § 1 k.c., obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, a jeśli tego nie czyni, popada w opóźnienie uzasadniające naliczenie odsetek ustawowych od należnej wierzycielowi sumy. Termin ten wynika też z art. 14 ust. 1 ustawy.

Powodowie domagali się w pozwie zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie od żądanej kwoty od dnia 13 maja 2023 r. i w zakresie tej daty Sąd uznał żądanie za zasadne. W dniu 12 kwietnia 2023 roku została wydana przez pozwanego decyzja w przedmiocie przyznania poszkodowanym odszkodowania w wysokości 10 801,56 złotych. Pozwany w tej dacie już wszelkie okoliczności niezbędne do podjęcia decyzji w sprawie, skoro wydał tego dnia decyzję w przedmiocie ustalenia odszkodowania. Powodowie wnieśli o zasądzenie odsetek od dnia przypadającego 31 dni po dacie wydania przez pozwanego decyzji o przyznaniu odszkodowania, a w tym dniu, tj. 13 maja 2023 roku bez wątpienia roszczenie powodów było już wymagalne.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II wyroku w oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu, tj. na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i § 3 k.p.c. oraz art. 99 k.p.c. Jako, że powodowie wygrali proces w całości, zatem pozwany obowiązany jest zwrócić im, zgodnie z żądaniem, koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na koszty poniesione przez pozwanego składa się koszt zastępstwa procesowego określony na podstawie § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (T.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 1964 ze zm.) w wysokości 1800 złotych, opłata sądowa od pozwu w kwocie 400 złotych, koszt dwóch opłat skarbowych od pełnomocnictwa w wysokości 34 złotych, a także koszt w postaci wydatku na poczet opinii biegłego w przedmiotowej sprawie w kwocie 1050 złotych. Łącznie Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 3284 złotych. Kwota ta została zasądzona wraz z wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, zgodnie z treścią brzmieniem art. 98 § 1 ¹ k.p.c., w myśl którego, od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.

W punkcie III wyroku Sąd orzekł natomiast o zwrocie powodom ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu kwoty 450 złotych tytułem niewykorzystanej zaliczki. Koszt opinii biegłego wyniósł w sprawie 1050 złotych. Zaliczka uiszczona przez powodów wynosiła 1500 złotych. Zgodnie z treścią art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (T.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 1144 ze zm.), sąd z urzędu zwraca stronie wszelkie należności z tytułu wydatków, stanowiące różnicę między kosztami pobranymi od strony a kosztami należnymi. Biorąc pod uwagę fakt, iż różnica między kosztem pobranym tytułem zaliczki na poczet opinii biegłego a kosztem faktycznie poniesionym wyniosła 450 złotych, taką sumę Sąd zwrócił powodom orzekając jak w punkcie III wyroku.