Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lutego 2025 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	asesor sądowy Paweł Kamiński
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Karolina Kotowska

po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2025 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko M. E.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanej M. E. na rzecz powoda Banku (...) Spółki Akcyjnej w W. kwotę 46 833,75 zł (czterdzieści sześć tysięcy osiemset trzydzieści trzy złote siedemdziesiąt pięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty:

- 35 132,55 zł (trzydzieści pięć tysięcy sto trzydzieści dwa złote pięćdziesiąt pięć groszy) od dnia 7 grudnia 2023 roku do dnia zapłaty;

II. w pozostałej części powództwo oddala;

III. przyznaje i nakazuje wypłacić na rzecz radcy prawnego K. M. - kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej M. E. kwotę 1771,20 zł (tysiąc siedemset siedemdziesiąt jeden złotych dwadzieścia groszy), z zaliczki uiszczonej przez powoda w dniu 24 lipca 2024 roku,

IV. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5 935,60 zł (pięć tysięcy dziewięćset trzydzieści pięć złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 1428/24 T., dnia 27 lutego 2025 roku

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 grudnia 2023 roku (data nadania przesyłki w placówce pocztowej) powód Bank (...) Spółka Akcyjna w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej S. M. kwoty 57 429,30 zł, na którą składały się następujące kwoty:

- 35 132,55 zł z tytułu należności głównej wraz z dalszymi odsetkami umownymi za opóźnienie w zmiennej wysokości odpowiadającej wysokości czterokrotnej stopy procentowej kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, z ograniczeniem do odsetek maksymalnych za opóźnienie (art. 481 § 2 ¹ k.c.),

- 4674,08 zł z tytułu odsetek umownych, naliczonej od należności głównej wg stałej stopy procentowej w wysokości 9,99 % od dnia 20 września 2019 roku do dnia 12 stycznia 2020 roku,

- 17 622,67 zł z tytułu odsetek za opóźnienie w płatności (odsetki przeterminowane) naliczone od należności głównej za okres od dnia 21 października 2018 roku do dnia 6 grudnia 2023 roku według zmiennej stopy procentowej odpowiadającej wysokości czterokrotnej stopy procentowej kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, z ograniczeniem do odsetek maksymalnych za opóźnienie (art. 481 § 2 ¹ k.c.).

Powód zażądał także zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 8 maja 2018 roku zawarł z pozwaną umowę pożyczki gotówkowej nr (...). Powód wskazał, że zadłużenie zostało objęte umową ugody nr 11827/WDD-CT/2019/A. Powód wskazał też, że udzielił pozwanej pożyczki w łącznej kwocie 39 953,50 zł. Powód zaznaczył, że pozwana nie wywiązywała się z warunków łączącej ją ze stroną powodową umowy, co doprowadziło do powstania zadłużenia przeterminowanego. W związku z tym w dniu 17 października 2019 roku powód wysłał jej wezwanie do zapłaty zadłużenia przeterminowanego działając zgodnie z postanowieniami art. 75c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe. Wobec dalszego niewykonywania umowy powód skierował do pozwanej wypowiedzenie umowy z dnia 6 grudnia 2019 roku. Na wartość dochodzonego przez powoda roszczenia składały się: należność główna w kwocie 35 132,55 zł, 1.920,62 zł, która to kwota stanowi odsetki umowne naliczone od należności głównej za okres od 20 września 2018 roku do 3 kwietnia 2019 roku, 77,57 zł tytułem odsetek przeterminowanych naliczonych od należności głównej od 21 października 2018 roku do 3 kwietnia 2019 roku, 2 753,46 tytułem odsetek przeterminowanych naliczonych od należności głównej od dnia 4 kwietnia 2019 roku do 12 stycznia 2020 roku i kwota 17 545,10 zł tytułem odsetek przeterminowanych naliczonych od należności głównej za okres od dnia 30 września 2019 roku do 6 grudnia 2023 roku. Nadto powód zaznaczył, iż przysługują mu dalsze odsetki umowne za opóźnienie od kwoty należności głównej (k. 4-5).

Pismem procesowym z dnia 1 lutego 2024 roku powód podał, że pozwana nazywa się M. E. (k. 58).

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 7 lutego 2024 roku w sprawie o sygn. akt I Nc 3228/23 Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Toruniu orzekł o nakazaniu aby pozwana zapłaciła na rzecz powoda kwoty 35 132,55 zł z odsetkami umownymi za opóźnienie w zmiennej wysokości odpowiadającej wysokości czterokrotnej stopy procentowej kredytu lombardowego NBP z ograniczeniem do odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 7 grudnia 2023 roku do dnia zapłaty oraz koszty procesu (k. 63).

W związku z tym, że pozwana nie odebrała korespondencji wysłanej na adres wskazany w pozwie, powód został zobowiązany do doręczenia korespondencji pozwanej za pośrednictwem komornika (k. 70). Powód w piśmie procesowym z dnia 4 lipca 2024 roku podał, że komornik nie doręczył pozwanej pisma pod wskazanym adresem i wniósł o ustanowienie dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej kuratora (k. 73).

Postanowieniem Referendarza Sądowego w Sądzie Rejonowym w Toruniu w sprawie I Nc 3228/23 z dnia 12 sierpnia 2024 roku (k. 89) ustanowiony został dla pozwanej, której miejsce pobytu jest nieznane, kurator w osobie radcy prawnego K. M..

Kurator reprezentujący pozwaną wniósł w ustawowym terminie sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa w całości, o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania, a także o przyznanie na rzecz kuratora wynagrodzenia za sprawowanie funkcji kuratora według norm prawem przewidzianych powiększonego o należny podatek od towarów i usług. Kurator wniósł, w przypadku wyznaczenia i przeprowadzenia rozprawy, o przyznanie wynagrodzenia w stawce maksymalnej przewidzianej w takiej sytuacji.

Uzasadniając swoje stanowisko kurator pozwanej zakwestionował powództwo zarówno co do zasady, jak i wysokości, wskazując na brak wykazania przez powoda istnienia wierzytelności, przedwczesność powództwa z uwagi na brak spełnienia wymogu wypowiedzenia umowy, brak istnienia podstawy wymagalności dochodzonego roszczenia, brak skutecznego doręczenia pozwanej wezwania do zapłaty, przedawnienie dochodzonego roszczenia oraz istnienie w umowie, z której powód wywodzi swoje roszczenie niedozwolonych postanowień umownych. Kurator pozwanej zarzucił, że osoby podpisane w imieniu banku na umowie pożyczki (D. J., B. W.), a także umowie ugody (H. C., M. Z.) nie były należycie umocowane przez bank do ich zawarcia. Kurator pozwanej podniósł, iż wypowiedzenie ugody nigdy nie zostało skutecznie złożone pozwanej, a tym samym roszczenia należy uznać za przedwczesne. Kurator zauważyła, że w dokumentach dołączonych do pozwu znajdują się ostateczne wezwania do zapłaty z dnia 9 października 2019 roku podpisane przez J. S. i K. K. adresowane do pozwanej, a także wypowiedzenie umowy kredytu/pożyczki/ugody nr rachunku (...) z dnia 6 grudnia 2019 roku adresowanej do pozwanej również podpisane przez J. S. i K. K.. Kurator pozwanej zaznaczył, że nie doszło do skutecznego wezwania do zapłaty, które zgodnie z prawem bankowym powinno poprzedzać złożenie oświadczenia o wypowiedzeniu. Kurator pozwanej dodał, iż wezwanie dotyczyło umowy kredytu/pożyczki/ugody z dnia 4 kwietnia 2019 roku zaewidencjonowanej na rachunku (...) natomiast umowa ugody miała numer (...)- (...), zawarta była 9 kwietnia 2019 roku, a w nagłówku ugody wskazano numer rachunku (...). Kurator pozwanej twierdził więc, że wezwanie nie dotyczyło nigdy umowy pozwanej bądź co najmniej nie było jednoznaczne i wprowadzało konsumentkę w błąd. Nadto, zdaniem kuratora pozwanej wezwania powoda nie zostały podpisane przez osoby upoważnione, a ponadto wezwania nie były prawidłowo podpisane. Kurator pozwanej zarzucił, że także wypowiedzenie umowy nie dotyczyło umowy pozwanej bądź co najmniej było niejednoznaczne i wprowadzało konsumentkę w błąd, bowiem dotyczyło umowy kredytu/pożyczki/ugody nr rachunku: (...). Wypowiedzenie nie wskazuje jakiej umowy dokładnie dotyczy, brak jest nazwy, numeru czy daty umowy, a postanowienia umowne odwołują się jedynie do jakiegoś wewnętrznego rachunku banku. Kurator wskazała, że wypowiedzenie nie dotyczyło więc umowy pozwanej, nie mogło więc być skuteczne. Kurator wskazała, że wypowiedzenie nie stanowi oświadczenia woli powoda, ponieważ brak na nim rzeczywistego podpisu osoby upoważnionej ze strony powodowej, a ponadto osoby, których dane widnieją pod wezwaniem do zapłaty były umocowane do dokonania jakiejkolwiek czynności w imieniu banku, w tym złożenia skutecznego wypowiedzenia. Kurator pozwanej podniosła też z ostrożności procesowej, iż roszczenie z tytułu odsetek umownych za lata 2018 i 2019 jest przedawnione, ponieważ pozew został złożony w 2023 roku. Tym samym przedawnione jest roszczenie o zapłatę odsetek umownych od dnia 20 września 2018 roku do 3 kwietnia 2019 roku w kwocie 1 930,24 zł, odsetek przeterminowanych naliczonych od dnia 21 października 2018 roku do 3 kwietnia 2019 roku w kwocie 77,57 zł oraz odsetek umownych od 4 kwietnia 2019 roku do 12 stycznia 2020 roku w wysokości 2 753,46 zł. Kurator pozwanej podniósł też, że w całości kwestionuje dowód w postaci wyciągu z ksiąg bankowych, a także że powód nie wykazał zasadności dochodzenia od pozwanej jakichkolwiek odsetek.

Zdaniem kuratora pozwanej § 5 ust. 9 umowy pożyczki gotówkowej nr (...) zawartej w dniu 8 maja 2018 roku, § 6 ust 3 Regulaminu oraz § 2 ust. 4 umowy ugody nr 11827/WWD-CT/2019/A z dnia 9 kwietnia 2019 roku stanowią postanowienia abuzywne. Postanowienia te wskazywały, że bank pobiera odsetki według zmiennej stopy procentowej określonej w cenniku usług obowiązującym w dniu powstania zadłużenia przeterminowanego. Uzasadniając sformułowany pogląd kurator pozwanej wskazał, że pozwana zawarła umowę z powodem jako konsument, a zakwestionowane postanowienia umowne w przypadku zadłużenia przeterminowanego kształtują relację banku z pozwaną w sposób dalece nieprawidłowy, bowiem prowadzą do zaburzenia elementarnej równowagi pomiędzy stronami umowy pożyczki, a następnie umowy ugody. Kurator pozwanej wskazał, że bank był wyłącznie władnym w zakresie ustalania wysokości odsetek od należności przeterminowanych ustalanych jednostronnie i następnie wskazywanych w jego cenniku usług. Żadne z postanowień umowy pożyczki, regulaminu bądź ugody nie precyzowało sposobu ustalania wysokości oprocentowania dla należności przeterminowanych. Kurator pozwanej wskazał, że bank, mając na względzie tak skonstruowane postanowienia umowne, mógł jednostronnie i arbitralnie ustalać oprocentowanie dla opóźnionych należności pozwanej. W świetle powyższego zakwestionowane postanowienia umowy opisujące sposób ustalania oprocentowania od należności przeterminowanych, zawierające odesłanie do cennika usług banku obowiązującego w dniu powstania zadłużenia przeterminowanego, które wskutek braku jednoznacznej treści pozostawiały bankowi w tym względzie pełną swobodę stanowią niedozwolone postanowienia umowne i nie wiążą pozwanej. W związku z tym, twierdzi kurator pozwanej, brak jest podstaw do żądania przez bank i dochodzenia w niniejszym postępowania jakichkolwiek kwot tytułem odsetek umownych za opóźnienie (k. 98-102).

W piśmie przygotowawczym z dnia 12 listopada 2024 roku (k. 111-114) powód podtrzymał swoje stanowisko w sprawie. Wskazał, iż wysokość zadłużenia pozwanej wynika z wyciągu z ksiąg banku oraz zestawienia transakcji. Powód wskazał, że wyciąg z ksiąg banku ma charakter dokumentu prywatnego. Zdaniem powoda złożone do akt sprawy wyciągi i zestawienie transakcji pozwalają ustalić, że doszło do wypłaty środków w ramach pożyczki oraz prześledzić obsługę spłaty należności. Powód twierdzi te, że z podanych zestawień można wyczytać wysokość raty pożyczki oraz terminu, do którego pozwana winna uregulować dług. Powód zaprzeczył też jakoby posługiwał się klauzulami niedozwolonymi w zakresie postanowień umownych traktujących o wysokości dochodzonych należności. Powód podał, że umowa pożyczki zawierała wszystkie niezbędne elementy, o których mowa w art. 30 ustawy o kredycie konsumenckim. Powód podniósł także, że w sprawie zaszły podstawy do wypowiedzenia umowy. Dodał, iż osoby podpisane na umowie były uprawnione do działania w imieniu banku, co wynika z treści art. 97 k.c. Powód wskazał również, że na pozwanej ciążył obowiązek odebrania wezwania do zapłaty i wypowiedzenia umowy oraz zapoznania się z ich treścią. Negatywne konsekwencje niemożności skontaktowania się z osobą w miejscu, w którym kontakt z nią powinien być możliwy obciążają tę osobę. Ze względu na interes i bezpieczeństwo obrotu, twierdzi powód, oraz ułatwienia dowodowe domniemywa się, iż adresat zapoznał się z treścią oświadczenia gdy doszła do niego w taki sposób, iż powzięcie o nim wiadomości stało się możliwe. Powód wskazał, że zarówno wezwanie do zapłaty zawierające informację o możliwości restrukturyzacji zadłużenia oraz wypowiedzenie umowy zostało pozwanej wysłane na ostatnio znany bankowi adres.

Sąd w toku postępowania zwrócił się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., Narodowego Funduszu Zdrowia – (...) w B. Delegatury w T. oraz do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w T. o informację o aktualnym adresie zamieszkania bądź korespondencji pozwanej. Wszystkie wspomniane podmioty udzielając sądowi odpowiedzi wskazały adres pozwanej tożsamy z adresem wskazanym w pozwie (k. 142, 145, 147). Na rozprawie w dniu 17 lutego 2025 roku kurator pozwanej oświadczył, że nie udało mu się nawiązać kontaktu z pozwaną. Kurator wskazał, że prawdopodobnie pozwana przebywa w Norwegii, w miejscowości B.. Kurator ustalił tę okoliczność na podstawie informacji z portalu społecznościowego F..

Do zamknięcia rozprawy miejsce pobytu pozwanej pozostało nieznane, a stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 8 maja 2018 roku w placówce Banku (...) pozwana M. E. zawarła z powodem Bank (...) Spółką Akcyjną w W. umowę pożyczki gotówkowej nr (...). W umowie jako adres zameldowania pozwanej wskazano T., ul. (...), zaś jako adres korespondencyjny T., ul. (...). Rachunkiem bankowym do obsługi pożyczki był rachunek o numerze (...) (zwany w dalszej części umowy Rachunkiem). Całkowita kwota pożyczki wynosiła 35 050,00 zł (§ 5 ust. 1 umowy). Kwota pożyczki powiększona o prowizję banku wynosiła 39 953,50 zł (§5 ust. 2 umowy). Okres spłaty pożyczki wynosił według umowy (...) miesięcy (§ 5 ust. 3 umowy). Rzeczywista roczna stopa oprocentowania pożyczki wynosiła 15,76 % (§ 5 ust. 7 umowy). Pożyczka była oprocentowany stała stopą procentową 8,99% (§ 5 ust. 8 umowy). Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 50 215,37 zł (§ 6 ust. 8 umowy). Łączna kwota odsetek wynosiła 10261,87 zł (§ 6 ust. 6 umowy) zaś całkowity koszt pożyczki wynosił 15.165,27 zł (§ 6 ust. 7 umowy). Spłata pożyczki została rozłożona na 60 równych miesięcznych rat płatnych 20 dnia każdego miesiąca w wysokości 829,18 zł (nie licząc raty wyrównującej), poczynając od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawarta została umowa, przy czym spłata pierwszej raty nie mogła być dokonana przed upływem 30 dni od dnia uruchomienia środków (§ 5 ust 3-6 umowy). Wysokość prowizji w przypadku wcześniejszej spłaty pożyczki oraz w przypadku zmian w umowie dokonywanych na wniosek pożyczkobiorcy miały być ustalane zgodnie z aktualnym cennikiem usług (§ 6 ust. 9-10 umowy). Uruchomienie pożyczki miało nastąpić poprzez przelew środków na rachunek bankowy najpóźniej w ciągu 7 dni po przyjęciu przez bank dokumentów potwierdzających skuteczne ustanowienie prawnych zabezpieczeń pożyczki przewidzianych w umowie, uiszczeniu opłaty przygotowawczej oraz spełnieniu przez pożyczkobiorcę warunków określonych w umowie. W przypadku niespełnienia przez pożyczkobiorcę któregoś z tych warunków termin uruchomienia pożyczki ulegał przedłużeniu aż do realizacji tych warunków (§ 7 umowy). Zabezpieczenie pożyczki nie zostało ustanowione (§ 5 ust. 10 umowy). Spłata pożyczki miała polegać na obciążeniu Rachunku pożyczkobiorcy do wysokości wszystkich należnych bankowy kwot z tytułu udzielonej pożyczki w terminie ich wymagalności (§ 8 ust. 1 umowy). Zgodnie z umową oprocentowanie dla zadłużenia przeterminowanego na dzień zawarcia umowy wynosiło 10% w stosunku rocznym, co stanowiło czterokrotność stopy lombardowej Narodowego Banku Polskiego przy czym oprocentowanie to nie mogło przekraczać w stosunku rocznym stopy odsetek maksymalnych za opóźnienie określonych w art. 481 §2 ¹ k.c. Bank pobierał odsetki według zmiennej stopy procentowej określonej w Cenniku usług obowiązującym w dniu powstania zadłużenia przeterminowanego (§ 5 ust. 9 umowy). Regulamin określał przypadku, w jakich bank miał prawo do dokonywania zmian regulaminu i cennika usług w trakcie trwania umowy. Bank informował pożyczkobiorcę o zmianach w cenniku usług z zachowaniem trybu przewidzianego dla zmian w regulaminie. Cennik usług zawierał zasady i wysokość oprocentowania, prowizje i opłaty za czynności związane z umową. Zmiana cennika usług nie wymagała podpisania aneksu do umowy. Zmiana wysokości stopy procentowej także nie stanowiła zmiany umowy (§ 10 ust. 3 umowy). Bank przez zawarciem umowy udostępnił pozwanej w postaci elektronicznej regulamin, cennik usług obowiązujący w dniu zawarcia umowy, wzór oświadczenia o odstąpieniu od umowy, regulamin pożyczki gotówkowej udzielanej przez Bank (...) S.A. i regulaminy promocji pożyczki, do których przystępowała pozwana (§ 12 umowy). Umowa została własnoręcznie podpisana przez pozwaną jako pożyczkobiorcę, zaś w imieniu powodowego banku podpisali ją pełnomocnicy w osobach D. J. i B. W.. Tego samego dnia, tj. 8 maja 2018 roku pozwana udzieliła Bankowi (...) S.A. pełnomocnictwa do umowy nr (...), którym udzieliła powodowi umocowania do wykonywania, do czasu całkowitej spłaty zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki nr (...) zawartej 8 maja 2018 roku następujących czynności:

1.  Obciążania rachunku wskazanego w umowie wymagalnymi zobowiązaniami wynikającymi z umowy,

2.  Dokonywania blokady środków pieniężnych zgromadzonych na którymkolwiek lub wszystkich rachunkach pożyczkobiorcy prowadzonych przez Bank (...) S.A. w przypadku zadłużenia przeterminowanego z tytułu umowy. W przypadku braku spłaty wymagalnych należności w terminie wskazanym w powiadomieniu pozwana wyraziła zgodę na ich potrącenie z któregokolwiek lub wszystkich rachunków bankowych prowadzonych przez powoda.

Pełnomocnictwo został podpisane własnoręcznie przez pozwaną jako pożyczkobiorcę, zaś w imieniu powoda podpisał ją pełnomocnik D. J..

Dowód : umowa pożyczki gotówkowej z dnia 8 maja 2024 roku - k. 8-10, pełnomocnictwo dla Bank (...) S.A. z dnia 8 maja 2018 roku – k. 10v, wyciąg z ksiąg bankowych Banku (...) S.A. w W. z dnia 7 grudnia 2023 roku - k. 6-7v, Cennik usług w Banku (dokument zatytułowany: pożyczka gotówkowa oprocentowanie, opłaty i prowizje) wraz z taryfą składek - k. 27-27v, Regulamin kredytów i pożyczek udzielanych klientom indywidualnym przez Bank (...) S.A. - k. 28-29.

Pozwana nie wywiązywała się z realizacji umowy pożyczki. Na dzień 4 kwietnia 2019 roku zadłużenie pozwanej z tytułu umowy wynosiło 39 930,74 zł. W dniu 9 kwietnia 2019 roku pozwana M. E. zawarła z Bankiem (...) Spółką Akcyjną w W. umowę ugody nr 11827/WDD-CT/2019/A, która regulowała warunki spłaty zadłużenia z tytułu umowy pożyczki gotówkowej nr (...) z dnia 8 maja 2019 roku (§ 1 ust. 1 ugody). Zadłużenie to wynosiło według salda z dnia 4 kwietnia 2019 roku 39 930,74 zł, na co składały się: należność główna - 37 932,55 zł, odsetki umowne – 1 920,62 zł, odsetki od zadłużenia przeterminowanego - 77,57 zł. Pozwana potwierdziła wysokość zadłużenia w powyższej kwocie (§ 1 ust. 2 ugody). Od dnia zawarcia ugody bank naliczał w okresach miesięcznych odsetki od pozostającej do spłaty kwoty z tytułu należności głównej według stałej stopy procentowej w wysokości 9,99%, a jeśli roczne oprocentowania byłoby w czasie trwania ugody wyższe niż stopa odsetek maksymalnych określonych w art. 359 § 2 ¹ k.c., bank miał stosować stopę odsetek maksymalnych. Odsetki od salda należności głównej były naliczane za każdy dzień, a płatne po spłacie całej należności głównej w kwocie 37 932,55 zł oraz opłat i prowizji zgodnie z ustalonym w ugodzie harmonogramem spłat (§ 1 ust. 3 ugody). Spłata zadłużenia została rozłożona na 68 miesięcznych rat płatnych 30 dnia każdego miesiąca, w tym 12 rat w wysokości 700 zł, 55 rat w wysokości 716,52 zł i ostatnia rata wyrównująca zadłużenie płatna do 30 grudnia 2024 roku (§ 2 ust. 1 ugody). Pierwsza rata ugody płatna była dnia 30 maja 2019 roku. (§ 2 ust. 2 ugody). Ugoda nie przewidywała prowizji z tytułu jej przygotowania (§ 2 ust. 3 ugody). Zgodnie z ugodą odsetki od zadłużenia przeterminowanego naliczane miały być zgodnie z aktualnym Cennikiem usług w Banku, które na dzień zawarcia ugody wynosiły 10%. W przypadku opóźnień w spłacie rat natomiast odsetki od zadłużenia przeterminowanego spłacane były w pierwszej kolejności przed wymagalnymi ratami (§ 2 ust. 4 ugody). Wszelkie wpłaty dokonywane przez dłużnika na podstawie ugody wnoszone miały być na rachunek bankowy o numerze (...) (§ 4 ust. 1 ugody), czyli tożsamy z rachunkiem do obsługi pożyczki udzielonej umową pożyczki gotówkowej numer (...) z dnia 8 maja 2018 roku. Dodatkowym zabezpieczeniem spłaty wierzytelności określonej w ugodzie było poręczenie dokonane przez poręczyciela w osobie E. F. (§ 5 ust. 2 ugody). Pozwana zobowiązała się do niezwłocznego informowania powoda o każdej zmianie adresu zamieszkania pod rygorem negatywnych skutków prawnych. Pismo wysłane przez bank na ostatnio wskazany przez pozwaną adres uważa się za skutecznie doręczone z dniem pierwszego awiza pocztowego albo zwrotu z powodu niemożności doręczenia (§ 7 ust. 1-2 ugody).

Zgodnie z treścią umowy, niedotrzymanie przez dłużnika któregokolwiek z postanowień Ugody, a w szczególności ponad 14-dniowe opóźnienie w spłacie którejkolwiek z rat, a także powstanie należności wymagalnych w przypadku nieterminowych spłat należności wynikających z innych transakcji zawartych z Bankiem, a nie wynikających z przedmiotowej Ugody, upoważnia Bank do rozwiązania umowy w wyniku wypowiedzenia, a następnie do windykacji należności w trybie wybranym przez Bank. Termin wypowiedzenia wynosił 14 dni i biegł od daty doręczenia niniejszego wypowiedzenia. Po rozwiązaniu ugody w trybie wypowiedzenia całość niespłaconego przez dłużnika zadłużenia wynikającego z ugody łącznie z odsetkami stać się miała w pełni wymagalna i podlegała natychmiastowej spłacie, zaś dokonane na podstawie ugody przez dłużnika spłaty pozostawały w mocy i nie podlegały zwrotowi. Bank miał wysłać wypowiedzenie ugody listem poleconym ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru (§ 8 ust. 1-4 ugody).

Ugoda weszła w życie z dniem jej podpisania z mocą obowiązującą od dnia 4 kwietnia 2019 roku pod warunkiem dokonania przez pozwaną najpóźniej w dniu podpisania ugody wpłaty kwoty uwiarygadniającej wskazanej przez bank (§ 12 ust. 1 ugody).

Ugodę opatrzono oświadczeniem pozwanej, w którym wskazała ona, że z treścią ugody zapoznała się i akceptuje wszystkie jej postanowienia bez zastrzeżeń. Ugoda została własnoręcznie podpisana przez pozwaną jako dłużnika, zaś w imieniu powodowego banku podpisali ją pełnomocnicy w osobach H. C. i M. Z.. Pełnomocnik bank (...) z kolei złożyła pod ugodą oświadczenie, że podpisy złożone zostały pod ugodą przez dłużniczkę, co ustalono na podstawie dokumentów tożsamości.

Załącznik nr 1 do umowy ugody nr 11827/WDD-CT/2019/A stanowiło. Pełnomocnictwo do pobierania środków, którym pozwana udzieliła powodowi umocowania do wykonywania, w okresie obowiązywania umowy ugody nr 11827/WDD-CT/2019/A następujących czynności:

3.  Pobierania z któregokolwiek lub wszystkich rachunków bankowych prowadzonych na rzecz powódki przez Bank (...) S.A. środków pieniężnych z zaliczeniem ich na spłatę wymagalnych zobowiązań z tytułu umowy pożyczki nr (...) z dnia 8 maja 2018 roku oraz odsetek w przypadku wystąpienia zadłużenia przeterminowanego powstałego z tytułu nieterminowej obsługi zawartej umowy ugody nr 11827/WDD-CT/2019/A,

4.  Dokonywania blokady środków pieniężnych zgromadzonych na którymkolwiek lub wszystkich rachunkach pozwanej prowadzonych przez Bank (...) S.A. z zaliczeniem ich na spłatę wymagalnych zobowiązań z tytułu umowy pożyczki nr (...) z dnia 8 maja 2018 roku oraz odsetek w przypadku wystąpienia zadłużenia przeterminowanego powstałego z tytułu nieterminowej obsługi zawartej umowy ugody nr 11827/WDD-CT/2019/A.

Pełnomocnictwo został parafowane przez dłużniczkę oraz osobę reprezentującą powoda. Ponadto pełnomocnictwo zawiera oświadczenie, że wygasa z chwilą spełnienia wszystkich zobowiązań wynikających z umowy pożyczki nr (...) z dnia 8 maja 2018 roku, do której podpisano umowę ugody 11827/WDD-CT/2019/A. Pod oświadczeniem własnoręczne podpisy złożyli pozwana jako dłużnik, zaś w imieniu powodowego banku podpisali je pełnomocnicy w osobach H. C. i M. Z.. Pełnomocnik bank (...) z kolei złożyła pod pełnomocnictwem oświadczenie, że podpisy złożone zostały pod nim przez dłużniczkę, co ustalono na podstawie dokumentów tożsamości.

Dowód : lista transakcji na okres od 8 maja 2018 roku do 3 kwietnia 2019 roku - k. 25-25v, umowa ugody nr 11827/WDD-CT/2019/A z dnia 9 kwietnia 2019 roku - k. 11-13, pełnomocnictwo do pobierania środków – k. 14-14v, wyciąg z ksiąg bankowych Banku (...) S.A. w W. z dnia 7 grudnia 2023 roku - k. 6-7v, ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 9 października 2019 roku - k. 15 i 18, potwierdzenie odbioru z dnia 20 października 2019 roku - k. 19-19v.

Zgodnie z treścią § 6 ust. 3 Regulaminu kredytów i pożyczek udzielanych klientom indywidualnym przez Bank (...) S.A., w przypadku braku spłaty zobowiązań w ustalonym terminie, począwszy od dnia następnego, niespłacona kwota kredytu traktowana jest jak zadłużenie przeterminowane z oprocentowaniem dla tego rodzaju zadłużenia określonym w Cenniku usług. W § 10 ust. 2 tego regulaminu Bank (...) S.A. zastrzegł sobie prawo do zmiany Cennika usług w zakresie innym niż stopa procentowa kredytu w czasie trwania umowy. Według cennika usług, oprocentowanie od zadłużenia przeterminowanego tytułu umów zawartych od dnia 20 lutego 2006 roku (w złotych) wynosi 10,00%, przy czym stopa oprocentowania zadłużenia przeterminowanego jest zmienna i wynosi 4-krotność stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego; stopa oprocentowania podana w tabeli wynika z przemnożenia przez 4 stopy kredytu lombardowego NBP, która na dzień 9 maja 2016 r. wynosiła 2,5 %.

Dowód : Cennik usług w Banku (dokument zatytułowany: pożyczka gotówkowa oprocentowanie, opłaty i prowizje) wraz z taryfą składek - k. 27-27v, Regulamin kredytów i pożyczek udzielanych klientom indywidualnym przez Bank (...) S.A. - k. 28-29.

M. E. nie spłacała należności w sposób regularny i zgodnie z harmonogramem spłat. W dniu 30 maja 2019 roku kwotę 700 zł. W dniu 1 lipca 2019 roku kwotę 700 zł. W dniu 30 lipca 2019 roku kwotę 2,54 zł. W dniu 1 sierpnia 2019 roku kwotę 114,24 zł. W dniu 30 sierpnia 2019 roku pozwana dokonała dwóch wpłat w wysokości 587,86 zł i 700 zł. W dniu 17 października 2019 roku powodowy bank odnotował wpłatę kwoty 0,12 zł oznaczoną jako potrącenie w trybie art. 498 k.c., która to jednak wpłata nie zmniejszyła stanu zadłużenia w zakresie należności głównej. Potem spłaty przestały być dokonywane. W sumie pozwana wpłaciła na poczet ugody kwotę 2 804,64 zł. Pozostała należność główna do spłaty wynosiła na skutek tych wpłat 35 132,55 zł. Z uwagi na niewywiązywanie się przez pozwaną z obowiązków wynikających z umowy ugody, Bank (...) Spółka Akcyjna w W. pismem z dnia 9 października 2019 roku wezwał pozwaną do zapłaty zaległości wynoszącej 701,71 zł w terminie 14 dni roboczych od otrzymania wezwania. Na kwotę wskazaną w wezwaniu składała się suma 700 zł z tytułu wymagalnej należności kapitałowej oraz 1,71 zł z tytułu wymagalnej należności odsetkowej według stanu na dzień 9 października 2019 roku. Bank wezwał do spłaty powyższego zadłużenia na rachunek bankowy o numerze (...). Bank poinformował pozwaną także o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia w terminie 14 dni roboczych od otrzymania wezwania. Pod pismem swoje podpisy opatrzone pieczątkami banku złożyły J. S., Kierownik Wydziału Dochodzenia Należności Detalicznych i K. K., Dyrektor Departamentu Dochodzenia Należności Detalicznych. Pismo zostało wysłane pozwanej listem poleconym ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru za pośrednictwem poczty i doręczone w dniu 20 października 2019 roku.

Dowód : lista transakcji na okres od 8 maja 2018 roku do 3 kwietnia 2019 roku - k. 25-25v, lista transakcji na okres od 4 kwietnia 2019 roku do 7 grudnia 2023 roku – k. 26-26v wyciąg z ksiąg bankowych Banku (...) S.A. w W. z dnia 7 grudnia 2023 roku - k. 6-7v, ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 9 października 2019 roku - k. 15 i 18, potwierdzenie odbioru z dnia 20 października 2019 roku - k. 19-19v.

Pomimo wezwania do zapłaty pozwana nie uregulowała zaległości. Nie złożyła także wniosku o restrukturyzację zadłużenia. W związku z tym pismem z 6 grudnia 2019 r. Bank (...) Spółka Akcyjna w W. wypowiedział pozwanej umowę ugody z dnia 9 kwietnia 2019 roku w związku z utrzymującym się zadłużeniem przeterminowanym. Powód wskazał w wypowiedzeniu, że termin wypowiedzenia wynosi 14 dni i biegnie od daty doręczenia wypowiedzenia. W związku z wypowiedzeniem bank wezwał do spłaty całości zadłużenia wynoszącego na dzień wystawienia dokumentu wypowiedzenia 39 567,96 zł, w tym zadłużenie przeterminowane 2 120,40 zł. Bank wezwał do spłaty powyższego zadłużenia w terminie 14 dni od daty doręczenia wypowiedzenia na rachunek bankowy o numerze (...). W wypowiedzeniu wskazano, że bank nalicza odsetki od zadłużenia przeterminowanego oraz opłaty zgodnie z postanowieniami umowy oraz obowiązującym cennikiem usług dla danego produktu, które obciążają w całości dłużnika. Pod pismem swoje podpisy opatrzone pieczątkami banku złożyły J. S., Kierownik Wydziału Dochodzenia Należności Detalicznych i K. K., Dyrektor Departamentu Dochodzenia Należności Detalicznych. Pismo zostało wysłane pozwanej listem poleconym ze zwrotnym potwierdzeniem odbioru za pośrednictwem poczty i doręczone w dniu 27 grudnia 2019 roku.

Dowód : wypowiedzenie umowy z dnia 6 grudnia 2019 roku - k. 20 i 22, potwierdzenie odbioru z dnia 27 grudnia 2019 roku - k. 21-21v.

Według wyciągu z ksiąg bankowych Banku (...) S.A. w W. na dzień 7 grudnia 2023 roku wymagalne zadłużenie pozwanej M. E. z tytułu umowy pożyczki gotówkowej z 8 maja 2018 roku objętej umową ugody z 9 kwietnia 2019 roku wynosiło łącznie 57 429,30 zł. Na wymagalne zadłużenie składały się należność główna w wysokości 35 132,55 zł, odsetki umowne naliczone za okres od 20 września 2018 roku do 3 kwietnia 2019 roku w wysokości 1930,24 zł, odsetki przeterminowane naliczone od należności głównej za okres od 21 października 2018 roku do 3 kwietnia 2019 roku w wysokości 77,57 zł, odsetki umowne naliczone od należności głównej od 4 kwietnia 2019 roku do dnia 12 stycznia 2020 roku w wysokości 2 753,46 zł, odsetki przeterminowane naliczone od należności głównej za okres od 30 września 2019 roku do 6 grudnia 2023 roku w wysokości 17 545,10 zł

Dowód : wyciąg z ksiąg bankowych Banku (...) S.A. w W. z dnia 7 grudnia 2023 roku - k. 6-7v

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów załączonych do akt sprawy. Dokumentom tym Sąd w pełni dał wiarę, a ich prawdziwość nie została skutecznie zakwestionowana przez którąkolwiek ze stron. Kurator pozwanej nie podniósł żadnych rzeczowych, konkretnych argumentów, które mogłyby poddać w wątpliwość dowody zaproponowane przez powoda. Bez wątpienia dokumenty złożone przez powoda mają charakter prywatnych i pochodzą od banku. Niemniej jednak przedstawiają one logiczny obraz i ciąg zdarzeń następujących po sobie – zawarcie umowy pożyczki, zawarcie ugody, nieterminowe spłaty dokonywane przez pozwaną, zaniechanie spłat przez pozwaną, wezwanie do zapłaty i wypowiedzenie umowy. Jest to zupełnie normalny ciąg wydarzeń wynikający z niewykonywania umowy. Dodatkowo cenniki usług i regulaminy tworzone przez powodowy bank dostępne są na jego stronie internetowej (www.bankmillennium.pl) i z łatwością można zweryfikować fakt funkcjonowania ich w obrocie.

Dla porządku wypada zauważyć, że w nakazie zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 7 lutego 2024 roku wydanym w sprawie I Nc 3228/23 orzekł o nakazaniu zapłaty przez pozwaną na rzecz powoda kwoty 35 132,55 zł, co oznacza, że nakaz zapłaty nie objął całej kwoty dochodzonej pozwem – powód domagał się łącznie kwoty 57 429,30 zł, tyle tylko, że odsetek za opóźnienie domagał się wyłącznie od kwoty 35 132,55 zł i tę kwotę określił jako wartość przedmiotu sporu. Sprzeciw od nakazu zapłaty wniesiony przez kuratora pozwanej spowodował utratę mocy przez nakaz zapłaty w całości (art. 505 § 2 k.p.c.) i konieczność orzeczenia co do całości roszczeń zgłoszonych w pozwie.

Roszczenie strony powodowej miało źródło w odpowiedzialności kontraktowej pozwanej. Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (T.j. Dz. U. z 2024 r., poz. 1646 ze zm., dalej: Prawo bankowe) przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. W art. 69 ust. 2 ustawy Prawo bankowe z kolei wskazano, że umowa powinna być zawarta na piśmie i określać w szczególności: strony umowy, kwotę i walutę kredytu, cel, na który kredyt został udzielony, zasady i termin spłaty kredytu, wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany, sposób zabezpieczenia spłaty kredytu, zakres uprawnień banku związanych z kontrolą wykorzystania i spłaty kredytu, terminy i sposób postawienia do dyspozycji kredytobiorcy środków pieniężnych, wysokość prowizji, jeżeli umowa ją przewiduje, warunki dokonywania zmian i rozwiązania umowy. Przepisy te stosuje się do pożyczek pieniężnych udzielanych przez banki (art. 78-78b ustawy Prawo bankowe). Umowa pożyczki gotówkowej i umowa ugody zawierają elementy konieczne i charakterystyczne dla umowy kredytu.

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Z kolei zgodnie z treścią art. 917 k.c., przez ugodę strony czynią sobie wzajemne ustępstwa w zakresie istniejącego między nimi stosunku prawnego w tym celu, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających z tego stosunku lub zapewnić ich wykonanie albo by uchylić spór istniejący lub mogący powstać. Ugoda jest kauzalną czynnością prawną wywołującą skutki w sferze prawa obligacyjnego. Ugoda zmienia jedynie istniejący dotychczas stosunek prawny. Ugoda spowodowała także, że przerwany został bieg terminu przedawnienia roszczeń nią objętych (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.).

Z przedstawionych przez powoda dowodów z dokumentów jasno wynikał fakt zawarcia umowy pożyczki gotówkowej oraz umowy ugody. Dokumentacja przedstawiona przez powoda zawiera informacje dotyczące pozwanej (jej imię i nazwisko, numer PESEL, adres zamieszkania, numer rachunku bankowego). Nadto umowy zostały osobiście podpisane przez pozwaną. Sąd nie miał też wątpliwości co do tego, że dopuszczalne było zawarcie przez strony ugody z dnia 9 kwietnia 2019 roku. Strony na nowo ułożyły stosunek prawny wynikający z umowy pożyczki z dnia 8 maja 2018 roku czyniąc sobie nawzajem ustępstwa – bank zgodził się na prolongatę spłaty poprzez wydłużenie okresu spłaty (w umowie pożyczki określono termin spłaty na 60 miesięcy, zaś w ugodzie na 68), zaś pozwana zgodziła się spłacić kwoty wskazane w ugodzie potwierdzając wysokość zadłużenia.

Za niezasadny należało uznać zarzut niezawarcia umowy kredytowej, a także jej wypowiedzenia wobec niewykazania przez powoda upoważnienia osób podpisanych pod umową jako reprezentujących bank do działania w imieniu kredytodawcy. Podkreślić należy, iż już z treści samych pieczątek umieszczonych obok podpisów osób zawierających umowę oraz składających oświadczenie o rozwiązaniu umowy wynika, że byli to pracownicy powodowego banku. Zauważyć bowiem trzeba, że zgodnie z treścią art. 97 k.c. osobę czynną w lokalu przedsiębiorstwa przeznaczonym do obsługiwania publiczności poczytuje się w razie wątpliwości za umocowaną do dokonywania czynności prawnych, które zazwyczaj bywają dokonywane z osobami korzystającymi z usług tego przedsiębiorstwa. Oznacza to, że każdy, kto z osobą czynną w lokalu przedsiębiorstwa zawrze umowę tego rodzaju, jakie zwykle są zawierane w tym lokalu, może spodziewać się, że jej skutki prawne powstaną bezpośrednio dla przedsiębiorstwa. Art. 97 k.c. nie przewiduje domniemania, iż każda umowa została zawarta w lokalu przedsiębiorstwa, a jedynie domniemanie, że jeśli została zawarta w lokalu przedsiębiorstwa z osobą czynną, to jest zawarta skutecznie. Jednocześnie jednak pozwana, wbrew rozkładowi ciężaru dowodu w tym zakresie, nie przedłożyła żadnego dowodu dającego podstawę do przyjęcia, że umowa pożyczki z dnia 8 maja 2018 roku i umowa ugody z dnia 9 kwietnia 2019 roku została podpisana poza lokalem przedsiębiorstwa, co więcej – okoliczności tej wprost nie zaprzeczyła. Co więcej, na umowie pożyczki z dnia 8 maja 2018 roku wprost wskazano, że została ona zawarta w placówce 198, co jednoznacznie wskazuje, że zawarto ją w placówce powodowego banku. Trudno też przypuszczać, by to pracownicy banku udali się do miejsca zamieszkania pozwanej po to, by zawrzeć z nią umowę ugody. Byłoby to działanie niespotykane w praktyce w obrocie bankowym.

Jeśli chodzi o wypowiedzenie i wezwanie do zapłaty, to na pieczątkach J. S. i K. K. widnieją również ich stanowiska służbowe, co pozwala domniemywać, że były one pracownicami powodowego banku. Należy podkreślić, że zgodnie z art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. i art. 227 k.p.c., w procesie cywilnym strony mają obowiązek przedstawiania twierdzeń i dowodów na okoliczności (fakty) mające dla rozstrzygnięcia sprawy znaczenie istotne. Powód ma obowiązek wykazania faktów uzasadniających jego roszczenie (tworzących jego prawo podmiotowe). Obowiązkiem jego przeciwnika procesowego (pozwanego) jest natomiast udowodnienie stawianych zarzutów oraz faktów tamujących (niweczących) roszczenie powoda. W ocenie sądu powód zdołał wykazać, że zarówno umowa pożyczki, ugoda, wezwanie do zapłaty z dnia 9 października 2019 roku, jak i wypowiedzenie ugody z dnia 6 grudnia 2019 roku zostały podpisane przez osoby do tego uprawnione. Sąd nie podziela poglądu kuratora pozwanej, że na dokumentach wezwania do zapłaty i wypowiedzenia ugody nie znajdują się podpisy – tuż pod nazwą stanowiska służbowego każdego z sygnatariuszy tych pism znajdują się podpisy składające się z ich nazwisk. Podpisy są na tyle wyraźne, by dało się odczytać, że podpis pod (...) znajduje się podpis (...), natomiast pod (...) znajduje się podpis (...). Obydwa dokumenty wymieniają także dane powoda oraz są sporządzone według wzoru, na firmowym papierze powoda. W tej sytuacji to na stronie pozwanej spoczął ciężar wykazania, że osoby te nie były uprawnione do złożenia w imieniu powoda oświadczenia o wypowiedzeniu i wezwania do zapłaty.

Sąd nie podzielił stanowiska kuratora pozwanej co do braku skuteczności wypowiedzenia umowy. W związku z brakiem terminowych spłat powód miał prawo wypowiedzieć umowę pożyczki. Z zestawienia transakcji z okresu od 4 kwietnia 2019 roku do 7 grudnia 2023 roku (k. 26-26v) wynika, że pozwana spłacała raty pożyczki ustalone w ugodzie nieregularnie, a po spłacie dokonanej 30 sierpnia 2019 roku przestała spłacać ją w ogóle. Powód wystosował do pozwanej ostateczne wezwanie do zapłaty z dnia 9 października 2019 roku, które zostało przez nią osobiście odebrane dnia 20 października 2019 roku (k. 19v). Wobec bezskuteczności wezwania do zapłaty, pismem z dnia 6 grudnia 2019 roku Bank (...) Spółka Akcyjna w W. wypowiedział umowę. Pozwana również i to pismo odebrała osobiście w dniu 27 grudnia 2019 (k. 21v). Twierdzenia kuratora pozwanej, iż wezwanie i wypowiedzenie nie dotyczyły umowy pożyczki objętej umową ugody są bezzasadne. W pierwszej kolejności wskazać należy, iż zarówno w umowie pożyczki, ugody, jak również w ostatecznym wezwaniu do zapłaty z dnia 9 października 2019 roku oraz wypowiedzeniu z dnia 6 grudnia 2019 roku został ten sam numer rachunku spłat, tj. (...). W wypowiedzeniu umowy określono również kwotę zadłużenia - 39 567,96 zł, która jest zbieżna z sumą zadłużenia pozwanej. Nie można również pomijać, iż wypowiedzenie zakreślało 14-dniowy okres wypowiedzenia, co stanowi odzwierciedlenie treści § 8 umowy ugody z dnia 9 kwietnia 2019 roku. Wskazany zaś w ostatecznym wezwaniu do zapłaty i wypowiedzeniu numer (...) stanowi końcowy ciągu cyfr numeru rachunku na jaki umowa została zaewidencjonowana, nie stanowi numeru pożyczki. Przedmiotowy numer został również powołany w wyciągu ksiąg bankowych z dnia 7 grudnia 2023 roku oraz listy transakcji na okres od 4 kwietnia 2019 roku do 7 grudnia 2023 roku. Podobnie na umowie pożyczki i umowie ugody wskazano nr rachunku (...), na jaki umowa przed zawarciem ugody była zaewidencjonowana, co wynika także z listy transakcji na okres od 8 maja 2018 roku do 3 kwietnia 2019 roku. Wezwanie do zapłaty z kolei z dnia 9 października 2019 roku wskazywało na kwotę, która także odpowiadała wysokości zaległości wynikających z ugody (powód wezwał do zapłaty kwoty 700 zł wraz z odsetkami, czyli kwoty odpowiadającej pełnej racie zgodnie z § 1 ust. 1 ugody). Nie było również błędem wskazanie jako daty ugody dnia 4 kwietnia 2019 roku. Ten dzień był bowiem dniem, od której ugoda obowiązywała (por. § 12 ust. 1 ugody). Brak jest także jakichkolwiek informacji o tym, aby pozwana posiadała jakiekolwiek inne długi u powoda wynikające z umowy lub ugody, które uzasadniałyby wezwanie do zapłaty oraz wypowiedzenie umowy bądź ugody. W ocenie sądu, powyższe okoliczności przesądzają, że nie budzi wątpliwości to, jakiej umowy dotyczyło wezwanie do zapłaty z dnia 9 października 2019 roku, jak i wypowiedzenie umowy z dnia 6 grudnia 2019 roku, tj. że dotyczy to wypowiedzenia ugody z dnia z dnia 9 kwietnia 2019 roku, a powód wykazał skuteczność tych oświadczeń woli. Ciężar wykazania przeciwnych okoliczności spoczął ponownie na stronie pozwanej, która temu ciężarowi nie sprostała.

Nadto, gdyby nawet przychylić się do stanowiska kuratora pozwanej to należy zauważyć, iż wszystkie raty wynikające z ugody stały się wymagalne. Zgodnie z umową ugody ostatnia rata płatna była do dnia 30 grudnia 2024 roku (§ 2 ust. 1 ugody).

Wskazać należy, iż wypowiedzenie umowy kredytu przez bank nigdy nie wywołuje natychmiastowych skutków prawnych. Rozwiązanie umowy następuje po upływie okresu (terminu) wypowiedzenia. O ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, okres wypowiedzenia wynosi 30 dni, a wyjątkowo w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy – 7 dni (art. 75 ust. 2 prawa bankowego). Przepis art. 75 ust. 2 ustawy Prawo bankowe nie przewiduje możliwości skrócenia tego terminu i strony nie mogą tego zrobić w drodze umowy, choćby nawet zawarły w tym celu ugodę. Odmienne postanowienie umowne jest nieważne (art. 58 § 1 i 3 k.c.). Z powyższego wynika, iż wypowiedzenie umowy przez powoda stało się skuteczne nie po 14 dniach jak wskazano w wypowiedzeniu, a po upływie 30 dni od doręczenia pisma pozwanej. Skoro wypowiedzenie odebrane przez pozwaną 27 grudnia 2019 roku skuteczne rozwiązania nastąpiło 26 stycznia 2020 roku. Od tego dnia możliwe stało się naliczanie odsetek. Z uwagi jednak, iż dzień 26 stycznia 2020 roku przypadał w niedzielę odsetki można było naliczać od dnia 28 stycznia 2020 roku (por. art. 115 k.c.).

Sąd zgodził się ze stanowiskiem strony pozwanej co do abuzywności postanowień zawartych w § 5 ust. 9 umowy pożyczki gotówkowej z dnia 8 maja 2018 roku, § 6 ust 3 Regulaminu oraz § 2 ust 4 umowy ugody z dnia 9 kwietnia 2019 roku. Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 k.c., postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny.

Dokonując analizy wskazanych wyżej postanowień umownych, Sąd miał na względzie, iż postanowienia umowne dotyczące oprocentowania od zadłużenia przeterminowanego nie dotyczą głównych świadczeń stron umowy pożyczki. Za postanowienia określające główne świadczenia stron każdej umowy uznać należy bowiem jedynie takie elementy konstrukcyjne umowy, bez których uzgodnienia nie doszłoby do jej zawarcia, czyli tzw. essentialia negotii. W przypadku umowy pożyczki są to: zobowiązanie pożyczkodawcy do przeniesienia na własność pożyczkobiorcy pieniędzy lub rzeczy oznaczonych co do gatunku oraz zobowiązanie pożyczkobiorcy do zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku oraz jakości. Natomiast postanowienia określające wysokość kosztów dodatkowych związanych z udzieleniem pożyczki i jej obsługą, do poniesienia których zobowiązany jest pożyczkobiorca, nie mogą zostać uznane za postanowienia określające główne świadczenia stron, gdyż nie warunkują one bytu umowy pożyczki.

Pozwana bezspornie w stosunku z powodowym bankiem była natomiast konsumentem w rozumieniu art. 22 ¹ k.c. i nie zmienił tego statusu fakt, iż strony zawarły następnie ugodę. Zgodnie z art. 3 ust 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (T.j. Dz.U. z 2024 r., poz. 1497) przez umowę o kredyt konsumenckim rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się zaś umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość. Umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepis przewidują inną szczególną formę (art. 29 ust. 1). W przypadku umowy kredytu konsumenckiego zawartej na odległość, ustawodawca na kanwie art. 2 ust. 1 ustawy o prawach konsumenta przewidział, że może być ona zawarta z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość. Status pozwanej jako konsumenta wynika wprost z umowy pożyczki, która w swoich postanowieniach cytowała wprost przepisy ustawy o kredycie konsumenckim (por. § 11 umowy), strona powodowa nie podnosiła także twierdzeń przeciwnych. Nie ma także wątpliwości co do tego, że umowa pożyczki gotówkowej nr (...) z dnia 8 maja 2018 roku zawarta przez strony była umową o kredyt konsumencki. W ocenie Sądu oczywistym jest także, że przedłożona umowa pożyczki, jak i ugody powstała poprzez uzupełnienie wzorca, którym posługuje się przedsiębiorca o dane osobowe pożyczkobiorcy oraz wysokość udzielanej pożyczki, a w przypadku ugody zadłużenia.

W realiach niniejszej sprawy Sąd doszedł do wniosku, iż postanowienie w umowie dotyczące oprocentowania od zadłużenia przeterminowanego stanowią niedozwoloną klauzulę umowną. Wskazano bowiem, iż odsetki od zadłużenia przeterminowanego naliczane są w oparciu o Cennik (...) Banku. Zgodzić należało się z kuratorem pozwanej, iż bezpośredni wpływ na wysokość oprocentowania od zadłużenia przeterminowanego ma sposób tworzenia Cennika usług. Powód był więc podmiotem wyłącznie władnym w zakresie ustalenia wysokości odsetek. Do pozwu dołączono cennik i regulamin, ale nie zmienia to faktu, że odsetki nie odwołują się do żadnego obiektywnego miernika, tylko do postanowień regulaminu i cennika ustalanego przez bank, który może je dowolnie zmieniać. Wskazane postanowienia nie były jasne i przejrzyste dla pożyczkobiorcy (dłużnika), naruszają one interes konsumenta i dobre obyczaje. Nie zmienia tych okoliczności fakt, iż odsetki są limitowane do wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie na podstawie ustawy (art. 481 § 2 ¹ i § 2 ² k.c.). Tym samym postanowienia dotyczące oprocentowania należności przeterminowanych stanowiły klauzulę niedozwoloną i nie mogły być wiążące dla pozwanej. W związku z tym za opóźnienie w spłacie należności wynikających z umowy pożyczki i ugody powód mógł domagać się wyłącznie odsetek ustawowych za opóźnienie (art. 481 § 1 i 2 k.c.).

Strona pozwana podniosła także zarzut przedawnienia roszczenia w zakresie żądania zapłaty odsetek za 2018 rok i 2019 rok.

Zgodnie z art. 117 § 1 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Z kolei po myśli art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawnienia przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Bieg przedawnienia wyznacza data wymagalności roszczenia. Z kolei zgodnie z treścią art. 123 § 1 pkt 1 k.c., bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia. W niniejszej sprawie powództwo wniesione zostało w dniu 18 grudnia 2023 r. (data stempla pocztowego). Spowodowało to przerwanie biegu terminu przedawnienia roszczenia zgłoszonego w pozwie, lecz jedynie w tym zakresie, w jakim do czasu wytoczenia powództwa się ono nie przedawniło. Termin przedawnienia zapłaty odsetek za 2018 rok upłynął więc z końcem 2021 r. zaś termin zapłaty odsetek z 2019 r. upłynął z końcem 2022 roku. Powyższe oznacza, że powyższe odsetki uległy przedawnieniu. Pozostałe odsetki natomiast nie uległy przedawnieniu.

Reasumując, powodowi nie należą się odsetki w wysokości 4 674,08 zł naliczone za okres od 20 września 2018 roku do 12 stycznia 2020 roku oraz 77,57 zł naliczone za okres od 21 października 2018 roku do 3 kwietnia 2019 roku. Należy zaznaczyć, że w ugodzie określono, iż spłata miała następować w miesięcznych ratach płatnych 30 dnia każdego miesiąca. Każda rata ustalona w ugodzie miała zatem inną datę płatności i termin wymagalności każdej raty przypadał na dzień nadejścia płatności raty. Oznacza to, że raty w zakresie należności głównej płatne w miesiącach od maja do grudnia 2019 roku powinny się przedawnić. Nie ma dla terminu przedawnienia tych roszczeń znaczenia fakt, iż powód następnie wypowiedział umowę. Przedawnienie powinno objąć łącznie 8 rat w sumarycznej kwocie 5600 zł. Niemniej jednak pozwana w roku 2019, w miesiącach od maja do sierpnia dokonywała spłat w łącznej kwocie 2 804,64 zł, co spowodowało, że niecała należność główna wymagalna w roku 2019 przedawniła się. Przedawnieniu uległa jedynie część roszczenia świadczenia w roku 2019, która nie została spłacona i na której poczet nie zostały zaliczone spłaty dokonane przez pozwaną w okresie od maja do sierpnia 2019 roku. Jednocześnie należy zaznaczyć, że roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia roszczenia głównego. Tym samym powód nie mógł domagać się odsetek za opóźnienie od rat pożyczki wymagalnych w roku 2019, które uległy przedawnieniu. Z kolei jeśli chodzi o raty wymagalne począwszy od 30 stycznia 2020 roku, to jak już wskazano wcześniej, na skutek wypowiedzenia dokonanego skutecznie przez powoda stały się one wymagalne z dniem 28 stycznia 2020 roku i od tego dnia powód mógł naliczać odsetki za opóźnienie od całego wymagalnego zadłużenia. Odsetki skapitalizowane za opóźnienie dochodzone przez powoda częściowo się przedawniły, w związku z czym podlegały przeliczeniu na nowo.

Sąd uznał, że kwota należności głównej należna powodowi od pozwanej z tytułu ugody z dnia 9 kwietnia 2019 roku i zmieniającej umowę pożyczki z dnia 8 maja 2018 roku stanowi suma 35 132,55 zł. Kwota ta wynika z treści wyciągu z ksiąg bankowych z dnia 7 grudnia 2023 roku. Kwota ta zgadza się także z kwotą, której na skutek częściowego przedawnienia i częściowej spłaty w 2019 roku dokonanej przez pozwaną może dochodzić od pozwanej bank. Należy zauważyć, że nawet w okresie, w którym pozwana dokonywała spłat z tytułu ugody robiła to nieregularnie, z opóźnieniami lub w niepełnej wysokości. W przypadku opóźnień w spłacie rat natomiast odsetki od zadłużenia przeterminowanego spłacane były w pierwszej kolejności przed wymagalnymi ratami (§ 2 ust. 4 ugody). Powód miał więc prawo zaliczać wpłaty dokonywane przez pozwaną w pierwszej kolejności na poczet odsetek. Wyciąg z ksiąg bankowych nie ma mocy prawnej dokumentu urzędowego w postępowaniu cywilnym (art. 95 ust. 1a ustawy Prawo bankowe), jednak jako dokument prywatny (art. 245 k.p.c.) może stanowić podstawę ustaleń w sprawie, jeżeli koresponduje z innymi dowodami świadczącymi o zawarciu umowy kredytu, postawieniu środków z kredytu do dyspozycji kredytobiorcy, czy dokumentami potwierdzającymi wysokość wpłat na poczet rat kredytu. Zaprzeczenie prawdziwości dokumentu prywatnego w postaci sporządzonego prawidłowo i zgodnie z kompetencją ustawową wyciągu z ksiąg rachunkowych nie może polegać na samym zanegowaniu istnienia lub wysokości długu, jeśli z pozostałych dowodów przedłożonych przed bank wynika fakt zawarcia umowy kredytu, jej wysokość, ustalone przez strony warunki spłaty, a także wykaz i sposób zarachowania kilku dokonanych przez dłużnika wpłat (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 16 października 2020 r., V ACa 196/20, LEX nr 3107816). W przedmiotowej sprawie w ocenie sądu powód przedłożył wystarczająco wiele dokumentów potwierdzających prawdziwość dołączonego do pozwu wyciągu i jego rzetelność przynajmniej w zakresie dochodzonej przez powoda należności głównej. Kurator pozwanej w sprzeciwie od nakazu zapłaty podnosił, że kwoty odsetek wynikające z wyciągu z ksiąg bankowych nie są rzetelnie opisane, lecz powództwo w zakresie kwestionowanych przez kuratora odsetek i tak podlegało oddaleniu z uwagi na ich przedawnienie. Ponadto twierdzenia kuratora odnośnie stopy oprocentowania w tabeli niezgodnej z oprocentowaniem w umowie pożyczki nie są trafne, ponieważ strony w ugodzie z dnia 9 kwietnia 2019 roku ustaliły nową stopę procentową w wysokości 9,99 % w stosunku rocznym (§ 1 ust. 3 ugody) formując łączący strony stosunek prawny w odmienny sposób niż to wynikało z umowy pożyczki z dnia 8 maja 2018 roku. Postanowienia te, zawarte w ugodzie zastąpiły odmienne przepisy umowy pożyczki, wobec czego nie jest niczym niezwykłym fakt, iż znalazło to swoje odzwierciedlenie w wyciągu z ksiąg bankowych powoda.

Powód dochodził osobno od roszczenia z tytułu należności głównej z odsetkami za opóźnienie (pkt I ppkt 1 pozwu) kwoty 17 622,67 zł z tytułu odsetek za opóźnienie w płatności (odsetki przeterminowane) naliczone od należności głównej za okres od dnia 21 października 2018 roku do dnia 6 grudnia 2023 roku według zmiennej stopy procentowej odpowiadającej wysokości czterokrotnej stopy procentowej kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, z ograniczeniem do odsetek maksymalnych za opóźnienie (pkt I ppkt 3 pozwu). Powód nie mógł jednak domagać się skutecznie odsetek za opóźnienie za okres poprzedzający termin wymagalności roszczenia, czyli przypadający przed dniem 28 stycznia 2020 roku. Nie mógł również domagać się tych odsetek w innej wysokości aniżeli odsetki ustawowe za opóźnienie. Łączna kwota należnych powodowi od kwoty należności głównej w wysokości 35 132,55 zł odsetek ustawowych za opóźnienie za okres dnia 28 stycznia 2020 r. do dnia 6 grudnia 2023 roku wynosi 11 701,20 zł.

Po wyeliminowaniu odsetek on należności przeterminowanych powództwo należało uznać za zasadne co do kwoty 46 833,75 zł (35 132,55 należność główna + 11 701,20 odsetek dochodzonych przez powoda odrębnie w punkcie I ppkt 3 pozwu), o czym orzeczono w pkt I wyroku. Powodowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie od należności głównej 35 132,55 zł od dnia 7 grudnia 2023 r. (zgodnie z żądaniem pozwu wyrażonym w punkcie I ppkt 1) do dnia zapłaty. Podstawą naliczenia odsetek był art. 481 § 1 i 2 k.c. Sąd miał oczywiście w polu widzenia fakt, iż ewentualne zaliczenie przez powoda wpłat pozwanej na poczet odsetek za opóźnienie mogło nastąpić według błędnej stopy procentowej, tj. według postanowień umownych uznanych przez sąd za abuzywne, lecz nie zmienia to okoliczności, że w ocenie sądu kwota należności głównej została przez powoda obliczona poprawnie w świetle wszystkich okoliczności sprawy, a zasądzona suma jest odpowiednia i oparta na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy (art. 322 k.p.c.). Należy zauważyć, że według treści ugody, czyli na dzień 4 kwietnia 2019 roku, całość należności do spłaty rozłożonej na 68 rat wynosiła 47 808,60 zł + kwota wynikająca z ostatniej raty wyrównującej. Nawet przy odliczeniu od sumy 67 rat (47 808,60 zł) kwoty należności głównej w wysokości 5600 zł odpowiadającej ratom należnym i wymagalnym za okres do końca 2019 roku, która w części uległa przedawnieniu, a w części została uregulowana przez pozwaną, zostaje kwota co najmniej 42 208,60 zł, a zatem kwota niższa aniżeli suma dochodzona przez powoda jako należność główna. W ocenie sądu to przesądza, że kwota należności głównej dochodzonej przez powoda w punkcie I ppkt I pozwu nie jest sumą nadmierną. Roszczenie w zakresie sumy należności głównej w wysokości 35 132,55 zł jest zatem zasadne. W konsekwencji suma ta mogła stanowić podstawę naliczania przez powoda odsetek od dnia następującego po dacie wymagalności należności głównej, czyli od dnia 28 stycznia 2020 roku.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu jako niezasadne, o czym orzeczono w punkcie II wyroku.

Zgodnie z § 1 ust. 1 Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej z dnia 9 marca 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 536, dalej: Rozporządzenie) wysokość wynagrodzenia kuratora ustanowionego dla strony w sprawie cywilnej, zwanego dalej ,,kuratorem'', ustala się w kwocie nieprzekraczającej 40% stawek minimalnych za czynności adwokackie określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze (Dz.U. z 2017 r. poz. 2368 i 2400), a w przypadku gdy kuratorem jest radca prawny - w kwocie nieprzekraczającej 40% stawek minimalnych za czynności radców prawnych określonych w przepisach wykonawczych wydanych na podstawie art. 225 ust. 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz.U. z 2017 r. poz. 1870 i 2400 oraz z 2018 r. poz. 138), w obu przypadkach nie mniej niż 60 zł. Z kolei zgodnie z § 1 ust. 3 tego Rozporządzenia, wysokość wynagrodzenia w sprawach wymagających przeprowadzenia rozprawy ustala się w kwocie wyższej niż określona w ust. 1, a nieprzekraczającej wskazanych stawek minimalnych, jeżeli uzasadnia to:

1) nakład pracy kuratora, w szczególności czas poświęcony na przygotowanie się do działania w postępowaniu, liczba stawiennictw w sądzie, w tym na rozprawach i posiedzeniach, czynności podjęte w sprawie;

2) wartość przedmiotu sporu;

3) stopień zawiłości sprawy.

W ocenie sądu żadna z wymienionych w § 1 ust. 3 okoliczności uzasadniających ustalenie w kwocie wyższej aniżeli wskazana w § 1 ust. 1 Rozporządzenia nie zachodzi. Sprawa nie była zawiła, wartość przedmiotu sporu nie uzasadniała sama przez się podwyższenie wynagrodzenia, podobnie jak nakład pracy kuratora. Kurator podjął standardowe czynności w sprawie – wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, skierował dwa listy zwykłe pod obydwa dostępne adresy pozwanej i stawił się na jedną rozprawę. Nie są to czynności uzasadniające podwyższenie przyznanego wynagrodzenia w myśl § 1 ust. 3 Rozporządzenia.

Zgodnie z § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1935 ze zm.) opłata za czynności radcy prawnego wynosi w sprawie o wartości przedmiotu sprawy od 10 000 zł do 50 000 zł – 3 600 zł. Wartość przedmiotu sporu w przedmiotowej sprawie wynosiła 35 132,55 zł (zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 21 października 1997 r. III ZP 16/97, LEX nr 31737). Wynagrodzenie kuratora wynosi więc 1440 zł (3600 zł x 40%). Ponieważ kuratorem jest radcą prawnym, będącym podatnikiem obowiązanym do rozliczenia podatku od towarów i usług, wynagrodzenie to podwyższa się o kwotę tego podatku (por. uchwała Sądu Najwyższego z 5 listopada 2021 r. w sprawie o sygn. akt III CZP 68/20, LEX nr 3251984). Podatek od towarów i usług od kwoty przyznanego wynagrodzenia w wysokości 1 440 zł wynosi 331,20 zł, w związku z czym sąd w punkcie III wyroku przyznał i nakazał wypłacić na rzecz radcy prawnego K. M., kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej M. E. kwotę 1 771,20 zł z zaliczki uiszczonej przez powoda w dniu 24 lipca 2024 roku.

O kosztach procesu Sąd, w punkcie IV wyroku, orzekł na podstawie art. 98 § 1, § 1 ¹, § 3 k.p.c. i art. 100 k.p.c., mając na uwadze zasadę odpowiedzialności strony za wynik procesu i zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5 935,60 zł. Zgodnie z art. 100 k.p.c., w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Powód wygrał sprawę w 81,55 % Na koszty procesu poniesione przez powoda składały się: 1 757 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu, 3 600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego, 17 złotych tytułem opłaty skarbowej za pełnomocnictwo, 133,28 zł tytułem kosztów doręczenia pozwanej korespondencji za pośrednictwem komornika oraz 1 771,20 zł tytułem wykorzystanej zaliczki na poczet kosztów ustanowienia kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej. Łącznie powód poniósł koszty w wysokości 7 278,48 złotych. Refundacji przez pozwaną podlegało 81,55 % tej kwoty tj. 5 935,60 złotych. Pozwany wygrał sprawę w 18,45 %. Pozwana jednak jako osoba nieznana z miejsca pobytu nie poniosła jednak kosztów procesu, wobec czego nie należy jej się zwrot jakichkolwiek kosztów. W efekcie, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 5 935,60 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Kwota ta została zasądzona wraz z wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, zgodnie z treścią brzmieniem art. 98 § 1 ¹ k.p.c., w myśl którego, od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.