Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2024 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2024 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

o zapłatę

I. oddala powództwo;

II. zasądza od powoda (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwotę 287 zł (dwieście osiemdziesiąt siedem złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. wniósł o zasądzenie od Towarzystwa (...) Spółka Akcyjna w W. kwoty 1 223,60 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 września 2022 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Podstawę prawną dochodzonego roszczenia stanowią przepisy art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 361 § 1 k.c. w zw. z art. 363 § 1 k.c.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Odpowiedzialność ubezpieczyciela w umowie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej polega na zapłacie określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Ubezpieczyciel jest zobowiązany do świadczenia wówczas, gdy zajdzie zdarzenie objęte ubezpieczeniem powodujące szkodę (art. 822 § 2 k.c.). W świetle § 4 powołanego artykułu uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić bezpośrednio roszczenia od ubezpieczyciela. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 października 2011 r., II CSK 86/11 (OSNC 2012, Nr 4, poz. 55), z chwilą nastąpienia wypadku ubezpieczeniowego poszkodowanemu przysługuje bezpośrednio przeciwko ubezpieczycielowi roszczenie określane mianem actio directa, kwalifikowane jako specyficzna konstrukcja prawna, niepodlegająca zaliczeniu do tradycyjnej konstrukcji roszczenia deliktowego czy kontraktowego. Roszczenie to przysługuje poszkodowanemu w stosunku do ubezpieczyciela ze względu na jego odpowiedzialność wynikającą z zawartej umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy. Zawarcie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej nie zwalnia ubezpieczającego ani ubezpieczonego z odpowiedzialności za szkodę, dochodzi jedynie do przyjęcia przez ubezpieczyciela odpowiedzialności odszkodowawczej z tytułu umowy ubezpieczenia (M. Załucki (red.), Kodeks cywilny. Komentarz. Wyd. 2, Warszawa 2019). Natomiast zgodnie z art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Za normalne następstwo zdarzenia uważa się taki skutek, który zazwyczaj, w zwykłym porządku rzeczy jest konsekwencją tego zdarzenia. W myśl art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej.

Stosownie do poglądów utrwalonych w orzecznictwie i doktrynie, należy wskazać iż naprawienie szkody ma wyrównać ubytek majątkowy poszkodowanego. Odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy według cen występujących na lokalnym rynku (tak wyrok SN z 5 listopada 1980 r. III CRN 223/80 OSNCP 1981/10 poz. 186; wyrok SN z 20 października 1972 r. II CR 425/72 OSNCP 1973/6 poz. 111). Koszty niezbędne i ekonomicznie uzasadnione to koszty napraw niezbędne do przywrócenia uszkodzonej rzeczy do stanu sprzed powstania zdarzenia ubezpieczeniowego. W wypadku uszkodzenia rzeczy w stopniu umożliwiającym przywrócenie jej do stanu poprzedniego, osoba odpowiedzialna za szkodę obowiązana jest zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe, ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego, do których to wydatków należy zaliczyć także koszt nowych części i innych materiałów, jeżeli ich użycie było niezbędne do naprawienia uszkodzonej rzeczy (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 20 listopada 1970 r. II CR 425/72 OSNCP 1973/6 poz. 111).

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy Sąd zauważa, że okoliczności zdarzenia w sprawie były zasadniczo bezsporne pomiędzy stronami. W dniu 8 września 2022 roku nastąpiło zdarzenie szkodowe w postaci zalania lokalu nr (...) położonego przy ul. (...) należącego do K. Z.. Zalanie nieruchomości nastąpiło z nieruchomości, której właścicielem był objęty ubezpieczeniem od odpowiedzialności cywilnej w życiu prywatnym przez pozwany zakład ubezpieczeń. Pozwana co do zasady uznała swoją odpowiedzialność i po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego decyzją z dnia 30 września 2022 roku przyznał poszkodowanemu kwotę 707,93 zł tytułem odszkodowania. Od decyzji tej poszkodowany wniósł reklamację dołączając kosztorys ofertowy naprawy. Kosztorys ten został zakwestionowany przez pozwaną spółkę. Kosztorys określił koszt przywrócenia zalanej nieruchomości do stanu sprzed szkody na kwotę 1931,53 zł. Powód dochodził w przedmiotowej sprawie różnicy pomiędzy kwotą wskazaną w kosztorysie ofertowym a wypłaconą przez pozwanego ubezpieczyciela kwotą odszkodowania, a więc kwoty 1223,60 zł. Poszkodowani K. Z. i M. Z. umową przelewu wierzytelności z dnia 30 maja 2023 roku przenieśli wierzytelność przysługującą im od pozwanej z tytułu odszkodowania za szkodę na nieruchomości położonej w T. przy ul. (...) należne w związku ze zdarzeniem z dnia 8 września 2022 roku na powoda. Zgodnie z treścią art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Strona pozwana kwestionowała co prawda skuteczność zawartej między poszkodowanymi a powodem umowy cesji, lecz nie powołała żadnych dowodów mających na celu wykazać nieprawidłowość umowy cesji, w związku z czym jej twierdzenia dotyczące wadliwości umowy cesji pozostały nieudowodnione, a Sąd doszedł do przekonania, że stronie powodowej przysługuje legitymacja czynna.

Spór pomiędzy stronami dotyczył tego jaka była wysokość kosztów niezbędnych do przywrócenia nieruchomości położonej przy ul. (...) w T. do stanu sprzed szkody.

Zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.), powód winien wykazać wysokość dochodzonego roszczenia. Po zakwestionowaniu przez pozwanego kosztorysu z dnia 1 kwietnia 2023 roku powinien wykazać zasadność roszczenia innymi dowodami, czego jednak nie uczynił. Powód wezwany do uiszczenia zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego nie uczynił tego w wyznaczonym przez sąd dwutygodniowym terminie. Nie uiścił wskazanej zaliczki wcale. Mając to na uwadze Sąd pominął na podstawie art. 235 ² § 1 k.p.c. w zw. z art. 130 ⁴ § 1 i 5 k.p.c. dowód z opinii biegłego z zakresu szacowania wysokości szkód na nieruchomości. Zgodnie z treścią art. 130 ⁴ § 1 k.p.c., strona, która wnosi o podjęcie czynności połączonej z wydatkami, obowiązana jest uiścić zaliczkę na ich pokrycie w wysokości i terminie oznaczonym przez sąd. Jeżeli więcej niż jedna strona wnosi o podjęcie czynności, sąd zobowiązuje każdą stronę, która z czynności wywodzi skutki prawne, do uiszczenia zaliczki w równych częściach lub w innym stosunku według swego uznania. Z kolei zgodnie z art. 130 ⁴ § 4 k.p.c., sąd podejmie czynność połączoną z wydatkami, jeżeli zaliczka zostanie uiszczona w oznaczonej wysokości. Powód nie uiścił zaliczki na poczet kosztów opinii biegłego, więc dowód ten nie mógł zostać przeprowadzony. Sąd pominął także dowód z akt szkody na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 6 k.p.c. także wnioskowany przez powoda, ponieważ powód nie uzupełnił w terminie braków wniosku dowodowego. Mając powyższe na uwadze Sąd dysponował dowodami w postaci kosztorysu powoda z dnia 1 kwietnia 2023 roku oraz jego zweryfikowanego przez pozwanego egzemplarza. Biorąc zaś to pod uwagę Sąd doszedł do przekonania, że roszczenie powoda było nieudowodnione, bowiem powód nie zdołał wykazać szkody we wskazywanej przez niego wysokości i tym samym powództwo podlegało oddaleniu.

Konsekwencją rozstrzygnięcia o żądaniu pozwu było orzeczenie o kosztach procesu. Sąd orzekł w oparciu o art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, obciążając nimi w całości powoda jako stroną przegrywającą sprawę w całości. Do niezbędnych kosztów postępowania w niniejszej sprawie należało zaliczyć koszty zastępstwa procesowego pozwanego w kwocie 270 zł ustalone zgodnie z § 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1964 ze zm.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, którą zasądzono w punkcie II sentencji wyroku.

W związku z tym, że wartość przedmiotu sporu nie przekracza czterech tysięcy złotych (wynosi 1223,60 zł), a sprawa była rozpatrywana w postępowaniu uproszczonym uzasadnienie wyroku ograniczone zostało do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa (zgodnie z treścią art. 505 ⁸ § 4 k.p.c.).