Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 listopada 2024 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	asesor sądowy Paweł Kamiński
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Karolina Kotowska

po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2024 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa Skarbu Państwa - Prezydenta Miasta T.

przeciwko J. P. i M. P.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanych J. P. i M. P. solidarnie na rzecz powoda Skarbu Państwa - Prezydenta Miasta T. kwotę 56 486,37 zł (pięćdziesiąt sześć tysięcy czterysta osiemdziesiąt sześć złotych trzydzieści siedem groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty;

II. zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 5 400 zł (pięć tysięcy czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty,

III. nakazuje pobrać od pozwanych J. P. i M. P. solidarnie na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 2 825 zł (dwa tysiące osiemset dwadzieścia pięć złotych) tytułem opłaty sądowej od pozwu, której powód z mocy ustawy nie miał obowiązku uiścić.

Sygn. akt I C 1312/24 T., dnia 5 grudnia 2024 roku

UZASADNIENIE

Powód Skarb Państwa – Prezydent Miasta T. wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanych J. P. i M. P. kwoty 56 486,37 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty oraz zażądał zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwani we współwłasności ustawowej małżeńskiej są użytkownikami wieczystymi nieruchomości stanowiącej własność Skarbu Państwa, położonej w T. przy ul. (...) obejmującej działki oznaczone numerami (...) o łącznej powierzchni 1,7607 ha. Powód zaznaczył, że właściciel pobiera od użytkownika wieczystego pierwszą opłatę i opłaty roczne. Opłaty roczne użytkownik wieczysty obowiązany jest wnosić przez cały okres użytkowania wieczystego w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Powód podał również, że wysokość opłaty rocznej, jaką pozwani są solidarnie zobowiązani wnosić za użytkowanie wieczyste przedmiotowej nieruchomości począwszy od 1 stycznia 2017 roku wynosi 56 486,37 zł. Powód wskazał, że pozwani nie zapłacili opłaty rocznej za rok 2022.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 30 lipca 2024 roku w sprawie o sygn. akt I Nc 1509/24 Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Toruniu orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty wywiedli pozwani zaskarżając go w całości i domagając się oddalenia powództwa oraz zasądzenia od powoda zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwani zaznaczyli, że nieruchomości będące przedmiotem niniejszego postępowania w zakresie opłat z tytułu użytkowania wieczystego gruntu są elementem przedmiotowym zakładu pracy chronionej prowadzonej przez pozwanego J. P., a ich zakup był związany z prowadzeniem działalności gospodarczej i decyzją Wojewody (...)- (...) z dnia 10 stycznia 2012 roku. Pozwani wskazali, że prowadzący zakład pracy chronionej jest zwolniony z opłat, w tym również z opłaty z tytułu użytkowania wieczystego. Pozwani powołali się w tym zakresie na art. 31 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych. Pozwani zaznaczyli, że zwolnienie wynikające z tego przepisu dotyczy także opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste, która ma w sobie elementy opłaty publicznoprawnej.

W piśmie przygotowawczym z dnia 25 września 2024 roku powód podtrzymał swoje stanowisko w sprawie, a ustosunkowując się do twierdzeń pozwanych wskazał, że opłaty z tytułu użytkowania wieczystego stanowią należności cywilnoprawne i nie dotyczy ich zwolnienie od opłat, o którym mowa w art. 31 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji społecznej i zawodowej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

Do zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd zważył, co następuje:

Pozwani J. P. i M. P. są w ramach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej użytkownikami wieczystymi nieruchomości położonej w T. przy ul. (...) w postaci działek oznaczonych numerami (...) o łącznej powierzchni 1,7607 ha. Dla nieruchomości prowadzona jest przez Sąd Rejonowy w Toruniu księga wieczysta o numerze (...). Właścicielem nieruchomości jest Skarb Państwa. Okres użytkowania wieczystego kończy się z dniem 5 grudnia 2089 roku.

Fakt bezsporny, a nadto dowód : wydruk z księgi wieczystej nr (...) – k. 8-11v, a także informacja z elektronicznej księgi wieczystej prowadzonej dla nieruchomości dostępna powszechnie na stronie internetowej: https://ekw.ms.gov.pl/eukw_ogol/menu.do

Roczna opłata za użytkowanie wieczyste nieruchomości opisanej w księdze wieczystej o numerze (...) począwszy od dnia 1 stycznia 2017 roku wynosi 56 486,37 zł. Opłatę należy wpłacać do dnia 31 marca każdego roku. Wysokość opłaty stanowi 3% wartości nieruchomości – 1 882 879,00 zł.

Fakt bezsporny, a nadto dowód : wypowiedzenie dotychczasowej oraz oferta przyjęcia nowej wysokości opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego gruntów z dnia 4 października 2016 roku wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 12-13v

Pozwani nie uiścili opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste nieruchomości opisanej w księdze wieczystej o numerze (...) za rok 2022. Powód wezwał pozwanych pismem z dnia 16 października 2023 roku do zapłaty. Wezwanie pozostało bezskuteczne – pozwani nie uregulowali długu.

Fakt bezsporny, a nadto dowód : pismo z dnia 16 października 2016 roku wraz z potwierdzeniem odbioru – k. 14-15

Pozwany J. P. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Usługowo-Handlowe – (...) P. J.. Działalność gospodarczą pod tą firmą pozwany prowadzi od dnia 1 stycznia 1995 roku i od tego też dnia spełnia warunki określone dla zakładów pracy chronionej. Pozwany prowadzi działalność również na nieruchomości położonej przy ul. (...) w T..

Fakt bezsporny, a nadto dowód : decyzja Wojewody (...)- (...) z dnia 12 lutego 2008 roku (...)/DT.III.BWa. 9020-6/08 – k. 31, informacja o działalności gospodarczej prowadzonej przez J. P. dostępna w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej – na stronie internetowej https://aplikacja.ceidg.gov.pl/ (...)/ (...). (...).UI/S..aspx

Sąd zważył, co następuje:

Sąd ustalił opisany powyżej stan faktyczny na podstawie dokumentów złożonych przez strony. Dowody te nie były kwestionowane przez żadną ze stron, sąd także nie znalazł podstaw, by je kwestionować, bowiem przedstawiały w logiczny sposób łączący pozwanych z powodem stosunek obligacyjny wynikający z przysługującego pozwanym prawa użytkowania wieczystego, zasady wykonywania umowy użytkowania wieczystego, a także fakt, iż pozwani nie uregulowali należności z tego tytułu za rok 2022. Ten ostatni fakt wynika zresztą również z twierdzeń samych pozwanych wyrażonych w sprzeciwie od nakazu zapłaty – pozwani nie uregulowali zobowiązania dochodzonego w pozwie, ponieważ uważali, że nie są do tego zobowiązani. Sąd ustalił stan faktyczny także na podstawie informacji dostępnych w elektronicznej księdze wieczystej prowadzonej dla nieruchomości stanowiących przedmiot użytkowania wieczystego pozwanych - (...). Informacje te objęte są rękojmią wiary publicznej ksiąg wieczystych (art. 5 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych i hipotece (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 1984 ze zm., dalej: u.k.w.h.).

Między stronami stan faktyczny nie był zresztą sporny, sporna nie byłą również wysokość dochodzonego przez powoda roszczenia, wobec czego – mając na względzie postulowaną zwięzłość uzasadnień wyroków (art. 327 ¹ § 2 k.p.c.) - brak jest podstaw do przedstawiania szczegółowych rozważań odnoszących się do wskazanej problematyki.

Istotą sporu w niniejszej sprawie było to czy w świetle prowadzenia przez pozwanego J. P. zakładu pracy chronionej, pozwani są zobowiązani do uiszczania opłat z tytułu użytkowania wieczystego.

Sąd uznał, iż powództwo w niniejszej sprawie podlegało uwzględnieniu w całości.

Zgodnie z art. 232 § 1 k.c., grunty stanowiące własność Skarbu Państwa a położone w granicach administracyjnych miast oraz grunty Skarbu Państwa położone poza tymi granicami, lecz włączone do planu zagospodarowania przestrzennego miasta i przekazane do realizacji zadań jego gospodarki, a także grunty stanowiące własność jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków mogą być oddawane w użytkowanie wieczyste osobom fizycznym, i osobom prawnym. Na podstawie art. 238 k.c. wieczysty użytkownik uiszcza przez czas trwania swego prawa opłatę roczną. Przepis ten wprowadza zasadę odpłatności użytkowania wieczystego. Szczegółową regulację dotyczącą wysokości opłaty za użytkowanie wieczyste przewidują art. 71-81 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2024 r., poz. 1145 ze zm., dalej: u.g.n.) - opłata za użytkowanie wieczyste może podlegać zmianom i aktualizacjom na zasadach określonych w przedmiotowych przepisach. Na podstawie art. 238 k.c. i art. 71 ust. 1 oraz 4 u.g.n. użytkownik wieczysty jest zobowiązany do uiszczenia opłat rocznych w terminie do dnia 31 marca każdego roku. Zgodnie z art. 71 ust. 1 u.g.n., za oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste pobiera się pierwszą opłatę i opłaty roczne. Zgodnie z art. 78 ust. 1 u.g.n., aktualizacji opłaty rocznej dokonuje właściwy organ, wypowiadając w formie pisemnej wysokość dotychczasowej opłaty w terminie do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego oraz przesyłając równocześnie ofertę przyjęcia nowej wysokości opłaty rocznej. W wypowiedzeniu należy wskazać sposób obliczenia nowej wysokości opłaty rocznej i pouczyć użytkownika wieczystego o sposobie zakwestionowania wypowiedzenia. Do wypowiedzenia dołącza się informację o wartości nieruchomości, o której mowa w art. 77 ust. 3, oraz o miejscu, w którym można zapoznać się z operatem szacunkowym. Do doręczenia wypowiedzenia stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Zgodnie z art. 78 ust. 2 u.g.n., użytkownik wieczysty może, w terminie 30 dni od dnia otrzymania wypowiedzenia, złożyć do samorządowego kolegium odwoławczego właściwego ze względu na miejsce położenia nieruchomości, zwanego dalej "kolegium", wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości. Wniosek składa się za pośrednictwem właściwego organu. W przedmiotowej sprawie brak jest natomiast podstaw, by sądzić, że pozwani złożyli wniosek o ustalenie, że aktualizacja opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste wynikająca z wypowiedzenia z dnia 4 października 2016 roku dokonanego przez Prezydenta Miasta T. jest nieuzasadniona albo jest uzasadniona w innej wysokości. Żadna ze stron nie przedstawiła w tym zakresie jakichkolwiek twierdzeń. Zgodnie z art. 78 ust. 4 u.g.n., złożenie wniosku, o którym mowa w ust. 2, nie zwalnia z obowiązku wnoszenia opłat rocznych w dotychczasowej wysokości. W przypadku niezłożenia wniosku obowiązuje nowa wysokość opłaty rocznej zaoferowana w wypowiedzeniu. Przepis art. 79 ust. 5 stosuje się odpowiednio. Z kolei art. 79 ust. 5 u.g.n. wskazuje, że ustalona na skutek prawomocnego orzeczenia kolegium lub w wyniku zawarcia ugody nowa wysokość opłaty rocznej obowiązuje, począwszy od dnia 1 stycznia roku następującego po roku, w którym wypowiedziano wysokość dotychczasowej opłaty. Mając na uwadze treść art. 78 ust. 1 i 4 w zw. z art. 79 ust. 5 u.g.n. należało dojść do wniosku, że opłata roczna za użytkowanie wieczyste nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy w Toruniu prowadzi księgę wieczystą nr (...), którą są obowiązani uiszczać pozwani J. P. i M. P. jako użytkownicy wieczyści, obowiązująca od 1 stycznia 2017 roku wynosi 56 486,37 zł. Opłata ta obowiązuje od 1 stycznia 2017 roku, jako że wysokość dotychczasowej opłaty rocznej wypowiedziano w roku 2016.

W przedmiotowej sprawie nie było wątpliwości, ani sporu co do tego, że pozwani są użytkownikami wieczystymi na prawach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej, zaś powód – Skarb Państwa, jest właścicielem nieruchomości.

Wątpliwości nie budziła również prawidłowość reprezentacji powoda. Zgodnie z art. 11 ust. 1 u.g.n., z zastrzeżeniem wyjątków wynikających z przepisów niniejszej ustawy oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieruchomościami jest starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, a organami reprezentującymi jednostki samorządu terytorialnego są ich organy wykonawcze. Z kolei art. 11a u.g.n. wskazuje, że przepis art. 11 ust. 1 stosuje się do czynności prawnych lub czynności procesowych podejmowanych na rzecz lub w interesie Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego. W przedmiotowej sprawie, jako że nieruchomość stanowiąca przedmiot użytkowania wieczystego znajduje się w granicach miasta T., tj. miasta na prawach powiatu, funkcję starosty sprawuje Prezydent Miasta T. (art. 92 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym – t.j. Dz.U. z 2024 r., poz. 107). Tym samym Prezydent Miasta T. sprawuje funkcję organu reprezentującego Skarb Państwa w przedmiotowej sprawie.

Wysokość dochodzonej opłaty za użytkowanie wieczyste za rok 2022 także nie była sporna i była określona na poziomie 56 486,37 zł – stanowiła 3 % wartości nieruchomości ustalonej na poziomie 1 882 879,00 zł (por. art. 72 ust. 1 i 3 pkt 5 u.g.n.).

Zgodnie z art. 31 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz.U. z 2024 r., poz. 44 ze zm., dalej: u.r.z.), prowadzący zakład pracy chronionej spełniający warunek, o którym mowa w art. 28 ust. 1 pkt 1 lit. b, lub zakład aktywności zawodowej w stosunku do tego zakładu jest zwolniony z opłat, z wyjątkiem opłaty skarbowej i opłat o charakterze sankcyjnym. Pozwany J. P., jak wynika z załączonej do sprzeciwu od nakazu zapłaty kopii decyzji Wojewody (...)- (...) z dnia 12 lutego 2008 roku spełnia warunki określone dla zakładów pracy chronionej. Ta okoliczność jest jednak irrelewantna dla obowiązku uiszczania opłat z tytułu użytkowania wieczystego. Wbrew bowiem twierdzeniom pozwanych, opłaty roczne z tytułu użytkowania wieczystego stanowią należności cywilnoprawne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2001 r. IV CKN 387/00, LEX nr 1211983) i nie ma do nich zastosowania art. 31 u.r.z. Art. 31 ust. 1 pkt 2 u.r.z. gwarantuje prowadzącemu zakład pracy chronionej albo zakład aktywności zawodowej zwolnienie z opłat z wyjątkiem opłaty skarbowej i opłat o charakterze sankcyjnym. Z przepisu tego nie wynika jednak, że pozostałe opłaty, niewyłączone przez ustawodawcę, czyli niemieszczące się w zakresie opłat o charakterze sankcyjnym albo opłat skarbowych, będą objęte zwolnieniem, o którym mowa w przepisie. Do takich opłat, z których prowadzący zakład pracy chronionej albo zakład aktywności zawodowej nie jest zwolniony zalicza się właśnie m.in. opłata za użytkowanie wieczyste z uwagi na swój cywilnoprawny charakter. Dotyczy to zresztą nie tylko opłat o charakterze cywilnoprawnym – przykładowo w orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest również pogląd, iż zakład pracy chronionej nie korzysta ze zwolnienia z obowiązku ponoszenia opłat sądowych na podstawie art. 31 ust. 1 pkt 2 u.r.z. (por. np. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 2003 r. III CZP 91/03, LEX nr 82114). Nie mają zatem racji pozwani wskazując, że art. 31 ust. 1 pkt 2 u.r.z. zwalnia prowadzącego zakład pracy chronionej albo zakład aktywności zawodowej od wszelkich opłat niezależnie od ich charakteru za wyjątkiem opłaty skarbowej i opłat o charakterze sankcyjnym.

Również w orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalony jest pogląd, że opłaty z tytułu użytkowania wieczystego gruntów mają charakter cywilnoprawny (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 stycznia 1994 r. SA/Wr (...), LEX nr 10555, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 kwietnia 2023 r. I OSK 583/22, LEX nr 3581734). W orzecznictwie sądów administracyjnych akcentuje się także, że opłaty, które nie mają charakteru publicznoprawnego nie są objęte dyspozycją art. 31 ust. 1 pkt 2 u.r.z. (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 6 grudnia 2007 r. (...) SA/Wa (...), LEX nr 493914). Nie ma przy tym znaczenia fakt, iż przy procedurze aktualizacji opłaty za użytkowanie wieczystej jest również etap postępowania przed Samorządowym Kolegium Odwoławczym (art. 77-80 u.g.n.). Wskazane przepisy regulują tryb postępowania, a nie materialnoprawny charakter danej opłaty. Jest oczywistym, że skoro wysokość danej opłaty jest ustalana przez organy państwowe, wymagane jest zachowanie właściwego trybu postępowania gwarantującego prawidłowość sposobu obliczenia tej opłaty, jak również drogę do zweryfikowania prawidłowości działania organu. Nie zmienia to w ocenie sądu charakteru opłaty za użytkowanie wieczyste, umiejscowionej wszak w płaszczyźnie prawa materialnego w Kodeksie cywilnym (art. 238 k.c.).

W efekcie sąd uznał, że fakt, iż pozwany J. P. prowadzi zakład pracy chronionej nie zwalnia ani jego, ani M. P. od obowiązku uiszczania opłat rocznych za użytkowanie wieczyste. Na marginesie zresztą warto zaznaczyć, że nawet gdyby przyjąć, że prowadzący zakład pracy (...) jest zwolniony od obowiązku uiszczania rocznej opłaty z tytułu użytkowania wieczystego, to w żaden sposób to zwolnienie nie obejmowałoby również M. P..

Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, powództwo podlegało uwzględnieniu w całości o czym sąd orzekł w punkcie I wyroku zasądzając na rzecz powoda od pozwanych solidarnie kwotę 56 486,37 zł. Opłata z tytułu użytkowania wieczystego została nałożona na oboje użytkowników wieczystych jako małżonków, których łączy również ustawowa majątkowa wspólność małżeńska, wobec czego za jej zapłatę odpowiadali oni solidarnie (por. art. 30 § 1 k.r.o.). Ponadto jest to zobowiązanie dotyczące ich wspólnego mienia (art. 370 k.c.).

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 71 ust. 4 u.g.n. Zgodnie z art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie z art. 481 § 2 k.c., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Z kolei art. 71 ust. 4 u.g.n. wskazuje, że opłaty roczne wnosi się przez cały okres użytkowania wieczystego, w terminie do dnia 31 marca każdego roku, z góry za dany rok. Opłaty rocznej nie pobiera się za rok, w którym zostało ustanowione prawo użytkowania wieczystego. Właściwy organ, na wniosek użytkownika wieczystego złożony nie później niż 14 dni przed upływem terminu płatności, może ustalić inny termin zapłaty, nieprzekraczający danego roku kalendarzowego. Pozwani mieli zatem obowiązek uiścić opłatę roczną z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości położonej w T. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Toruniu prowadzi księgę wieczystą nr (...) za rok 2022 do dnia 31 marca 2022 roku. Począwszy od dnia 1 kwietnia 2022 roku pozwani pozostają zatem w opóźnieniu, wobec czego sąd zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę należności głównej w wysokości 56 486,37 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu sąd orzekł w punkcie II wyroku na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ § 3, art. 99 i art. 105 § 2 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powód wygrał proces w całości wobec czego pozwani mają obowiązek zwrócić mu wszystkie poniesione przez niego koszty procesu. Jako, że pozwani odpowiadali solidarnie o do istoty sprawy, sąd włożył na nich solidarny obowiązek zwrotu kosztów. Na koszty te składają się tylko koszty zastępstwa procesowego, z którego korzystał powód, w wysokości 5400 zł (zgodnie z treścią § 2 pkt 6 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1935 ze zm.). O odsetkach od kwoty 5400 zł orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c., orzekając o obowiązku ich zapłaty od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Z uwagi na fakt, że powodem był Skarbu Państwa nie był on obowiązany do uiszczenia opłaty sądowej od pozwu zgodnie z treścią art. 94 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t.j. Dz.U. z 2024 r., poz. 959, dalej: u.k.s.c.). Zgodnie z art. 113 ust. 1 u.k.s.c., kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu. Jako, że pozwani przegrali proces w całości, w punkcie III wyroku na podstawie art. 113 ust. 1 u.k.s.c. sąd nakazał pobrać od pozwanych solidarnie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu kwotę 2 825 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, której powód z mocy ustawy nie miał obowiązku uiścić. Wysokość tej opłaty została obliczona na podstawie art. 13 ust. 2 u.k.s.c., zgodnie z którym w sprawach o prawa majątkowe przy wartości przedmiotu sporu lub wartości przedmiotu zaskarżenia ponad 20 000 złotych pobiera się od pisma opłatę stosunkową wynoszącą 5 % tej wartości, nie więcej jednak niż 200 000 złotych. 5% z 56 486,37 zł wynosi w przybliżeniu 2 824,32 zł. Z kolei zgodnie z art. 21 u.k.s.c., końcówkę opłaty zaokrągla się w górę do pełnego złotego. W związku z treścią powyżej cytowanych przepisów, należna opłata sądowa od pozwu w przedmiotowej sprawie wynosiła 2 825 złotych i tę kwotę sąd nakazał pobrać od pozwanych solidarnie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Toruniu w związku z wynikiem procesu.