Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 listopada 2024 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	asesor sądowy Paweł Kamiński
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Magda Szupryczyńska

po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2024 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S.

przeciwko (...) z siedzibą w V. (Liechtenstein)

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego (...) z siedzibą w V. (Liechtenstein) na rzecz powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S. kwotę 13 510,00 zł (trzynaście tysięcy pięćset dziesięć złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2024 roku do dnia zapłaty;

II. w pozostałej części powództwo oddala;

III. zasądza od pozwanego na rzecz powoda 4350 zł (cztery tysiące trzysta pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 1155/24 upr T., 7 grudnia 2024 roku

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 11 kwietnia 2024 roku (k. 4-6) powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) w V. (Liechtenstein) kwoty 13 560,00 złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 kwietnia 2024 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 26 stycznia 2024 roku miała miejsce kolizja drogowa, w której uszkodzony został pojazd marki A. (...) o nr rej. 5 - (...)72 należący do poszkodowanego A. S.. Zdarzenie miało miejsce na drodze krajowej nr (...) w miejscowości R.. Powód zaznaczył, że pojazd po szkodzie nie nadawał się do dalszej jazdy, a policja zatrzymała dowód rejestracyjny pojazdu. Szkoda została zakwalifikowana jako całkowita. Powód zaznaczył, że sprawca szkody posiadał polisę OC wykupioną w pozwanym towarzystwie ubezpieczeniowym. Powód podał, że pozwana prowadziła postępowanie likwidacyjne, ale do chwili wniesienia pozwu nie wydała decyzji, ani nie wypłaciła żadnej kwoty tytułem odszkodowania. Powód wskazał, że na skutek umowy cesji wierzytelności z dnia 27 stycznia 2024 roku wraz z aneksem nr (...) wstąpił w prawa poszkodowanej. Podał, że dochodzona kwota stanowi roszczenie o zapłatę odszkodowania z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego przez okres 42 dni według stawki 162,60 złotych netto za dobę, z tytułu opłaty za przygotowanie pojazdu do wynajmu (40,65 zł netto) i z tytułu odbioru pojazdu zastępczego (2024 km x 2,03 zł netto/km). Powód wskazał, iż zastosował rynkową stawkę za najem pojazdu zastępczego w wysokości 200 zł brutto za dobę, a pozwany nie przedstawił cennika najmów przez niego refundowanych, ani nie zapewnił poszkodowanemu pojazdu zastępczego. Powód podał, że poszkodowany korzystał z pojazdu zastępczego przez 42 doby okres od dnia wynajęcia pojazdu - 27 stycznia 2024 roku do dnia 9 marca 2022 roku, gdy nastąpił zwrot pojazdu zastępczego. Powód wskazał również, że pojazd zastępczy został podstawiony poszkodowanej do T. (przejechany dystans wyniósł 20 km), a następnie odebrany z miejsca zamieszkania poszkodowanej w Holandii (łączny przejechany dystans wyniósł 2024 km).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z 14 maja 2024 roku wydanym w sprawie o sygn. akt X Nc 725/24 Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Toruniu orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (k. 24).

Sprzeciw od powyższego nakazu wywiódł w ustawowym terminie pozwany wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Motywując swoje stanowisko pozwany wskazał, że kwestionuje swoją odpowiedzialność za zdarzenie szkodowe z dnia 26 stycznia 2024 roku z udziałem pojazdu A. (...) nr rej. 5 - (...)72, a także że przeprowadził postępowanie likwidacyjne w związku ze szkodą z dnia 26 stycznia 2024 roku. Pozwany zakwestionował także potrzebę korzystania z pojazdu zastępczego przez poszkodowaną oraz aby w toku likwidacji szkody poszkodowana lub osoba przez nią umocowana zgłaszała podmiotowi likwidującemu szkodę potrzebę wynajęcia pojazdu zastępczego. Pozwany zakwestionował również fakt poniesienia przez poszkodowaną kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pozwany zakwestionował również rynkowość stosowanych przez powoda stawek, zasadność wynajęcia pojazdu zastępczego przez poszkodowaną pojazdu zastępczego na terenie Polski, a także skuteczność udzielenia powodowi pełnomocnictwa i przelewu wierzytelności z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego po szkodzie z dnia 26 stycznia 2024 roku. (k. 30-32v).

Powód w piśmie procesowym z dnia 20 sierpnia 2024 r. (k. 64-67v) podtrzymał stanowisko wskazane w pozwie.

Do zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

26 stycznia 2024 roku o godzinie 18:20 doszło do zdarzenia, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki A. (...) o nr rej. 5 - (...)72 należący do A. S.. Zdarzenie miało miejsce w piątek w miejscowości R. na drodze krajowej nr (...). Sprawca szkody posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych u pozwanego. Kierującym uszkodzonym pojazdem była A. S.. Pasażerem pojazdu byli partner A. S., M. L. i ich piesek. Wypadek polegał na czołowym zderzeniu z pojazdem marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...) kierowanym przez sprawcę zdarzenia K. B.. Przyczyną zdarzenia było niedostosowanie przez sprawcę zdarzenia prędkości do warunków ruchu. W czasie zdarzenia było pochmurno, jednia była mokra, padał deszcz. Ubezpieczycielem pojazdu sprawcy szkody był (...) w V.. Pojazd posiadał polisę nr (...). Ubezpieczonym natomiast był właściciel pojazdu, którym doprowadzono do szkody – G. B.. Polisa była aktywna w okresie od 8 stycznia 2024 roku do 8 lutego 2024 roku.

dowód : zeznania świadka A. S. na rozprawie w dniu 21 października 2024 roku – k. 133-133v, znacznik czasowy od 00:54:57 do 01:11:12, zeznania świadka M. L. na rozprawie w dniu 27 listopada 2024 roku – k. 149v-150, znacznik czasowy od 00:13:44 do 00:32:28, zeznania prezesa zarządu powoda I. S. (w ramach przesłuchania stron) na rozprawie w dniu 21 października 2024 roku – k. 134, znacznik czasowy od 01:42:34 do 02:05:45, notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym z dnia 29 stycznia 2024 roku – w aktach szkody na płycie CD – k. 109 plik: police_report, wiadomość e-mail z dnia 21 lutego 2024 roku wysłany przez T. P. do Polska M. – k. 86, a także akta szkody na płycie CD – k. 109 plik: D-42- (...), notatka policyjna nr (...) – k. 52-53v, a także w aktach szkody na płycie CD – k. 109 plik: F._ (...)_file, oświadczenie sprawcy zdarzenia z dnia 27 lutego 2024 roku – w aktach szkody na płycie CD – k. 109 plik: dokumenty_ (...)

Po szkodzie pojazd poszkodowanej nie nadawał się do dalszej jazdy. Policja zatrzymała dowód rejestracyjny pojazdu. Na miejsce zdarzenia przyjechał holownik spółki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowo-akcyjnej w T.. Poszkodowani A. S. i M. L. potrzebowali samochodu zastępczego do powrotu do domu – na co dzień zamieszkują w Holandii. Spółka przeprowadzająca holowanie nie miała dostępnego pojazdu zastępczego, z którego mogliby skorzystać poszkodowani. M. S., prokurent spółki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowo-akcyjnej w T. polecił wynajęcie pojazdu z firmy jego siostry, I. S. – powodowej spółki (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S..

dowód : zeznania świadka A. S. na rozprawie w dniu 21 października 2024 roku – k. 133-133v, znacznik czasowy od 00:54:57 do 01:11:12, zeznania świadka M. L. na rozprawie w dniu 27 listopada 2024 roku – k. 149v-150, znacznik czasowy od 00:13:44 do 00:32:28, zeznania prezesa zarządu powoda I. S. (w ramach przesłuchania stron) na rozprawie w dniu 21 października 2024 roku – k. 134, zeznania świadka M. S. na rozprawie w dniu 21 października 2024 roku – k. 132v-133, znacznik czasowy od 00:10:54 do 00:33:32, pokwitowanie zatrzymania dokumentu – k. 20, a ponadto w aktach szkody na płycie CD – k. 109 plik: ass_vordering (str. 2), fotografie uszkodzonego pojazdu po zdarzeniu – w aktach szkody na płycie CD – k. 109 plik: ass_vordering (str. 5-19 oraz 29-64), oświadczenie poszkodowanego z dnia 9 marca 2024 roku – k. 17

W wyniku kolizji poszkodowana A. S. doznała obrażeń kręgosłupa w wyniku których trafiła do szpitala. Później musiała korzystać także z pomocy medycznej i korzystać z zabiegów rehabilitacyjnych. Po opuszczeniu przez A. S. szpitala, A. S. i M. L. zatrzymali się na noc po zdarzeniu szkodowym w hotelu w T.. Był to hotel Motel (...). Zapotrzebowanie na pojazd zastępczy M. L. zgłosił telefonicznie I. S. – prezesowi zarządu powodowej spółki. Pojazd zastępczy marki H. (...) nr rej. (...) został podstawiony następnego dnia po wypadku pod Motel (...) w T. i tam też został wydany poszkodowanym A. S. i M. L.. Odległość pomiędzy siedzibą powodowej spółki i miejscem podstawienia auta zastępczego wyniosła 20 km. W dniu 27 stycznia 2024 roku została również zawarta umowa najmu pojazdu zastępczego pomiędzy A. S. a (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w S.. Po odebraniu pojazdu zastępczego poszkodowani mogli kontynuować podróż powrotną do Holandii.

dowód : zeznania świadka A. S. na rozprawie w dniu 21 października 2024 roku – k. 133-133v, znacznik czasowy od 00:54:57 do 01:11:12, zeznania świadka M. L. na rozprawie w dniu 27 listopada 2024 roku – k. 149v-150, znacznik czasowy od 00:13:44 do 00:32:28, zeznania prezesa zarządu powoda I. S. (w ramach przesłuchania stron) na rozprawie w dniu 21 października 2024 roku – k. 134, umowa najmu pojazdu zastępczego z dnia 27 stycznia 2024 roku – k. 14

W ramach umowy najmu pojazdu zastępczego z dnia 27 stycznia 2024 roku strony uzgodniły stawkę za dzień najmu w wysokości 200 złotych brutto. Umowa została podpisana w siedzibie powodowej spółki (...) przewidywała także koszt 2,50 złotych brutto za 1 kilometr od siedziby powoda z tytułu podstawienia oraz odbioru pojazdu. Najem trwał 42 dni do 9 marca 2024 roku. W umowie zastrzeżono także opłatę dodatkową za przygotowanie pojazdu w wysokości 50 złotych. Opłata za przygotowanie pojazdu została naliczona z tytułu tego, że pojazd został wysprzątany i zatankowany przed wydaniem go najemcy. Poszkodowani potrzebowali pojazdu zastępczego po to, by powrócić do miejsca zamieszkania w Holandii, w miejscowości D.. Oprócz tego poszkodowana A. S. już na miejscu potrzebowała pojazdu zastępczego aby jeździć do lekarza i na rehabilitacje. Oprócz tego poszkodowani korzystali z niego, by jeździć do pracy. Poszkodowana nie dysponowała w tamtym czasie innym pojazdem, ani nie miała możliwości uzyskania pojazdu zastępczego od ubezpieczyciela, z którym miała zawartą umowę auto casco. Poszkodowana i jej partner nie konsultowali stawek wynajmu pojazdu zastępczego, ani nie musieli nic płacić za najem tego pojazdu. Poszkodowana zwróciła pojazd zastępczy niezwłocznie po tym jak M. L. otrzymał auto służbowe. Pojazd zastępczy został zwrócony w dniu 9 marca 2024 roku. Pojazd zastępczy został odebrany z miejsca zamieszkania poszkodowanej przez M. S. i I. S.. Odległość pomiędzy miejscem odbioru pojazdu a siedzibą powodowej spółki wynosiła 1012 kilometrów.

dowód : zeznania świadka A. S. na rozprawie w dniu 21 października 2024 roku – k. 133-133v, znacznik czasowy od 00:54:57 do 01:11:12, zeznania świadka M. L. na rozprawie w dniu 27 listopada 2024 roku – k. 149v-150, znacznik czasowy od 00:13:44 do 00:32:28, zeznania prezesa zarządu powoda I. S. (w ramach przesłuchania stron) na rozprawie w dniu 21 października 2024 roku – k. 134, zeznania świadka M. S. na rozprawie w dniu 21 października 2024 roku – k. 132v-133, znacznik czasowy od 00:10:54 do 00:33:32, umowa najmu pojazdu zastępczego z dnia 27 stycznia 2024 roku – k. 14, faktura VAT nr (...) – k. 15, zawiadomienie o wynajęciu auta zastępczego z dnia 27 stycznia 2024 roku – k. 16,

Poszkodowana zgłosiła szkodę pozwanemu ubezpieczycielowi w dniu 29 stycznia 2024 roku. Uczynił to w imieniu poszkodowanej M. S., któremu A. S. udzieliła pełnomocnictwa do reprezentowania jej w postępowaniu likwidacyjnym. W zawiadomieniu szkodzie wskazano, że poszkodowana korzysta już z pojazdu zastępczego, a koszt dobowy najmu wynosi od 200 zł do 220 zł brutto za dobę, w zależności od długości najmu. A. S. udzieliła także pełnomocnictwa do reprezentowania jej w postępowaniu likwidacyjnym także I. S. i P. K. (1) działającym w imieniu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S.. Szkoda nie mogła zostać zgłoszona wcześniej, bowiem A. S. w dniu zdarzenia trafiła do szpitala, a wtedy nie mogła udzielić pełnomocnictwa do zgłoszenia szkody bądź reprezentowania jej w procesie likwidacji szkody. Szkoda została zgłoszona poprzez e-mail wysłany a adres poczty elektronicznej (...) ze względu na to, że zgłoszenie szkody poprzez formularz na stronie internetowej pozwanego ubezpieczyciela nie działał. Adres e-mail, na który została zgłoszona szkoda znajduje się na stronie internetowej unext.pl – stronie agenta ubezpieczeniowego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. współpracującego w Polsce z pozwanym. Fakt zgłoszenia szkody został przez pozwanego potwierdzony wiadomością e-mail z dnia 1 lutego 2024 roku, w której podano, że szkoda została zarejestrowana pod numerem (...). Potwierdzenie zgłoszenia szkody zostało ponowione wiadomością e-mail z dnia 4 lutego 2024 roku. Następnie wiadomością e-mail z dnia 2 lutego 2024 roku wysłaną przez P. K. (2), pracownika firmy (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. zwrócono się do (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. o przejęcie szkody do dalszej likwidacji w związku z tym, że szkoda będzie likwidowana na terenie Holandii. Jeśli chodzi o uszkodzony pojazdu należący do poszkodowanej A. S., A. (...) o numerze rejestracyjnym 5 - (...)72, został on po szkodzie odholowany przez holownik (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowo-akcyjnej w T. do serwisu w Holandii.

dowód : zeznania świadka A. S. na rozprawie w dniu 21 października 2024 roku – k. 133-133v, znacznik czasowy od 00:54:57 do 01:11:12, zeznania prezesa zarządu powoda I. S. (w ramach przesłuchania stron) na rozprawie w dniu 21 października 2024 roku – k. 134, zeznania świadka M. S. na rozprawie w dniu 21 października 2024 roku – k. 132v-133, znacznik czasowy od 00:10:54 do 00:33:32, wiadomość e-mail z dnia 29 stycznia 2024 roku stanowiąca zgłoszenie szkody – k. 50-51, 77-79, a także w aktach szkody na płycie CD – k. 109 plik: PD: Zgłoszenie szkody z polisy nr (...), wiadomość e-mail z dnia 1 lutego 2024 roku potwierdzająca zgłoszenie szkody – k. 77, wiadomość e-mail z dnia 2 lutego 2024 roku – k. 82, wiadomość e-mail z dnia 4 lutego 2024 roku – w aktach szkody na płycie CD – k. 109, plik: (...): Zgłoszenie szkody z polisy nr (...) (folder: Załączniki_dokumentu (8), pełnomocnictwo z dnia 27 stycznia 2024 roku udzielone I. S. i P. K. (1) – k. 13, pełnomocnictwo z dnia 26 stycznia 2024 roku udzielone I. P. i M. S. – w aktach szkody na płycie CD – k. 109 plik: 2024/02/01 (...) (załącznik do pliku), informacja dostępna publicznie na stronie internetowej unext.pl

Dalsze czynności w postępowaniu likwidacyjnym podejmowali przedstawiciele firmy (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.. Firma (...) jest reprezentantem (...) w V. (Liechtenstein) na terenie Holandii. Ubezpieczyciel nie zrealizował jednak ciążących na nim obowiązków związanych z likwidacją szkody. Nie skontaktował się z poszkodowaną A. S., nie ustalił zakresu szkody, nie wypłacił odszkodowania. Kontakt pełnomocników poszkodowanej z pozwanym w drodze e-mailowej był w dużej mierze jednostronny. W części wiadomości e-mail to przedstawiciele pozwanego zwracali się do pełnomocników poszkodowanej o dokładniejsze informacje dotyczące zdarzenia, a także o udokumentowanie szkody, w tym także o informacje dotyczące zakwalifikowania szkody jako całkowitej, kto wykonał oględziny pojazdu i jego wycenę. M.in. w wiadomości e-mail z dnia 15 marca 2024 roku kierowanej do (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowo-akcyjnej likwidator szkody E. M. wskazała, że warunkiem zgłoszonego roszczenia oprócz potwierdzenia gwarancji ubezpieczeniowych i przyjęcia odpowiedzialności jest weryfikacja zakresu i wartości szkody w pojeździe. W dniu 20 maja 2024 roku E. M. wysłała wiadomość e-mail, w której wskazała, że A. S. nie zgłosiła szkody do V. A. Polska, ani do U., brak jest kontaktu z poszkodowaną, brak zgłoszenia szkody, roszczeń regresowych ubezpieczyciela pojazdu A., a także brak jest dokumentacji ilustrującej zakres i wartość szkody w pojeździe A.. Tymczasem w dniu 27 czerwca 2024 roku E. M. wysłała wiadomość e-mail zawierającą pliki z wyceną i zdjęciami uszkodzonego pojazdu. Korespondencja e-mailowa pomiędzy pracownikami unext spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. oraz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. przedstawia obraz braku podjęcia jakichkolwiek działań zmierzających do zweryfikowania roszczeń powoda. Oprócz tego w wiadomościach e-mail od 2 lutego 2024 roku do 28 czerwca 2024 roku pracownicy firm (...) wymieniali się informacjami na temat roszczeń związanych z wypadkiem z dnia 26 stycznia 2024 roku, lecz brak w nich było informacji o faktycznych działaniach podjętych w celu zlikwidowania szkody.

dowód : korespondencja wiadomości e-mail – w aktach szkody na płycie CD – k. 109 pliki od D- (...) do D- (...)

Finalnie szkoda została zlikwidowana nie przez ubezpieczyciela sprawcy szkody, lecz przez ubezpieczyciela poszkodowanej A. S.. Poszkodowana miała zawartą umowę auto casco z holenderskim oddziałem A. D., do którego zgłosiła szkodę. Ten ubezpieczyciel przeprowadził postępowanie likwidacyjne na terenie Holandii, wykonał zdjęcia, zakwalifikował szkodę jako całkowitą i po około trzech miesiącach od zgłoszenia wypłacił odszkodowanie w wysokości 12 967 euro. Następnie ubezpieczyciel ten zgłosił wiadomością e-mail z dnia 9 kwietnia 2024 roku do holenderskiego oddziału firmy (...) jako przedstawiciela odpowiedzialnego za naprawę szkody (...) w V. roszczenie regresowe o zapłatę kwoty 12 967 euro.

dowód : zeznania świadka A. S. na rozprawie w dniu 21 października 2024 roku – k. 133-133v, znacznik czasowy od 00:54:57 do 01:11:12, zeznania świadka M. L. na rozprawie w dniu 27 listopada 2024 roku – k. 149v-150, znacznik czasowy od 00:13:44 do 00:32:28, wiadomość e-mail z dnia 9 kwietnia 2024 roku od A. D. w R. do holenderskiego oddział V. A. – w aktach szkody na płycie CD – k. 109 plik: D-10- (...), dokumenty dołączone do wiadomości e-mail z dnia 9 kwietnia 2024 roku – w aktach szkody na płycie CD – k. 109 plik: ass_vordering

Pozwany nie zaoferował poszkodowanej najmu pojazdu zastępczego, nie przedstawił żadnej propozycji najmu pojazdu zastępczego, ani żadnej informacji o wysokości akceptowanych przez siebie stawek.

Fakt bezsporny

Po zakończeniu najmu pojazdu zastępczego i zwrocie tego pojazdu powód wystawił poszkodowanej fakturę VAT nr (...) z dnia 9 marca 2024 roku na kwotę 13 560,00 zł z terminem płatności do 23 marca 2024 roku. Na kwotę 13 560 zł składały się 50 zł tytułem podstawienia pojazdu do klienta, 50 zł tytułem opłaty za przygotowanie pojazdu do wynajmu, 8400 zł tytułem wynajmu pojazdu zastępczego przez 42 doby oraz 5060 zł tytułem kosztów odbioru pojazdu od klienta. Poszkodowana A. S. w dniu 27 stycznia 2024 roku zawarła z powodem umowę przelewu wierzytelności o odszkodowanie z tytułu szkody z dnia 26 stycznia 2024 roku związanej z uszkodzeniem pojazdu marki A. (...). W dniu 9 marca 2024 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w S. zawarła z poszkodowaną A. S. aneks nr (...) do umowy przelewu wierzytelności z dnia 27 stycznia 2024 roku, w którym wskazano, że kwota wierzytelności przysługująca zbywcy wierzytelności z tytułu odszkodowania za korzystanie z pojazdu zastępczego w szkodzie z dnia 26 stycznia 2024 roku zgłoszonej w (...) o nr 2024/02/01 (...) wynosi 13 560,00 zł i na tę kwotę składają się: opłata za przygotowanie wyjazdu do wynajmu w kwocie 50,00 zł, opłata za podstawienie pojazdu w kwocie 50,00 zł, opłata za najem pojazdu zastępczego w okresie od 27 stycznia 2024 roku do 9 marca 2024 roku w kwocie 8400 zł oraz opłata za odbiór pojazdu z miejscowości D. w Holandii w kwocie 5060 zł.

dowód : zeznania świadka A. S. na rozprawie w dniu 21 października 2024 roku – k. 133-133v, znacznik czasowy od 00:54:57 do 01:11:12, zeznania prezesa zarządu powoda I. S. (w ramach przesłuchania stron) na rozprawie w dniu 21 października 2024 roku – k. 134, znacznik czasowy od 00:10:54 do 00:33:32, umowa przelewu wierzytelności z dnia 27 stycznia 2024 roku – k. 11, Aneks nr (...) z dnia 9 marca 2024 roku do umowy przelewu wierzytelności z dnia 27 stycznia 2024 roku – k. 12

Wiadomością e-mail z dnia 11 marca 2024 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 13 560 złotych w terminie do dnia 25 marca 2024 roku. Wezwanie zostało ponowione wiadomością e-mail z dnia 10 kwietnia 2024 roku. Wezwania pozostały bezskuteczne – pozwany nie wypłacił odszkodowania w żadnym zakresie, ani nie wydał żadnej decyzji w zakresie swojej odpowiedzialności.

dowód : wezwanie do zapłaty w formie wiadomości e-mail z dnia 11 marca 2024 roku – k. 18, wezwanie do zapłaty w formie wiadomości e-mail z dnia 10 kwietnia 2024 roku – k. 19

Koszt najmu pojazdu zastępczego na terenie województwa (...) w roku 2018 jeśli chodzi o pojazdy klasy D (tożsamej co uszkodzony w zdarzeniu z dnia 26 stycznia 2024 roku pojazd poszkodowanej A. A. A3) wahał się od 185 złotych brutto do ponad 700 złotych brutto za dobę, a średnia stawka najmu przy pominięciu najbardziej odstającej wartości wynosiła około 256 złotych brutto. Z kolei koszt podstawienia i odbioru pojazdu w przedsiębiorstwach trudniących się wynajmem pojazdów na rynku lokalnym w roku 2020 wynosił od 0 do 3 złotych netto za jeden kilometr.

dowód : opinia biegłego E. D. z dnia 20 lutego 2024 roku sporządzona do sprawy prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Bydgoszczy o sygn. akt XIV C 1061/23 – k. 68-68-73v, opinia biegłego Ł. W. z dnia 30 marca 2022 roku do sprawy prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Chełmnie o sygn. akt I C 171/21 – k. 74-76

Pozwany (...) z siedzibą w V. jest zagranicznym zakładem ubezpieczeń, który w Polsce działa przez swój oddział.

Fakt bezsporny, a nadto dowód: informacja z Krajowego Rejestru Sądowego (...) Spółka Akcyjna Oddział w Polsce – dostępny na stronie internetowej https://wyszukiwarka-krs.ms.gov.pl (krs nr: (...))

Sąd zważył, co następuje:

Opisany wyżej stan faktyczny znalazł oparcie w przedstawionych przez strony dowodach z dokumentów, które Sąd obdarzył wiarą w całości. Dokumenty zaoferowane przez powoda wskazują na to, że powód wynajął pojazd zastępczy poszkodowanej A. S., a także wskazuje zasady najmu pojazdu zastępczego. Pozwany nie kwestionował zaś faktu, iż najem pojazdu zastępczego miał miejsce, podobnie zresztą jak zasad tegoż najmu. Fakt najmu pojazdu zastępczego potwierdziły także dowody z osobowych źródeł dowodowych – zeznania świadków A. S., M. L. i M. S., a także przesłuchanie w charakterze strony prezesa zarządu powodowej spółki – (...). Sąd dał wiarę także dowodom z dokumentów z akt szkody zaoferowanym przez pozwanego. Pozwany przesłał wraz z pismami procesowymi w przedmiotowej sprawie trzy płyty CD z aktami szkody (na kartach 37, 62 i 109), lecz jedna z płyt (na karcie 37) jest uszkodzona, natomiast na drugiej (na karcie 62) znajduje się część spośród dokumentów udostępnionych na ostatniej z płyt z aktami szkody (k. 109). Sąd nie miał podstaw, by kwestionować wiarygodność tych dokumentów – w sposób logiczny korelowały one z zeznaniami świadków, a także potwierdzały twierdzenia powoda o sposobie prowadzenia postępowania likwidacyjnego przez pozwanego oraz prowadzenia korespondencji pozwanego ubezpieczyciela zarówno z przedstawicielami powoda, jak i (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowo-akcyjnej w T..

Za wiarygodne Sąd uznał także zeznania świadków A. S. i M. L., bowiem były one logiczne i spójne z pozostałym materiałem dowodowym. Zeznania te dotyczyły głównie okoliczności wynajmu pojazdu zastępczego oraz sposobu likwidacji szkody, jak również sposobu korzystania z pojazdu zastępczego, przebiegu wypadku oraz kolejnych zdarzeń następujących w dalszym okresie, a także zlikwidowania szkody przez ubezpieczyciela w Holandii. Świadkowie nie byli związani z żadną ze stron niniejszego postępowania. Ich zeznania dopełniały się nawzajem, a także pokrywały się z innymi dowodami, w tym dowodami zupełnie obiektywnymi – notatkami policyjnymi ze zdarzenia szkodowego, a nawet oświadczeniem sprawcy szkody. Świadkowie zeznawali na okoliczności dotyczące traumatycznych dla nich wydarzeń, wobec czego logicznym jest, że pewnych okoliczności, które nie miały dla nich bardzo istotnego znaczenia nie pamiętali. Sąd uznał za wiarygodne i mogące stanowić podstawę ustaleń faktycznych także zeznania świadka M. S. oraz dowód z przesłuchania w charakterze strony I. S. – członka zarządu powodowej spółki. Zeznania ich również korespondowały z dokumentami dostarczonymi przez obie strony, w tym również z dokumentami z akt szkody, a ponadto z treścią zeznań świadków A. S. i M. L.. Zarówno świadek M. S., jak i I. S. niewątpliwie mają interes w uzyskaniu korzystnego dla powoda rozstrzygnięcia, lecz nie powoduje to, że ich zeznania nie były wiarygodne. Były wiarygodne, oboje prowadzą działalność gospodarczą, której przedmiotem jest wynajem pojazdów zastępczych, oboje przedstawili przebieg czynności jakie z reguły wiążą się z wynajmem pojazdu zastępczego oraz zgłoszeniem szkody, a także współdziałaniem z ubezpieczycielem w toku likwidacji szkody. Przebieg ten, jak już zaakcentowano wcześniej znajduje pełne potwierdzenie w dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy.

Podstawą ustaleń faktycznych były także opinie biegłych z dziedziny techniki samochodowej E. D. i Ł. W. wydane odpowiednio w sprawie XIV C 1061/23 przed Sądem Rejonowym w Bydgoszczy (opinia biegłego E. D. z dnia 20 lutego 2024 roku) i w sprawie I C 171/21 przed Sądem Rejonowym w Chełmnie (opinia biegłego Ł. W. z dnia 30 marca 2022 roku). Obie opinie zostały sporządzone przez podmiot profesjonalny, były wewnętrznie spójne, a ponadto każda z nich dała obraz stawek rynkowych w zakresie wynajmu pojazdu zastępczego. Jeśli chodzi o opinię biegłego E. D., wskazał on stawki rynkowe pojazdów zastępczych segmentu D, czyli tego samego, co uszkodzony pojazd poszkodowanej A. S.. Z kolei opinia biegłego Ł. W. wskazywała na stawki netto kosztów podstawienia i odbioru pojazdu liczone za jeden kilometr na rynku lokalnym w roku 2020. Sąd dopuścił dowody z powyżej wymienionych opinii biegłych na podstawie art. 278 ¹ k.p.c. Zgodnie z jego treścią, sąd może dopuścić dowód z opinii sporządzonej na zlecenie organu władzy publicznej w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę. W przedmiotowej sprawie powód domagał się przeprowadzenia dowodu z opinii dołączonych do pisma przygotowawczego z dnia 20 sierpnia 2024 roku. Każdy z biegłych w swojej opinii odnosił się do okoliczności spornych dla stron, a mianowicie – opinia biegłego E. D. do kwestii stawki rynkowej za najem pojazdu zastępczego klasy D na rynku lokalnym, zaś opinia biegłego Ł. W. do kwestii rynkowości stawek za podstawienie i odbiór pojazdu licznych w złotych netto za jeden kilometr. Oczywiście sąd miał w polu widzenia fakt, iż żadna z opinii nie wskazuje rynku, do którego się odnosi, lecz w opiniach zostały wymienione firmy, których stawki zostały wykorzystane do poczynienia ustaleń, zaś firmy te oferują swoje usługi na rynku lokalnym – (...) i w Województwie (...). Poza tym opinie zostały sporządzone w sprawach cywilnych na zlecenie sądów w lokalnym województwie – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy i Sądu Rejonowego w Chełmnie, w związku z czym mając na względzie zasady właściwości miejscowej w sprawach dotyczących odszkodowania z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, uprawnionym jest założenie, że sprawy te dotyczyły kolizji, które miały miejsce na obszarze województwa (...). Opinie zostały sporządzone przez podmioty profesjonalne, były wewnętrznie spójne i odpowiadały na pytania dotyczące rynkowości stawek za najem pojazdu zastępczego segmentu D w okresie zakreślonym w roku 2018 (w przypadku opinii E. D.) oraz rynkowości stawek za podstawienie i odbiór pojazdu licznych w złotych netto za jeden kilometr w roku 2020 (w przypadku opinii Ł. W.). Sąd nie jest związany opinią biegłego i ocenia ją na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Ocenę opinii biegłego odróżniają jednak szczególne kryteria. Stanowią je: zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłych, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonej w niej wniosków. Przedmiotem opinii nie jest bowiem przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji jak dowód na podstawie kryteriów prawdy i fałszu. Nie chodzi tu bowiem o kwestię wiarygodności lecz o pozytywne lub negatywne uznanie wartości zawartego w opinii i jej uzasadnieniu rozumowania. Sąd ocenia dowód z opinii biegłego nie tylko przez pryzmat jej wniosków końcowych, ale również w oparciu o dokumentację, na podstawie której została wydana. W przedmiotowym wypadku dodatkowo biegli wydali swoje opinie w innych sprawach i w innych stanach faktycznych, ale mimo to w ocenie sądu opinie biegłego w zakresie, w jakim zostały wykorzystane do poczynienia ustaleń faktycznych nadają się do wykorzystania w sprawie. Biegły E. D. udzielił odpowiedzi na pytanie o uzasadnione na rynku lokalnym stawek za najem pojazdu zastępczego segmentu D w okresie zakreślonym w roku 2018. Stawki te mieściły się w przedziale od 185 do ponad 700 zł brutto za dobę najmu. Z kolei biegły Ł. W. udzielił odpowiedzi na pytanie dotyczące wskazania stawek na rynku lokalnym za podstawienie i odbiór pojazdu licznych w złotych netto za jeden kilometr w roku 2020. Stawki te kształtowały się w przedziale od 0 zł netto do 3 zł netto za jeden kilometr. Mając na względzie, że stawki zastosowane przez powoda mieściłyby się w granicach stawek rynkowych w roku 2018 w zakresie stawki za dobę najmu pojazdu zastępczego segmentu D oraz w roku 2020 w zakresie stawek za podstawienie i odbiór pojazdu, sąd doszedł do przekonania, że również w pierwszym kwartale 2024 roku musiały być rynkowe w związku z postępującą inflacją i ogólną tendencją wzrostu cen usług na rynku.

Sąd na podstawie art. 235 ² § 1 pkt 2 k.p.c. pominął dowód z opinii biegłego z zakresu techniki motoryzacyjnej, o którego przeprowadzenie wnosił pozwany z uwagi na to, że dówd ten zmierzał do wykazania faktu nieistotnego dla rozstrzygnięcia sprawy. Pozwany w punkcie 15 sprzeciwu od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym (k. 31) wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na fakt wskazania czy koszt najmu pojazdu zastępczego segmentu D w wysokości 13 560 zł brutto za 42 dni najmu mieści się w granicach stawek obowiązujących na rynku ogólnokrajowym, ustalenia średnich stawek dobowych najmu pojazdów zastępczych z segmentu D obowiązujących na rynku ogólnokrajowym, ustalenia uzasadnionego czasu najmu pojazdu zastępczego mając na uwadze przebieg likwidacji szkody, a także ustalenia czy koszt odbioru pojazdu zastępczego wynoszący 5 060 zł mieści się w granicach cen obowiązujących na rynku ogólnokrajowym. W pierwszej kolejności o pominięciu powyższego dowodu zadecydowała niewłaściwie sformułowana teza. Jak wskazał Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 czerwca 2003 r. III CZP 32/03 (LEX nr 78592), odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku. Ustalenie stawek obowiązujących na rynku ogólnopolskim nie ma zatem znaczenia, bowiem o tym czy stawka zastosowana przez powoda nie była rażąco zawyżona oceniać należy jedynie w kontekście rynku lokalnego np. na terenie określonego miasta lub gminy. Ceny na lokalnym rynku wyznaczają stawki stosowane przez podmioty działające na określonym obszarze, a wykorzystanie stawek ogólnokrajowych mogłoby wypaczyć rezultaty. Oczywistym jest, że stawki stosowane na rynku (...) i okolicach będą się różnić np. od stawek stosowanych w W., natomiast przy ustalaniu stawek obowiązujących na rynku ogólnokrajowym również te byłyby wykorzystane. Ponadto bez znaczenia są stawki średnie obowiązujące na rynku ogólnokrajowym. Istotne byłoby jedynie to czy stawki zastosowane przez powoda nie były rażąco zawyżone, tj. czy odbiegały w sposób rażący od cen rynkowych stosowanych na rynku lokalnym – nie oznacza to bynajmniej, że stawki takie muszą być średnie. Oprócz tego należy zwrócić uwagę na daleko idącą sprzeczność pomiędzy wnioskiem dowodowym o ustalenie uzasadnionego czasu najmu pojazdu zastępczego mając na uwadze przebieg likwidacji szkody, a twierdzeniami pozwanego, który twierdził, że szkody nie likwidował. W sprzeciwie od nakazu zapłaty, jak i dalszych pismach oraz twierdzeniach formułowanych przez pełnomocnika pozwanego na rozprawie nie znalazły się żadne twierdzenia wskazujące na to jak jego zdaniem przebiegał proces naprawy szkody, jak długo trwał i jak długo powinien trwać najem pojazdu zastępczego. Wniosek dowodowy powinien natomiast służyć poparciu określonych twierdzeń. Skoro zaś pozwany twierdził, że w ogóle nie przeprowadził postępowania likwidacyjnego, to zgłaszanie wniosku dowodowego, którego celem było wykazanie uzasadnionego czasu najmu pojazdu zastępczego w kontekście okresu likwidacji szkody jest sprzeczne z jego własnymi twierdzeniami.

Sąd oddalił także sformułowany w punkcie 13 sprzeciwu od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wniosek powoda o zobowiązanie poszkodowanej A. S. o nadesłanie wszelkiej posiadanej przez nią dokumentacji związanej ze szkodą z dnia 26 stycznia 2024 roku. Brak było podstawy prawnej dla uwzględnienia takiego wniosku. Zgodnie z treścią art. 248 § 1 k.p.c., każdy obowiązany jest przedstawić na zarządzenie sądu w oznaczonym terminie i miejscu dokument znajdujący się w jego posiadaniu i stanowiący dowód faktu istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy, chyba że dokument zawiera informacje niejawne. Po pierwsze pozwany nie skonkretyzował czego konkretnie oczekuje, tzn. przedstawienia jakiego dokumentu domaga się od pozwanej, a zobowiązanie tak ogólne nie mogłoby zostać wykonane. Po drugie natomiast to pozwany jako podmiot zobowiązany do naprawienia szkody powinien dysponować dokumentami dotyczącymi likwidacji szkody. Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (t.j. Dz.U. z 2024 r., poz. 838), po otrzymaniu zawiadomienia o wystąpieniu zdarzenia losowego objętego ochroną ubezpieczeniową, w terminie 7 dni od dnia otrzymania tego zawiadomienia, zakład ubezpieczeń informuje o tym ubezpieczającego lub ubezpieczonego, jeżeli nie są oni osobami występującymi z tym zawiadomieniem, oraz podejmuje postępowanie dotyczące ustalenia stanu faktycznego zdarzenia losowego, zasadności zgłoszonych roszczeń i wysokości świadczenia, a także informuje osobę występującą z roszczeniem, na piśmie lub w inny sposób, na który osoba ta wyraziła zgodę, jakie dokumenty są potrzebne do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń lub wysokości świadczenia, jeżeli jest to niezbędne do dalszego prowadzenia postępowania. Zgodnie z art. 29 ust. 6 cytowanej ustawy, zakład ubezpieczeń udostępnia ubezpieczającemu, ubezpieczonemu, osobie występującej z roszczeniem lub uprawnionemu z umowy ubezpieczenia informacje i dokumenty gromadzone w celu ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń lub wysokości odszkodowania lub świadczenia. Osoby te mogą żądać pisemnego potwierdzenia przez zakład ubezpieczeń udostępnionych informacji, a także sporządzenia na swój koszt kserokopii dokumentów i potwierdzenia ich zgodności z oryginałem przez zakład ubezpieczeń. To na pozwanym spoczywał zatem obowiązek zgromadzenia określonych dokumentów niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności. Faktycznie pozwany takie akta szkody prowadził – dokumenty w nich zgromadzone zostały złożone na płycie CD. Niemniej jednak jeżeli realizował jakiekolwiek czynności związane z oględzinami pojazdu, skalkulowaniem kosztów jego naprawy albo wyceną szkody, powinien dysponować dokumentami wskazującymi na realizację takich czynności, a jeśli takich dokumentów nie ma, to ów brak stanowi konsekwencję naruszenia obowiązku ustawowego pozwanego i pozwany nie ma prawa przerzucać konsekwencji, także procesowych, za takie naruszenie na poszkodowaną bądź jakikolwiek inny podmiot. Poza tym z akt szkody złożonych przez pozwanego wyraźnie widać, że nie on realizował czynności z faktyczną likwidacją szkody, lecz ubezpieczyciel poszkodowanej, z którym miała ona zawartą umowę auto casco i to on wykonał czynności likwidacyjne. W dokumentach przesłanych wraz z wiadomością e-mail z dnia 9 kwietnia 2024 roku zawierającą roszczenie regresowe znajdują się zarówno fotografie uszkodzonego auta poszkodowanej, kosztorys, faktury, zgłoszenie szkody i sposób jej rozliczenia. W takiej sytuacji zupełnie bezzasadne było domaganie się od poszkodowanej do złożenia czegokolwiek. Do naprawienia szkody zobowiązany był pozwany. Nie uczynił tego, lecz poszkodowana zwróciła się do swojego ubezpieczyciela, który przeprowadził własne postępowanie likwidacyjne – wszystkie te informacje wynikają jednoznacznie z dokumentów w aktach szkody złożonych przez pozwanego.

W niniejszej sprawie powód domagał się od pozwanego kwoty 13 560 zł wraz z odsetkami tytułem zapłaty kwoty odszkodowania obejmującego zwrot kosztów pojazdu zastępczego. Pozwany kwestionował przy tym roszczenie powoda zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Pozwany kwestionował swoją odpowiedzialność za zdarzenie drogowe z dnia 26 stycznia 2024 roku, potrzebę korzystania przez poszkodowaną z pojazdu zastępczego, fakt przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego w związku ze szkodą z dnia 26 stycznia 2024 roku, fakt zgłoszenia przez poszkodowaną podmiotowi likwidującemu szkodę potrzeby wynajęcia pojazdu zastępczego, fakt poniesienia przez poszkodowaną kosztów najmu pojazdu zastępczego, rynkowość stawki za najem pojazdu zastępczego, zasadność wynajęcia przez poszkodowaną pojazdu zastępczego na terenie Polski, a także skuteczność udzielenia powodowi pełnomocnictwa i przelewu wierzytelności wynikającej z kosztów najmu pojazdu zastępczego po szkodzie z dnia 26 stycznia 2024 roku.

Dla porządku warto zaakcentować fakt, iż Sąd Rejonowy w Toruniu miał jurysdykcję do rozpoznania niniejszej sprawy. Zgodnie z treścią art. 1103 ⁵ § 1 k.p.c., sprawy ze stosunku ubezpieczenia przeciwko ubezpieczycielowi należą do jurysdykcji krajowej także wtedy, gdy:

1) powód ma miejsce zamieszkania w Rzeczypospolitej Polskiej lub

2) istnieje jurysdykcja krajowa w sprawie przeciwko ubezpieczycielowi głównemu, a pozwany ubezpieczyciel jest współubezpieczycielem, lub

3) zdarzenie wywołujące szkodę nastąpiło w Rzeczypospolitej Polskiej, a sprawa dotyczy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, ubezpieczenia nieruchomości albo ubezpieczenia nieruchomości i ruchomości, gdy powstała na nich szkoda wynikła z jednego zdarzenia.

Zgodnie z art. 1103 ⁵ § 2 k.p.c., w sprawach, o których mowa w § 1, ubezpieczyciel jest traktowany jako mający miejsce zamieszkania albo siedzibę w Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli ma zakład lub oddział w Rzeczypospolitej Polskiej, a sprawa wynikła z działalności tego zakładu lub oddziału.

W przedmiotowej sprawie natomiast pozwany zarówno ma oddział w Rzeczypospolitej Polskiej, jak i zdarzenie wywołujące szkodę nastąpiło w Rzeczypospolitej Polskiej, a sprawa dotyczy odpowiedzialności cywilnej.

Zaczynając uzasadnienie prawne od zarzutu najdalej idącego, czyli braku legitymacji procesowej czynnej powoda, pozwany w żaden sposób nie uzasadnił tego zarzutu. Nie jest to słuszny zarzut. Zgodnie z treścią art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przelew wierzytelności to umowa, na podstawie której dotychczasowy wierzyciel (cedent) przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej (cesjonariusza). Zatem przelew wierzytelności z art. 509 k.c. w relacji: dłużnik cedowanej wierzytelności i jej cesjonariusz, powoduje zmianę podmiotu, któremu dłużnik powinien spełnić świadczenie. Dlatego też z chwilą dokonania cesji nabywca wierzytelności uzyskuje status wierzyciela. Przy czym nie można pomijać, że cesjonariusz nabywa w drodze przelewu tylko tyle praw, ile przysługiwało jego poprzednikowi prawnemu - cedentowi. Istotnym jest również, że wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności o zaległe odsetki, jak również, że wierzytelność przechodzi na cesjonariusza w takim stanie, w jakim dotychczas istniała. Zatem zasadniczo cesja nie wpływa na kształt wierzytelności, zmienia się jedynie podmiot uprawniony do żądania świadczenia. Istotnym jest również, że przejście takie może być albo następstwem umowy albo bezpośrednim skutkiem działania ustawy. Ponadto warunkiem skutecznego zawarcia umowy przelewu i rozporządzenia wierzytelnością jest to, aby była ona zindywidualizowana. Dlatego też winien zostać określony stosunek prawny, z którego ona wynika. Ważne jest także wskazanie stron tego stosunku, świadczenia jak również przedmiotu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 1999 r., III CKN 423/98, LEX nr 38867). Podkreślić należy także, że przedmiotem przelewu co do zasady może być wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać. Konieczne jest jednak wyraźne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność. Skuteczne jest także zbycie wierzytelności nieoznaczonej dokładnie w umowie przelewu, jeżeli można ją jednak określić na podstawie treści stosunku zobowiązaniowego, z którego ona wynika (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku - I Wydział Cywilny z dnia 25 lutego 2021 r., I ACa 252/20, LEX nr 3518065). Umowa przelewu wierzytelności z dnia 27 stycznia 2024 roku jest w ocenie sądu ważna, bowiem poszkodowana A. S. potwierdziła zawarcie umowy, podobnie jak potwierdziła udzielenie pełnomocnictwa powodowi. Z kolei aneks nr (...) do umowy przelewu wierzytelności z dnia 27 stycznia 2024 roku wskazuje dokładnie jakie wierzytelności zostały na powoda scedowane przez poszkodowaną. Zarówno umowa, jak i aneks są popisane przez poszkodowaną A. S. i prezesa zarządu powodowej spółki – (...). Poszkodowana była najemcą pojazdu zastępczego, była również cedentem w umowie przelewu wierzytelności z tytułu odszkodowania za najem pojazdu zastępczego. Tym samym w ocenie sądu, powód wstąpił w prawa poprzedniego wierzyciela (poszkodowanej), przysługujące wobec strony pozwanej z tytułu przedmiotowej szkody w pojeździe i należnego, a nie wypłaconego dotychczas odszkodowania za najem pojazdu zastępczego, na podstawie art. 509 § 1 i 2 k.c. Powód mógł zatem skutecznie realizować uprawnienia poprzedniego wierzyciela również w zakresie dochodzenia należności na drodze sądowej.

Podstawę odpowiedzialności pozwanego stanowiły przepisy art. 805 § 1 k.c. w zw. z art. 822 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c. w zw. z art. 415 k.c. i art. 363 k.c. oraz art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (T.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2500 ze zm., dalej: ustawa).

Stosownie do treści art. 805 § 1 k.c. ubezpieczyciel przez umowę ubezpieczenia zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy, poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej (OC) może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia (art. 34 ust. 1 ustawy). Odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej (art. 36 ust. 1 ustawy).

Zgodnie z treścią art. 822 § 1 i 4 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Zasady te dotyczą także powoda jako zagranicznego zakładu ubezpieczeń trudniącego się działalnością ubezpieczeniową w Polsce.

Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie Sądu Najwyższego stanowiskiem, które Sąd w niniejszym składzie w pełni podziela, dla ustalenia pojęcia szkody ubezpieczeniowej należy sięgać do odpowiednich regulacji zawartych w kodeksie cywilnym, albowiem nie ma różnicy w pojęciu szkody w rozumieniu przepisów prawa cywilnego i prawa ubezpieczeniowego. W obu przypadkach chodzi bowiem o utratę lub zmniejszenie aktywów bądź powstanie lub zwiększenie pasywów osoby poszkodowanej (por. uchwała z dnia 18 marca 1994 roku w sprawie III CZP 25/94, LEX nr 4054 i z dnia 15 listopada 2001 roku w sprawie III CZP 68/01, LEX nr 49443).

Zgodnie zaś z dyspozycją art. 361 § 1 k.c., zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z których szkoda wynikła. Paragraf drugi tego przepisu stanowi, że naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby szkody nie wyrządzono. Określa zatem zasadę pełnego odszkodowania.

Zgodnie z art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody może bowiem nastąpić według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy, podczas gdy odszkodowanie ubezpieczeniowe z tytułu OC wypłaca się zawsze w pieniądzu.

W uchwale składu siedmiu sędziów z 17 listopada 2011 roku, w sprawie o sygn. akt III CZP 5/11 (OSNC 2012, Nr 3, poz. 28), Sąd Najwyższy wyraził pogląd, iż odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego, niesłużącego do prowadzenia działalności gospodarczej, obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego. W uzasadnieniu uchwały wskazano, że nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym, mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, art. 362 i art. 826 § 1 k.c.). Na dłużniku ciąży w związku z tym obowiązek zwrotu wydatków celowych i ekonomicznie uzasadnionych, pozwalających na wyeliminowanie negatywnych dla poszkodowanego następstw, nienadających się wyeliminować w inny sposób, z zachowaniem rozsądnej proporcji między korzyścią wierzyciela a obciążeniem dłużnika. Za celowe i ekonomicznie uzasadnione mogą być – co do zasady – uznane wydatki poniesione na najęcie pojazdu zastępczego tego samego typu co uszkodzony i na czas niezbędny do naprawy albo zakupu nowego pojazdu.

Za szkodę podlegającą naprawieniu przez ubezpieczyciela można uznać jednak tylko koszty niezbędne, ekonomicznie uzasadnione i rzeczywiście poniesione przez poszkodowanego na najem pojazdu zastępczego. Świadczenie ubezpieczyciela ma bowiem charakter odszkodowawczy i nie powinno przewyższać wysokości poniesionej szkody. W orzecznictwie podnosi się, iż w każdym przypadku ocenić należy, czy wydatek był niezbędny dla korzystania z innego pojazdu w takim samym zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka transportowego, gdyby mu szkody nie wyrządzono (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 23.10.2015 r., I ACa 185/15, LEX nr 2053900).

Przenosząc powyższe na grunt przedmiotowej sprawy oraz odnosząc się w pierwszej kolejności do kwestii odpowiedzialności pozwanego za szkodę z dnia 26 stycznia 2024 roku, należy zauważyć, że postępowanie dowodowe wykazało w przedmiotowej sprawie, iż pozwany jako ubezpieczyciel pojazdu sprawcy szkody jest odpowiedzialny za szkodę. Pojazd B. kierowany przez sprawcę szkody, K. B. w czasie zdarzenia był ubezpieczony u pozwanego. Pojazd posiadał polisę nr (...). Ubezpieczonym natomiast był właściciel pojazdu, którym doprowadzono do szkody – G. B.. Polisa była aktywna w okresie od 8 stycznia 2024 roku do 8 lutego 2024 roku, a zatem w dacie zdarzenia szkodowego w dniu 26 stycznia 2024 roku pozwany udzielał ochrony ubezpieczeniowej w ramach obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Sprawstwo kierującego pojazdem B. zostało natomiast potwierdzone zarówno zeznaniami świadków A. S. i M. L., jak również przez funkcjonariuszy Policji, co wynika z notatki informacyjnej o zdarzeniu drogowym z dnia 29 stycznia 2024 roku jak i z notatki policyjnej nr (...).

Jeśli chodzi o potrzebę korzystania z pojazdu zastępczego przez poszkodowaną i najęcia tego pojazdu w Polsce – A. S. i M. L. w swoich zeznaniach wskazali, że potrzebowali pojazdu zastępczego do tego, by wrócić do swojego domu, w Holandii. Poza tym szkoda miała miejsce w Polsce, wobec czego wynajęcie pojazdu zastępczego w Polsce, w przedsiębiorstwie mającym swoją siedzibę nieopodal miejsca, w którym doszło do szkody było w pełni uzasadnione. Bez wątpienia koszty najmu pojazdu zastępczego także powstały – pojazd zastępczy został rzeczywiście wynajęty i był używany przez 42 dni. Z tego tytułu powód wystawił fakturę VAT poszkodowanej opiewającą na kwotę 13 560 zł. Potrzeba korzystania z pojazdu zastępczego oraz fakt jego wynajęcia wraz ze stawką zostały zresztą zgłoszona pozwanemu przy okazji zgłoszenia szkody – w wiadomości e-mail z dnia 29 stycznia 2024 roku, której odbiór został następnie potwierdzony w dniu 1 lutego 2024 roku.

Abstrahując natomiast od powyższego, sąd ustalił w toku postępowania, że pozwany faktycznie nie naprawił szkody powstałej na skutek zdarzenia drogowego z dnia 26 stycznia 2024 roku, choć był zobowiązany, by to zrobić. W takiej sytuacji przebieg likwidacji szkody przez pozwanego na się nijak do uzasadnionego okresu najmu pojazdu zastępczego przez poszkodowaną A. S.. Oczywiście nie znaczy to, że pozwany w ogóle nie realizował żadnych czynności w ramach postępowania likwidacyjnego – zwrócił się do Policji o nadesłanie notatki ze zdarzenia, a także do sprawcy o opisanie zdarzenia szkodowego. Obydwa podmioty przysłały natomiast pozwanemu informację wskazującą na to, że ponosi w tej sytuacji odpowiedzialność za szkodę jako ubezpieczyciel sprawy wypadku z dnia 26 stycznia 2024 roku, lecz pozwany nie uczynił nic, by dokonać naprawienia szkody powstałej w majątku poszkodowanej. Korespondencja e-mail pomiędzy pracownikami firm (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. a (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. zawarta w aktach szkody (na płycie CD – k. 109) wskazuje natomiast na fakt świadomości pracowników pozwanego ciążących na pozwanym zobowiązań z tytułu szkody mającej miejsce w dniu 26 stycznia 2024 roku. Pojazd zastępczy został zdany po 42 dniach jego najmu – po tym jak M. L., partner poszkodowanej A. S. otrzymał pojazd służbowy od swojego pracodawcy. Po tym poszkodowana zwróciła pojazd zastępczy najęty od powoda. Szkoda związana z uszkodzeniem jej pojazdu została naprawiona nie przez pozwanego, ale przez ubezpieczyciela w Holandii, z którym poszkodowaną łączyła umowa auto casco. W dniu 9 kwietnia 2024 roku ów ubezpieczyciel zgłosił się do pozwanego z roszczeniem regresowym. Zważywszy na fakt, iż poszkodowana i M. L. wskazywali, że otrzymali odszkodowanie od tego ubezpieczyciela po około trzech miesiącach od zdarzenia z uwagi na konieczność pozyskiwania informacji z Polski, wydaje się bardzo prawdopodobne, że rozliczenie szkody jako całkowitej i wypłata odszkodowania nastąpiły również w kwietniu 2024 roku. Wypłata odszkodowania przez ubezpieczyciela poszkodowanej z tytułu szkody całkowitej nastąpiła zatem już po zwróceniu pojazdu zastępczego przez poszkodowaną (9 marca 2024 roku). Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem doktryny i orzecznictwa w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem, z którego szkoda wynikła, pozostają koszty najmu samochodu zastępczego tylko w okresie koniecznym i niezbędnym do dokonania naprawy pojazdu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2004 roku, sygn. akt II CK 494/03, LEX nr 145121). Stanowisko takie ma przy tym zastosowanie jedynie przy szkodzie częściowej, albowiem odmiennie należy oceniać sytuację nastąpienia szkody całkowitej, przy której czas koniecznego najmu obejmuje – co do zasady – okres od dnia zniszczenia pojazdu do dnia, w którym poszkodowany może nabyć podobny pojazd, nie dłuższy niż do dnia zapłaty odszkodowania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 września 2004 roku, IV CK 672/03, LEX nr 146324). W orzecznictwie przyjmuje się, że wyjątkowo w sytuacji gdy stwierdzono szkodę całkowitą, odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmować może również celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego w okresie niezbędnym do nabycia innego pojazdu mechanicznego- nawet po wypłacie odszkodowania (tzw. czas organizacyjny, który zwykle wynosi około 7 dni po uzyskaniu środków z ubezpieczenia). Trudno zresztą czynić poszkodowanej zarzut braku działań zmierzających do minimalizacji szkody – okres najmu pojazdu zastępczego wydłużył się przez całkowitą bierność pozwanego w procesie likwidacji szkody. Zasadniczo to poszkodowana poczyniła wszelkie starania w celu minimalizacji szkody co do kosztów najmu pojazdu zastępczego. Zgłosiła żądanie naprawienia szkody swojemu ubezpieczycielowi, a także zwróciła pojazd zastępczy gdy tylko uzyskała możliwość korzystania z pojazdu służbowego, który M. L. otrzymał od swojego pracodawcy. Mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, sąd uznał, że cały okres najmu pojazdu zastępczego był uzasadniony.

Jak już wspominano wcześniej, sąd uznał, że stawka dobowa w wysokości 200 złotych brutto za dobę najmu pojazdu zastępczego stosowana przez powoda była rynkowa. Skoro korzystałaby z waloru rynkowości w roku 2018 (co wynika z opinii biegłego E. D.), trudno oczekiwać, by 6 lat później stawka ta była rażąco zawyżona. Jeśli chodzi o stawkę pojazdu zastępczego Sąd miał w polu widzenia treść uchwały Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2017 r. (III CZP 20/17, LEX nr 2340475) zgodnie z którą: wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione. Nie wszystkie wydatki pozostające w związku przyczynowym z wypadkiem komunikacyjnym, mogą być refundowane, istnieje bowiem obowiązek wierzyciela zapobiegania szkodzie i zmniejszania jej rozmiarów (art. 354 § 2, art. 362 i art. 826 § 1 k.c.). W przedmiotowej sprawie natomiast pozwany w ogóle nie zaproponował poszkodowanej skorzystania z pojazdu zastępczego, wobec czego nie sposób czynić poszkodowanej zarzutu, że nie zdecydowała się na skorzystanie z innej, tańszej opcji niż ta zaproponowana przez powoda.

Podobnie zresztą jest z kosztami podstawienia i odbioru pojazdu zastępczego. Zgodnie z opinią biegłego Ł. W., stawki za podstawienie i odbiór pojazdu w przedsiębiorstwach trudniących się wynajmem pojazdów na rynku lokalnym w roku 2020 wynosiły od 0 do 3 złotych netto za jeden kilometr. Stawka stosowana przez powoda wynosiła 2,5 złotych brutto, wobec czego bez wątpienia także była rynkowa. Sąd uznał także, że koszty podstawienia i odbioru pojazdu zastępczego były w przedmiotowej sprawie uzasadnione – pojazd został bowiem poszkodowanym podstawiony do hotelu, w którym zatrzymali się po wypadku z siedziby powodowej spółki, a następnie odebrany z miejsca ich zamieszkania w Holandii. Podstawienie auta zastępczego było celowe, skoro poszkodowani zatrzymali się w hotelu w T., a nie zamieszkiwali w tym mieście, nie dysponowali także innym środkiem lokomocji, który pozwoliłby im na odbiór pojazdu zastępczego w powodowej spółce. Dodatkowo należy pamiętać, że wraz z poszkodowaną A. S. i M. L. uszkodzonym pojazdem jechał także ich pies, niewątpliwie także bagaże biorąc pod uwagę, że podróżowali z Polski do Holandii. Mieli w takim wypadku prawo oczekiwać, że pojazd zastępczy zostanie im podstawiony tak, by mogli zapakować wszystkie swoje rzeczy i psa do wynajętego pojazdu zastępczego. Z kolei w momencie, w którym poszkodowani odbyli podróż pojazdem zastępczym do Holandii, koszt związany z odbiorem pojazdu zastępczego musiał powstać – pojazd musiał wszak powrócić do Polski, a jak już wcześniej wskazywano, poszkodowana potrzebowała pojazdu zastępczego zarówno do tego, by wrócić do swojego domu na terenie Holandii, jak i do tego, by korzystać z niego w tym kraju – do dojazdów do pracy, lekarzy i na zabiegi rehabilitacyjne.

Poza tym poszkodowani skorzystali z oferty najmu pojazdu zastępczego zaproponowanej im przez powoda, który został z kolei polecony przez firmę holującą pojazd uszkodzony. Trudno oczekiwać od poszkodowanego, który znajduje się setki kilometrów od domu, chce do niego wrócić, a w dodatku poniósł w wyniku wypadku obrażenia, że będzie poszukiwał najtańszej opcji najmu pojazdu zastępczego w sytuacji, w której ma świadomość tego, że nie będzie za niego płacił. Poszkodowana potrzebowała natomiast pojazdu zastępczego niezwłocznie po wypadku i po opuszczeniu przez nią szpitala. Poza tym, jak już wskazano wcześniej, pozwany w ogóle nie zaproponował poszkodowanej skorzystania z pojazdu zastępczego.

Abstrahując od powyższych okoliczności, to na pozwanym spoczywał ciężar dowodu (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.) wykazania, że stawki stosowane przez powoda są stawkami rażąco zawyżonymi, a także że poszkodowana przyczyniła się do zwiększenia szkody przez najem pojazdu zastępczego u powoda. Pozwany takiemu ciężarowi dowodu jednak nie sprostał.

Reasumując wszystkie powyższe okoliczności Sąd doszedł do przekonania, że uzasadnionym okresem najmu pojazdu zastępczego, za który odpowiada pozwany jest cały okres najmu pojazdu zastępczego, czyli okres 42 dni od dnia 27 stycznia 2024 roku do dnia 9 marca 2024 roku za stawkę 200 zł brutto. Powodowi należy się także zwrot kosztów związany z podstawieniem pojazdu zastępczego i jego odbiorem. Łącznie jest to suma kwot 50 zł (z tytułu podstawienia pojazdu) 8400 zł (42 x 200 zł brutto z tytułu najmu pojazdu zastępczego) oraz 5060 zł (z tytułu kosztów odbioru pojazdu od poszkodowanych), czyli suma 13 510 zł. Sąd jest natomiast zdania, że powód nie wykazał, że uzasadnione jest żądanie zwrotu kwoty 50 zł z tytułu opłaty za przygotowanie pojazdu. Prezes zarządu powodowej spółki (...) zeznała, że opłata ta jest naliczana z tytułu tego, że pojazd zostaje wydany najemcy czysty, zatankowany i przygotowany do jazdy. Sąd jest zdania, że w sytuacji najmu pojazdu zastępczego, tego rodzaju opłata dodatkowe nie powinna być naliczana dodatkowo – usługa polegająca na przygotowaniu pojazdu wynajmowanego do stanu, w którym nadaje się do wydania klientowi i do tego, by klient mógł z niego skorzystać jest oczywista i nie powinna być dodatkowo płatna.

Podsumowując, sąd doszedł do przekonania, że ubezpieczyciel po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego, powinien zwrócić poszkodowanemu koszty wynajmu pojazdu zastępczego za okres 42 dni, czyli za cały okres najmu pojazdu zastępczego, po stawce powoda. Stawka ta wynosiła 162,60 zł netto, czyli 200,00 zł brutto. Biorąc powyższe pod uwagę odszkodowanie należne poszkodowanemu (nabywcy wierzytelności) z tytułu najmu pojazdu zastępczego u powoda wynosiło 13560 zł. Na sumę tę składa się 8400 zł za najem pojazdu zastępczego przez okres 42 dni po stawce 200 zł oraz koszty podstawienia w kwocie 50 zł i odbioru pojazdu w kwocie 5060 zł. Jako, że pozwany nie wypłacił odszkodowania w jakiejkolwiek części, do zapłaty pozostała kwota 13 510 zł, którą sąd zasądził w punkcie I wyroku. O odsetkach orzeczono po myśli art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 ustawy. Przepis art. 481 § 1 k.c. stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei art. 14 ust. 1 ustawy wskazuje, że zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Szkoda została zgłoszona w dniu 29 stycznia 2024 roku. Odsetki zostały zasądzone zgodnie z żądaniem od dnia 11 kwietnia 2024 roku, czyli po upływie 30 dni od daty zgłoszenia szkody. W tej dacie, już po zakończeniu najmu pojazdu zastępczego, pozwany dysponował już wszystkimi informacjami niezbędnymi do wypłaty odszkodowania z tytułu uzasadnionych kosztów najmu pojazdu zastępczego w kwocie prawidłowej. Dodatkowo w dniu 11 marca 2024 roku pozwany został wezwany do zapłaty kwoty 13 560 złotych z tytułu najmu pojazdu zastępczego. Data początkowa naliczania odsetek nie była zresztą kwestionowana. Sąd orzekł o zasądzeniu odsetek ustawowych za opóźnienie.

W pozostałym zakresie, tj. w zakresie opłaty za przygotowanie pojazdu do wynajmu sąd oddalił powództwo jako bezzasadne orzekając o tym w punkcie II wyroku.

O kosztach procesu sąd orzekł w punkcie II wyroku na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ § 3, art. 99 k.p.c. i art. 100 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powód wygrał sprawę w 99,63 %. Zgodnie z art. 100 k.p.c., w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Cytowany powyżej przepis uzasadnia obciążenie jednej ze stron wszystkimi kosztami procesu, jeżeli jej przeciwnym uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Ustalenie czy przeciwnik uległ co do „nieznacznej części żądania” polega przede wszystkim na oparciu się o ułamek odpowiadający części żądania przeciwnika strony, któremu uległ. Przyjąć należy, że sytuacja taka zachodzi, jeżeli przeciwnik przegrał co do żądania w części odpowiadającej do 10% (por. P. Feliga (w:) Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Red. nacz. P. Rylski, red. cz. III A. Olaś, Legalis, uwagi do art. 100 k.p.c., teza 87). Jako, że powód wygrał sprawę w niemalże 100%, sąd doszedł do wniosku, że należy mu się pełen zwrot kosztów.

Na koszty procesu poniesione przez powoda składają się opłata sądowa od pozwu w kwocie 750 zł i koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3600 zł (zgodnie z treścią § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 roku (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1935 ze zm.) – łącznie 4350 zł. Brak było podstaw, by orzec o obowiązku zwrotu kosztu w postaci opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, bowiem powód nie wykazał faktu poniesienia tego kosztu. O odsetkach od kwoty 4350 zł orzeczono na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c., orzekając o obowiązku ich zapłaty od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.