Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lipca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym

Przewodniczący SSR Magdalena Glinkiewicz

Protokolant st. sekr. sąd. Gabriela Płowucha

Po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2018 r. w Toruniu.

sprawy z

A. P. (1)

przeciwko:

(...) S.A. V. (...) w W.

o:

zapłatę

orzeka:

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. V. (...) w W. na rzecz powódki A. P. (1) kwotę 10.513,47 zł (dziesięć tysięcy pięćset trzynaście złotych czterdzieści siedem groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 22 kwietnia 2017r. do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałej części;

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4.900,25 zł (cztery tysiące dziewięćset złotych dwadzieścia pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 1118/17

UZASADNIENIE

Powódka A. P. (1) wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. V. (...) w W. kwoty 10.758,13 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 kwietnia 2017 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazała, że w wyniku kolizji uszkodzeniu uległ jej pojazd marki S. (...). (...) S.A. V. (...) ustalił szkodę na kwotę 3.853,04 zł, zaś ona dnia 19 stycznia 2017 r. podpisała porozumienie, w którym wyraziła zgodę na przyznanie jej odszkodowania w danej kwocie, zaś pozwana tę kwotę wypłaciła. Wobec zaniżenia kalkulacji szkody A. P. (1) w dniu 16 lutego 2017 r. wypowiedziała zawarte przez nią porozumienie i wezwała pozwaną do sporządzenia szczegółowego kosztorysu szkody. Pismem z dnia 21 marca 2017 r. A. P. (1) wezwała pozwaną do zapłaty na jej rzecz brakującej kwoty kosztów naprawy, kosztów pokrycia najmu auta zastępczego, zwrotu kosztów transportu uszkodzonego auta na lawecie oraz kosztów dodatkowego badania technicznego. Pozwana wypłaciła A. P. kwotę 1.565,55 zł tj. za 11 dni najmu. Na roszczenie powódki składa się kwota: 4.021,63 zł tytułem różnicy między oszacowanym przez pozwaną a rzeczywistym kosztem naprawy pojazdu, 94 zł tytułem kosztów dodatkowego badania technicznego, 922,50 zł kosztów poniesionych za holowanie, 5.720 zł tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego.

W odpowiedzi na pozew (...) S.A. V. (...) w W. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, że powódka nie przedstawiła żadnych rachunków dokumentujących poniesione koszty naprawy, przedstawiając tylko i wyłącznie kosztorys napraw. Pozwana zakwestionowała również zasadność zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego, za czas dłuższy niż 11 dni. Pozwana wskazała, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciła powódce 184,50 zł tytułem holowania i podniosła, że w związku z dokonaniem przez powódkę naprawy i wykonania badania technicznego dochodzenie przez A. P. (1) zwrotu holowania kosztów już naprawionego pojazdu, jest niezasadny.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 17 stycznia 2017 r. doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd A. P. (1) marki S. (...).

Bezsporne

A. P. (2) zgłosiła pozwanemu szkodę w dniu 17 stycznia 2017 r. Powódka w dniu 19 stycznia 2017 r. zawarła z pozwaną porozumienie, zgodnie z którym ustalona została kwota odszkodowania w wysokości 3.853,04 zł. Powódka wniosła od pozwanej o przesłanie jej kosztorysu, w oparciu o który została wyceniona wysokość przysługującego jej świadczenia. W wyniku korespondencji prowadzonej z przedstawicielem pozwanej powódka w dniu 16 lutego 2017 r. wypowiedziała zawarte porozumienie, które zostało odebrane przez pozwaną w dniu 17 lutego 2017 r.

Dowód: zgłoszenie szkody – k., 34-36; porozumienie – k. 58, 71, wypowiedzenie wraz z dowodem nadania – k. 70, 72-73

(...) S.A. V. (...) w W. wypłaciła odszkodowanie tytułem kosztów naprawy samochodu na podstawie decyzji z dnia 12 marca 2017 r.

Dowód: decyzja wraz z przelewem – k. 77-78

Z uwagi na uszkodzenie pojazdu oraz zabranie dowodu rejestracyjnego przez policjantów pojazd nie mógł być eksploatowany i wymagał holowania. Koszt holowania wyniósł 922,50 zł (odholowany odpowiednio z miejsca zamieszkania do warsztatu, z warsztatu samochodowego do stacji diagnostycznej, a następnie ze stacji diagnostycznej do miejsca zamieszkania). Dowód rejestracyjny został zwrócony powódce dopiero po dokonaniu przeglądu technicznego.

Dowód: faktura – k. 90, zeznania świadka M. B. – k. 165,

Pozwana z tytułu holowania wypłacił powódce kwotę 184,50 zł

Bezsporne

Z uwagi na okres naprawy A. P. (2) wynajęła pojazd zastępczy od przedsiębiorcy Wynajmij – GO na okres 29 dni. (tj. od dnia 17 stycznia do dnia 15 lutego 2017 r.) W wyniku umowy przelewu wierzytelności powódka scedowała przysługującą jej wobec pozwanej wierzytelność na wynajmującego. Pozwana przyznała A. P. (2) kwotę 1.565,55 zł tytułem kosztów najmu zastępczego, ustalając najem na czas 11 dni.

Dowód: umowa wynajmu samochodu wraz z protokołem zdawczo-odbiorczym – k. 39-42, umowa przelewu wierzytelności – k. 43-44, faktura VAT – k. 69, decyzja o odszkodowanie z tytułu najmu samochodu zastępczego – k. 93-95

Następnie powódka zawarła umowę najmu samochodu zastępczego od (...), trwającą od dnia 15 lutego 2017 r. do dnia 13 marca 2017 r. koszt wynajmu samochodu zastępczego wynosił 5.720 zł. Roszczenie nie było przedmiotem cesji.

Dowód: rachunek – k. 89,

14 marca 2017 r. A. P. (2) wykonała dodatkowe badanie techniczne pojazdu w związku z kolizją, w kwocie 94 zł. W tym też dniu ustała przyczyna zatrzymania dowodu rejestracyjnego

Dowód: faktura – k. 88, zaświadczenie o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu – k. 91, dowód rejestracyjny – k. 92

Pismem z dnia 21 marca 2017, doręczonym pozwanemu w dniu 22 marca 2017 r. powódka wystosowała wezwanie do zapłaty, przedstawiające jej ostateczne stanowisko w sprawie. Pomimo odwołania poszkodowanej, ubezpieczyciel utrzymał swoje stanowisko w sprawie

dowód: korespondencja między powódką a pozwaną – k. 79-84 (w tym wezwanie do zapłaty – k. 79-83)- k. 96-106

Koszt naprawy pojazdu wynosił 7 814,51 zł. Pojazd marki S. (...) został naprawiony w warsztacie nieautoryzowanym przy zastosowaniu części zakupionych zarówno przez warsztat jak i przez świadka M. B..

Dowód: opinia biegłego – k. 177-187, zeznania świadka M. B. – k. 165

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w zakresie niezbędnym dla rozstrzygnięcia Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, dowodu z opinii biegłego, zeznań świadka M. B..

Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w toku procesu albowiem były kompletne i jasne, wraz z pozostałymi dowodami obrazowały dokładny stan faktyczny sprawy. Ich prawdziwość nie budziła, w ocenie Sądu, jakichkolwiek wątpliwości.

Odnośnie zakwestionowanego kosztorysu napraw samochodu marki S. (...) trzeba wskazać, że nie był ona bez znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy albowiem wysokość szkody została w niej wyliczona w sposób tożsamy jak w opinii biegłego sądowego.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się przede wszystkim na opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego mgr inż. S. D.. Konieczne bowiem było ustalenie kosztów naprawy pojazdu powoda w zakresie uszkodzeń powstałych w dniu 17 stycznia 2017 r., wartości pojazdu w chwili szkody, średnich stawek rynkowych za holowanie pojazdu oraz czas niezbędnego do naprawy pojazdu, co wymagało wiadomości specjalistycznych.

Sąd uznał przedmiotową opinię za wiarygodną w całości i w pełni podzielił wnioski biegłego. Opinia ta została sporządzona w sposób rzetelny, była logiczna, spójna, nie zawierała sprzeczności. Biegły udzielił odpowiedzi na pytania sformułowane w tezie dowodowej. Trzeba jednocześnie zaznaczyć, iż biegły jest osobą odznaczającą się niekwestionowanymi kwalifikacjami, kompetentną i posiada duże doświadczenie w sporządzaniu tego typu opinii. Biegły szczegółowo ustosunkował się do pytań Sądu, wskazał podstawy przyjętych przez siebie rozliczeń.

Opinia biegłego została zakwestionowana przez stronę powodową, która wskazała, że biegły ustalił stawkę najmu na okres 29 dni na 193,06 zł brutto, zamiast ustalić ją jako iloczyn średniej stawki i ilości dni. Zdaniem Sądu w opinii biegłego zaistniała nieścisłość, gdyż jak wynika bezpośrednio z tabeli stawka 193,06 zł brutto (tj 156,96zł netto) odpowiada stawce dziennej najmu samochodu zastępczego, a nie całemu okresowi najmu. Uwadze Sądu nie uszło również, że biegły błędnie ustalił czas najmu samochodu zastępczego od (...), gdyż trwał on 26, a nie 29 dni (tyle wynosił okres wynajmu od przedsiębiorstwa wynajmij go), jednakowoż mając na uwadze jednoznaczne wnioski płynące z opinii biegłego, w którym wskazuje on, że celowy czas najmu trwał od momentu zgłoszenia szkody do dnia wypłaty odszkodowania, zaś drugi okres najmu mieścił się właśnie w tych ramach czasowych (kończył się w dniu wypłaty odszkodowania). W związku z powyższym Sąd (po uwzględnieniu powyższych uwag) uznał opinię biegłego za całkowicie wiarygodną.

Za wiarygodny Sąd uznał dowód z przesłuchania świadka M. B., gdyż były one jasne, spójne i zgodne z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym.

Okoliczności faktyczne takie jak zaistnienie zdarzenia drogowego, posiadanie ubezpieczenia OC sprawcy szkody u pozwanego czy powstanie szkody i zakres uszkodzeń w pojeździe nie były sporne. Ponadto nie był spornym fakt wypłacenia przez pozwanego odszkodowania w kwocie 3.853,04 zł tytułem odszkodowania za naprawę samochodu jak i kwoty 184,50 zł tytułem holowania. Kwestią sporną w sprawie niniejszej było ustalenie faktycznej wysokości szkody, koszt wynajmu pojazdu zastępczego, koszt holowania pojazdu wraz z ilością wymaganych załadunków oraz konieczność poniesienia przez pozwanego kosztów badania diagnostycznego po kolizji.

W ocenie Sądu roszczenie powoda zasługiwało na uwzględnienie.

W myśl art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Natomiast zgodnie z art. 36 ust. 1 zd. 1 Ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych /Dz. U. z 2003 r., Nr 124, poz. 1152 ze zm./ odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Odpowiedzialność posiadacza lub kierującego pojazdem w ruchu kształtuje się na zasadach ogólnych, czyli na zasadzie winy /art. 436 § 2 k.c./, a przy rozstrzygnięciu o odszkodowaniu ubezpieczeniowym przy ubezpieczeniu OC koniecznym jest sięgnięcie do ogólnych reguł Kodeksu cywilnego odnoszących się do zakresu odszkodowania, w szczególności do przepisu art. 361 § 1 i 2 k.c., w którym zostały określone reguły nakazujące przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego.

Szkoda jest uszczerbkiem w prawnie chronionych dobrach wyrażającym się w różnicy między stanem dóbr, jaki istniał i jaki mógłby następnie wytworzyć się w normalnej kolei rzeczy, a stanem, jaki powstał na skutek zdarzenia wywołującego zmianę w dotychczasowym stanie rzeczy, z którym to zdarzeniem ustawodawca wiąże powstanie odpowiedzialności odszkodowawczej. Samo jednak wyznaczenie rozmiaru szkody nie przesądza jeszcze o rozmiarze odszkodowania; każdorazowo granice obowiązku naprawienia szkody wyznaczane są przez tzw. normalny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem wywołującym uszczerbek a szkodą. Ponadto, muszą być też uwzględnione okoliczności ograniczające zasadę pełnego odszkodowania wynikające np. ze szczególnej regulacji prawnej /tak z uzasadnienia wyroku SN z 7.08.2003, IV CKN 387/01, Lex 141410/.

W judykaturze przyjmuje się, iż obowiązek naprawienia szkody, powstałej wskutek wypadku komunikacyjnego, przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać /vide: wyrok SA w Poznaniu z dnia 22.02.2007, I ACa 1179/06, Lex 298601, wyrok SN z 7.08.2003, IV CKN 387/01, Lex 141410, uzasadnienie uchwały SN z dnia 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSPiKA 2002, nr 7-8, poz. 103, orzeczenie SN z dnia 27 czerwca 1988 r., I CR 151/88, niepubl./.

Zgodnie z art. 363§1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego /restytucja naturalna/, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Zamierzonym skutkiem wyboru przez poszkodowanego restytucji naturalnej jako formy odszkodowania jest zamiar odzyskania takiej samej sytuacji w dobrach i interesach prawnie chronionych, jak ta, która istniała przed wyrządzeniem szkody. Dlatego zasadnie można przyjmować, iż cechą charakterystyczną tej formy odszkodowania jest dążność do naprawienia poszczególnego naruszonego dobra lub interesu, w przeciwieństwie natomiast do rekompensaty pieniężnej, która pozwala wyrównać szkodę rachunkową w całym majątku /zob. T. Dybowski, System pr. cyw., t. III, cz. 1, s. 288, za K. Zagrobelny [w] E. Gniewek, Kodeks cywilny komentarz, C.H. Beck, Warszawa 2006, str. 549/.

Przepis art. 363§1 k.c. obok roszczenia o przywrócenie stanu poprzedniego pozwala kształtować roszczenie odszkodowawcze w postaci obowiązku zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej. Suma pieniężna stanowiąca odszkodowanie odpowiadać ma wysokości szkody, dlatego też w tym wypadku ustalenie rozmiaru doznanej szkody ma istotne znaczenie.

Wysokość szkody Sąd ustalił na podstawie opinii biegłego. Biegły wskazał, iż koszt naprawy pojazdu powoda będący sumą części zamiennych, kosztów dodatkowych, kosztów robocizny oraz lakierowania wynosi 7.814,51 zł. Mając na uwadze powyższe należało przyjąć, iż pozwana nie zrekompensowała powódce w całości poniesionego uszczerbku majątkowego w związku z kolizją drogową zaistniałą w dniu 17 stycznia 2017 r. i bezpodstawnie obniżył należne jej odszkodowanie wypłacając jedynie kwotę 3.853,04 zł tytułem kosztów naprawy. Reasumując Sąd ustalił, iż szkoda powódki w związku z kosztami naprawy pojazdu wynosiła 7.814,51 zł. Mając na uwadze wypłatę przez pozwanego na rzecz powódki kwoty 3.853,04 zł, uzasadnionym było zasądzenie na jej rzecz dodatkowo kwoty 3.961,42 zł.

Pozwem objęte zostało również żądanie odszkodowania za wynajem pojazdu. Powódka dochodziła kosztów związanych z wynajmem pojazdu od przedsiębiorstwa (...) w okresie od 26 lutego 2017 r. do 13 marca 2017 r. tj. za 26 dni. Powódka nie otrzymała za ten okres żadnego świadczenia od pozwanego. Pozwana wypłaciła powódce kwotę 1.565,55 zł za okres 11 dni najmu od dnia 17 stycznia 2017 roku do dnia 27 stycznia 2017 roku, czyli za okres nieobjęty niniejszym pozwem. Wierzytelność powódki wobec pozwanej za pierwszy okres wynajmu została w drodze umowy cesji przelana na wynajmującego poprzedni pojazd.

Powództwo w tym zakresie, co do zasady było uzasadnione, w świetle aktualnych poglądów orzecznictwa, wskazujących, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego nie służącego do prowadzenia działalności gospodarczej obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego (uchwała SN z 17.11.2011r., III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28). Według tego poglądu, utrata możliwości korzystania z pojazdu stanowi negatywne następstwo majątkowe, a wydatki, które służą ograniczeniu (wyłączeniu tego negatywnego następstwa należy kwalifikować jako szkodę majątkową podlegającą naprawieniu w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela wynikającej z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Sąd Najwyższy podkreślił przy tym znaczenie dwóch kryteriów – celowości wydatków oraz ich ekonomicznego uzasadnienia.

Za wydatek niezbędny (celowy) należy uznać wydatek poniesiony na korzystanie z innego pojazdu w takim zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swojego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Wydatki ekonomicznie uzasadnione to wydatki na najem pojazdu zasadniczo o podobnej klasie do pojazdu uszkodzonego lub zniszczonego, poniesione w oparciu o stawki czynszu najmu, które obowiązują na danym rynku lokalnym (ceny rynkowe za tego typu usługi) i w czasie naprawy pojazdu mechanicznego lub do czasu nabycia nowego pojazdu. Dotychczasowe orzecznictwo Sądu Najwyższego uzasadnia wniosek, że celowymi i ekonomicznie uzasadnionymi wydatkami na najem pojazdu zastępczego są koszty najmu ponoszone w okresie koniecznym do przeprowadzenia naprawy uszkodzonego pojazdu. W przedmiotowej sprawie za uzasadniony czas najmu uznać należy okres 26 dni tj. okres od chwili wynajmu samochodu od przedsiębiorstwa (...) do chwili wypłaty powódce odszkodowania. Pozwana nie kwestionowała wysokości stawki wynajmu pojazdu, tym samym za uzasadnione należało uznać żądanie zwrotów kosztów najmu pojazdu w wysokości 5.720 zł (26 dni x 220 zł). Sąd nie zgodził się z twierdzeniami pozwanego, zgodnie z którymi zasadność okresu najmu zamyka się w dniach 17 stycznia 2017 r. do 27 stycznia 2017 r., tj. od dnia zdarzenia do dnia hipotetycznego zakończenia naprawy samochodu w warsztacie. Przeczy temu nie tylko przywoływane już orzecznictwo, ale również zasady doświadczenia życiowego, gdyż zdaniem Sądu dokonanie niezbędnych napraw, na które pozwana się powołuje wymaga środków, które zostały powódce wypłacone niemalże półtora miesiąca po przyjętym przez ubezpieczyciela zakończeniu umowy najmu.

Powódka w niniejszej sprawie domagała się również kwoty 922,50 zł za holowanie pojazdu.

Sąd uznał za zasadne przyznanie powódce odszkodowania również i w tym zakresie. Powódka wykazała, iż w wyniku kolizji pojazd nie nadawał się do dalszej jazdy i koniecznym było jego odholowanie. Powódka domagała się rzeczywiście poniesionych kosztów, co udokumentowała przedłożonymi fakturami. Pozwana kwestionował wysokość poniesionych przez powódkę kosztów holowania, a nadto wskazał, że niezasadne było holowanie pojazdu powódki od stacji diagnostycznej do miejsca zamieszkania, gdyż samochód był już sprawny. Sąd nie podzielił argumentacji pozwanej, gdyż z uwagi na brak dowodu rejestracyjnego oraz brak pokwitowania przez policję powódka nie posiadała niezbędnych dokumentów, pozwalających na dopuszczenie pojazdu do ruchu. Mając na uwadze, że pozwana wypłaciła już A. P. część odszkodowania z tytułu holowania w kwocie 187,50 zł, zaś powódka temu nie zaprzeczyła Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 738 zł tytułem zwrotu kosztów za holowanie.

Z kolei odnośnie pokrycia kosztów dodatkowego badania technicznego w kwocie 94 zł wskazać należy, iż zgodnie Art. 36a ustawy o Ustawa o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych z dnia 22 maja 2003 r. (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 473) Odszkodowanie z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje również koszt dodatkowego badania technicznego, o którym mowa w art. 81 ust. 11 pkt 5 ustawy - Prawo o ruchu drogowym. Nadto w razie wystąpienia z żądaniem zwrotu kosztów powypadkowego badania technicznego w ramach polisy OC wskazać należy, że odpowiedzialność ubezpieczyciela (zwłaszcza zaś jej zakres) określają także przepisy kodeksu cywilnego. Tym samym zastosowanie znajdzie art. 361 § 2 k.c., zgodnie z którym naprawienie szkody obejmuje - w granicach normalnego związku przyczynowego - straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć gdyby mu szkody nie wyrządzono. Koszty, które poszkodowany poniósł z tytułu dodatkowego badania technicznego stanowią modelowy przykład uszczerbku majątkowego, mającego postać straty rzeczywistej (damnum emergens), powodującej zmniejszenie majątku poszkodowanego. Nie powinno, zatem budzić wątpliwości, iż poszkodowanemu przysługuje pełny zwrot kwoty, którą musiał wydać na badania techniczne, w związku zaistniałym wypadkiem komunikacyjnym.

Wobec powyższego dochodzenie przez powódkę zwrotu kosztów badania okresowego należało uznać za uzasadnione.

Mając na uwadze powyższe Sąd w punkcie I wyroku przyznał powódce kwotę 10.513,47 zł, na którą składa się: kwota 3.961,47 zł tytułem reszty kosztów naprawy pojazdu, kwota 94 zł tytułem dodatkowego badania technicznego, kwota 5.720 zł zwrotu reszty kosztów najmu pojazdu oraz kwota 738 zł tytułem zwrotu reszty kosztów holowania pojazdu.

Sąd na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 10.513,47 zł od dnia 22 kwietnia 2017 r. zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach orzeczono stosownie do treści art. 100 k.p.c., przy czym Sąd uznał, że powódka uległa jedynie co do nieznacznej części żądania i dlatego orzeczono obowiązek zwrotu całości kosztów od pozwanej tj. kwoty 4.900,25 zł. W przedmiotowej sprawie na koszty procesu złożyły się: opłata od pozwu 538 zł, wykorzystana zaliczka na biegłego 745,25 zł opłata od pełnomocnictwa 17,00 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.600 zł.