Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2025 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	asesor sądowy Paweł Kamiński
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Karolina Kotowska

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2025 r. w Toruniu

na rozprawie

sprawy z powództwa W-S24 spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda W-S24 spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w K. kwotę 622,81 zł (sześćset dwadzieścia dwa złote osiemdziesiąt jeden groszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 16 października 2023 r. do dnia zapłaty;

II. w pozostałej części powództwo oddala;

III. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 884,80 zł (osiemset osiemdziesiąt cztery złote osiemdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 1111/24 upr T., dnia 7 lutego 2025 roku

UZASADNIENIE

Na podstawie art. 505 ⁸ § 4 ustawy z 17 listopada 1964 roku Kodeks postępowania cywilnego (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1568, dalej: k.p.c.) uzasadnienie wyroku ograniczono do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku.

Powód W-S24 spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. pozwem z dnia 30 kwietnia 2024 roku (data nadania) wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 1 041,01 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 16 października 2023 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 31 lipca 2023 roku doszło do zdarzenia drogowego, w którym uszkodzony został pojazd marki O. (...)+ o numerze rejestracyjnym (...) w wyniku czego pojazd ten uległ zniszczeniu, zaś sprawca szkody posiadał ubezpieczenie OC u pozwanego. Powód wyjaśnił, że poszkodowany poniósł koszty naprawy pojazdu w warsztacie (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w kwocie 5 569,85 złotych brutto, jednak pozwany przyznał odszkodowanie w kwocie 4 528,84 złotych brutto, w związku z czym powód dochodzi różnicy między kwotą należną a wypłaconą. Dodał, że nabył sporną wierzytelność na podstawie umowy cesji wierzytelności. Powód poniósł też, że powód dochodzi brakującej części odszkodowania w zakresie nieuwzględnionych prac takich jak obsługa szkody przez rzeczoznawcę, przygotowanie pojazdu do odbioru.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 17 maja 2024 roku w sprawie o sygn. akt X Nc 867/24 Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym w Toruniu orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty wywiódł pozwany zaskarżając go w całości i domagając się oddalenia powództwa oraz zasądzenia od powoda zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany przyznał, iż ponosi odpowiedzialność za szkodę. Pozwany wskazał, że poszkodowany został poinformowany o możliwości naprawy pojazdu w warsztacie współpracującym z pozwanym. Pozwany poinformował także poszkodowanego, że w przypadku wyższego kosztu naprawy pojazdu w warsztacie wybranym przez niego, pozwany może wypłacić odszkodowanie w kwocie nieprzekraczającej kosztu naprawy we wskazanych warsztatach należących do sieci naprawczej pozwanego. Pozwany wskazał, że zweryfikował kalkulację (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, która przedłożyła kosztorys naprawy na kwotę 5 569,85 zł. Pozwany zweryfikował tę kalkulację do kwoty 3 629,81 zł kwestionując ujęty w tymże kosztorysie koszt mycia pojazdu, obsługi szkody, cieniowanie drzwi i wycięcie szyby błotnika. Pozwany zakwestionował także koszt roboczogodziny. W wyniku ponownego rozpoznania sprawy pozwany dokonał powtórnej weryfikacji kosztorysu warsztatu do kwoty 4 528,84 zł i dopłacił kwotę 899,03 zł tytułem kosztów naprawy. Pozwany podniósł, że w sytuacji, w której ubezpieczyciel we współpracy z przedsiębiorcą trudniącym się powypadkową naprawą pojazdów proponuje poszkodowanemu bezgotówkową organizację naprawy, zapewniając pełne pokrycie kosztów jego naprawy, a mimo to poszkodowany zdecyduje się na poniesienie wyższych kosztów naprawy, koszty te w zakresie nadwyżki winny podlegać refundacji tylko wtedy, gdy wykazane zostaną szczególne racje przemawiające za uznaniem ich za celowe i ekonomicznie uzasadnione. Pozwany zakwestionował także żądanie zapłaty odsetek od dnia 16 października 2023 roku wskazując, że ewentualne odsetki byłyby należne po upływie 14 dni od dnia doręczenia pozwanemu faktury za naprawę pojazdu, ponieważ w dniu 16 października 2023 roku powód doręczył pozwanemu fakturę za naprawę pojazdu.

Do zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

Sąd zważył, co następuje:

Niesporny był między stronami fakt zaistnienia zdarzenia powodującego szkodę oraz odpowiedzialność pozwanego za zdarzenie szkodowe.

Istotą sporu w niniejszej sprawie była wysokość dochodzonego roszczenia z tytułu odszkodowania, a konkretnie zakres prac ujętych w fakturze VAT wystawionej przez warsztat naprawczy w dniu 5 października 2023 roku oraz stawka za roboczogodzinę stosowana przez warsztat naprawczy wykonujący naprawę pojazdu marki O. (...) o numerze rejestracyjnym należącego do poszkodowanego D. K..

W tym zakresie Sąd dokonał ustaleń w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy dowody z dokumentów, w tym akt szkody na płycie CD przedstawionych przez pozwanego oraz opinii biegłego sądowego z dziedziny techniki samochodowej I. A.. W ocenie Sądu prawdziwość powyższych dowodów nie budziła jakichkolwiek wątpliwości. Dokumenty zaoferowane przez strony nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a sąd także nie miał wątpliwości co do ich wiarygodności. Przedstawiają one logiczny ciąg zdarzeń następujących po szkodzie mającej miejsce 31 lipca 2023 roku, proces likwidacji szkody przez pozwanego oraz proces naprawy uszkodzonego pojazdu w (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w T.. Nie było również podstaw do kwestionowania pisemnej opinii sporządzonej przez biegłego sądowego I. A.. W ocenie Sądu opinia ta została sporządzona rzetelnie i fachowo, z uwzględnieniem całokształtu materiału dowodowego. Opinia biegłego jest jasna i zupełna, nie budzi wątpliwości w świetle zasad logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, a ponadto nie była zasadniczo kwestionowana przez żadną ze stron. Biegły wskazał, że koszt naprawy uszkodzonego pojazdu niezbędny do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody wynosiłby 5 234,79 zł brutto według stawki za roboczogodzinę prac naprawczych przyjętą przez powoda oraz 4 751,65 zł według średniej stawki za roboczogodzinę obliczonej na podstawie stawek stosowanych w nieautoryzowanych warsztatach naprawczych trudniących się naprawami powypadkowymi w województwie (...). Stawka za roboczogodzinę stosowana przez warsztat, w którym dokonano naprawy wynosiła 169/169 zł netto, natomiast ustalona przez biegłego średnia stawka wynosiła 141/144 zł netto za roboczogodzinę. Biegły ustalił także, że stawki za roboczogodzinę stosowane przez warsztat naprawczy, w którym dokonano naprawy (169 zł netto) mieszczą się w zakresie stawek stosowanych na rynku lokalnym. Stawki te kształtowały się w dacie szkody na poziomie od 90 zł netto do 220 zł netto za roboczogodzinę. Biegły potwierdził również, że czynności naprawcze realizowane w procesie naprawy szkody, które zostały zrealizowane przez warsztat naprawczy były niezbędne w procesie naprawy pojazdu. Biegły zaznaczył także, że obsługa szkody nie jest składnikiem zakresu naprawy pojazdu i stanowi nieuzasadnione rozszerzenie zakresu naprawy pojazdu. Biegły wskazał także, że nie znajduje uzasadnienia zastosowanie mycia pojazdu przed i po szkodzie, bowiem oczyszczenie elementów do przeprowadzania technologicznej naprawy jest już uwzględnione w lakierowaniu wg. (...). W ocenie Sądu biegły w sposób rzeczowy uargumentował wnioski opinii oraz załączone do opinii kalkulację naprawy. W związku z tym opinia biegłego stanowiła podstawę ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie. Żadna ze stron nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń do opinii biegłego, jedynie pozwany w piśmie procesowym z dnia 6 grudnia 2024 roku wskazał, że jego zdaniem należy stosować wariant naprawczy przy zastosowaniu średniej stawki 141/144 zł netto w warsztatach niezależnych na rynku lokalnym.

Sąd postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 27 stycznia 2025 roku oddalił wniosek pozwanego sformułowany w punkcie 3 sprzeciwu od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 5 lipca 2024 roku, w którym pozwany domagał się zobowiązania powoda do złożenia faktur za wcześniejsze serwisowanie lub naprawę pojazdu marki O. (...) o nr rej. (...) przed szkodą z dnia 31 lipca 2023 roku. Pozwany uzasadniał wniosek wskazując, że jest to istotne dla ustalenia przyczyn wyboru warsztatu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Po pierwsze brak było podstawy prawnej uzasadniającej takie żądanie. Art. 248 § 1 k.p.c. wskazuje, że każdy obowiązany jest przedstawić na zarządzenie sądu w oznaczonym terminie i miejscu dokument znajdujący się w jego posiadaniu i stanowiący dowód faktu istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy, chyba że dokument zawiera informacje niejawne. Pozwany nie wskazał żadnego konkretnego dokumentu, który powód miał przedstawić, a ponadto brak było jakichkolwiek przesłanek, by sądzić, że powód takie dokumenty posiada. Brak ich złożenia mogło mieć znaczenie jedynie w zakresie oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego (art. 233 § 1 i 2 k.p.c.). Po drugiej, przyczyny wyboru warsztatu naprawczego przez poszkodowanego nie mają istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie. Na marginesie warto zauważyć, że pozwany domagał się zobowiązania powoda do złożenia faktur za wcześniejsze serwisowanie pojazdu o numerze rejestracyjnym innym aniżeli pojazdu poszkodowanego ( (...), podczas gdy pojazd poszkodowanego miał numer rejestracyjny (...)).

Sąd uznał, iż powództwo w niniejszej sprawie podlegało uwzględnieniu w części.

Dla porządku sąd zaznacza, że powód był legitymowany czynnie do wzięcia udziału w procesie w związku z nabyciem przez niego od poszkodowanego wierzytelności z tytułu całkowitego kosztu naprawy pojazdu uszkodzonego w dniu 31 lipca 2023 roku na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 9 sierpnia 2023 roku pomiędzy D. K. (poszkodowanym) a (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w T., a następnie umowy powierniczego przelewu wierzytelności z dnia 14 lutego 2024 roku pomiędzy (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w T. a W-S24 spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w K.. Skuteczność żadnej z powyższych umów przelewu wierzytelności nie była kwestionowana przez pozwanego, Sąd także nie znalazł podstaw, by tę skuteczność i ważność podważać. Tym samym w ocenie sądu, powód wstąpił w prawa poprzedniego wierzyciela, przysługujące wobec strony pozwanej z tytułu przedmiotowej szkody w pojeździe i należnego, a nie wypłaconego jeszcze odszkodowania, na podstawie art. 509 § 1 i 2 k.c. Powód mógł zatem skutecznie realizować uprawnienia poprzedniego wierzyciela również w zakresie dochodzenia należności na drodze sądowej.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (art. 822 § 4 k.c.). Jeżeli nie umówiono się inaczej, suma ubezpieczenia ustalona w umowie stanowi górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela (art. 824 ¹ § 1 k.c.). Jak wynika z art. 13 ust. 2 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2500 ze zm., dalej: ustawa), w obowiązkowych ubezpieczeniach odpowiedzialności cywilnej odszkodowanie wypłaca się w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyżej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej ustalonej w umowie. Zgodnie z art. 34 ust. 1 i art. 36 ust. 1 ustawy, z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenia mienia, a odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 ustawy, poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej (OC) może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Po myśli art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu (art. 363 § 1 k.c.).

Zakład ubezpieczeń zobowiązany jest tylko do świadczenia pieniężnego, ograniczonego do wysokości, ustalonej w umowie, sumy gwarancyjnej (art. 822 § 1 k.c. i art. 36 ust. 1 ustawy).

Odpowiedzialnością ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej objęte są celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu według cen ustalonych przez swobodnie wybrany warsztat naprawczy. Ceny te mogą odbiegać od cen przeciętnych, pod warunkiem, że odpowiadają cenom stosowanym przez usługodawców na lokalnym rynku (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 czerwca 2003 r., III CZP 32/03, OSNC 2004/4/51). Poszkodowany ma zatem swobodę w wyborze warsztatu naprawczego, a przy tym nie ma obowiązku poszukiwania warsztatu, który zaoferuje najniższą cenę.

W przedmiotowej sprawie powód dochodził odszkodowania z tytułu odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Pozwany wypłacił natomiast tytułem naprawienia szkody kwotę 4 528,84 zł.

Kwota dochodzona przez powoda, tj. kwota 1 041,01 zł stanowiła różnicę pomiędzy sumą wypłaconego odszkodowania, a kwotą wynikającą z faktury VAT wystawionej przez warsztat naprawczy, w którym nastąpiła naprawa uszkodzonego pojazdu, tj. kwotą 5 569,85 zł. Na dochodzoną przez powoda kwotę składała się m.in. kwota 418,20 zł stanowiąca sumę doliczonych do kosztów naprawy kosztów obsługi szkody. Powód nie wykazał, co wchodziło w zakres czynności związanych z obsługą szkody, ani żeby odpłatne dokonanie tych czynności pozostawało w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem szkodowym. Z kosztorysu warsztatu naprawczego wynika, że część kosztów określonych na fakturze jako obsługa szkody stanowią koszty mycia pojazdu po naprawie (60 zł netto) i przed naprawą (30 zł netto). Należy przy tym zauważyć, że zgodnie z treścią opinii biegłego I. A. oczyszczenie elementów do przeprowadzania technologicznej naprawy jest już uwzględnione w lakierowaniu wg. (...), a zatem doliczanie kosztów mycia pojazdu jako dodatkowego kosztu jest nieuzasadnione. W związku z tym, pozwany miał podstawy, by zweryfikować wystawioną fakturę z dnia 5 października 2023 roku w tym zakresie. Brak jest podstaw by uznać, że koszt w wysokości 418,20 zł, którego dochodził powód stanowił normalne następstwo wypadku, w wyniku którego doszło do szkody w pojeździe poszkodowanego (art. 361 § 1 k.c.). Poza tym koszty związane z funkcjonowaniem warsztatu naprawczego polegające na przyjęciu pojazdu do naprawy, jego oględziny itp. stanowią zwykłe czynności w procesie naprawy pojazdu i nie ma podstaw, by wyszczególniać je jako koszty dodatkowe. Jest oczywiste, że warsztat naprawczy ponosi koszty związane z zatrudnianiem pracowników, infrastrukturą biurową, materiałami, narzędziami, przestrzenią warsztatu itd. Są to zwykłe koszty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, które wpisują się w ryzyko prowadzenia takowej. Nie ma podstaw, by takimi kosztami obciążać pozwane towarzystwo ubezpieczeń, bowiem te koszty zostałyby poniesione przez warsztat naprawczy niezależnie od tego czy doszłoby do szkody z dnia 31 lipca 2023 roku czy nie. Sąd nie wyklucza z góry, że w pewnych okolicznościach faktycznych dodatkowe koszty związane z procesem naprawczym mogą powstać, ale w przedmiotowym postępowaniu brak jest podstaw do przyjęcia, że takie okoliczności zaszły. Brak jest podstaw faktycznych, by uznać, iż proces naprawy szkody przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w T. odbiegał od standardu, wobec czego doliczanie dodatkowych kosztów związanych z obsługą szkody nie było uzasadnione i w efekcie, abstrahując od tego, że powód nie wykazał jakie właściwie czynności dodatkowe zostały wycenione na 418,20 zł (pomijając koszty mycia pojazdu przed i po szkodzie), nie sposób uznać tych kosztów za celowe i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu. Tym samym w tym zakresie koszty te nie podlegały refundacji, a roszczenie powoda było w tym zakresie bezzasadne.

W ocenie Sądu weryfikacja kosztorysu przedłożonego przez stronę powodową możliwa jest jedynie w przypadku, gdyby wskazany koszt naprawy rażąco odbiegał od kosztu rynkowego. Taka sytuacja nie ma miejsca w niniejszej sprawie. Biegły I. A. potwierdził, że wykonane przez warsztat naprawczy naprawy były konieczne dla przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody (pomijając bezzasadne rozszerzenie zakresu naprawy pojazdu o koszty obsługi szkody, a także doliczenie kosztów mycia pojazdu przed i po naprawie). Więcej – biegły w sporządzonym planie naprawy pojazdu wskazał, że w celu przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody powinny być zrealizowane dodatkowe czynności, które nie zostały wykonane przez warsztat naprawczy – odczyt i kasowanie błędów po przeprowadzonej naprawie, lakierowanie wierzchnie drzwi tylnych prawych oraz elementy jednorazowe i technologiczne jak np. zestaw montażowy zderzaka tylnego. Rzeczywiście koszt wskazany przez stronę pozwaną jest niższy od ustalonego przez warsztat dokonujący w przedmiotowej sprawie naprawy, jednak nie można pomijać, iż w przypadku warsztatów należących do sieci ubezpieczycieli generalnie koszty napraw są niższe niż obowiązujące na rynku usług. Zakłady naprawcze współpracujące na stałe z ubezpieczycielami w ramach tzw. sieci naprawczych z uwagi na zasięg świadczonych usług, ilość napraw, ilość zakupywanych części i materiałów mogą oferować ubezpieczycielom preferencyjne ceny, co przekłada się również na wartość końcową kosztu naprawy. Na tego typu rabaty i upusty nie mogą natomiast liczyć mniejsze zakłady naprawcze. Tym samym brak jest podstaw do weryfikowania kosztorysu powoda do kwoty, za którą zakład naprawczy współpracujący na stałe z pozwanym mógłby przywrócić pojazd poszkodowanego do stanu sprzed szkody.

Warto także wskazać, że zgodnie z treścią uchwały składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 8 maja 2024 roku III CZP 142/22 (LEX nr 3712282), jeżeli poszkodowany poniósł już koszty naprawy pojazdu lub zobowiązał się do ich poniesienia, wysokość odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych powinna odpowiadać tym kosztom, chyba że w danych okolicznościach są one oczywiście nieuzasadnione; wysokość odszkodowania nie zależy od ulg i rabatów możliwych do uzyskania przez poszkodowanego od podmiotów współpracujących z ubezpieczycielem. Należy zauważyć, że poszkodowany przeprowadził naprawę swojego pojazdu w warsztacie prowadzonym przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w T., wobec czego wysokość odszkodowania co do zasady powinna odpowiadać kosztom tej naprawy, chyba że w danych okolicznościach są one oczywiście nieuzasadnione. Pogląd ten został powtórzony także w najnowszej uchwale 7 sędziów z 11 września 2024 r., III CZP 65/23 (LEX nr 3754128), Sąd Najwyższy trafnie przyjął, że sytuacji, w której poszkodowany dokonał już naprawy pojazdu, wysokość szkody jest już w zasadzie znana i wyraża się w kosztach, jakie poszkodowany poniósł na dokonanie naprawy oraz dodatkowo ewentualnej utracie wartości rynkowej pojazdu po naprawie. Pozwany natomiast nie wykazał, że koszty są oczywiście nieuzasadnione za wyjątkiem kosztów obsługi szkody, które w istocie rzeczy, jak już wyjaśniono wcześniej nie mogą być uznane za koszty pozostające w normalnym związku przyczynowym ze zdarzeniem szkodowym, a także kosztów mycia pojazdu przed i po naprawie, które zostały niezasadnie doliczone jako koszty dodatkowe.

Sąd wziął pod uwagę także fakt, iż biegły I. A. zauważył, iż stawki za roboczogodzinę stosowane przez warsztat dokonujący naprawy uszkodzonego pojazdu były stawkami mieszczącymi się w granicach stawek stosowanych na rynku lokalnym, wobec czego brak było podstaw do weryfikowania stawki stosowanej przez powoda. Brak było podstaw, by uznać, że poszkodowany wybierając warsztat naprawczy, w którym dokonano naprawy jego pojazdu przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody (art. 362 k.c.), przy czym oczywiście nie zmienia to zapatrywania sądu na brak zasadności naliczenia przez warsztat naprawczy kosztów związanych z obsługą szkody oraz mycia przed i po szkodzie. Tym samym sąd doszedł do przekonania, że uzasadniony koszt przywrócenia pojazdu poszkodowanego w myśl opinii biegłego I. A. wynosił 5 234,79 zł brutto, czyli 4 255,93 zł netto. Niemniej jednak w celu ustalenia należnego w przedmiotowej sprawie powodowi odszkodowania, koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody netto (4 255,93 zł) należało obniżyć o sumę 67,60 zł tytułem wskazanej w kosztorysie biegłego czynności polegającej na odczytaniu pamięci błędów, ponieważ tej czynności warsztat naprawczy nie wykonał (takiej pozycji nie ma w kosztorysie warsztatu naprawczego), wobec czego brak jest podstaw, do wypłacenia z tego tytułu jakiejkolwiek sumy. Tym samym należne odszkodowanie netto wynosić powinno 4 188,33 zł (4 255,93 zł – 67,60 zł), czyli 5 151,65 zł brutto (4 188,33 zł + 963,32 zł tytułem podatku od towarów i usług w wysokości 23 % od sumy 4 188,33 zł). Suma ta odpowiada kwocie wskazanej na fakturze VAT z dnia 5 października 2023 roku wystawionej przez warsztat naprawczy dokonujący naprawy pojazdu marki O. (...) należącego do poszkodowanego (5 569,85 zł) po obniżeniu jej o koszty obsługi szkody i koszty mycia pojazdu przed i po jego naprawie (418,20 zł).

Z uwagi na bezsporny fakt wypłaty przez pozwanego w toku postępowania likwidacyjnego kwoty 4 528,84 zł, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda w punkcie I wyroku kwotę 622,81 zł (5 151,65 zł – 4 528,84 zł), stanowiącą różnicę miedzy sumą odszkodowania należnego, a tym sumą odszkodowania wypłaconego przez ubezpieczyciela.

O odsetkach od tej kwoty Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.p.c. oraz art. 14 ust. 1 z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. W niniejszej sprawie powód żądał zasądzenia odsetek od kwoty 1 041,01 zł, tj. od kwoty dochodzonej pozwem od dnia 16 października 2023 roku. Zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Stosownie zaś do ust. 2 cytowanego artykułu w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania. Zgłoszenie szkody miało miejsce w dniu 9 sierpnia 2023 roku. Trzydziestodniowy termin na wypłatę odszkodowania upływał zatem z dniem 8 września 2023 roku. Nie są w ocenie sądu przekonujące argumenty pozwanego wskazującego, że ewentualne odsetki byłyby należne po upływie 14 dni od dnia doręczenia pozwanemu faktury za naprawę pojazdu. Wypłata odszkodowania powinna następować co do zasady w terminie 30 dni licząc od dnia zawiadomienia o szkodzie. Tylko szczególne okoliczności mogą spowodować przyjęcie innego terminu. Dotyczy to sytuacji, gdy nie jest możliwe wyjaśnienie okoliczności niezbędnych do ustalenia zasady odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń lub wysokości odszkodowania. Wówczas obowiązkiem zakładu ubezpieczeń jest w takim czasie pisemne zawiadomienie uprawnionego o przyczynie niemożności terminowego wypłacenia odszkodowania ze wskazaniem przypuszczalnego terminu zajęcia ostatecznego stanowiska. W przedmiotowej sprawie natomiast brak jest podstaw, by ustalać inny termin na wypłatę odszkodowania niż termin 30 dni od dnia zgłoszenia szkody. Warsztat naprawczy przysłał kosztorys naprawy wraz z dokumentacją zdjęciową do pozwanego wiadomością e-mail w dniu 11 sierpnia 2023 roku. Pozwany wydał decyzję o wydaniu bezspornej części odszkodowania w dniu 22 sierpnia 2023 roku, pismem z tego samego dnia poinformował także poszkodowanego o tym, że przeanalizował kosztorys naprawy powoda, natomiast weryfikacji tego właśnie kosztorysu dokonał już w dniu 18 sierpnia 2023 roku. Pozwany dysponował już zatem wszelkimi wiadomościami pozwalającymi na ustalenie wysokości należnego odszkodowania, jak i własnej odpowiedzialności za szkodę jeszcze przed upływem trzydziestodniowego terminu liczonego od dnia zawiadomienia go o szkodzie. Fakt otrzymania faktury opiewającej na kwotę tożsamą co suma wynikająca z kosztorysu warsztatu naprawczego w terminie późniejszym nie spowodował, że wynikający z przepisu ustawy obowiązek wypłaty odszkodowania w prawidłowej wysokości uległ przesunięciu na późniejszy termin. Pozwany znalazł się zatem w opóźnieniu w dniu następującym po upływie 30 dni od dnia zawiadomienia go o szkodzie, tj. od dnia 9 września 2023 roku. Dlatego też sąd zasądził w punkcie I wyroku od pozwanego na rzecz powoda kwotę 622,81 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 16 października 2023 roku do dnia zapłaty.

W pozostałej części sąd oddalił powództwo jako bezzasadne, o czym orzeczono w punkcie II wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie III wyroku na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz art. 99 k.p.c., stosunkowo rozdzielając je zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy. Powód wygrał sprawę w 59,83 %. Na koszty procesu poniesione przez powoda składały się: 100 złotych tytułem opłaty sądowej od pozwu, 270 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego określonych na podstawie § 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (T.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 1964 z późn. zm.) i 17 złotych tytułem opłaty skarbowej za pełnomocnictwo. Łącznie powód poniósł koszty w wysokości 387 złotych. Refundacji przez pozwanego podlegało 59,83 % tej kwoty tj. 231,54 złotych. Pozwany wygrał sprawę w 40,17 %. Koszty procesu poniesione przez pozwanego wynosiły 2 779,05 złotych w tym 270 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego określonych na podstawie § 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (T.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 1935 z późn. zm.) , 17 złotych tytułem opłaty skarbowej za pełnomocnictwo oraz 2 492,05 złotych tytułem wykorzystanej zaliczki na wynagrodzenie biegłego. Pozwanemu należał się od powoda zwrot 40,17 % tej kwoty tj. 1 116,34 złotych. Dokonując potrącenia powyższych kwot, Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 884,80 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Kwota ta została zasądzona wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, zgodnie z treścią brzmieniem art. 98 § 1 ¹ k.p.c., w myśl którego, od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.