Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 kwietnia 2025 r.

Sąd Rejonowy w T. I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	(...)
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy (...)

po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2025 r. w T.

na rozprawie

sprawy z powództwa Funduszu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda Funduszu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 1 043,92 zł (tysiąc czterdzieści trzy złote dziewięćdziesiąt dwa grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 3 lipca 2024 roku do dnia zapłaty;

II. w pozostałej części powództwo oddala;

III. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 482,76 zł (czterysta osiemdziesiąt dwa złote siedemdziesiąt sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

Pozwem z 3 lipca 2024 roku (data nadania) powód Fundusz (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 2 601,38 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 lipca 2024 roku do dnia zapłaty, a także o zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (k. 4-12v).

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w wyniku kolizji drogowej z 19 maja 2024 roku uszkodzeniu uległ należący do poszkodowanego pojazd marki R. o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca szkody miał zawartą z pozwanym umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Szkoda została zgłoszona pozwanemu. W toku postępowania likwidacyjnego pozwany uznał szkodę i wypłacił kwotę 5 456,08 zł tytułem odszkodowania. Powód dodał także, że nabył od poszkodowanego wierzytelność z tytułu odszkodowania należnego od ubezpieczyciela na mocy umowy cesji wierzytelności z dnia 5 czerwca 2024 roku. Powód w związku z dokonaną cesją wierzytelności dokonał zgłoszenia pozwanemu przelewu wierzytelności objętych cesją, a także reklamacji wraz z wnioskiem o ponowną analizę sprawy, a także wezwał pozwanego do zapłaty kwoty odszkodowania. Powód zlecił wykonanie prywatnej opinii rzeczoznawczej, z której wynika, że koszty naprawy uszkodzonego pojazdu wynoszą 8 057,46 zł. W związku z tym pozwany powinien wypłacić powodowi uzupełniającą kwotę odszkodowania w wysokości 2 601,38 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wymagalności roszczenia. Powód wskazał, że roszczenie było wymagalne w dniu 3 lipca 2024 roku, po upływie 30 dni od dnia zgłoszenia wypadku ubezpieczycielowi. Reklamacja powoda stanowiąca zarazem wezwanie do zapłaty okazała się bezskuteczna. Pozwany nie uwzględnił reklamacji powoda.

Nakazem zapłaty wydanym 18 lipca 2024 roku w postępowaniu upominawczym Sąd Rejonowy w T. orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (k. 33).

Sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty w ustawowym terminie wywiódł pozwany, zaskarżając nakaz zapłaty w całości i wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (k. 40-43).

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany potwierdził, że otrzymał zgłoszenie szkody określonej w pozwie, a także potwierdził fakt wypłaty kwoty 5 456,08 zł tytułem odszkodowania. Pozwany podtrzymał swoje stanowisko zajęte w toku likwidacji szkody oraz wskazał, że brak jest podstaw do uwzględnienia powództwa, a także wypłaty wyższej kwoty odszkodowania.

Pozwany wskazał też, że brak jest informacji na temat tego czy pojazd poszkodowanego został naprawiony, wobec czego strony nie mają wiedzy czy uszkodzony pojazd został naprawiony i jaki był rzeczywisty koszt jego naprawy. Pozwany wskazał, że odszkodowanie służy zrekompensowaniu poszkodowanemu celowych i ekonomicznie uzasadnionych wydatków poniesionych w celu naprawienia szkody. Choć szkoda majątkowa powstaje już w momencie jej wyrządzenia, to jej ostateczny rozmiar w konkretnej sprawie może ulegać zmianie np. przez wybór przez poszkodowanego konkretnego wykonawcy i uzgodnienie z nim ceny usługi naprawczej. Pozwany podniósł też, że powód nie wykazał, by rozmiar faktycznie poniesionej przez poszkodowanego szkody był większy od wypłaconego na jego rzecz odszkodowania. Pozwany zaznaczył, że poszkodowany w toku postępowania likwidacyjnego nie kwestionował decyzji o przyznaniu mu odszkodowania i jego wysokości, ani nie podniósł, że kwota otrzymanego od pozwanego odszkodowania jest niewystarczająca do usunięcia szkody. Pozwany stwierdził, że prywatna kalkulacja naprawy dołączona do pozwu jest jedynie dokumentem prywatnym niewystarczającym do wykazania istnienia roszczenia i jego wysokości. Pozwany wskazał też, że kwestionuje zastosowane w przedstawionej przez powoda kalkulacji ceny i zakres prac naprawczych w zakresie, w jakim są niezgodne z kalkulacją pozwanego. Zdaniem pozwanego brak jest również podstaw, by uznać, że restytucja pojazdu o kilku bądź nawet kilkunastoletnim okresie eksploatacji wymagała użycia wyłącznie części oryginalnych. Pozwany wskazał również, że informował poszkodowanego o możliwości naprawy pojazdu w warsztatach sieci naprawczej (...), a także, że w przypadku wyższego kosztu naprawy pojazdu w warsztacie wybranym przez niego, (...) może wypłacić odszkodowanie w kwocie nieprzekraczającej kosztu naprawy we wskazanych warsztatach należących do sieci naprawczej pozwanego, tj. w wysokości realnych kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. Zdaniem pozwanego, ponieważ poszkodowany nie próbował skorzystać z zaproponowanych mu przez pozwanego rozwiązań, to należy stwierdzić, że swoim zachowaniem przyczynił się do powiększenia rozmiaru szkody. Pozwany stwierdził też, że skoro zaoferował poszkodowanemu przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego w sieci naprawczej (...) S.A., to brak jest uzasadnienia dla wyliczenia hipotetycznych kosztów naprawy uszkodzonego wskutek zdarzenia pojazdu.

Pozwany zarzucił powodowi również brak legitymacji procesowej. Pozwany wskazał, że choć powód przedstawił umowę cesji wierzytelności, to nie wykazał przyczyny prawnej przysporzenia.

Pozwany zakwestionował także roszczenie o zapłatę odsetek ustawowych za opóźnienie w zakresie daty początkowej. Zdaniem pozwanego dowiedział się on o skonkretyzowanych roszczeniach powoda z tytułu naprawy pojazdu dowiedział się dopiero z doręczonego odpisu pozwu, wobec czego termin wymagalności roszczenia należy ustalić z uwzględnieniem daty doręczenia odpisu pozwu.

W piśmie przygotowawczym z dnia 26 września 2024 roku powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie. Powód wskazał, że naprawa pojazdu przez poszkodowanego nie wpływa na wysokość należnego mu odszkodowania. Zdaniem powoda czynnikami warunkującymi powstanie obowiązku naprawienia szkody są jej powstanie i zgłoszenie. Powód zaznaczył też, że zawarł z poszkodowanym porozumienie co do kauzy, choć w samej umowie cesji wierzytelności nie została ona wskazana (k. 59-67).

Do zamknięcia rozprawy stanowiska stron pozostały bez zmian.

Sąd ustalił, co następuje:

W wyniku kolizji drogowej, która miała miejsce 19 maja 2024 roku o godzinie 14:50 uszkodzeniu uległ należący do Ł. B. pojazd marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...), rok produkcji 2006. Zdarzenie miało miejsce na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) na drodze nr (...) w miejscowości S.. Kierujący pojazdem marki S. o numerze rejestracyjnym (...) Y. K. w wyniku niezachowania bezpiecznej odległości uderzył w tył pojazdu marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...), którego kierującym był Ł. B.. W pojeździe poszkodowanego Ł. B. w wyniku zdarzenia uszkodzeniu uległa jego tylna część, a konkretnie poszycie zderzaka tylnego, listwy ochronne zderzaka tylnego, hak holowniczy, absorber zderzaka tylnego, pas tyłu nadwozia, tłumik końcowy i czujnik parkowania tpw. Sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w (...) Spółce Akcyjnej w W. – wynikające z polisy o numerze (...). Szkoda została zgłoszona pozwanemu ubezpieczycielowi w dniu 19 maja 2024 roku celem jej likwidacji w ramach polisy OC sprawcy zdarzenia. Szkoda została zarejestrowana przez ubezpieczyciela pod nr (...). Pozwany uznał swoją odpowiedzialność za szkodę co do zasady.

Bezsporne, a nadto dowód: zeznania świadka Ł. B. na rozprawie w dniu 13 listopada 2024 roku – k. 90-91, znacznik czasowy 00:07:26 do 00:41:07 , fotografie dowodu rejestracyjnego pojazdu marki R. (...) – w aktach szkody na płycie CD – k. 47, plik: (...). 175-176, notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym z dnia 21 maja 2024 roku – w aktach szkody na płycie CD – k. 47, plik: (...). 62, notatka policyjna – w aktach szkody na płycie CD – k. 47, plik: (...). 177-178, podsumowanie zgłoszenia szkody nr (...) – w aktach szkody na płycie CD – k. 47, plik: (...). 169-172, fotografie uszkodzonego pojazdu marki R. (...) – w aktach szkody na płycie CD – k. 47, plik: (...). 211-231, pisemna opinia biegłego K. U. z 5 lutego 2025 roku – k. 99-109v, dokument pozwanego pod nazwą „ustalona wysokość szkody” z dnia 24 maja 2024 roku wraz z kalkulacją naprawy – k. 21-23v oraz w aktach szkody na płycie CD – k. 47, plik: (...). 86-91

Pozwany przeprowadził postępowanie likwidacyjne zarejestrowane pod numerem (...). W dniu 24 maja 2024 roku została sporządzona kalkulacja naprawy pojazdu z której wynika, że koszt naprawy uszkodzonego pojazdu R. (...) numer rejestracyjny (...) należącego do poszkodowanego Ł. B. wynosi 4 864,38 zł. Takie też odszkodowanie pozwany zaproponował i wypłacił poszkodowanemu. Odszkodowanie w tej kwocie zostało poszkodowanemu wypłacone na podstawie decyzji pozwanego z dnia 24 maja 2024 roku. Poszkodowany zgłosił ubezpieczycielowi, że uszkodzeniu uległ również hak holowniczy, który ubezpieczyciel zakwalifikował do sprawdzenia, a nie wymiany. W dniu 29 maja 2024 roku ubezpieczyciel sporządził kolejną kalkulację naprawy pojazdu z której wynika, że koszt naprawy uszkodzonego pojazdu R. (...) numer rejestracyjny (...) należącego do poszkodowanego Ł. B. wynosi 4 864,38 zł. Pozwany zaproponował i wypłacił poszkodowanemu uzupełniające odszkodowanie w kwocie 591,70 zł. Łącznie ubezpieczyciel wypłacił Ł. B. kwotę 5 456,08 zł.

Bezsporne, a nadto dowód: dokument pozwanego pod nazwą „ustalenie wysokości szkody” wraz z kalkulacją naprawy w aktach szkody na płycie CD – k. 47, plik: (...). 115-120, pismo pozwanego zawierające propozycję odszkodowania z dnia 24 maja 2024 roku w aktach szkody na płycie CD – k. 47, plik: (...). 112-114, decyzja pozwanego z dnia 24 maja 2024 roku w aktach szkody na płycie CD – k. 47, plik: (...). 121, wiadomość Ł. B. do (...) S.A. z dnia 29 maja 2024 roku w aktach szkody na płycie CD – k. 47, plik: (...). 104, dokument pozwanego pod nazwą „ustalenie wysokości szkody” z dnia 29 maja 2024 roku wraz z kalkulacją naprawy – k. 21-23v oraz w aktach szkody na płycie CD – k. 47, plik: (...). 86-91, pismo pozwanego zawierające propozycję odszkodowania z dnia 3 czerwca 2024 roku - w aktach szkody na płycie CD – k. 47, plik: (...). 83-85, zeznania świadka Ł. B. na rozprawie w dniu 13 listopada 2024 roku – k. 90-91, znacznik czasowy 00:07:26 do 00:41:07, decyzja pozwanego z dnia 3 czerwca 2024 roku – k. 20 oraz w aktach szkody na płycie CD – k. 47, plik: (...). 81-82

Otrzymana przez poszkodowanego Ł. B. kwota odszkodowania była sumą niewystarczającą do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Kwota otrzymana od ubezpieczyciela w połączeniu z sumą otrzymaną od powoda w związku ze sprzedażą wierzytelności były natomiast wystarczające. Poszkodowany Ł. B. dokonał naprawy pojazdu R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po szkodzie z dnia 19 maja 2024 roku. Poszkodowany nadal jest właścicielem tego pojazdu. Poszkodowany jest właścicielem pojazdu od ponad 7 lat. Pojazd został sprowadzony z Niemiec w roku 2013. Części w aucie są oryginalne bądź zastosowane zostały zamienniki wysokiej jakości porównywalnych z oryginalnymi. Poszkodowany miał także inne kolizje tego pojazdu oprócz tej z 19 maja 2024 roku. Inne kolizje obejmowały jednak uszkodzenia innych części niż te, które zostały uszkodzone w zdarzeniu z dnia 19 maja 2024 roku. W dacie zdarzenia pojazd był jednak technicznie sprawny. Inne szkody w pojeździe spowodowane innymi kolizjami drogowymi poszkodowany również naprawiał samodzielnie. Poszkodowany jest z zawodu mechanikiem, ukończył szkołę samochodową i naprawy uszkodzeń dokonywał samodzielnie – sam dokonywał montażu części. Poszkodowany dokonał napraw samochodu za wyjątkiem lakierowania tylnego zderzaka. Na ten cel odłożył kwotę 700 zł, która jest sumą wystarczającą, by dokonać naprawy tego elementu auta. Dotychczas poszkodowany wydał natomiast w przybliżeniu 5800 zł na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody. Łączny koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody jaki musi ponieść poszkodowany to maksymalnie kwota 6500 zł. Poszkodowany naprawiał pojazd pod koniec maja 2024 roku bądź na początku czerwca 2024 roku.

Dowód: zeznania świadka Ł. B. na rozprawie w dniu 13 listopada 2024 roku – k. 90-91, znacznik czasowy 00:07:26 do 00:41:07

Na podstawie zawartej w dniu 5 czerwca 2024 roku umowy przelewu wierzytelności Ł. B. (cedent) jako właściciel uszkodzonego pojazdu zbył odpłatnie wszelkie wierzytelności, a także wszelkie prawa związane z wierzytelnościami, w tym roszczenia o zaległe odsetki, jakie przysługiwały mu od (...) Spółki Akcyjnej w W. z tytułu odszkodowania przysługującego w związku ze zdarzeniem z dnia 19 maja 2024 roku wynikające ze szkody w pojeździe R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na rzecz Funduszu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. (cesjonariusz). Umowę przelewu wierzytelności w imieniu powoda zawarła z poszkodowanym reprezentująca cesjonariusza pełnomocnik K. P., upoważniona do dokonania tej czynności na podstawie pełnomocnictwa z 4 listopada 2011 roku. Strony ustaliły cenę wierzytelności na kwotę 1 700 zł, którą to Ł. B. otrzymał od Funduszu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W..

Dowód: umowa przelewu wierzytelności wraz z załącznikiem nr 2 - k. 16-18v oraz w aktach szkody na płycie CD – k. 47, plik: (...). 4-9 , pełnomocnictwo z dnia 4 listopada 2022 roku - k. 19 oraz w aktach szkody na płycie CD – k. 47, plik: (...). 19, zeznania Ł. B. na rozprawie w dniu 13 listopada 2024 roku k. 90-91; znacznik czasowy 00:07:26 do 00:41:07

Pismem z dnia 19 czerwca 2024 roku pełnomocnik K. P. działając w imieniu Funduszu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W., upoważniona do tej czynności na podstawie pełnomocnictwa z 4 listopada 2011 roku złożyła reklamację wraz z wnioskiem o ponowną analizę sprawy, a także wezwała (...) Spółka Akcyjna w W. do zapłaty uzupełniającej kwoty odszkodowania w wysokości 2 601,38 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty, liczonymi od upływu terminu 30 dni od dnia zgłoszenia szkody. Uzasadniając żądanie powoda, jego pełnomocnik wskazał, że z kalkulacji naprawy i kosztorysu sporządzonych na zlecenie powoda wynika, iż koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody wynoszą 8 057,46 zł. Powód dołączył do pisma reklamacyjnego sporządzoną na swoje zlecenie kalkulację naprawy nr (...) z dnia 17 czerwca 2024 roku. Ubezpieczyciel zweryfikował nadesłaną wraz z reklamacją kalkulację naprawy pojazdu i uznał, że na rynku można dokonać realnej naprawy uszkodzonego pojazdu poniżej kosztów wynikających z tego kosztorysu. Następnie, pismem z dnia 2 lipca 2024 roku pozwany wskazał powodowi, że poszkodowanemu przyznano odszkodowanie w kwocie 5.456,08 zł i odmówił wypłaty uzupełniającej kwoty odszkodowania. Uzasadniając swoje stanowisko pozwany podał, że powód nie przedstawił wystarczających dowodów na to, że poszkodowany poniósł wyższe koszty przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody od tych, które już zostały skompensowane wypłaconym odszkodowaniem.

Dowód: reklamacja wraz z przedsądowym wezwaniem do zapłaty z dnia 19 czerwca 2024 roku wraz z pełnomocnictwem z dnia 4 listopada 2022 roku i kalkulacją naprawy nr (...) z dnia 17 czerwca 2024 roku - k. 24-29 oraz w aktach szkody na płycie CD – k. 47, plik: (...).19, 26-27, 34-43 , pismo (...) Spółki Akcyjnej z dnia 2 lipca 2024 roku - k. 30 oraz w aktach szkody na płycie CD – k. 47, plik: (...). 21-24, zweryfikowana przez pozwanego kalkulacja naprawy nr (...) z dnia 17 czerwca 2024 roku - w aktach szkody na płycie CD – k. 47, plik: (...). 10-14

Uzasadniony koszt naprawy pojazdu R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po szkodzie z dnia 19 maja 2024 roku w serwisie naprawczym, zgodnie z technologią producenta pojazdu i z wykorzystaniem oryginalnych części zamiennych jakości O wynosił 8 198,44 zł brutto. Przeciętna stawka za 1 roboczogodzinę prac naprawczych wynosi 120 zł netto – stawka ta odpowiada stawkom odpowiadającym przeciętnym stawkom stosowanym przez lokalne warsztaty spoza sieci (...) w czasie zdarzenia szkodowego (stawki te kształtowały się od 110 do 196 zł netto). Naprawa pojazdu z wykorzystaniem alternatywnych części zamiennych nie była możliwa z uwagi na brak takich części w ofercie dostawców części zamiennych. Ponadto, ewentualna naprawa z wykorzystaniem alternatywnych części zamiennych nie byłaby zgodna z technologią napraw producenta pojazdu. Wartość rynkowa pojazdu na dzień szkody w stanie nieuszkodzonym wynosiła 10 000 zł.

Dowód: pisemna opinia biegłego K. U. z 5 lutego 2025 roku – k. 99-109v

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w zakresie niezbędnym dla rozstrzygnięcia Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, akt szkody na płycie CD dostarczonych przez pozwanego, zeznań świadka Ł. B. oraz dowodu z opinii biegłego.

Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w toku procesu albowiem były kompletne i jasne, wraz z pozostałymi dowodami obrazowały dokładny stan faktyczny sprawy. Dokumenty przedłożone przez powoda w sposób logiczny korelowały z aktami szkody dostarczonymi przez pozwanego i wspólnie tworzyły spójny i logiczny materiał dowodowy pozwalający ustalić stan faktyczny. Ich prawdziwość nie budziła, w ocenie Sądu, jakichkolwiek wątpliwości i nie była kwestionowana przez strony. Również zeznania świadka Ł. B. nie wzbudziły wątpliwości Sądu, należało uznać je za w pełni wiarygodne, spójne i logiczne. Świadek jest osobą niezwiązaną z żadną ze stron sporu, rzeczowo i szczegółowo udzielał odpowiedzi na pytania sądu. Zeznania świadka były bardzo konkretne. W dalszym ciągu jest właścicielem przedmiotowego pojazdu i użytkuje go, wobec czego dysponuje wiarygodnymi informacjami dotyczącymi historii tego pojazdu od momentu jego nabycia. Sąd uznał również za wiarygodne zeznania świadka co do łącznego kosztu przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody określonego przez poszkodowanego. Świadek naprawiał pojazd samodzielnie, a ponadto dysponuje wykształceniem i umiejętnościami w zakresie dokonywania napraw pojazdów, ma więc wiedzę odnośnie rzeczywistego kosztu naprawy swojego pojazdu. Zeznania świadka Ł. B. stały w pewnej sprzeczności z treścią podpisanej przez niego umową cesji wierzytelności z dnia 5 czerwca 2024 roku, w której § 2 ust. 5 wskazał, że uszkodzone w wyniku szkody części pojazdu były oryginalne, sygnowane logo producenta pojazdu. Poszkodowany zeznał, że miał też inne kolizje, a ponadto niektóre części nie były oryginalne, lecz stanowiły wysokiej jakości zamienniki. Oczywiście ta sprzeczność wynikać może po prostu z faktu, iż poszkodowany przed jej podpisaniem nie zapoznał się dokładnie z umową cesji, niewątpliwie przygotowaną na wzorze umownym przygotowanym przez powoda, przed jej podpisaniem. Poszkodowany z całą pewnością złożył oświadczenie zawarte w umowie cesji (art. 245 k.p.c.), bowiem na rozprawie potwierdził fakt jej podpisania. Sprzeczność pomiędzy treścią zeznań a treścią wspomnianego oświadczenia zawartego w umowie cesji nie ujmuje w ocenie sądu wiarygodności zeznań poszkodowanego w zakresie okoliczności dotyczących części, które znajdowały się w uszkodzonym pojeździe. Skoro pojazd miał już wiele kolizji, a ponadto jest już relatywnie dość stary (rok jego produkcji to 2006), to logicznym jest, że poszkodowany korzystał także z części zamiennych, które nie stanowiły wyłącznie oryginalnych części, tym bardziej, że naprawiał pojazd samodzielnie.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się także na opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej K. U. z dnia 5 lutego 2025 roku. Sąd nie jest związany opinią biegłego i ocenia ją na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Ocenę opinii biegłych odróżniają jednak szczególne kryteria. Stanowią je: zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłych, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonej w niej wniosków. Przedmiotem opinii nie jest bowiem przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji jak dowód na podstawie kryteriów prawdy i fałszu. Nie chodzi tu bowiem o kwestię wiarygodności lecz o pozytywne lub negatywne uznanie wartości zawartego w opinii i jej uzasadnieniu rozumowania. Sąd ocenia dowód z opinii biegłego nie tylko przez pryzmat jej wniosków końcowych, ale również w oparciu o dokumentację, na podstawie której została wydana.

Sąd uznał opinię biegłego za fachową i w pełni wiarygodną. Opinia ta została sporządzona w sposób rzetelny, wyczerpujący, była logiczna, spójna, nie zawierała sprzeczności. Biegły udzielił odpowiedzi na pytania sformułowane w tezie dowodowej zakreślonej w postanowieniu z dnia 9 grudnia 2024 roku. Określił uszkodzenia w pojeździe powstałe wskutek kolizji drogowej z dnia 19 maja 2024 roku oraz ustalił koszt naprawy pojazdu wykonywanej przez warsztat niezależny spoza sieci (...) przy użyciu części oryginalnych.

Biegły w sposób jasny i precyzyjny określił uzasadniony koszt naprawy pojazdu marki R. (...), który w serwisie wykonana zgodnie z technologią producenta i z wykorzystaniem oryginalnych części zamiennych jakości O wynosił 8 198,44 zł. Biegły w sposób przekonujący umotywował swoje stanowisko, a także to, że to naprawa pojazdu nie była możliwa z wykorzystaniem alternatywnych części zamiennych. Biegły w sposób logiczny uargumentował fakt, iż naprawa pojazdu zgodnie z technologią producenta pojazdu byłaby ekonomicznie uzasadnione, bowiem wartość pojazdu na dzień szkody, w stanie nieuszkodzonym, wynosiła 10 000 zł, co oznacza, że w wyniku kolizji z dnia 19 maja 2024 roku pojazd marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie uległ szkodzie całkowitej. Ponadto za wiarygodnością opinii biegłego dodatkowo przemawia fakt, iż żadna ze stron nie kwestionowała wniosków opinii. Także w ocenie Sądu biegły w sposób rzeczowy uargumentował wnioski opinii, ponadto załączył do opinii kalkulację naprawy, arkusz ustalenia wartości pojazdu na dzień szkody oraz raport części alternatywnych. W związku z tym opinia biegłego stanowiła podstawę ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie.

Sąd postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 23 kwietnia 2025 roku oddalił wniosek powoda o zobowiązanie pozwanego do przedłożenia dokumentacji szkody numer (...), ponieważ pozwany złożył akta szkody na płycie CD wraz ze sprzeciwem od nakazu zapłaty, więc wniosek powoda był bezprzedmiotowy. Oprócz tego zgodnie z treścią art. 29 ust. 6 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (t.j. Dz.U. z 2024 r., poz. 838 ze zm.), zakład ubezpieczeń udostępnia ubezpieczającemu, ubezpieczonemu, osobie występującej z roszczeniem lub uprawnionemu z umowy ubezpieczenia informacje i dokumenty gromadzone w celu ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń lub wysokości odszkodowania lub świadczenia. Osoby te mogą żądać pisemnego potwierdzenia przez zakład ubezpieczeń udostępnionych informacji, a także sporządzenia na swój koszt kserokopii dokumentów i potwierdzenia ich zgodności z oryginałem przez zakład ubezpieczeń. Powód wystąpił z roszczeniem przeciwko pozwanemu będącemu zakładem ubezpieczeń, wobec czego ma prawo samodzielnie pozyskać dokumenty z akt szkody.

Na gruncie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd uznał, że powództwo w niniejszej sprawie było zasadne w części.

Spór pomiędzy stronami dotyczył wysokości szkody oraz legitymacji czynnej powoda.

Legitymacja czynna powoda nie budziła wątpliwości Sądu. Zgodnie z treścią art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przelew wierzytelności to umowa, na podstawie której dotychczasowy wierzyciel (cedent) przenosi wierzytelność ze swojego majątku do majątku osoby trzeciej (cesjonariusza). Zatem przelew wierzytelności z art. 509 k.c. w relacji: dłużnik cedowanej wierzytelności i jej cesjonariusz, powoduje zmianę podmiotu, któremu dłużnik powinien spełnić świadczenie. Dlatego też z chwilą dokonania cesji nabywca wierzytelności uzyskuje status wierzyciela. Przy czym nie można pomijać, że cesjonariusz nabywa w drodze przelewu tylko tyle praw, ile przysługiwało jego poprzednikowi prawnemu - cedentowi. Istotnym jest również, że wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności o zaległe odsetki, jak również, że wierzytelność przechodzi na cesjonariusza w takim stanie, w jakim dotychczas istniała. Zatem zasadniczo cesja nie wpływa na kształt wierzytelności, zmienia się jedynie podmiot uprawniony do żądania świadczenia. Istotnym jest również, że przejście takie może być albo następstwem umowy albo bezpośrednim skutkiem działania ustawy. Ponadto warunkiem skutecznego zawarcia umowy przelewu i rozporządzenia wierzytelnością jest to, aby była ona zindywidualizowana. Dlatego też winien zostać określony stosunek prawny, z którego ona wynika. Ważne jest także wskazanie stron tego stosunku, świadczenia jak również przedmiotu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 maja 1999 r., III CKN 423/98, LEX nr 38867). Podkreślić należy także, że przedmiotem przelewu co do zasady może być wierzytelność istniejąca, którą cedent może swobodnie rozporządzać. Konieczne jest jednak wyraźne określenie stosunku zobowiązaniowego, którego elementem jest zbywana wierzytelność. Skuteczne jest także zbycie wierzytelności nieoznaczonej dokładnie w umowie przelewu, jeżeli można ją jednak określić na podstawie treści stosunku zobowiązaniowego, z którego ona wynika (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku - I Wydział Cywilny z dnia 25 lutego 2021 r., I ACa 252/20, LEX nr 3518065).

Powód był legitymowany czynnie do wzięcia udziału w procesie w związku z nabyciem przez niego od poszkodowanego wierzytelności z tytułu szkody powstałej w przedmiotowym pojeździe na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 5 czerwca 2024 roku zawartej pomiędzy Ł. B. a Funduszem (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W.. Skuteczność i ważność tej umowy nie zostały skutecznie podważone. Zgodnie z art. 510 § 2 k.c., jeżeli zawarcie umowy przelewu następuje w wykonaniu zobowiązania wynikającego z uprzednio zawartej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, z zapisu zwykłego, z bezpodstawnego wzbogacenia lub z innego zdarzenia, ważność umowy przelewu zależy od istnienia tego zobowiązania. Przywołana regulacja prawna wyraża tzw. zasadę kauzalności przelewu, która uzależnia skuteczność rozporządzenia wierzytelnością od istnienia zobowiązania - wykazania causy - czyli prawnie istotnej przyczyny przysporzenia. W razie jej braku przelew wierzytelności nie dochodzi do skutku, tj. nie powoduje przejścia uprawnień na cesjonariusza. Cedent i cesjonariusz w ramach łączącego ich stosunku prawnego zobowiązani są uzgodnić causę w sposób wyraźny bądź dorozumiany, ale nie muszą jej ujawniać na zewnątrz, zwłaszcza dłużnikowi. Co do zasady więc przelew wierzytelności ma charakter kauzalny, przy tym jednak umowa przelewu nie musi określać podstawy prawnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2016 r. sygn. akt I CSK 181/15, LEX nr 2054083). Odnosząc się do zarzutu nieważności umowy przelewu wierzytelności wskazać należy, że analiza jej treści prowadzi do wniosku, że zgodnym zamiarem stron umowy (art. 65 § 2 k.c.), tj. rzeczywistą causę stanowiło umocowanie do dochodzenia świadczenia odszkodowawczego za szkodę z dnia 19 maja 2024 roku w zakresie kosztów przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Z umowy cesji oraz zeznań poszkodowanego wynika, że przyczyną (causa) jej zawarcia było pozyskanie kwoty odszkodowania umożliwiającej naprawienie pojazdu (causa solvendi). Poszkodowany Ł. B. na rozprawie w dniu 13 listopada 2024 roku potwierdził sprzedaż wierzytelności za kwotę 1 700 zł. Wobec powyższego poszkodowany dokonał skutecznej cesji na rzecz powoda roszczeń odszkodowawczych wynikających z kolizji drogowej z dnia 19 maja 2024 roku, wskutek której uszkodzeniu uległ pojazd R. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Tym samym w ocenie Sądu, powód wstąpił w prawa poprzedniego wierzyciela (poszkodowanego), przysługujące wobec strony pozwanej z tytułu przedmiotowej szkody w pojeździe i należnego, a nie wypłaconego jeszcze odszkodowania, na podstawie art. 509 § 1 i 2 k.c. Powód mógł zatem skutecznie realizować uprawnienia poprzedniego wierzyciela również w zakresie dochodzenia należności na drodze sądowej.

Stosownie do treści art. 805 § 1 k.c. ubezpieczyciel przez umowę ubezpieczenia zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Jak wynika z art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (art. 822 § 4 k.c.). Jeżeli nie umówiono się inaczej, suma ubezpieczenia ustalona w umowie stanowi górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela (art. 824 ¹ § 1 k.c.). Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych regulują przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 367, dalej: ustawa). Zgodnie z art. 34 ust. 1 i art. 36 ust. 1 cyt. ustawy, z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenia mienia, a odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Zgodnie z treścią art. 19 ust. 1 cyt. ustawy, poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej (OC) może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. Ustalenie odszkodowania z ubezpieczenia OC następuje według ogólnych zasad, określonych w art. 361 – 363 k.c., z tym jedynie zastrzeżeniem, że zakład ubezpieczeń zobowiązany jest tylko do świadczenia pieniężnego, ograniczonego do wysokości, ustalonej w umowie, sumy gwarancyjnej (art. 822 § 1 k.c. i art. 36 ust. 1 cyt. ustawy).

Roszczenie odszkodowawcze powstaje z chwilą wystąpienia w majątku poszkodowanego pierwszych negatywnych konsekwencji zdarzenia będącego przyczyną szkody. Szkodą bezpośrednią jest uszkodzenie pojazdu. W momencie jej wystąpienia powstaje odpowiedzialność sprawcy i ubezpieczyciela. Granice odpowiedzialności odpowiadają co do zasady niezbędnym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom naprawy (wyrok Sądu Najwyższego z 8 marca 2018 r., II CNP 32/17, LEX nr 2497991). Podkreślić należy, że decyzja o naprawie pojazdu, sposobie naprawy, naprawie prowizorycznej, należy do poszkodowanego.

Należy zaznaczyć, iż obowiązek naprawienia szkody powstaje z chwilą szkody i nie jest uzależniony od tego czy poszkodowany dokonał naprawy i czy w ogóle zamierza jej dokonać (wyrok Sądu Najwyższego z 7 sierpnia 2003 r., IV (...), LEX nr 141410). Niemniej jednak zakres szkody i wysokość należnego odszkodowania uzależnione są także od zdarzeń, które nastąpiły po wystąpieniu szkody. Jak wskazuje Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 grudnia 2022 roku (...) 726/22 (LEX nr 3456189), w razie naprawienia pojazdu we własnym zakresie uprawniony nie może żądać zapłaty odszkodowania obliczonego metodą kosztorysową, tzn. stanowiącego równowartość kosztów restytucji, czyli hipotetycznych koszów naprawy tego pojazdu. Żądanie zapłaty kosztów nieprzeprowadzonej restytucji nie może być uwzględnione, jeśli przywrócenie stanu poprzedniego nie jest możliwe. W takich bowiem przypadkach zgodnie z art. 363 § 1 zd. 2 k.c. roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu, rozumianego jako rekompensata pieniężna obliczana metodą dyferencyjną. Mowa tu w szczególności o dwóch sytuacjach: zbycia uszkodzonego pojazdu, wykluczającego dokonanie jego naprawy przez poszkodowanego, albo samodzielnego naprawienia samochodu, które - wobec dokonania rzeczywistej naprawy pojazdu - nie pozwala na obliczenie odszkodowania w sposób kosztorysowy jako hipotetycznych kosztów przywrócenia stanu poprzedniego, a z pominięciem kosztów rzeczywiście poniesionych (por. wyrok Sądu Okręgowego w T. z dnia 4 października 2023 roku VIII (...) LEX nr 3628827, a także wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 2021 r., (...) 1/21, LEX nr 3191839). Nie można bowiem przyjąć, że obowiązek naprawienia szkody nie jest uzależniony od jakichkolwiek zdarzeń następczych - szkoda ma charakter dynamiczny.

Także w najnowszej uchwale 7 sędziów z 11 września 2024 r., III CZP (...) (LEX nr 3754128), Sąd Najwyższy trafnie przyjął, że jeżeli naprawa pojazdu przez poszkodowanego stała się niemożliwa, w szczególności w razie zbycia lub naprawienia pojazdu, nie jest uzasadnione ustalenie wysokości odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych jako równowartości hipotetycznych kosztów naprawy.

Nie ulega wątpliwości, że pozwany jako odpowiedzialny za szkodę powinien wyrównać uszczerbek majątkowy, który powstał wskutek kolizji, a świadczenie ubezpieczyciela ma charakter pieniężny.

Zauważyć należy, że powód nie dochodził w niniejszej sprawie rzeczywiście poniesionych, ale hipotetycznych kosztów naprawy pojazdu. W przedmiotowej sprawie poszkodowany co prawda nie sprzedał pojazdu lecz samodzielnie dokonał jego naprawy. Poszkodowany nabył części naprawcze i samodzielnie dokonał ich montażu. Wyjątkiem jest tylny zderzak wymagający lakierowania – poszkodowany nie skorzystał dotychczas z usługi lakiernika samochodowego i nie pomalował zderzaka, ale ma na to odłożone pieniądze. Oznacza to, że nieuzasadnione jest ustalanie wysokości odszkodowania jako równowartości hipotetycznych kosztów naprawy pojazdu. Tym samym hipotetyczny koszt naprawy pojazdu ustalony przez biegłego jest bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie. Nie on bowiem decyduje o wysokości należnego odszkodowania. Skoro poszkodowany podjął się samodzielnej naprawy pojazdu, wysokość należnego odszkodowania z ubezpieczenia OC posiadacza pojazdu mechanicznego powinna odpowiadać wysokości faktycznych kosztów naprawy.

Brak było podstaw, by uznać, że poszkodowany nie wybierając opcji naprawy w warsztacie naprawczym należącym do sieci naprawczej pozwanego przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody (art. 362 k.c.), co podnosił w sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany. Sąd w pełni podziela ugruntowane w judykaturze stanowisko, iż to do poszkodowanego należy decyzja o sposobie naprawy uszkodzonego pojazdu i czy w ogóle go naprawić. Zakłady naprawcze współpracujące na stałe z ubezpieczycielami w ramach tzw. sieci naprawczych z uwagi na zasięg świadczonych usług, ilość napraw, ilość zakupywanych części i materiałów mogą oferować ubezpieczycielom preferencyjne ceny, co przekłada się również na wartość końcową kosztu naprawy. Na tego typu rabaty i upusty nie mogą natomiast liczyć mniejsze zakłady naprawcze, ani sam poszkodowany, jeśli decyduje się na samodzielną naprawę. Co więcej, koszt naprawy pojazdu wykonanej przez poszkodowanego jest niższy niż ustalony przez biegłego hipotetyczny koszt naprawy pojazdu.

Brak było również podstaw, by przyjąć, że naprawa pojazdu dokonana przez poszkodowanego nie przywróci pojazdu do stanu sprzed szkody. Po pierwsze, poszkodowany sam przyznał ile pieniędzy było mu potrzebnych do przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Była to kwota 6 500 zł stanowiąca sumę kwot 5 800 zł, którą już wydał na naprawę pojazdu oraz 700 zł, które przygotował w celu dokonania naprawy (lakierowania) zderzaka tylnego uszkodzonego pojazdu. Po drugie, poszkodowany nadal dysponuje tym autem, użytkuje je i samodzielnie dokonuje jego napraw. Poszkodowany jest wykształcony w zakresie dokonywania napraw pojazdu, bowiem ukończył szkołę samochodową. Korzystał także z pomocy zaprzyjaźnionego warsztatu samochodowego, by ograniczyć wydatki. Brak jest w takiej sytuacji podstaw, by uznać, że poszkodowany myli się twierdząc ile pieniędzy potrzebował, by przywrócić pojazd do stanu sprzed szkody. Po trzecie, nawet jeśli poszkodowany dokonał naprawy swojego pojazdu w sposób niezgodny z technologią naprawy pojazdu, nie znaczy to, że nie przywrócił pojazdu do stanu sprzed szkody, tym bardziej, że pojazd doznawał także innych uszkodzeń, które poszkodowany również naprawiał samodzielnie. Poza tym ani powód, ani pozwany nie domagali się przeprowadzenia dowodów, które by wykazały, że naprawa pojazdu dokonana przez poszkodowanego była nieprawidłowa i nie przywróciła ona pojazdu do stanu sprzed szkody.

Tym samym, w ocenie sądu powód wykazał, że koszty naprawy pojazdu były wyższe niż kwota odszkodowania wypłacona przez stronę pozwaną. Niemniej jednak, w świetle zeznań świadka nie było możliwe ustalenie kwoty odszkodowania odpowiadającej hipotetycznym kosztom naprawy ustalonym metodą kosztorysową, bowiem Ł. B. zeznał jaki jest koszt przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Poszkodowany nie dysponował rachunkami naprawy uszkodzonego pojazdu, lecz wskazał, że przeznaczył dotychczas na naprawę pojazdu kwotę około 5 800 zł, natomiast na lakierowanie nienaprawionego dotychczas zderzaka uszkodzonego pojazdu przeznaczył kwotę 700 zł. W sumie, zgodnie z zeznaniami poszkodowanego, koszt przywrócenia pojazd marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po szkodzie powstałej w wyniku kolizji z dnia 19 maja 2024 roku wynosił maksymalnie 6 500 zł.

W związku z powyższymi ustaleniami, sąd uznał, że koszt przywrócenia pojazdu marki R. (...) o numerze rejestracyjnym (...) po szkodzie z dnia 19 maja 2024 roku wynosił 6 500 zł. Tyle też wynosiło należne od pozwanego poszkodowanemu odszkodowanie. Z uwagi na bezsporny fakt wypłaty poszkodowanemu przez pozwanego w toku postępowania likwidacyjnego kwoty 5 456,08 zł, a także z uwagi na treść art. 322 k.p.c., Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda w punkcie I wyroku kwotę 1 043,92 zł stanowiącą różnicę pomiędzy sumą odszkodowania należnego, a sumą odszkodowania wypłaconego przez ubezpieczyciela (6 500 zł – 5 456,08 zł).

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.p.c. oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Przepis art. 481 § 1 k.c. stanowi, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie z art. 481 § 2 k.c., jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Zgodnie natomiast z treścią art. 14 ust. 1 ustawy, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Stosownie zaś do ust. 2 cytowanego artykułu w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania. Wypłata odszkodowania powinna następować co do zasady w terminie 30 dni licząc od dnia zawiadomienia o szkodzie. Zgłoszenie szkody miało miejsce dnia 19 maja 2024 roku. Trzydziestodniowy termin na wypłatę odszkodowania upływał zatem z dniem 18 czerwca 2024 roku i tego dnia roszczenie powoda stało się wymagalne, natomiast dopiero od następnego dnia tj. od dnia 19 czerwca 2024 roku możliwe stało się naliczanie odsetek za opóźnienie. Tylko szczególne okoliczności mogą spowodować przyjęcie innego terminu. Dotyczy to sytuacji, gdy nie jest możliwe wyjaśnienie okoliczności niezbędnych do ustalenia zasady odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń lub wysokości odszkodowania. Wówczas obowiązkiem zakładu ubezpieczeń jest w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie pisemne zawiadomienie uprawnionego o przyczynie niemożności terminowego wypłacenia odszkodowania ze wskazaniem przypuszczalnego terminu zajęcia ostatecznego stanowiska. W przedmiotowej sprawie natomiast brak jest podstaw, by ustalać inny termin na wypłatę odszkodowania niż termin 30 dni od dnia zgłoszenia szkody. Nie są w ocenie Sądu przekonujące argumenty pozwanego, że o skonkretyzowanych roszczeniach powodu z tytułu naprawy pojazdu dowiedział się dopiero z doręczonego odpisu pozwu. Pozwany wydał decyzję o przyznaniu bezspornej części odszkodowania w dniu 24 maja 2024 roku. Natomiast decyzją wydaną w dniu 3 czerwca 2024 roku pozwany przyznał poszkodowanemu uzupełniającą kwotę odszkodowania. Pozwany dysponował już zatem wszelkimi wiadomościami pozwalającymi na ustalenie wysokości należnego odszkodowania, jak i własnej odpowiedzialności za szkodę jeszcze przed upływem trzydziestodniowego terminu liczonego od dnia zawiadomienia go o szkodzie. Poza tym skonkretyzowane roszczenia powoda stanowią w istocie rzeczy roszczenie o zapłatę brakującej części należnego poszkodowanemu odszkodowania, pozwalającego na przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody. Pozwany powinien ustalić jego prawidłową wysokość w toku postępowania likwidacyjnego i wypłacić po jego przeprowadzeniu. Co więcej, pozwany nie wykazał, że zawiadomił poszkodowanego o przyczynie niemożności terminowego wypłacenia odszkodowania ze wskazaniem przypuszczalnego terminu zajęcia ostatecznego stanowiska. Powód żądał odsetek za opóźnienie od dnia 3 lipca 2024 roku. Nie ulega wątpliwości, że roszczenie było już w tym dniu wymagalne. Zasądzenie odsetek od dnia wymagalności tj. od dnia wcześniejszego niż dzień 3 lipca 2024 roku stanowiłoby orzeczenie ponad żądanie pozwu. Dlatego też Sąd zasądził w punkcie I wyroku od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 043,92 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 3 lipca 2024 roku do dnia zapłaty.

W pozostałej części sąd oddalił powództwo jako bezzasadne, o czym orzeczono w punkcie II wyroku.

O kosztach procesu Sąd w punkcie III wyroku orzekł na podstawie art. 98 § 1, § 1 ¹, art. 99 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c. i art. 100 k.p.c. oraz § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1935 z późn. zm.). Mając na uwadze zasadę odpowiedzialności strony za wynik procesu, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 482,76 zł. Zgodnie z art. 100 k.p.c., w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Powód wygrał sprawę w 40,13 %. Na koszty procesu poniesione przez powoda składały się: 200 zł opłaty sądowej od pozwu, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, 900 zł kosztów zastępstwa procesowego i 1 454,06 zł kosztów opinii biegłego. Łącznie powód poniósł koszty w wysokości 2 571,06 zł. Refundacji przez pozwanego podlegało 40,13 % z tej kwoty tj. 1 031,77 zł. Pozwany wygrał sprawę w 59,87 %. Na koszty procesu poniesione przez pozwanego składały się: 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa i 900 zł kosztów zastępstwa procesowego. Łącznie pozwany poniósł koszty w wysokości 917 zł. Refundacji przez powoda podlegało 59,87 % z tej kwoty tj. 549,01 zł. Po dokonaniu potrącenia powyższych kwot, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 482,76 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Kwota ta została zasądzona wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, zgodnie z brzmieniem art. 98 § 1 ¹ k.p.c., w myśl którego, od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu należą się odsetki, w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.