Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2024 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	asesor sądowy Paweł Kamiński

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2024 r. w Toruniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko E. P.

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  kosztami procesu obciąża powoda.

Sygn. akt I C 951/24 upr

T., 5 grudnia 2024 roku

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 6 czerwca 2024 roku powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej E. P. kwoty 4 010,84 złotych z umownymi odsetkami za opóźnienie w wysokości maksymalnych odsetek ustawowych za opóźnienie od 3 listopada 2023 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. Wskazał, że poprzez podpisanie weksla z 1 lipca 2021 roku pozwana zobowiązała się do zapłaty kwoty wskazanej na wekslu w wysokości 4 010,84 zł. Powód wskazał, że weksel został wystawiony przez pozwanego na zabezpieczenie zwrotu całego zadłużenia z tytułu pożyczki udzielonej przez (...) S.A. na podstawie umowy pożyczki gotówkowej nr (...) z dnia 1 lipca 2021 r. Na dochodzoną pozwem sumę składa się suma pozostałych do zapłaty rat pożyczki oraz należne maksymalne odsetki za opóźnienie liczone zgodnie z art. 481 § 2 ¹ k.c. za każdy dzień opóźnienia w płatności każdej z rat. Powód wskazał też, że pozwana nie realizowała postanowień umowy w wyniku czego została wezwana do zapłaty. Po bezskutecznym upływie terminu zakreślonego w wezwaniu do zapłaty, powód wypowiedział umowę pożyczki i wypełnił weksel zgodnie z warunkami uzgodnionymi w deklaracji wekslowej. Powód w piśmie przygotowawczym z dnia 31 października 2024 roku wskazał, że pozwana na poczet umowy pożyczki dokonała wpłat w wysokości 7 145 złotych. Powód rozliczył tę kwotę zgodnie z harmonogramem, tj. uznał za spłacone pierwsze 23 raty w pełnej wysokości, 24 ratę do kwoty 38 złotych. Powód zaznaczył, że do zapłaty zostało: 24 rata do kwoty 271 zł oraz raty 25-36 w całości. Powód wskazał też, że pozwana dokonała wpłat na łączną sumę 7 505,00 zł, ale 360 zł z pierwszych wpłat zostało przekazane na wykupioną przez pozwaną usługę dodatkową (...) zapewniającą pakiet usług telemedycznych.

Pozwana nie złożyła odpowiedzi na pozew.

Sąd ustalił, co następuje:

30 czerwca 2021 roku pozwana E. P. zawarła z powodem umowę pożyczki nr (...). Pożyczkodawca udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 5000 złotych. Pozwana zobowiązała się do zwrotu pożyczkodawcy kwoty 11 124,00 złotych w 36 miesięcznych ratach po 309 złotych każda, płatnych w okresie od 10 sierpnia 2021 roku do 10 lipca 2024 roku. Na powyższą kwotę poza kapitałem składały się także: 528 złotych tytułem opłaty przygotowawczej, w tym kwota 3,18 złotych przypadająca na okres ustalony ustawą C.-19, 4 472 złote prowizji oraz odsetki kapitałowe w łącznej kwocie 1 124 złote. Łączny koszt pożyczki wynosił 6 124 złote. Pożyczka była oprocentowania według stałej stopy oprocentowania w wysokości 7,03% w skali roku. W umowie zastrzeżono, że za opóźnienie w spłacie poszczególnych rat pożyczki lub ich części lub innej kwoty związanej z umową pożyczkodawca nalicza odsetki za opóźnienie w wysokości maksymalnych odsetek za opóźnienie. Umowa zastrzegała również, że pożyczkodawca może wypowiedzieć umowę w przypadku gdy opóźnienie w płatności kwoty równej jednej racie przekroczy 30 dni, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Pożyczkodawca zobowiązany jest do zachowania 30 dniowego okresu wypowiedzenia warunków umowy.

Dowód : umowa pożyczki – k. 5-10, harmonogram spłat – k. 11, dyspozycja wypłaty całkowitej kwoty pożyczki – k. 16

Zabezpieczenie zapłaty kwot należnych z tytułu umowy pożyczki stanowił weksel własny in blanco wraz z deklaracją wekslową. W deklaracji wekslowej wskazano, że weksel stanowi zabezpieczenie zwrotu całego zadłużenia z tytułu pożyczki udzielonej przez (...) S.A. z siedzibą w B. na podstawie umowy pożyczki gotówkowej nr (...) z dnia 30 czerwca 2021 roku. W deklaracji wekslowej wskazano też, że pożyczkodawca może uzupełnić weksel oraz dochodzić na tej podstawie zobowiązania przed sądem gdy opóźnienie w płatności kwoty równej wartości jednej pełnej raty przekroczy 30 dni po uprzednim wezwaniu wystawcy do zapłaty zaległości w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania.

Dowód : weksel - k. 19, deklaracja wekslowa – k. 20

Pozwana dokonała z tytułu przedmiotowej umowy pożyczki wpłat na łączną kwotę 7 145 złotych oraz wpłaty 360 złotych zarachowanych na poczet wykupionej przez pozwaną dodatkowej usługi w postaci pakietu usług medycznych. Ostatniej wpłaty na poczet umowy pożyczki pozwana dokonała w dniu 10 stycznia 2023 roku.

Bezsporne, a nadto dowód : historia spłat - k. 54-54v, potwierdzenie zawarcia umowy o dostęp do usług medycznych – k. 55-56, wniosek o dokonanie rozliczenia wpłat – k. 57, tabela wpłat do umowy (...) – k. 58

W związku z opóźnieniami w spłacie pożyczki powód pismem z dnia 10 sierpnia 2023 roku wezwał pozwaną E. P. do zapłaty. Wezwanie zostało doręczone pozwanej w dniu 7 września 2023 roku. Wezwanie pozostało bezskuteczne. Wobec opóźnienia w spłacie należności powód pismem z dnia 2 października 2023 roku wypowiedział E. P. umowę pożyczki z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, jednocześnie wzywając go do wykupu weksla. Pismo zostało doręczone pozwanej w dniu 27 października 2023 roku. Pozwana nie uregulowała zadłużenia w całości. Powód wypełnił weksel 2 listopada 2023 r. na kwotę 4 010,84 złotych.

Dowód : pismo z dnia 10 sierpnia 2023 roku – k. 17 wraz z potwierdzeniem doręczenia – k. 18, weksel - k. 19, pismo z dnia 2 października 2023 roku – k. 21 wraz z potwierdzeniem doręczenia – k. 22

W piśmie z dnia 3 października 2023 roku pozwana E. P. oświadczyła, że uznaje swój dług wobec (...) S.A. z tytułu umowy pożyczki nr (...) co do pozostałej do zapłaty kwoty 4010,84 zł na dzień 3 października 2023 roku wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie jednocześnie wnosząc o możliwość polubownego rozwiązania poprzez spłatę całości zobowiązania w ratach miesięcznych w kwocie nie niższej niż 400 złotych.

Dowód : oświadczenie o uznaniu długu z dnia 3 października 2023 roku – k. 23

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z dyspozycją art. 339 § 2 k.p.c. Sąd przyjął za prawdziwe twierdzenia powoda o faktach zawarte w pozwie. W pozostałym zakresie Sąd dokonał ustaleń faktycznych w oparciu o załączone do pozwu dowody z dokumentów, w szczególności –umowę pożyczki (k. 5-10) oraz historię spłat (k. 54-54v). Sąd uznał złożone przez powoda do akt sprawy dokumenty za wiarygodne.

Podkreślić należy, że przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy jednie ustaleń faktycznych nie zaś materialnoprawnej oceny zgłoszonego roszczenia. Wydanie wyroku zaocznego nie przesądza zatem o uwzględnieniu powództwa.

Na tle poczynionych ustaleń nie było wątpliwości, iż strony łączyła umowa o kredyt konsumencki w rozumieniu art. 720 § 1 k.c. oraz art. 3 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (T.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 1028 ze zm.). Zgodnie z art. 720 § 1 k.c., przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim w art. 3 ust. 1 stanowi, iż przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550,00 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Natomiast wedle przepisu art. 3 ust. 2 pkt 1 wskazanej ustawy, za umowę o kredyt konsumencki uważa się również umowę pożyczki.

Zgodnie z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości UE z 7 listopada 2019 roku, w sprawie C-419/18, sposób zabezpieczenia wierzytelności konsumenckich leży ze swojej istoty poza zakresem objętym harmonizacją w prawie UE. Dopuszczalność stosowania weksla in blanco jako formy zabezpieczenia roszczeń konsumenckich należy więc do domeny prawa krajowego. Nie ma więc co do zasady przeszkód w stosowaniu weksla, jako sposobu zabezpieczenia roszczeń przysługujących wobec konsumentów. O ile jednak dopuszczalność posłużenia się wekslem in blanco pozostaje poza zakresem prawa UE, o tyle sama umowa wyznaczająca stosunek podstawowy mieści się w ramach ogólnego mechanizmu kontroli abuzywności. Dotyczy to także postanowień zobowiązujących konsumenta do wystawienia weksla in blanco oraz klauzul zawartych w porozumieniu wekslowym, bowiem postanowienia tego rodzaju nie określają głównego przedmiotu umowy, czyli świadczenia stron ani relacji ceny i wynagrodzenia do dostarczanych w zamian towarów i usług, w rozumieniu art. 4 ust. 2 dyrektywy 93/13. Sądy mogą zatem dokonywać ich kontroli z zastosowaniem testu abuzywności. Oznacza to, że choć samo posłużenie się wekslem nie może być przedmiotem kontroli w ramach prawa UE, to sąd może uznać za bezskuteczne wobec konsumenta klauzule, które stanowiły podstawę wystawienia weksla. W praktyce oznacza to utratę tytułu do posłużenia się wekslem przeciwko konsumentowi - a tym samym faktyczny brak możliwości skorzystania z weksla jako sposobu zabezpieczenia roszczenia. Zatem, jeżeli w materiale sprawy znajduje się dokument umowy konsumenckiej, to sąd krajowy ma obowiązek dokonać kontroli abuzywności z urzędu, natomiast gdy sąd nie ma do dyspozycji umowy konsumenckiej zawartej w konkretnej sprawie, to ma on obowiązek dokonania we własnym zakresie ustaleń co do faktów sprawy1. Sąd może zażądać przedstawienia przez strony dokumentów koniecznych do ustalenia treści umowy konsumenckiej celem zbadania z urzędu stosunku podstawowego w kontekście przepisów ustawy o kredycie konsumenckim oraz przepisów kodeksu cywilnego, przede wszystkim art. 58 k.c., a także art. 385 ¹ k.c., tj. w kontekście poprawności jednoznacznie sformułowanych postanowień określających główne świadczenia stron oraz tych postanowień, na których treść konsument miał rzeczywisty wpływ, co musi zostać wykazane przez stronę, która się gotowymi formularzami umów posługuje.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd zobligowany był, aby z urzędu skontrolować treść postanowień umowy pożyczki w świetle regulacji art. 385 ¹ k.c. W szczególności Sąd uprawniony był poczynić dodatkowe ustalenia (ponad zakres zawartych w pozwie twierdzeń), na podstawie przedstawionych przez powoda dowodów, celem zweryfikowana uczciwości postanowień umowy pożyczki zawartej z pozwanym2. Ponadto Sąd z urzędu zobowiązany był zbadać czy zapisy umowne nie pozostają w sprzeczności z ustawą bądź nie mają na celu obejścia ustawy (art. 58 § 1 i 3 k.c.).

Na podstawie art. 385 ² k.c. oceny zgodności postanowienia umowy z dobrymi obyczajami dokonuje się według stanu z chwili zawarcia umowy, biorąc pod uwagę jej treść, okoliczności zawarcia oraz uwzględniając umowy pozostające w związku z umową obejmującą postanowienie będące przedmiotem oceny.

Dokonując analizy postanowień umowy Sąd miał na względzie, iż postanowienia umowne dotyczące prowizji nie dotyczą głównych świadczeń stron umowy pożyczki. Za postanowienia określające główne świadczenia stron każdej umowy uznać należy bowiem jedynie, takie elementy konstrukcyjne umowy, bez których uzgodnienia nie doszłoby do jej zawarcia - czyli tzw. essentialia negotii. W przypadku umowy pożyczki są to: zobowiązanie pożyczkodawcy do przeniesienia na własność pożyczkobiorcy pieniędzy lub rzeczy oznaczonych co do gatunku oraz zobowiązanie pożyczkobiorcy do zwrotu tej samej ilości pieniędzy albo tej samej ilości rzeczy tego samego gatunku oraz jakości. Natomiast postanowienia określające wysokość kosztów dodatkowych związanych z udzieleniem pożyczki i jej obsługą, do poniesienia których zobowiązany jest pożyczkobiorca, nie mogą zostać uznane za postanowienia określające główne świadczenia stron, gdyż nie warunkują one bytu umowy pożyczki.

Przesądziwszy powyższe, Sąd doszedł do przekonania, że zastrzeżona w umowie, z której roszczenie swoje wywodził powód, prowizja pożyczkodawcy w sposób rażąco niekorzystny kształtuje sytuację pożyczkobiorcy.

Należy zwrócić uwagę, że choć łączna kwota kosztów pozaodsetkowych (5000 złotych), którymi została obciążona pozwana w umowie pożyczki, nie przekraczała limitu określonego w art. 36a ust. 2 u.k.k. (w brzmieniu obowiązującym w dniu zawarcia umowy), to wynosiła ona 100% całkowitej kwoty pożyczki (a zatem stanowiła maksymalną kwotę, jaką mogą wynosić pozaodsetkowe koszty kredytu).

W szczególności zastrzeżona w umowie prowizja w kwocie 4 472 złotych budziła poważne wątpliwości w świetle przepisów o zobowiązaniach umownych i ochronie konsumenta przed niedozwolonymi klauzulami umownymi. Zasadność obciążenia pożyczkobiorcy opłatą prowizyjną ukształtowaną na tak wysokim poziomie w relacji do kwoty pożyczki musi być każdorazowo podyktowana ściśle określonymi względami związanymi z procesem zawarcia konkretnej umowy pożyczki. To na stronie powodowej spoczywał obowiązek wykazania, że istniały uzasadnione podstawy do ustalenia kosztów kredytu na takim poziomie. Powód nie sprostał jednak ciężarowi dowodu w tym zakresie, nie wykazał bowiem zasadności naliczenia prowizji w kwocie 4 472 złotych, ani opłaty przygotowawczej w kwocie 528 zł, które łącznie stanowią równowartość 100 % kwoty udzielonej pozwanej pożyczki (5000 zł).

Jak wynika z umowy pożyczki, koszty związane z przygotowaniem i zawarciem umowy wynosiły 528 złotych i stanowiły opłatę przygotowawczą. Powód nie wykazał jednak, że koszty te wyniosły w rzeczywistości taką sumę. Trudno wyobrazić sobie, że koszt przygotowania umowy, do której wykorzystano wzorzec umowny i która wraz z załącznikami ma 9 stron w formacie A4 wyniósł 528 złotych. Jednocześnie powód nie wykazał zasadności naliczenia wynagrodzenia prowizyjnego w kwocie 4 472 złotych, które stanowi równowartość ponad 89 % kwoty udzielonej pozwanej pożyczki (5000 złotych). Nie sposób uznać świadczenia pożyczkobiorcy za ekwiwalentne otrzymanej kwocie pożyczki. Prowizja pozostawała bez jakiegokolwiek związku z rzeczywistymi kosztami umowy pożyczki przez co rażąco naruszała interes konsumenta i dobre obyczaje. Tym samym postanowienie umowne kształtujące wysokość prowizji na takim poziomie stanowiło klauzulę niedozwoloną i nie mogło być wiążące dla pozwanej. To samo dotyczyło opłaty przygotowawczej w wysokości 528 złotych.

Mając na uwadze powyższe pozaodsetkowe koszty kredytu uznać należało za tożsame w swojej funkcji z odsetkami stanowiącymi wynagrodzenie pożyczkodawcy za korzystanie przez pożyczkobiorcę z udostępnionego mu kapitału pożyczki. Jest to więc ukryta forma odsetek od pożyczonych środków pieniężnych. Zastosowana w umowie pożyczki nr (...) konstrukcja w oczywisty sposób prowadzi do obejścia przepisów regulujących instytucję odsetek maksymalnych i zmierza do zwiększenia wynagrodzenia umownego pożyczkodawcy. Podkreślić w tym miejscu należy, że instytucja maksymalnych odsetek kapitałowych została przez ustawodawcę wprowadzona do kodeksu cywilnego w art. 359 § 2 ¹ k.c. celem przeciwdziałania zjawisku lichwy i ochrony interesów konsumentów. Stopa tych odsetek odzwierciedla aktualny układ stosunków gospodarczych oraz wartość pieniądza w obrocie międzybankowym i poziom inflacji (ich wysokość zależy bowiem od aktualnej wysokości odsetek ustawowych) i nie pozwala pożyczkodawcom na wykorzystywanie przymusowego położenia słabszej strony umowy.

Sąd ustalił, iż powodowi należały się odsetki umowne od kapitału liczone od kwoty 5000 zł, czyli od kwoty faktycznie udostępnionej pożyczkobiorcy, od dnia zawarcia umowy (30 czerwca 2021 r.) do dnia rozwiązania umowy na skutek jej wypowiedzenia (2 listopad 2024 r.) w wysokości 823,38 zł. Eliminacji podlegały więc odsetki umowne w zakresie, w jakim naliczane były od kwoty przekraczającej kapitał pożyczki.

Wyjaśnić trzeba, że odsetki kapitałowe (art. 359 § 1 k.c.) to takie, które stanowią wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału, w tym przypadku zgodnie z zawartą umową kredytu. O ile kredytobiorca spłaca kredyt zgodnie z umową, odsetki kapitałowe naliczane są przez cały okres kredytowania (właśnie jako wynagrodzenie za korzystanie z kapitału udostępnionego przez bank). O ile dojdzie do wypowiedzenia umowy kredytu, niespłacony na dzień wypowiedzenia umowy kapitał staje się wymagalny, zaś odsetki kapitałowe po upływie okresu wypowiedzenia nie są już naliczane. Tym samym po wypowiedzeniu umowy zadłużenie kredytobiorcy obejmuje niespłacony kapitał oraz niespłacone do końca okresu wypowiedzenia odsetki kapitałowe (naliczane są więc one do dnia wypowiedzenia umowy kredytu). Obowiązek strony pozwanej zapłaty wynagrodzenia dotyczy wyłącznie okresu korzystania z pożyczki, więc nie obejmuje okresu po wypowiedzeniu umowy. Na marginesie warto zaznaczyć, że znaczna część odsetek kapitałowych w umowie, a zarazem dochodzonych w pozwie dotyczy rat kapitałowych z przyszłości należnych w przyszłości, gdyby nie nastąpiło wypowiedzenie umowy. Trudno w takiej sytuacji uznać, że jest to wynagrodzenie za korzystanie z kapitału zgodnie z umową kredytu. Poza tym każda rata pożyczki zawierała w sobie niedozwoloną prowizję i od każdej tak obliczonej raty powód naliczał odsetki kapitałowe, zatem sposób ich obliczenia w umowie także był nieprawidłowy.

Podsumowując, za należne powodowi z tytułu zawartej z pozwaną umowy pożyczki, Sąd uznał następujące kwoty: 5000 złotych tytułem kapitału oraz 823,38 złotych tytułem odsetek kapitałowych. Łącznie – 5823,38 złotych. Przy uwzględnieniu sumy spłat dokonanych przez pozwaną w łącznej kwocie 7 145 złotych należało uznać, że spłaciła ona już więcej aniżeli to, do czego była zobowiązana, wobec czego powództwo podlegało oddaleniu.

Warto też zaznaczyć, że dokument wypowiedzenia umowy pożyczki sporządzono 2 października 2023 r., a powód w dniu 2 listopada 2023 r. wystawił wypełniony weksel i z tym dniem wiąże wymagalność swojego roszczenia. Wedle harmonogramu spłaty na dzień ten wymagalne były raty o łącznej wartości 8 343 złotych (27 × 309 złotych). Pozwana wpłaciła do tej pory 7 145 złotych, a więc jej zaległość według harmonogramu spłaty przekraczała 309 złotych przez okres dłuższy niż 30 dni.

Niemniej ustalenie, że pozaodsetkowe koszty kredytu nie wiążą strony pozwanej, a także ponowne ustalenie wysokości należnych w sprawie odsetek kapitałowych, doprowadziło Sąd do ponownego przeliczenia wysokości wymagalnej należności pożyczkobiorcy. W tym stanie sprawy przy utrzymaniu liczby 36 rat, każda z nich powinna była wynieść w przybliżeniu 161,76 złotych (obliczona od kwoty 5823,38 zł z należnym oprocentowaniem według umowy – 7,03 % w skali roku). Do dnia wypowiedzenia umowy nastał termin płatności 27 rat, czyli w sumie kwoty 4 367,52 złotych (27 x 161,76 zł). Oznacza to, że w dniu wypowiedzenia umowy nie było podstaw do jej wypowiadania, gdyż pozwana nadpłaciła należne zobowiązanie o kwotę 2 777,48 złotych.

Brak skutecznego wypowiedzenia umowy sprawia, że nie ziściły się natomiast przesłanki przewidziane w deklaracji wekslowej stanowiącej podstawę wystawienia weksla, co z kolei prowadzi do wniosku, że weksel został wypełniony nieprawidłowo. Wystawca weksla niezupełnego w chwili wystawienia staje się zobowiązany wekslowo jedynie w granicach, w jakich weksel został prawidłowo wypełniony. Samoistny charakter tego zobowiązania musi prowadzić do wniosku, że w razie uznania, że zobowiązanie wekslowe w rzeczywistości nie istnieje, Sąd nie jest uprawniony, szczególnie w postępowaniu uproszczonym, do zmiany z urzędu podstawy roszczenia i badania zasadności dochodzonej kwoty na podstawie umowy. Stanowiłoby to bowiem orzeczenie co do przedmiotu nieobjętego pozwem, czemu sprzeciwia się art. 321 § 1 k.p.c. Z tego też punktu widzenia, abstrahując od faktu spłaty przez pozwaną pożyczki, nie było dopuszczalne zasądzenie na rzecz powódki żądanej pozwem kwoty. Żądanie pozwu opierało się bowiem na wekslu, który został wypełniony niezgodnie z porozumieniem wekslowym.

Należy też zaznaczyć, że bez znaczenia dla powyższej oceny pozostaje oświadczenie o uznaniu długu złożone przez pozwaną w dniu 3 października 2023 roku. Uznanie długu nie powoduje powstania pomiędzy stronami nowego stosunku obligacyjnego, nie stanowi także potwierdzenia jego istnienia w kwocie wynikającej z oświadczenia o uznaniu. Poza tym uznanie długu po jego wygaśnięciu (co miało miejsce w przedmiotowej sprawie z uwagi na wysokość dokonanych przez pozwaną spłat) nie wywołało żadnych skutków prawnych w sferze prawa materialnego.

Z powyższych względów mając także na uwadze treść art. 6 k.c., Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku.

W przedmiocie odsetek wymaga podkreślenia, że powód nie zastrzegł w treści weksla oprocentowania sumy wekslowej (art. 5 prawa wekslowego), a zatem nie mógł domagać się zasądzenia od pozwanej odsetek umownych za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych. Oczywiście w sytuacji, w której powództwo co do kwoty głównej podlegało oddaleniu roszczenie odsetkowe również zostało oddalone.

Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, w myśl art. 98 k.p.c. kosztami procesu obciążono powoda (punkt II wyroku).

1 zob. wyrok (...) z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie C-419/18, (...) S.A. w B. przeciwko B. W. i in., LEX Nr 2735813, wyrok (...) z 13 września 2018 r., C-176/17, (...) S.A. w B. przeciwko M. W., (...) 2018, nr 9, poz. I-711

2 por. wyrok Trybunału Sprawiedliwości z 4.06.2020 r., C-495/19, KANCELARIA (...) S.A. z siedzibą w K. przeciwko RN., LEX nr 3008597;