Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 sierpnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca:	Sędzia SR Joanna Grzempka
Protokolant:	st.sekretarz sądowy Gabriela Płowucha

po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2018 r. w Toruniu

sprawy z powództwa Gminy M. T. - Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej w T.

przeciwko L. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego L. K. na rzecz powoda Gminy M. T. - Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej w T. kwotę 5930,02 zł (pięć tysięcy dziewięćset trzydzieści złotych dwa grosze) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 23 kwietnia 2018 r. do dnia 30 sierpnia 2018 r. - solidarnie z pozwaną Ż. K., co do której zapadł prawomocny nakaz zapłaty Sądu Rejonowego w Toruniu sygn. akt X Nc 3693/18;

2.  kwotę zasądzoną w punkcie 1 sentencji rozkłada na 12 rat w następujący sposób: 11 rat po 500 zł i ostatnia rata obejmująca kwotę 430,02 zł wraz z odsetkami zasądzonymi w punkcie 1 sentencji, płatnych do 15 dnia każdego miesiąca począwszy od następnego miesiąca po uprawomocnieniu się niniejszego wyroku z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat;

3.  zasądza od pozwanego L. K. na rzecz powoda Gminy M. T. - Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej w T. kwotę 2.067 zł (dwa tysiące sześćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, co do kwoty 1263 zł solidarnie z pozwaną Ż. K., co do której zapadł prawomocny nakaz zapłaty Sądu Rejonowego w Toruniu sygn. akt X Nc 3693/18.

Sygn. akt I C 886/18

UZASADNIENIE

Powód Gmina M. T. – Zakład Gospodarki Mieszkaniowej w pozwie przeciwko Ż. K. i L. K. domagała się zasądzenia kwoty 5930,02 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu (tj. od 23 kwietnia 2018 r.) do dnia zapłaty – solidarnie, z tytułu najmu lokalu mieszkalnego, którego najemcami są pozwani.

Nakazem zapłaty postępowaniu upominawczym z dnia 24 maja 2018 r. X Nc 3693/18

powództwo zostało uwzględnione w całości. Nakaz zapłaty uprawomocnił się w stosunku do pozwanej.

Pozwany złożył w terminie sprzeciw, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości, a z ostrożności procesowej wniósł o rozłożenie świadczenia na raty po 350 zł miesięcznie. Wskazał, że między nim a pozwaną nie zachodzi solidarność, gdyż nie wynika ona z art. 369 k.c., zastosowania nie ma przepis art. 688 1 § 1 k.c., gdyż nie zamieszkiwał on w lokalu którego dotyczy umowa, solidarność nie wynika także z umowy najmu.

W toku procesu strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił, co następuje.

Pozwani, jako najemcy, zawarli z powodem w dniu 1 października 2012 r. umowę najmu lokalu mieszkalnego położonego w T. przy ul. (...), oznaczonego numerem 16, czynsz najmu ustalono na kwotę 367,44 zł a ponadto wyszczególniono inne opłaty, niezależne od wynajmującego.

dowód: umowa k. 7-7v

W okresie od 1 sierpnia 2017 r. do 31 marca 2018 r. zadłużenie pozwanych z tytułu opisanej umowy wyniosło 5481,01 zł oraz 449,02 zł tytułem odsetek.

dowód:

bezsporne; kartoteka finansowa powoda k. 8-9

Pozwany w trakcie obowiązywania umowy wyprowadził się z lokalu przy ul. (...). Nie wypowiedział skutecznie umowy najmu.

Bezsporne

Pozwany jest zatrudniony na mocy umowy o pracę, otrzymuje miesięczne wynagrodzenie w kwocie 1800 zł, spłaca raty za samochód służący mu do dojazdów do pracy w kwocie 300 zł miesięcznie, ponosi koszty najmu lokalu, w którym zamieszkuje. Ma na utrzymaniu 13-letnie dziecko, na które otrzymuje alimenty.

dowód:

zeznania pozwanego na rozprawie w dniu 28 sierpnia 2018 r.

Sąd zważył, co następuje.

Okoliczności faktyczne sprawy nie były sporne między stronami. Powód nie kwestionował faktu, iż pozwany nie mieszka w przedmiotowym lokalu i nie stanowi on jego centrum życiowego, zaś pozwany nie negował wysokości długu. Dokumenty nie były kwestionowane, a zeznania pozwanego nie wzbudziły zastrzeżeń Sądu.

Pozwany nie wypowiedział skutecznie umowy najmu za okres objęty pozwem, zatem zgodnie z art. 659 § 1 k.c. jest zobowiązany do zapłaty czynszu, niezależnie od zamieszkiwania w lokalu.

Zarzut pozwanego dotyczył braku podstaw do jego solidarnej odpowiedzialności z pozwaną. W myśl art. 369 k.c. Zobowiązanie jest solidarne, jeżeli to wynika z ustawy lub z czynności prawnej. Jak wyżej wskazano, umowa najmu nie przewidywała solidarnej odpowiedzialności najemców.

Zgodnie z art. 688 ¹ § 1 k.c. za zapłatę czynszu i innych należnych opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie. Przepis ten odnosi się do osób niebędących najemcami, a więc nie dotyczy sytuacji pozwanego. Ponadto skoro pozwany w lokalu nie zamieszkiwał, to przepis ten nie kształtuje jego odpowiedzialności solidarnej odpowiedzialności za zapłatę czynszu i innych opłat.

W dalszej kolejności należy zauważyć, że świadczenia stron w omawianej umowie mają odmienny charakter – świadczenie powoda (dostarczenie lokalu) jest z istoty niepodzielne, zaś świadczenie pozwanych jest podzielne gdyż ma charakter pieniężny (zgodnie z art. 379 § 2 k.c. Świadczenie jest podzielne, jeżeli może być spełnione częściowo bez istotnej zmiany przedmiotu lub wartości.). Skutki takiej sytuacji określa art. 380 § 2 k.c., zgodnie z którym w braku odmiennej umowy dłużnicy zobowiązani do świadczenia podzielnego są odpowiedzialni za jego spełnienie solidarnie, jeżeli wzajemne świadczenie wierzyciela jest niepodzielne.

Wobec powyższego pozwany odpowiada za zapłatę czynszu i pozostałych opłat związanych z używaniem lokalu solidarnie z pozwaną. Natomiast ich wzajemne relacje określa art. 380 § 3 k.c. przewidując, że dłużnik, który spełnił świadczenie niepodzielne, może żądać od pozostałych dłużników zwrotu wartości świadczenia według tych samych zasad co dłużnik solidarny.

Na marginesie można dodać, że gdyby nawet uznać, iż pismem z dnia 12 grudnia 2017r. (kopia k.43), co do którego brak dowodu doręczenia powodowi (a to wyklucza uznanie, że oświadczenie zostało skutecznie złożone drugiej stronie) pozwany wypowiedział umowę najmu, to mając na uwadze trzymiesięczny termin wypowiedzenia (art. 688 k.c.) skutek nastąpiłby z dniem 31 marca 2018 r. a więc w końcowej dacie objętej powództwem.

W tej sytuacji i na podstawie przytoczonych przepisów prawa powództwo należało uwzględnić.

Pozwany złożył wniosek o rozłożenie świadczenia na raty i Sąd uznał wniosek ten za uzasadniony. W myśl art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia.

Przepis ten upoważnia sąd orzekający do wzięcia pod rozwagę przy wydawaniu wyroku, czy jego orzeczenie będzie mogło być wykonane bez potrzeby przeprowadzania egzekucji, zwłaszcza czy pozwany będzie w stanie spełnić zasądzone świadczenie jednorazowo. Przesłanką zastosowania tego przepisu jest ustalenie, że w danej sprawie zachodzi wypadek szczególnie uzasadniony; decydują o tym okoliczności konkretnej sprawy. W zasadzie chodzi o okoliczności dotyczące pozwanego dłużnika, jego sytuację osobistą, majątkową, finansową, rodzinną, które powodują, że nierealne jest spełnienie przez niego od razu i w pełnej wysokości zasądzonego świadczenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2015 r., II CSK 409/14, Lex nr 1677131). W ocenie Sądu w niniejszej sprawie zachodzi szczególny wypadek. Pozwany ma na utrzymaniu dziecko i osiąga niewysoki dochód z pracy, nie ma majątku. Jest jasne, że nie jest możliwe uiszczenie przez niego jednorazowo kwoty niemal 6 tys. zł, a wszczęcie egzekucji komorniczej i pozostawienie mu jedynie kwoty wolnej od zajęcia pozbawi go możliwości normalnego funkcjonowania, w tym spłaty bieżących zobowiązań, zaś wierzyciel i tak nie otrzyma jednorazowo całej zasądzonej kwoty. W tej sytuacji rozłożenie na raty pozwoli dłużnikowi uniknąć egzekucji komorniczej i wzrostu zadłużenia, które jest praktycznie zawsze następstwem zajęcia rachunku bankowego czy wynagrodzenia za pracę, umożliwi sprawną i szybką spłatę. Z drugiej strony okres spłaty jest na tyle krótki, że nie spowoduje szczególnego uszczerbku po stronie Gminy - zwłaszcza biorąc pod uwagę przewidywany okres, który minąłby do skutecznego zakończenia egzekucji komorniczej. Sąd miał też na uwadze, że pozwany nie zamieszkiwał w przedmiotowym lokalu w okresie objętym pozwem, a zadłużenie nie jest skutkiem jego nielojalnej postawy wobec gminy czy wyrazem wyłudzenia od niej jakiejkolwiek korzyści.

Sąd rozkładając spłatę na raty zasądził odsetki do dnia wyrokowania, mając na względzie że powództwo było co do istoty zasadne (por. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2006 r., III CZP 126/06, OSNC z 2007 r. nr 10 poz. 147 oraz z dnia 22 września 1970 r., III PZP 11/70, OSNCP z 1971 r. nr 4 poz. 61). Odsetki zostały natomiast zasądzone od dat płatności poszczególnych rat (art. 481 § 1 k.c.).

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., przy czym koszty poniesione przez powoda obejmowały:

- opłatę od pozwu 250 zł

- opłatę skarbową od pełnomocnictwa 17 zł

- wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 1800 zł (§ 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych, t.j. Dz.U. 2018r. poz. 265).

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy i rozważania o odpowiedzialności solidarnej Sąd uwzględniając powództwo orzekł o solidarnej odpowiedzialności pozwanego wraz z pozwaną – w zakresie kwot zasądzonych prawomocnym w stosunku do niej nakazem zapłaty w sprawie X Nc 3693/18.