Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2020 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodnicząca:	Asesor sądowy A. S.
Protokolant:	p.o. sekr. sądowego Dorota Szałkowska

po rozpoznaniu w dniu 29 grudnia 2020 r. w Toruniu

sprawy z powództwa (...) Bank Spółka Akcyjna w W.

przeciwko M. C.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego M. C. na rzecz powoda (...) Bank Spółka Akcyjna w W. 72.301,50 zł (siedemdziesiąt dwa tysiące trzysta jeden złotych pięćdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 31 stycznia 2020 r. do dnia zapłaty;

II. zasądza od pozwanego na rzecz powoda 9.033 zł (dziewięć tysięcy trzydzieści trzy złote) tytułem zwrotu kosztów procesu z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty

Sygn. akt I C 853/20

UZASADNIENIE

(...) Bank Spółka Akcyjna w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego M. C. kwoty 72 301,50 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie oraz kosztami procesu.

W uzasadnieniu twierdził m.in., że pozwany zawarł z powodem umowę pożyczki (...). W związku z nieterminową spłatą, zobowiązanie zostało postawione w stan wymagalności. Na roszczenia powoda składa się: 67 979,52 zł tytułem należności głównej, 3 708,16 zł tytułem odsetek umownych, 613,82 zł tytułem odsetek za opóźnienie.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 17 lipca 2020 r. Sąd Rejonowy w Toruniu orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości. Pozwany zakwestionował powództwo w całości, podnosząc szereg zarzutów obronnych. Podniósł m.in., że powód nie udowodnił faktu zawarcia kredytu, skuteczności wypowiedzenia umowy, jak również, że umowa zawierała postanowienia o charakterze abuzywnym. Pozwany wskazywał również, że przedłożone przez powoda dokumenty nie stanowią dowodu na istnienie zobowiązania. Pozwany podniósł również, że brak jest dowodu spełnienia wynikającego z umowy świadczenia przez powoda. Zdaniem pozwanego, załączony do pozwu materiał dowodowy, nie dawał podstaw do określenia wysokości wierzytelności powoda. Dokument w postaci wyciągu z ksiąg bankowych nie stanowił dowodu istnienia i wysokości zobowiązania.

W odpowiedzi na sprzeciw, powód podtrzymał swoje. Podkreślił, iż wobec zawarcia umowy przez pozwanego, jest on zobowiązany do spłaty należności. W odpowiedzi na zarzuty pozwanego, dołączył dowody m. in. dyspozycję uruchomienia kredytu i historię spłaty rachunku kredytowego.

Strony podtrzymały swoje stanowiska.

Sąd ustalił co następuje:

W dniu 9 maja 2017 r. M. C. zawarł z (...) Bank Spółka Akcyjna siedzibą w W. umowę kredytu konsolidacyjnego nr (...) wraz z umową ramową w zakresie elektronicznych oświadczeń woli. Kwota kredytu została określona na 78 490,37 (§1 umowy). Spłata kredytu została rozłożona na 120 równych miesięcznych rat. 800 zł zostało przeznaczone na dowolny cel konsumpcyjny, zaś pozostała część była przeznaczona na spłatę zobowiązań kredytowych M. C.. Całkowita kwota do zapłaty wynosiła 120 664,65 zł, w tym kwota kredytu: 71 630,31 zł, odsetki umowne w wysokości 42 174,28, prowizja bankowa 6 860,06 zł.

Dowód : umowa kredytu konsolidacyjnego wraz z umową ramową w zakresie elektronicznych oświadczeń woli k. 20-27, tabela opłat i prowizji k. 66, 69-73v., dyspozycja uruchomienia kredytu k. 66v, oświadczenie o numerach rachunków i wysokości rat k. 67;

M. C. terminowo uiszczał raty od maja 2017 r. do lutego 2019 r. Wobec stwierdzenia nieterminowości wpłat, Bank 12 listopada 2019 r. skierował do kredytobiorcy wezwanie do zapłaty kwoty 4 908,42 zł przed wypowiedzeniem umowy. Następnie Bank wypowiedział M. C. umowę kredytu, oświadczenie zostało odebrane przez osobę upoważnioną do jego odbioru dnia 16 grudnia 2019 r.

Dowód: historia rachunku bankowego k. 74-76, wezwanie do zapłaty przed wypowiedzeniem umowy z dowodem nadania i doręczenia k. 28-30, wezwanie do zapłaty – k. 31-32, wypowiedzenie umowy z zwrotnym potwierdzeniem odbioru k. 33-36;

Z tytułu umowy kredytu M. C. do spłaty pozostaje kwota 67 979,52 zł tytułem należności głównej, 3 708,16 zł tytułem odsetek umownych, 613,82 zł tytułem odsetek za opóźnienie.

Dowód: historia rachunku bankowego k.74-76, wyciąg z ksiąg A. Bank k. 15;

Sąd zważył co następuje:

Przedstawiony stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, a to: wyciąg z ksiąg (...) Bank S.A. (k. 20-27), umowę o kredyt konsolidacyjny z dnia 9 maja 2017 r. (k. 20-27), wezwania do zapłaty (k. 28-32), wypowiedzenie umowy z zwrotnym potwierdzeniem odbioru (k. 33-36), tabeli opłat i prowizji (k. 69-73), oświadczeń o zobowiązaniach pozwanego (k. 67) dyspozycji uruchomienia kredytu (k. 66v.), historii rachunku kredytowego (k. 74-76).

Pozwany zakwestionował złożony przez powoda jako dowód w sprawie dokument, w postaci wyciągu z ksiąg bankowych (...) Bank S.A. Zaprzeczył, aby umowa kredytu została zawarta. Wskazał, że wyciąg z ksiąg bankowych, stanowi jedynie dokument prywatny i nie ma mocy dokumentu urzędowego.

Oceniając złożony przez powoda dowód z dokumentu - wyciągu z ksiąg bankowych, sąd zważył, że w istocie nie miał on w postępowaniu cywilnym mocy prawnej dokumentu urzędowego (art. 95 ust. 1a ustawy z 1997 r. Prawo bankowe). Wyciąg z ksiąg banku sporządzony na podstawie ksiąg rachunkowych, jako dowód z dokumentu prywatnego (art. 245 k.p.c.), mógł jednak stanowić podstawę ustaleń faktycznych w sprawie (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 22.06.2020 r. sygn. I ACa 1684/17, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 22.02.2020 r. sygn. I ACa 809/18, źródło: (...) Sąd, oceniając powyższy dowód, w zestawieniu z całokształtem pozostałego materiału dowodowego (dyspozycją uruchomienia kredytu, historii rachunku bankowego, wezwania do zapłaty, wypowiedzenia umowy wraz z dowodem nadania i doręczenia ww. oświadczenia), uznał przedmiotowy dokument za wiarygodny.

W przekonaniu sądu, omawiany wyżej dokument, jak również pozostałe zaproponowane przez powoda dowody, stanowił wystarczający, wiarygodny dowód faktu zawarcia między stronami w dniu 9 maja 2017 r. umowy kredytu konsolidacyjnego. Zebrany materiał dowodowy wskazywał, że M. C. do lutego 2019 roku spłacał przedmiotowy kredyt. Pozwany zaprzestał terminowej spłaty zobowiązania, co wynikało z historii rachunku kredowego. Pozwany nie podniósł żadnych rzeczowych, konkretnych argumentów, które mogłyby poddać w wątpliwość dowody zaproponowane przez powoda. Na etapie wymiany pism przygotowawczych, po złożeniu przez powoda dodatkowych dokumentów - dyspozycji uruchomienia kredytu, historii spłaty kredytu, pozwany żądał jedynie (bezzasadnie) uznania, wyżej wymienionych dowodów za spóźnione. Tymczasem, z zgłoszonych dowodów wynikał fakt zawarcia umowy kredytu, uruchomienia środków kredytu, spłaty przez M. C. zobowiązania wynikającego z powyższej umowy do lutego 2019 r.

Pozwany zakwestionował również dokumenty w postaci wypowiedzenia umowy kredytu i wezwania do zapłaty. Twierdził, że umowa nie została skutecznie wypowiedziana ponieważ brak było stosownego pełnomocnictwa dla osób, które w imieniu banku składały takie oświadczenia. Ponadto, w ocenie pozwanego, powód nie udowodnił, aby doręczył pozwanemu wezwanie do zapłaty. Wywodził, że oświadczenie o wypowiedzeniu nie zostało pozwanemu doręczone, a zatem było nieskuteczne. Zarzuty te nie mogły zostać przez sąd podzielone. Powód w wystarczającym stopniu udowodnił fakt doręczenia pozwanemu wezwania do zapłaty wystosowanego przed wypowiedzeniem umowy. Do wezwania dołączono elektroniczne dane śledzenia przesyłki z informacją o czasie nadania i doręczenia. Powód złożył również dowód zwrotnego potwierdzenia odbioru oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. Oświadczenie to zostało odebrane przez osobę upoważnioną do jego odbioru. Pozwany nie przedstawił jakichkolwiek rzeczowych argumentów, które mogłyby wskazywać, że oświadczenia banku nie dotarło do M. C.. Ciężar udowodnienia takich okoliczności spoczywał na pozwanym.

Podstawą prawną dochodzonego roszczenia był zatem art. 69 ustawy z dnia 29.08.1997 r. prawo bankowe (t.j. z dnia 2020.10.28 z zm.). Zgodnie z przywołanym przepisem, podstawowym obowiązkiem kredytobiorcy jest zwrot kwoty kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Pozwany wywodził, że powód nie udowodnił, by umowa kredytu w ogóle została zawarta. Sąd argumentacji pozwanego nie podzielił. Fakt zawarcia umowy kredytu konsolidacyjnego wynikał m. in., z tego, bank spłacił zobowiązania pozwanego objęte konsolidacją, a pozwany do lutego 2019 r. regularnie spłacał zaciągnięte zobowiązanie, w tytule przelewu wyraźnie wskazując umowę (...). Podkreślenia wymaga, że strony łączyła również umowa ramowa w zakresie elektronicznych oświadczeń woli. Z dowodów przedłożonych przez powoda, wynikało, że pozwany wiedział o swoim zobowiązaniu i akceptował je, uiszczając przewidziane w umowie raty.

Z historii rachunku kredytowego wynikało, że pozwany M. C. od lutego 2019 r. nie spłacał zaciągniętego kredytu w terminie, a zatem bank uprawniony był do wypowiedzenia umowy i postawienia całej należności w stan wymagalności. Istotnym dla rozstrzygnięcia było ustalenie, czy roszczenie z umowy zawartej z bankiem stało się w stosunku do strony pozwanej wymagalne. W ocenie Sądu sytuacja taka nastąpiła, bowiem umowa kredytu została skutecznie wypowiedziana. Wypowiedzenie zostało dokonane zgodnie z treścią umowy (§ 9 ust. 3 umowy), po uprzednim bezskutecznym wezwaniu do zapłaty zaległości. Sąd nie miał również wątpliwości co do skuteczności samego wypowiedzenia. Wypowiedzenie umowy jest jednostronną czynnością prawną, której skuteczność podlega ocenie przez pryzmat art. 61 § 1 kc. Zgodnie z w/w przepisem oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Ocena, czy możliwość zapoznania się z treścią oświadczenia woli istotnie nastąpiła, wymaga uwzględnienia konkretnych okoliczności sprawy. Regułą jest, że doręczenie listu zawierającego oświadczenie woli będzie wypełniało przesłanki z art. 61 kc (teoria doręczenia). Zgodnie z ogólną regułą wynikającą z art. 6 k.c. na składającym oświadczenie woli spoczywa w takich przypadkach ciężar dowodu, że jego oświadczenie doszło do adresata w taki sposób, że mógł się z nim zapoznać w normalnym toku czynności. Na adresacie tego oświadczenia spoczywa natomiast ewentualnie ciężar wykazania, że nie miał on rzeczywistej możliwości zapoznania się z jego treścią (Z. Radwański (w:) System prawa prywatnego, t. 2, 2002, s. 301). Przekładając te uwagi na realia sprawy, należało uznać, że powód przekładając wypowiedzenie umowy wraz z zwrotnym potwierdzeniem odbioru podpisanym przez osobę upoważnioną, wykazał, że umowa kredytu została skutecznie wypowiedziana. Adresat M. C. nie wykazał natomiast, że nie miał rzeczywistej możliwości zapoznania się z treścią tego oświadczenia. W tym zakresie pozwany nie przejawił jakiejkolwiek aktywności dowodowej. Należało zatem przyjąć, że oświadczenia konieczne do wypowiedzenia umowy dotarły do pozwanego.

Mając na uwadze powyższe, wobec skutecznego wypowiedzenia umowy kredytu należało uznać, że całe zobowiązanie z tytułu udzielonego kredytu stało się wymagalne.

Pozwany zarzucał, że postanowienia umowy kredytu w zakresie prowizji zawierały klauzule niedozwolone. Sąd tego zarzutu nie podzielił. Nie ulegało wątpliwości, że pozwany M. C. zawarł umowę kredytu w celach niezwiązanych z prowadzoną działalnością gospodarczą ani zawodową. Skutkowało to koniecznością zbadania postanowień przedmiotowej umowy z perspektywy treści art. 385 ¹ k.c. Analiza postanowień umownych wskazuje, że prowizja określona została na 6 860,06 zł i nie miała charakteru rażąco wygórowanej. Kwota udzielonego kredytu wynosiła bowiem 78 490,37 zł. Treść i sposób zredagowania postanowień umowy był jednoznaczny i przejrzysty. Kredyt miał charakter konsolidacyjny i nie przewidywał dodatkowego zabezpieczenia, a jego spłata została rozłożona na relatywnie długi okres (120 miesięcy tj. 10 lat). Mając na uwadze powyższe, należało stwierdzić, że zastrzeżona w umowie prowizja nie kształtowała obowiązków kredytobiorcy w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając interesy konsumenta. Innymi słowy przesłanki zastosowania art. 385 ¹ k.c. nie zostały spełnione.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uwzględnił powództwo w całości, o czym orzeczono na podstawie art. 69 ustawy z dnia 29.08.1997 r. prawo bankowe. O odsetkach orzeczono na podstawie z art. 481 §1 k.p.c.

W przedmiocie kosztów procesu orzeczono, na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 kpc, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty procesu poniesione przez powoda składały się: koszty zastępstwa procesowego (5 400,00 zł), opłata od pozwu (3 616,00 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17 zł).