Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

POSTANOWIENIE

Dnia 22 sierpnia 2022 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 22 sierpnia 2022 r. w Toruniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w (...) (Szwajcaria)

przeciwko M. D.

o zapłatę

postanawia:

umorzyć postępowanie.

Sygn. akt: I C 66/22

UZASADNIENIE

postanowienia z dnia 22 sierpnia 2022 r.

Pozwem z dnia 17.12.2020 r. powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty
2 299 zł z odsetkami umownymi w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie od 22.02.2019 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu podał m. in., że jest nabywcą wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki z 22.01.2019 r. zawartej na okres 30 dni z (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W.. Na żądaną kwotę składa się 1900 zł niespłaconego kapitału (należność główna) , odsetek umownych 15,62 zł , prowizji 383,38 zł. Referendarz sądowy wydał upominawczy nakaz zapłaty. Pozwana złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty (k. 82-86), w którym zakwestionowała roszczenie co do zasady i wysokości, zakwestionowała fakt autoryzacji pożyczki, wskazała, że w lipcu 2018 r. zawierała jedynie umowę innym podmiotem - pośrednikiem (...) sp. z o.o.

Przed skierowaniem sprawy na rozprawę, przewodnicząca dostrzegła, iż sprawa ma charakter konsumencki, a sfomułowanie żądania pozwu określone jako kapitał należności głównej budzi wątpliwości, jest tak daleko nieprecyzyjne, że w świetle przepisów ustawy
o kredycie konsumenckim (art. 36a-36 c u.k.k.) uniemożliwia wydanie orzeczenia.

Sąd zobligowany jest z urzędu przeprowadzić indywidualną kontrolę postanowień umowy pod kątem zgodności z konsumenckim standardem ochrony (dyrektywą 93/13/EWG dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, której implementację stanowi m.in. art. art. 36a-36 c u.k.k., art. 385[1] k.c.). Zaznaczyć należy, iż zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej Trybunał lub (...) ), sąd krajowy jest zobowiązany podjąć z urzędu czynności dochodzeniowe w celu ustalenia, czy postanowienie zamieszczone w umowie, która jest przedmiotem toczącego się przed nim sporu i która została zawarta między przedsiębiorcą a konsumentem, jest objęte zakresem stosowania dyrektywy Rady 93/13/EWG z , a jeżeli tak – zobowiązany jest z urzędu zbadać czy postanowienie to ewentualnie ma nieuczciwy charakter ( vide: punkt 66 wyroku Trybunału z 7.11.2019r. w sprawach połączonych C – 419/18 i C – 483/18 i powołane tam wcześniejsze orzecznictwo). Również orzecznictwo Sądu Najwyższego w sprawach dotyczących konsumenckich pożyczek podkreśla , że organy państwa w tym sąd rejonowy, powinien przeciwdziałać powiększaniu dysproporcji pomiędzy partnerami społecznym, w tym realizować konsumencki standard ochrony wyznaczany dyrektywą 93/13/EWG oraz przepisami Konstytucji RP (por. wyr. SN z 28 października 2020 r. o sygn. I NsNc 22/20).

Mając powyższe na względzie, sąd zważył, że żądana kwota 1900 zł tytułem wskazanej w pozwie „należności głównej” nie jest równoznaczna z jakąkolwiek definicją opisaną w umowie , a to np. kwotą pożyczki wypłaconej . Nie sposób wywnioskować, czy jest to kwota faktycznie przekazanej konsumentowi chwilówki. W świetle twierdzeń podniesionych w sprzeciwie , sąd musiał ustalić, czy podstawą faktyczną powództwa jest żądanie zapłaty kwoty „czystej” pożyczki udzielonej konsumentowi dnia 22.01.2019 r. , czy też do żądania enigmatycznego kapitału należności głównej 1900 zł powód wliczył wcześniejsze pożyczki (np. pożyczka udzielona przez pośrednika). Nie sposób wywnioskować to pośrednio z jakiegokolwiek załącznika. Dodatkowo, powód nie sprecyzował czy skapitalizowane odsetki były naliczone od kwoty „czystej pożyczki”, czy też od nałożonych na konsumenta pozaodsetkowych kosztów kredytu konsumenckiego. Rzetelne sprezycowanie żądania i jego podstawy faktycznej jest obowiązkiem powoda. Podkreślić należy, że powód winien sprecyzować wyżej wymienione kwestie już na etapie złożenia pozwu. Zwłaszcza w dochodzonych masowo sprawach konsumenckich, w świetle aktualnego dorobku orzecznictwa, sąd nie może mniemać, czy enigmatycznie określone żądanie i podstawa faktyczna powództwa , nie zmierza do obejścia prawa. Dlatego, zarządzeniem z dnia 23.02.2022 r. pełnomocnik powoda został zobowiązany do sprecyzowania żądania pozwu w wyżej opisanym zakresie w terminie 14 dni pod rygorem zawieszenia postępowania. Termin do wyjaśnienia powyższych kwestii upłynął jednak bezskutecznie. Powód nie przedstawił wystarczających twierdzeń, umożliwiających merytoryczne rozpoznanie jego żądania. Wobec bezskutecznego upływu terminu do sprecyzowania żądania, sąd konsekwentnie zważył, że sprawie nie można nadać dalszego biegu. Nie sposób merytorycznie ocenić w jakim zakresie tzw. należność główna 1900 zł stanowiła „czystą pożyczkę” przekazaną konsumentowi, a w jakim zakresie mogła ona stanowić ukryte pozaodsetkowe koszty wcześniejszych pożyczek (pożyczek refinansowanych ). Dlatego postępowanie podlegało zawieszeniu, o czym orzeczono postanowieniem z dnia 11 maja 2022 r. na podstawie art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c.

Postanowienie o zawieszeniu postępowania nie zostało zakwestionowane. Powód w terminie 3 miesięcy od daty zawieszenia postępowania nie zgłosił wniosku o podjęcie postępowania. Postępowanie zawieszone na podstawie art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c. może być podjęte jedynie na wniosek powoda, który jednocześnie usunie braki uniemożliwiające nadanie sprawie dalszego prawidłowego biegu.

Ze względu na bezczynność powoda w tym zakresie , postępowanie podlegało umorzeniu o czym orzeczono postanowieniem z dnia 22 sierpnia 2022r. na podstawie art. 182 § 1 pkt 1 k.p.c. Umorzenie postępowania zawieszonego w pierwszej instancji nie pozbawia powoda prawa ponownego wytoczenia powództwa, jednakże poprzedni pozew nie wywołuje żadnych skutków, które ustawa wiąże z wytoczeniem powództwa. Z umorzeniem postępowania umarzają się nawzajem także koszty stron w danej instancji.

Ze względu na powyższe orzeczono jak w sentencji.