Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

UZASADNIENIE

Powód – (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty wystąpił do tutejszego Sądu z pozwem przeciwko Ł. C., żądając zapłaty kwoty 454,35 złotych wraz z ustawowymi odsetkami. Żądana kwota stanowi część należności głównej wynikającej z zawartej z pozwanym przez B. S. (1) w T., Oddział w Ł. umowy o kredyt konsumencki – 107,71 złotych, odsetki od zadłużenia przeterminowanego kredytu o zmiennej stopie procentowej wynoszącej czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP liczone od dnia wymagalności do dnia 27 grudnia 2013 roku przez Bank – 97,50 złotych, odsetki naliczane w wysokości odsetek ustawowych od kwoty 107,71 liczone od dnia następnego po dniu przeniesienia wierzytelności na stronę powodową do dnia wniesienia pozwu – 16,61 złotych oraz koszty bankowe poniesione w związku z dochodzeniem wierzytelności – 232,53 złote. Powód zażądał wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i oprócz dochodzonej kwoty, domagał się zasądzenia od pozwanego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych.

Z uzasadnienia pozwu wynika, że 15 grudnia 2004 rokuB. S. (1)w T., Oddział w Ł. zawarł z Ł. C. umowę o kredyt konsumencki na kwotę 3.600 złotych, która została w dniu 6 lipca 2006 roku wypowiedziana. Pomimo zawartej ugody, następnie wydanego Bankowego Tytułu Egzekucyjnego pozwany nie uregulował należności.

Nakazem zapłaty z dnia 18 maja 2015 roku wydanym w postępowaniu upominawczym Sąd nakazał Ł. C., by w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia tegoż nakazu zapłacił na rzecz powoda (...) kwotę 454,35 złotych wraz z kosztami procesu w wysokości 85 złotych.

Pozwany zaskarżył ów nakaz zapłaty sprzeciwem, wniesionym w terminie. Zażądał oddalenia powództwa, zgłaszając zarzut przedawnienia. Pozwany zażądał również zasądzenia od powoda kosztów procesu.

Z uzasadnienia sprzeciwu wynika, że zdaniem pozwanego roszczenie powoda uległo przedawnieniu. Pozwany w tej kwestii powołał się na brzmienie art. 731 k.c.. Zdaniem pozwanego przepis ten stanowi lex specialis względem ogólnych przepisów o przedawnieniu roszczeń. W ten sposób pozwany wskazał, że roszczenie powoda przedawniło się w dniu 20 kwietnia 2014 roku.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 15 grudnia 2004 roku w Ł. Ł. C. zawarł z tamtejszym Oddziałem B. S. (1)w T. umowę o kredyt konsumencki odnawialny w rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym, który to rachunek miał otwarty w tymże Banku. Umowa nr (...) została zawarta na kwotę 3.600 złotych, na okres do 14 grudnia 2006 roku.

Z uwagi na brak stałych wpływów na rachunek oszczędnościowo-rozliczeniowy, zagrożenie terminowej spłaty kredytu wraz z odsetkami i nieterminowe regulowanie należności bankowych, w dniu 6 lipca 2006 roku B. S. (1) w T. wypowiedział wymienioną umowę oraz wezwał Ł. C. do dokonania spłaty.

W dniu 4 września 2006 roku strony zawarły ugodę dotyczącą spłaty zobowiązania wynikającego z umowy kredytu konsumenckiego wraz z odsetkami. Ł. C. – kredytobiorca złożył jednocześnie oświadczenie o poddaniu się egzekucji, zezwalając m.in. na wystawienie przez Bank bankowego tytułu egzekucyjnego.

4 marca 2009 roku Bank wystawił Bankowy Tytuł Egzekucyjny nr (...) w celu dochodzenia od Ł. C. należnych mu kwot wynikających z zawartej umowy o kredyt konsumencki i ugody dotyczącej spłaty tegoż kredytu. Na skutek opatrzenia Bankowego Tytułu Egzekucyjnego klauzulą wykonalności, w dniu 26 marca 2009 roku zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne, które następnie, z powodu bezskuteczności egzekucji zostało postanowieniem komornika sądowego z dnia 14 września 2010 roku umorzone. Kolejna egzekucja prowadzona była w okresie od 8 sierpnia 2011 roku do 20 kwietnia 2012 roku i zakończyła się identycznym rezultatem.

W dniu 27 grudnia 2013 roku B. S. (1) w T. zawarł z (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym z siedzibą w W. umowę sprzedaży wierzytelności przysługującej Bankowi przeciwko Ł. C.. Pismem z dnia 14 sierpnia 2014 roku (...) poinformował Ł. C. o przelewie wierzytelności.

/dowód:

wyciąg z rejestru funduszy inwestycyjnych k. 13-14;

umowa sprzedaży wierzytelności k. 15-25;

umowa o kredyt konsumencki odnawialny nr (...)/II k. 26-28;

ugoda nr 1/2006/II k. 29-30;

oświadczenie o poddaniu się egzekucji k. 31;

wypowiedzenie umowy kredytowej k. 32;

bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) k. 33;

postanowienie SR w Toruniu z dnia 12 marca 2009 roku XI Co 262/09 k. 34;

wezwanie do zapłaty k. 36-37;

postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego k. 38 i 40/

Sąd zważył, co następuje:

Powyżej opisany stan faktyczny Sąd skonstruował w oparciu o dowody z dokumentów. Sąd za wiarygodne uznał wszelkie dokumenty, którymi posługiwały się strony, bowiem nie znalazł powodów by odmówić im przyznania waloru wiarygodności, a strony również nie kwestionowały ich prawdziwości.

Tak ustalony stan faktyczny pozostał niesporny między stronami.

Odpowiadając więc na roszczenia powoda, pozwany przyznał w odpowiedzi na pozew, że zawarł umowę o kredyt konsumencki z B. S. (1), przyznał, że w związku z niespłacaniem kredytu Bank wypowiedział mu umowę kredytową, a następnie że zawarł z Bankiem również ugodę dotyczącą spłaty zadłużenia. Pozwany przyznał, że toczyły się w stosunku do niego postępowania egzekucyjne, z których ostatnie zakończyło się 20 kwietnia 2012 roku.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się w zasadzie do twierdzenia pozwanego, że roszczenie powoda uległo przedawnieniu. W tej kwestii pozwany bronił swojego stanowiska powołując się na treść przepisu art. 731 k.c. i z jego treści wyprowadzając twierdzenie, że roszczenie z tytułu spłaty kredytu odnawialnego w rachunku rozliczeniowo-oszczędnościowym przedawnia się z upływem 2 lat. Zdaniem pozwanego przepis art. 731 k.c. stanowi lex specialis w stosunku do ogólnych przepisów o przedawnieniu roszczeń.

Powód nie ustosunkował się do twierdzeń pozwanego.

Roszczenie (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. zasługuje w pełni na uwzględnienie.

Oceniając zasadność roszczenia powoda, nie budziło wątpliwości Sądu samo roszczenie. Kwestię sporną, jak już wyżej wskazano stanowiło jedynie, to czy roszczenie powoda uległo przedawnieniu. W ocenie Sądu roszczenie powoda nie uległo przedawnieniu. Należy się odwołać do ogólnych przepisów o przedawnieniu roszczeń, których zastosowanie w tej sprawie zakwestionował pozwany.

Otóż w myśl przepisu art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Stanowisko pozwanego, jakoby zastosowanie w tej kwestii znajdował przepis art. 731 k.c. uznać należy za chybione. W myśl tegoż przepisu – roszczenia wynikające ze stosunku rachunku bankowego przedawniają się upływem lat dwóch, co nie dotyczy roszczeń o zwrot wkładów oszczędnościowych. Zwrócić uwagę należy na treść przepisu art. 725 k.c., zgodnie z którym przez umowę rachunku bankowego bank zobowiązuje się względem posiadacza rachunku, na czas oznaczony lub nieoznaczony, do przechowywania jego środków pieniężnych oraz, jeżeli umowa tak stanowi, do przeprowadzania na jego zlecenie rozliczeń pieniężnych. Wymieniony przepis wskazuje jasno na dwa elementy umowy rachunku bankowego, są to: przechowywanie pieniędzy i przeprowadzanie na zlecenie klienta – posiadacza rachunku rozliczeń pieniężnych. Słusznie zauważa się w doktrynie, że umowa rachunku bankowego łączy w sobie elementy umowy depozytu nieprawidłowego (art. 845 k.c.) i umowy zlecenia (art. 734 k.c.) (zob. E. Nieznacka, Komentarz do art. 725 Kodeksu cywilnego [w:] A. Kidyba (red.), Kodeks cywilny. Komentarz, Tom III, Zobowiązania – część szczególna, LEX 2014). Takie ujęcie umowy rachunku bankowego wyklucza uznanie, że w zakresie pojęcia czy to przechowywania środków pieniężnych, czy to przeprowadzania rozliczeń pieniężnych nie mieści się pojęcie kredytu – jakiegokolwiek rodzaju by on nie był. Przepis art. 725 k.c. nie odnosi się do umowy kredytu, czy choćby jej elementów. Warto zauważyć, że same umowy kredytów – czy to bankowego, czy to konsumenckiego właśnie, mają swoje odrębne – od Kodeksu cywilnego – uregulowania ustawowe. Podkreślić również należy, że umowa kredytu – w niniejszej sprawie konsumenckiego – jest odrębną umową zawieraną dla uzyskania kredytu w ramach rachunku (...), wystarczy tylko odnieść to do przepisu art. 5 pkt 4 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2014 roku, poz. 1497 ze zm.), zgodnie z którym kredyt w rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym to umowa o kredyt, który kredytodawca udostępnia konsumentowi umożliwiając dysponowanie środkami pieniężnymi w wysokości przekraczającej środki pieniężne zgromadzone na rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym konsumenta. To właśnie wymieniona ustawa o kredycie konsumenckim stanowi źródło regulacji dla tego konkretnie rodzaju kredytu. Reasumując powyższy wywód można po prostu stwierdzić, że umowa rachunku bankowego to zupełnie inna umowa aniżeli umowa kredytu konsumenckiego, nawet jeśli jest ona zawierana w ramach rachunku (...). Pojęcie umowy kredytu konsumenckiego – a ściślej owego „umożliwienia konsumentowi dysponowania środkami pieniężnymi” – nie mieści ani w pojęciu przechowywania pieniędzy, ani w pojęciu przeprowadzania na zlecenie posiadacza rachunku rozliczeń pieniężnych.

Powyższe wywody prowadzą do wniosku, że roszczenie powoda nie uległo przedawnieniu, na co wskazywał pozwany. Przedstawiona argumentacja każe wskazywać, że w przypadku udzielenia kredytu przez bank, roszczenia tegoż banku o zwrot należności wynikającej z umowy przedawnia się na zasadach ogólnych, zatem po upływie 3 lat, i nie podlega rygorowi z art. 731 k.c.. Oczywiście nie ma co do tego wątpliwości, że bieg terminu przedawnienia należy liczyć od dnia 20 kwietnia 2012 roku, mając w tym względzie na uwadze przepis art. 124 k.c.

Uznając roszczenie powoda za zasadne Sąd na podstawie art. 353 § 1 k.c. zasądził od pozwanego kwotę 454,35 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od tej kwoty od dnia 17 kwietnia 2015 roku z uwzględnieniem zmiennej stopy procentowej odsetek ustawowych do dnia zapłaty.

W zakresie kosztów procesu Sąd postanowił w oparciu o przepis art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zasądzając na rzecz powoda o pozwanego kwotę 107 złotych, na którą składają się: opłata o pozwy w kwocie 30 złotych, koszty zastępstwa procesowego w wysokości 60 złotych oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

T., …………………….

Sędzia:…………………….