Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

UZASADNIENIE

(...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty we W. wniósł o zasądzenie od pozwanego G. P. kwoty 184,59 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 13 maja 2014 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że żądania kwota stanowi zapłatę z tytułu świadczenia przez poprzednika prawnego powoda tj. (...) S. A. w W. usług abonamentowych na rzecz pozwanego.

Sąd Rejonowy w Toruniu 27 czerwca 2014 r. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości. Przyznał, że łączyła go z (...) S. A .w W. umowa o usługi telekomunikacyjne, w oparciu o którą zobowiązany był do zapłaty na rzecz (...) S. A. w W. opłat. Jednocześnie pozwany zakwestionował żądanie pozwu, wskazując, że zadłużenie wobec poprzednika prawnego powoda spłacił w całości.

Na rozprawie dnia 21 maja 2014 r. pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia w całości, jednocześnie podtrzymując stanowisko zawarte w sprzeciwie.

Sąd ustalił, co następuje

W oparciu o umowę jaka łączyła G. P. z (...) S. A. w W., pozwany zobowiązany był do uiszczana opłat za zaświadczone przez (...) S. A. w W. usługi telekomunikacyjne.

W czerwcu 2009 r. z uwagi na fakt, że pozwany zrezygnował z zamówienia na usługę (...) (...), zamówienie zostało anulowane, a reklamacja złożona przez G. P. uwzględniona. Tym samym należność za świadczone przez (...) S. A. w W. wskazana na fakturze (...) pomniejszona została o kwotę 26,13 zł. Należność wskazana w fakturze korygującej wynosiła 61,87 zł, która została przez G. P. zapłacona 31 grudnia 2009 r.

Dnia 15 września 2010 r. (...) S. A. w W. zawarła z (...) Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym w W. umowę na mocy której sprzedała przysługujące jej wierzytelności m.in. wobec G. P..

W piśmie z dnia 14 października 2010 r. (...) S. A. w W. powiadomiła G. P. o sprzedaży przysługującej jej wobec G. P. wierzytelności na rzecz (...)Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.. Wysokość tej wierzytelności wynosiła na dzień 14 października 2010 r. kwotę 117,21 zł.

W zawiadomieniu datowanym na ten sam dzień co pismo (...) S. A. w (...) S. A. we W., działający w imieniu (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W., poinformował G. P., że wysokość przedmiotowego zadłużenia wynosi 133,65 zł.

Pismem z 21 marca 2014 r. (...) S. A. we W. wezwał G. P. do zapłaty kwoty 184,04 zł w terminie do dnia 31 marca 2014 r. pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego.

Do dnia wniesienia pozwu G. P. nie uiścił żądanej kwoty.

/dowód:

(...) S.A. w W. – k. 33-34 akt,

Duplikat faktury z dnia 5 czerwca 2009 r. – k. 35 akt,

Duplikat faktury z dnia 6 lipca 2009 r. – k. 36 akt,

Faktura VAT z dnia 6 sierpnia 2009 r. – k. 37 akt,

Faktura korygująca z dnia 6 sierpnia 2009 r. – k. 32 akt,

Dowód wpłaty kwoty 100,00 zł z dnia 31 grudnia 2009 r. - k. 29 akt,

(...) S. A. w W. z dnia 14 października 2010 r. – k. 30 akt,

(...) S. A. we W. z 14 października 2010 r. – k. 31 akt,

Umowa przelewu wierzytelności z dnia 15 września 2010 r. – k. 8-10 akt,

(...) S. A. we W. z 21 marca 2014 r. – k. 11 akt/.

Sąd zważył co następuje

Przestawiony stan faktyczny Sąd ustalił na postawie dowodów
z dokumentów dołączonych przez pozwanego G. P. do akt sprawy. Sąd uznał je za wiarygodne, bowiem żadna ze stron nie zakwestionowała ich wiarygodności i autentyczności.

W ocenie Sądu powództwo jest bezzasadne.

Pozwany G. P. nie kwestionował faktu zawarcia umowy
z poprzednikiem prawnym powoda. Jednak w toku procesu wskazywał, że żądana kwota przez powoda, została przez niego w całości zapłacona. Na potwierdzenie powyższego faktu pozwany dołączył do akt sprawy korespondencję z (...) S. A. w W., fakturę korygującą, z której wynika wysokość zobowiązania pozwanego wobec (...) S. A. w W. oraz dowód uiszczenia przez pozwanego 31 grudnia 2009 r. kwoty 100,00 zł.

Powód w toku procesu nie kwestionował faktu dokonanej przez pozwanego wpłaty. Swoje żądanie oparł na wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszy nr S/346/211/ (...) z dnia 29 kwietnia 2014 r. i umowie przelewu wierzytelności z dnia 15 września 2010 r. Oparcie żądania pozwu na wyciągu z ksiąg rachunkowych w ocenie Sądu jest niewystarczające. Jak wskazał Sądu Najwyższego, wyciąg taki wprawdzie ma moc dokumentu urzędowego / vide. uchwała Sądu Najwyższego z 29 listopada 2007 r./, to jednak „że samo dokonanie zapisu w księgach funduszu o istnieniu wierzytelności nie wiąże się z domniemaniem prawnym, iż wierzytelność ta istnieje, brak bowiem jakiegokolwiek sposobu kontroli prawidłowości podstaw dokonywanych wpisów, poza ich prawidłowością formalną. Organy funduszu nie mają wystarczających kompetencji do zbadania, czy nabywana wierzytelność faktycznie istnieje. Należy pamiętać, że fundusze mogą nabywać wierzytelności od różnych podmiotów, a nie tylko od banków krajowych, których pozycja w zakresie wiarygodności wystawianych dokumentów jest wyższa. Nadmierne rozszerzenie domniemania wynikającego z art. 194 u.f.i. prowadziłoby do pogorszenia sytuacji dłużników (lub domniemanych dłużników) względem funduszy. Regulacja przewidziana w art. 194 u.f.i. stanowi wyjątek od zasady swobodnej oceny dowodów i podlega ścisłej wykładani. O ile należy przyjąć, że wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu potwierdza fakt dokonania cesji (nabycia wierzytelności), o tyle do wykazania skuteczności tego nabycia
w świetle prawa cywilnego lub szerzej - do wykazania istnienia wierzytelności w razie zaprzeczenia przez pozwanego jej istnieniu, konieczne jest przedstawienie przez fundusz odpowiednich dowodów.

Konkludując, domniemanie zgodności z prawdą treści dokumentu
w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego nie obejmuje faktu istnienia wierzytelności nabytej przez fundusz sekurytyzacyjny w drodze przelewu, niemniej jednak, jak wskazano, dokument ten stanowi podstawę do wydania nakazu zapłaty” ( III CZP 65/09).

Ponadto z treści art. 509 k.c. wynika, że istotą przelewu jest wierzytelność, a więc stosunek zobowiązaniowy, zgodnie z którym wierzyciel może żądać od dłużnika spełnienia określonego świadczenia. Wierzytelność ta winna być oznaczona w taki sposób, aby pozwalał on na dokładne określenie stosunku zobowiązaniowego z którego ta wierzytelności wynika. Zdaniem judykatury oznaczenie wierzytelności to wskazanie stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia. Elementy te w momencie zawierania umowy przelewu powinny być oznaczone lub przynajmniej oznaczalne. Sąd Najwyższy uznał, że jest także możliwe zbycie wierzytelności nieoznaczonej w sposób dokładny w umowie przelewu, jeżeli można ją określić na podstawie treści stosunku zobowiązaniowego, z którego wynika ( por. wyrok SN z 5 listopada 1999 r., III CKN 423/98, OSNC 2000, nr 5, poz. 92).

Powód inicjując proces w przedmiotowej sprawie do pozwu dołączył wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu, umowę przelewu wierzytelności (art. 509 k.c.) oraz wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji, obejmujący wierzytelność wobec G. P.. Poza tym powód nie dołączył do akt sprawy umowy, jaka miała łączyć pozwanego z (...) S. A .w W..

Art. 129 § 2 k.p.c. dopuszcza złożenie do akt sprawy odpisu dokumentu zamiast jego oryginału, przy czym warunkiem jest, by odpis dokumentu został poświadczony przez notariusza albo przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa. Zawarte w odpisie dokumentu poświadczenie zgodności z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa ma charakter dokumentu urzędowego (art. 129 § 3 k.p.c.). Ustawą z 23 października 2009 r. o zmianie ustaw w zakresie uwierzytelnienia dokumentów, która obowiązuje od 1 stycznia 2010 r. został w art. 6 Ustawy z 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych dodany ustęp 3, który wskazuje jakie elementy winno zawierać poświadczenie zgodności z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika strony, którym jest np. radca prawny. Poświadczenie to powinno zawierać więc podpis pełnomocnika – w tej sytuacji adwokata, datę i oznaczenie miejsca jego sporządzenia, a na żądanie również godzinę dokonania czynności. Poświadczenie odpisu dokumentu w sposób wskazany wyżej ma charakter dokumentu urzędowego.

W przedmiotowej sprawie wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji, dołączony do akt sprawy przez profesjonalnego pełnomocnika powoda nie został sporządzony w wyżej wskazany sposób; w chwili wniesienia pozwu, pełnomocnik był już zobowiązany, przepisami Ustawy o zmianie ustaw w zakresie uwierzytelnienia dokumentów, poświadczyć go zgodnie z treścią art. 6 ust. 3 Ustawy z 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych.

Wobec tego, że powyższy odpis dokumentu, dołączony przez pełnomocnika powoda nie jest dokumentem urzędowym, nie korzysta z domniemania zgodności z prawdą (iż zaświadcza on prawdziwy stan rzeczy).

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 6 k.c. to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia, że nabył od (...) S. A. w W. wierzytelność, jakie powód domagał się przedmiotowym pozwem.

W ocenie Sądu dowód wpłaty przez pozwanego kwoty 100,00 zł wyczerpuje w całości wysokość zadłużenia, wskazanego na fakturze korygującej nr (...) z dnia 5 czerwca 2009 r. Brak jest natomiast dowodu wskazującego, że poza tą kwotą, pozwany posiada wobec powoda jakiekolwiek zadłużenie.

Tym samym roszczenie powoda należało uznać za bezzasadne w myśl art. 353 § 1 k.c. ( a contrario).

Nawet gdyby przyjąć, że powodowi przysługiwało roszczenie, jakie dochodzi w przedmiotowej sprawie to i tak nie zasługiwało ono na uwzględnienie, z uwagi na zasadność zarzutu przedawnienia roszczenia w całości, podniesionego przez pozwanego na rozprawie w dniu 21 maja 2015 r.

W przedmiotowych aktach sprawy wprawdzie brak jest umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, jaka łączyła G. P. z (...) S. A. w W.. Jednak z treści faktury korygującej wyżej wymienionej wynika, że na dzień 6 sierpnia 2009 r. wysokość zobowiązana pozwanego wobec poprzednika prawnego powoda wynosiła 61,87 zł.

Zgodnie z art. 118 k.c. „Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata”.

Poza wyciągiem z ksiąg rachunkowych funduszu, powód nie dołączył do akt sprawy umowy, jaką pozwany zawarł z pierwotnym wierzycielem G. P.. Umowa ta była źródłem stosunku prawnego, który kształtował prawa i obowiązki pozwanego, m.in. obowiązek zapłaty za świadczone na jego rzecz usługi telekomunikacyjne. W toku procesu powód nie wskazał dnia, w którym pozwany zawarł z pierwotnym wierzycielem umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Także zarówno powód jak i pozwany nie dołączyli do akt sprawy, ani powyższej umowy, ani faktur VAT w których określony był termin płatności za każdy miesiąc świadczenia przez operatora usług telekomunikacyjnych na rzecz G. P..

Zgodnie z treścią art. 750 k.c. do umów o świadczenie usług mają zastosowanie przepisy o zleceniu w przypadku, gdy nie są regulowane innymi przepisami. Przepisy regulujące instytucję przedawnienia wskazują termin przedawnienia roszczeń z tego tytułu na 2 lata. Jednak Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 7 maja 2009 r. ( III CZP 20/09) wskazał, że termin przedawnienia roszczenia o opłatę abonamentową i wynagrodzenie za połączenia telefoniczne z umowy o świadczenie usług telefonicznych, zawartej na podstawie ustawy z dnia 16.VII.2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. 2004 r., Nr 171, poz. 1800, ze zm.), określa art. 118 k.c. Zgodnie z jego treścią okres przedawnienia roszczenia o świadczenie okresowe wynosi 3 lata.

Usługi telekomunikacyjne należą do świadczeń okresowych, czyli powtarzających się, które dłużnik powinien spełniać z góry określonych terminach. Nie ulega wątpliwości, że pozwany zobowiązany był do zapłaty za świadczone usługi. Zazwyczaj termin wymagalności określony jest każdorazowo w fakturach VAT. Brak jednak w aktach przedmiotowej sprawy dowodu z którego wynikałaby wymagalność roszczenia powoda dochodzonego pozwem. Wymagalność roszczenia wyznacza początek biegu przedawnienia roszczenia (art. 120 § 1 zd. 1 k.c.)

W § 1 umowy z dnia 15 września 2010 r. (...) S. A. w W. oświadczyła, że przysługują jej udokumentowane i wymagalne wierzytelności w postaci należności głównych (…). Ponadto oświadczyła, że przedmiotowe wierzytelności istnieją, są wymagalne, nie są sporne co do wysokości, ani nie są przedmiotem oddzielnej cesji, nie są obciążone roszczeniami osób trzecich. Przedmiotowe wierzytelności są stwierdzone fakturami i notami obciążeniowymi.

Wobec faktu, że z treści zacytowanego przepisy wynika, że umową sprzedaży są objęte wierzytelności wymagalne, należało przyjąć, że doszło do przedawnienia dochodzonego pozwem roszczenia. Nawet gdyby przyjąć, że termin wymagalności rozpoczął bieg najpóźniej dnia 15 września 2010 r. (data zawarcia umowy cesji), roszczenie to uległo przedawnieniu dnia 15 września 2013 r. pozew w przedmiotowej sprawie został wniesiony 13 maja 2014 r. (data nadania paczki do Sądu).

Odsetki traktowane jest jako świadczenie okresowe, przy czym roszczenie o nie przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia roszczenia głównego. Tak więc termin przedawnienia dla odsetek wynosi także 3 lata.

W związku z powyższym Sąd oddalił powództwo w całości zgodnie z art. 117 § 2 k.c. w związku z art. 118 k.c.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

Sędzia:

T.: