Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 października 2024 roku

Sąd Rejonowy w Toruniu VIII Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Angelika Kurkiewicz

Protokolant st. sekretarz sądowy Wojciech Rydzio

bez obecności oskarżyciela, po rozpoznaniu dnia 10 października 2024 roku

sprawy:

C. K., s. A. i J. z domu D.,

ur. (...) w M.

oskarżonego o to, że:

W dniu 7 października 2023 roku ok. godz. 18:55 prowadził w ruchu lądowym, po drodze publicznej na ul. (...) w Z. M. samochód osobowy marki S. o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości mając o godz. 18:58 - 0,72 mg/1, o godz. 19:13 - 0,66 mg/1, o godzinie 19:20 - 0,72 mg/1 oraz o godz. 19:22 - 0,71 mg/1 alkoholu w wydychanym powietrzu,

tj. o czyn z art. 178a § 1 kk

ORZEKA:

po zastosowaniu art. 4§1 kk

I.  przyjmując, iż czyn oskarżonego wyczerpał znamiona występku określonego w art. 178a § 1 kk oraz uznając, że wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości na podstawie art. 66 § 1 i 2 kk i art. 67 § 1 kk warunkowo umarza postępowanie karne wobec oskarżonego na okres 3 (trzech) lat tytułem próby;

II.  na podstawie art. 67 § 3 kk w zw. z art. 39 pkt 3 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 (dwóch) lat;

III.  na podstawie art. 63§ 4 kk na poczet środka karnego orzeczonego w pkt. II wyroku zalicza oskarżonemu okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 7 października 2023 roku;

IV.  na podstawie art. 67 § 3 kk orzeka wobec oskarżonego obowiązek spełnienia świadczenia pieniężnego w wysokości 5000 zł (pięć tysięcy złotych) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

V.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Toruniu) kwotę 100 (sto) złotych tytułem opłaty sądowej oraz kwotę 70 zł (siedemdziesiąt złotych) tytułem wydatków poniesionych w sprawie.

UZASADNIENIE

Z powodu kłopotów technicznych z użyciem programu ZEUS odstąpiono od sporządzenia uzasadnienia na formularzu określonym w art. 99 a § 1 kpk;

W dniu 7 października 2024 roku około godz. 18: 55 w miejscowości Z. W., na ul. (...), C. K. kierował w ruchu lądowym po drodze publicznej pojazdem mechanicznym marki S. o numerach rejestracyjnych (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości: I badanie o godz. 18:58 z wynikiem 0,72 mg/1, II badanie o godz. 19:13 z wynikiem 0,66 mg/1, alkoholu w wydychanym, III badanie o godz. 19:20 z wynikiem 0,70 mg/1 oraz IV badanie o godz. 19:22 z wynikiem 0,71 mg/1

(Dowód : wyjaśnienia oskarżonego k.93;

badania trzeźwości k.2,4;

świadectwa wzorcowania k. 3,5 )

Oskarżony C. K. na etapie postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, twierdząc, że został zatrzymany jak był już poza samochodem, a samochód był zgaszony i zaparkowany przede garażem. W postępowaniu sądowym oskarżony przyznał się jednak do popełnienia zarzucanego mu czynu i oświadczył, iż wcześniej nie przyznawał się, gdyż było mu wstyd albowiem jest emerytowanym strażakiem i sam niejednokrotnie widział efekty prowadzenia samochodów pod wpływem alkoholu. Cała ta sytuacja był spowodowana chorobą żony oraz stresem. Oświadczył jednocześnie, iż ma świadomość, że zachował się nieprofesjonalnie.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego albowiem korespondują one z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z badaniami alkoholu w wydychanym powietrzu, jak też z zeznaniami świadków : K. Ś. i F. G., których zeznania Sąd uznał za wiarygodne i nie budzą one wątpliwości Sądu.

Sąd dał wiarę wszelkim innym przeprowadzonym w sprawie dowodom z dokumentów, a zawnioskowanym w akcie oskarżenia. Dokumenty te zostały pozyskane, sporządzone i przeprowadzone zgodnie z wymogami procedury karnej, a żadna ze stron nie zakwestionowała ich rzetelności ani prawdziwości.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, zwłaszcza wyjaśnień oskarżonego przyznającego się do winy, zdaniem Sądu nie ulegało wątpliwości, że oskarżony w dniu 7 października 2023 roku ok. godz. 18:55 prowadził w ruchu lądowym, po drodze publicznej na ul. (...) w Z. M. samochód osobowy marki S. o nr rej. (...) znajdując się w stanie

nietrzeźwości mając o godz. 18:58 - 0,72 mg/1, o godz. 19:13 - 0,66 mg/1, o godzinie 19:20 - 0,72 mg/1 oraz o godz. 19:22 - 0,71 mg/1 alkoholu w wydychanym powietrzu, tj. o czyn z art. 178a § 1 kk.

Przepis art. 178a§1 kk stanowi, iż odpowiedzialność za ten występek ponosi ten kto, znajdując się w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego prowadzi pojazd mechaniczny w ruchu lądowym, wodnym lub powietrzny. Należy wskazać, że przedmiotem ochrony określonym w dyspozycji art. 178a§1 kk jest bezpieczeństwo w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, w tym przypadku, zagrożone przez osobę będącą w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego prowadzącą pojazd mechaniczny.

Przez prowadzenie pojazdu, o jakim mowa w art. 178a kk, należy rozumieć każdą czynność wpływającą bezpośrednio na ruch pojazdu, w szczególności rozstrzygającą o kierunku i prędkości jazdy. Przestępstwo penalizowane w art. 178a kk może być popełnione w dowolnym miejscu, gdzie odbywa się ruch pojazdów. Natomiast definicja stanu nietrzeźwości zawarta została w art. 115 §16 kk, zgodnie z którym stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość, albo gdy zawartość alkoholu w 1 dm ³ (l) wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Nie ulega wątpliwości, iż wartości stężeń alkoholu podane w wynikach badań urządzeniem kontrolno pomiarowym do ilościowego oznaczania alkoholu w wydychanym powietrzu jednoznacznie wskazują, iż w chwili, gdy oskarżony kierował przedmiotowym pojazdem to znajdował się w stanie nietrzeźwości i wina oskarżonego nie budzi wątpliwości.

W każdym przypadku obowiązkiem sądu stojącego przed wyborem środka reakcji karnej na przestępstwo jest rozważenie, czy sięganie po karę jest konieczne, czy wystarczające będzie zastosowanie warunkowego umorzenia (art. 66 § 1 k.k.). Każdy taki przypadek należy oceniać in concreto. Warunkowe umorzenie postępowania jako środek reakcji karnej stosowane jest zawsze wobec określonego sprawcy.

Uznając oskarżonego za winnego wskazanego wyżej czynu, mając na uwadze okoliczności niniejszej sprawy, Sąd podjął decyzję o warunkowym umorzeniu niniejszego postępowania. Zgodnie z treścią art. 66 § 1 kk Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Warunkowego umorzenia nie stosuje się do sprawcy przestępstwa zagrożonego karą przekraczającą 5 lat pozbawienia wolności (art. 66 § 2 kk). Warunkowe umorzenie następuje na okres próby, który wynosi od roku do 3 lat i biegnie od uprawomocnienia się orzeczenia (art. 67 § 1 kk).

Przestępstwo z art.178a §1 k.k. zagrożone jest alternatywnie karą grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2.

Podstawą zastosowania warunkowego umorzenia postępowania musi być ustalenie wszystkich przesłanek odpowiedzialności karnej. Określone w art.66 kodeksu karnego przesłanki można zakwalifikować do trzech grup: a) warunkujących niecelowość kontynuowania postępowania i wymierzenia kary ze względu na czyn, b) ze względu na osobę sprawcy, c) dopuszczające warunkowe umorzenie z punktu widzenia gwarancji procesowych oskarżonego i potrzeby zabezpieczenia materiału dowodowego. Przesłanką podstawową jest więc ustalenie, że czyn zarzucony oskarżonemu stanowi przestępstwo. Zakres wchodzących w grę przestępstw zostaje wyznaczony przez określenie warunki, iż stopień społecznej szkodliwości czynu oraz stopień winy nie mogą być znaczne. Określenie "nie jest znaczny" nie ma tego samego znaczenia, co termin "nieznaczny", obejmując swoim zakresem i wypadki o "średnim" stopniu społecznej szkodliwości.

W szczególności stopień ten musi być wyższy od "znikomego" skutkującego, zgodnie z art.1 §2, brak przestępności czynu i konieczność bezwarunkowego umorzenia postępowania (art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.). Takie oznaczenie w art. 66 §1 kodeksu karnego stopnia społecznej szkodliwości czynu, jako przesłanki warunkowego umorzenia postępowania, pełni funkcję wyznaczającą granicę możliwej tolerancji dla sprawcy z punktu widzenia racjonalizacji sprawiedliwościowej i potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 53 § 1). Niezależnie od stopnia społecznej szkodliwości czynu sąd ma ustalić stopień zawinienia. Ten stopień także nie może być znaczny. Warunek braku znacznego stopnia winy musi wystąpić kumulatywnie z brakiem znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu.

Na podstawie art.66 § 1 kodeksu karnego można uznać za generalną przesłankę stosowania warunkowego umorzenia postępowania, dotyczącą osoby sprawcy, uzasadnione przypuszczenie sądu, że oskarżony pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. To przypuszczenie sądu ma być oparte na postawie sprawcy, jego dotychczasowej niekaralności za przestępstwo umyślne, jego właściwościach i warunkach osobistych oraz na dotychczasowym sposobie życia. Szczegółowe przesłanki dotyczące osoby sprawcy mają więc uzasadniać dodatnią prognozę kryminologiczną wobec niego.

Jak już wyżej wskazano Sąd uznał, że okoliczności przedmiotowej sprawy nie budziły wątpliwości. Nie ulegało wątpliwości, że w dniu 7 października 2024r. w miejscowości Z. W. oskarżony kierował pojazdem mechanicznym w stanie nietrzeźwości.

Sąd uznał również przy tym, że wina oskarżonego i stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu nie są znaczne. W ocenie Sądu również stopień winy oskarżonego nie był znaczny. Sąd warunkowo umarzając postępowanie miał także, może przede wszystkim na uwadze właściwości i warunki osobiste oskarżonego oraz dotychczasowy sposób życia. Oskarżony ma 59 lata. Nigdy dotąd nie był karany sądownie, w swoim dotychczasowym życiu przestrzegał porządku prawnego. Nie był również karany mandatowo za wykroczenia drogowe. Ma stabilną sytuację życiową i rodzinną.

Na uwzględnienie zasługiwała również postawa oskarżonego, jego przyznanie się do winy, wyrażenie skruchy, co świadczy o poczuciu odpowiedzialności oskarżonego za popełniony przez niego czyn i świadomość konieczności poniesienia za niego konsekwencji. Jak samo podkreślił, jest mu tym bardziej wstyd bo pracował jako strażak i sam ratował ludzkie życie w wypadkach spowodowanych przez pijanych kierowców.

Ta postawa oskarżonego uzasadniała pełne przekonanie Sądu, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania oskarżony C. K. będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa.

Zdaniem Sądu właściwości i warunki osobiste oskarżonego pozwalają na uznanie, że cele postępowania zostaną spełnione przy warunkowym umorzeniu postępowania karnego wobec oskarżonego.

Przepis art.67 k.k. stanowi że okres próby może wynosić od roku do lat 3. W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę wiek oskarżonego i jego stabilną sytuację życiową, Sąd uznał, że właściwy dla oceny jego pozytywnej prognozy kryminologicznej będzie trzyletni okres próby. Ten okres próby pozwoli zatem oskarżonemu wykazać, iż niniejsze postępowanie miało dla niego również walor edukacyjny i nie naruszy on w żaden sposób porządku prawnego.

Sąd orzekł wobec oskarżonego, zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 2 lat. W przedmiotowej sytuacji faktyczne wyeliminowanie oskarżonego z ruchu drogowego jest dolegliwością współmierną do okoliczności jego postępowania, tym bardziej, iż oskarżony jest w trakcie leczenia odwykowego.

Biorąc pod uwagę, iż oskarżony od dnia 7 października 2023 roku miał zatrzymane prawo jazdy, Sąd na podstawie art. 63§4 kk zaliczył mu ten okres na poczet środka karnego wymierzonego w wyroku.

Natomiast w ramach urealnienia dolegliwości związanej z uznaniem naganności popełnionego czynu przez oskarżonego, Sąd orzekł w stosunku do oskarżonego świadczenie pieniężne korzystając z dyspozycji art.67 § 3 k.k. w zw. z art. 39 pkt. 7 i zasądził od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej kwotę 5000 zł. Orzeczenie to przyczyni się do wzmocnienia siły oddziaływania wyroku, będzie przy tym dodatkowym bodźcem służącym powstrzymaniu oskarżonego od popełnienia w przyszłości kolejnego przestępstwa. Sięgnięcie po wskazany wyżej środek karny jest tym bardziej uzasadnione, że wskutek warunkowego umorzenia postępowania oskarżony nie poniósłby żadnej dolegliwości za swój czyn. Rozstrzygając w przedmiocie wysokości orzeczonego świadczenia sąd miał na względzie, iż dla swej skuteczności powinno ono być odczuwalne dla oskarżonego, zarazem nie może ono przewyższać jego możliwości finansowych i narażać jego na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, a także musi być adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości czynu, którego dopuścił się oskarżony. W konsekwencji sąd uznał, że wysokość orzeczonego od oskarżonego świadczenia pieniężnego powinna wynieść 5 tys. złotych i mieście się ona w możliwościach finansowych oskarżonego uwzględniając jego sytuację rodzinną i materialną.

Mając na uwadze sytuację materialną oskarżonego, Sąd zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Toruniu) kwotę 100 zł tytułem opłaty sądowej oraz obciążył go wydatkami w łącznej kwocie 70 zł. Zgodnie z art. 627 kpk w zw. z art. 629 kpk w razie warunkowego umorzenia postepowania w sprawach z oskarżenia publicznego sąd zasądza koszty sądowe na rzecz Skarbu Państwa (…). W myśl zaś art. 616 kpk kosztami sądowymi są opłaty i wydatki poniesione przez Skarb Państwa od chwili wszczęcia postępowania. Wysokość opłat określona jest w ustawie z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. Zgodnie z art. 7 w razie warunkowego umorzenia postępowania oskarżony obowiązany jest uiścić opłatę w wysokości od 60 zł do 100 zł. W myśl rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym obciążono oskarżonego kwotą 70 złotych tytułem wydatków poniesionych w sprawie. W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę sytuację materialną oskarżonego będzie on w stanie ponieść zasądzone koszty.