Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

Przewodniczący:

Sędzia SR Marek Tyciński

Protokolant:

st. sekr. sądowy Marcin Szymczak

Formularz UK 1

Sygnatura akt

II K 517/21

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

USTALENIE FAKTÓW

Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.1.1.

M. N. (1)

W dniu 08 listopada 2020 roku o godz. 16:20 w miejscowości G., gmina Z., (...) na wysokości słupka hektometrycznego (...), kierując pojazdem m-ki J. (...) o nr rej. (...) jadąc z kierunku m. B. w kierunku m. T., spowodował nieumyślnie wypadek, w ten sposób, że zjechał na przeciwległy pas ruchu i zderzył się z jadącym z kierunku przeciwnego pojazdem m-ki A. o nr rej. (...), w wyniku czego P. A. odniosła obrażenia, powodujące naruszenie czynności narządów ciała, na okres przekraczający 7 dni, w postaci urazu klatki piersiowej ze stłuczeniem płuca, złamaniem mostka i powstaniem odmy opłucnowej,

tj. przestępstwo z art. 177 § 1 kk.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

W dniu 8 listopada 2020 roku M. N. (1) poruszał się pojazdem J. (...) o nr. rej. (...) i jechał z B. do T.. Jego pasażerami byli D. K. oraz A. S.. Około godz. 16:20 M. N. (1) przejeżdżał przez miejscowość G.. Przed nim jechał pojazd P. o nr. rej. (...), którym kierowała K. K. (2). Kobieta miała zamiar skręcić w lewo i zahamowała oczekując na możliwość wykonania manewru, czego nie zauważył M. N. (1). Chcąc uniknąć uderzenia w tyłu samochodu marki P. M. N. (2) zjechał na przeciwległy pas ruchu i zderzył się z jadącym z kierunku przeciwnego pojazdem m-ki A. o nr rej. (...), którym kierowała P. A.. Jednocześnie spowodował drobne uszkodzenia w tylnej części samochodu marki P.. Kobieta odniosła obrażenia, powodujące naruszenie czynności narządów ciała, na okres przekraczający 7 dni, w postaci urazu klatki piersiowej ze stłuczeniem płuca, złamaniem mostka i powstaniem odmy opłucnowej.

wyjaśnienia M. N. (1)

126-127, 171-171v

zeznania P. A.

48-49

zeznania M. S.

38-39

zeznania K. K. (2)

43-44

zeznania D. K.

59

opinia sądowo-lekarska

113-115

protokoły oględzin pojazdów

9-10, 11-12, 13-14

protokół oględzin miejsca wypadku

6-8

M. N. (1) nie był dotychczas karany sądownie.

informacje dot. karalności

120

Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.2.1.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

OCena DOWOdów

Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.1

wyjaśnienia M. N. (1)

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego wiarygodność wyjaśnień oskarżonego nie budzi żadnych wątpliwości. Oskarżony przyznał, że spowodował wypadek drogowy, bowiem po prostu przestraszył się samochodu, który znajdował się przed nim, a następnie odruchowo zjechał na przeciwległy pas, gdzie doszło do czołowego zderzenia z pojazdem marki A.. Przedstawiony przez oskarżonego mechanizm spowodowania wypadku drogowego znajduje potwierdzenie w zeznaniach zarówno pokrzywdzonej, jak i innych świadków.

zeznania P. A.

Nie ma podstaw, by kwestionować prawdziwość zeznań pokrzywdzonej. Jej depozycje odnośnie okoliczności związanych z wypadkiem drogowym są spójne z wyjaśnieniami oskarżonego i zeznaniami pozostałych świadków. Z kolei zeznania świadka odnoszące się do doznanych przez nią obrażeń są spójne z powołaną na tę okoliczność opinią sądowo - lekarską.

zeznania D. K.

Świadek był pasażerem oskarżonego w momencie wypadku. Jego zeznania odnośnie spowodowania wypadku pokrywają się zarówno z wyjaśnieniami oskarżonego, jak i z depozycjami innych świadków, w tym pokrzywdzonej, dlatego tez ich prawdziwość nie budzi wątpliwości.

zeznania K. K. (2)

Świadek była kierowcą (...), które jechało przed samochodem oskarżonego. Przyznała, że zatrzymała się, bowiem miała zamiar skręcić w lewo, zaś po chwili poczuła uderzenie z tyłu, a następnie doszło do wypadku drogowego z udziałem samochodów marki J. i A.. Jej depozycje pokrywają się ustaleniami faktycznymi dokonanymi na podstawie wyjaśnień oskarżonego oraz innych świadków.

zeznania M. S.

Świadek był kierowcą (...), które jechało za J. prowadzonym przez oskarżonego i widział moment zderzenia się dwóch samochodów. Z uwagi na odległość nie zaobserwował jaki manewr wcześniej wykonał oskarżony. W ocenie Sądu zeznania powyższego świadka są wiarygodne w pełni i pokrywają się z ustaleniami faktycznymi poczynionymi na podstawie innych dowodów.

protokoły oględzin pojazdów

Dowód niekwestionowany przez żadną ze stron, którego prawdziwość nie budzi wątpliwości.

protokół oględzin miejsca wypadku

Dowód niekwestionowany przez żadną ze stron, którego prawdziwość nie budzi wątpliwości.

opinia sądowo-lekarska

Wydający je biegły zapoznał się z dokumentacją medyczną pokrzywdzonej, a także z aktami sprawy i na podstawie fachowej wiedzy oraz doświadczenia odniósł się do uszkodzeń ciała, których doznała P. A.. Dlatego też Sąd poczynił na podstawie ww. ekspertyzy ustalenia stanu faktycznego w tym zakresie.

informacje dot. karalności

Dokument urzędowy, którego prawdziwość nie budzi wątpliwości.

Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I

M. N. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Przedmiotem ochrony przestępstwa określonego w art. 177 kk jest bezpieczeństwo życia i zdrowia ludzi, uczestniczących w sytuacjach, obejmowanych nazwą zbiorczą – ruchem lądowym, wodnym i powietrznym. W przeciwieństwie do przestępstw powszechnego narażenia na niebezpieczeństwo w komunikacji (art. 173 kk i art. 174 kk) art. 177 kk jest typem przestępstwa, do którego istoty należy nie tylko zagrożenie dla życia lub zdrowia, ale także naruszenie tych dóbr. Jest to więc przestępstwo skierowane wprost przeciwko życiu lub zdrowiu w sytuacji uczestniczenia w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym. Podmiotem czynu zabronionego określonego w art. 177 kk może być każdy uczestnik ruchu drogowego, wodnego lub powietrznego, do którego adresowane są zasady bezpieczeństwa obowiązujące w danej dziedzinie. Obok reguł skodyfikowanych, na zasady bezpieczeństwa składają się reguły nieskodyfikowane, a wynikające jedynie z przepisów i z istoty bezpieczeństwa w ruchu. Zachowuje swoją aktualność stanowisko Sądu Najwyższego, iż „kierowca ma obowiązek nie tylko prowadzić pojazd zgodnie z obowiązującymi nakazami i zakazami, lecz winien on także zachować bezpieczną prędkość, czyli dostosować ją do konkretnych warunków drogowych, m.in. do natężenia ruchu, warunków atmosferycznych, widoczności, nawierzchni, i predyspozycji kierowcy” (OSNPG 1984, z. 4, poz. 24). Znamieniem strony przedmiotowej spowodowania wypadku jest naruszenie zasad bezpieczeństwa w ruchu. Pojęcie tych zasad obejmuje zarówno zasady ujęte w przepisach prawa drogowego lub regulujących komunikację kolejową, wodną lub powietrzną, jak też wynikające z istoty bezpieczeństwa w ruchu zasady prakseologiczne odnoszące się do danej sfery ruchu (por. uchwałę SN z 28 lutego 1975 r., V KZP 2/74, OSNKW 1975, nr 3, poz. 33). Zasady bezpieczeństwa dotyczące ruchu drogowego określone zostały w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.) Do najistotniejszych zasad ujętych w przepisach o ruchu drogowym należą zasady dotyczące włączania się do ruchu, wyprzedzania, wymijania, omijania, przechodzenia przez pieszych na drugą stronę jezdni. Doktryna i orzecznictwo do szczególnie ważnych zasad bezpieczeństwa w ruchu zaliczają zasadę ostrożnego i rozważnego prowadzenia pojazdów - w tym szybkości bezpiecznej - oraz zasadę ograniczonego zaufania do innych uczestników ruchu.( tak: A. Marek, Komentarz do art. 177 kk, Lex Omega). Przestępstwo spowodowania wypadku komunikacyjnego ma charakter skutkowy, konieczne więc jest ustalenie, że pomiędzy stwierdzonym naruszeniem zasad bezpieczeństwa w ruchu a zaistniałym wypadkiem zachodzi związek przyczynowy (por. wyrok SN z dnia 4 listopada 1998 r., V KKN 303/97, OSNKW 1998, nr 11-12, poz. 50). Przestępstwo z art. 177 § 1 kk jest przestępstwem nieumyślnym w znaczeniu art. 9 § 2 kk. Jednakże jego strona podmiotowa może różnić się nieco od innych przestępstw nieumyślnych. Sprawca przestępstwa z art. 177 § 1 kk narusza zasady ostrożności w ruchu drogowym, nie ma także zamiaru spowodowania skutków, o których mowa w tym przepisie, w sytuacji, gdy nastąpienie takiego skutku przewidywał albo mógł przewidzieć. Przestępstwo z art. 177 § 2 kk jest występkiem nieumyślnym – skutek określony w tym przepisie, a więc śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu bowiem zawsze jest nieumyślny. Zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym to przede wszystkim reguły zawarte w przepisach ustawy z 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym oraz reguły wynikające z różnych unormować i istoty bezpieczeństwa ruchu. Podstawowymi wspólnymi zasadami są: zasada trzeźwości oraz ograniczonego zaufania. Nadto obowiązują kierowcę pojazdu zasady ostrożnego i rozważnego prowadzenia pojazdu, zachowania bezpiecznej szybkości oraz zachowania szczególnej ostrożności podczas jazdy w obszarze zabudowy.

Zebrany w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 177 § 1 kk. Przyczyną zdarzenia objętego zarzutem w niniejszej sprawie było nieprawidłowe postępowanie oskarżonego, które polegało na tym, iż kierując pojazdem m-ki J. (...) o nr rej. (...) jadąc z kierunku B. w kierunku T., w miejscowości G. spowodował wypadek, w ten sposób, że zjechał na przeciwległy pas ruchu i zderzył się z jadącym z kierunku przeciwnego pojazdem m-ki A. o nr rej. (...). Działanie oskarżonego należy określić jako nieumyślne, bowiem wynikało ono wyłącznie z błędnej reakcji na sytuację na drodze. Konsekwencją jego zachowania było powstanie u P. A. obrażeń powodujących naruszenie czynności narządów ciała, na okres przekraczający 7 dni, w postaci urazu klatki piersiowej ze stłuczeniem płuca, złamaniem mostka i powstaniem odmy opłucnowej.

☐

3.2. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☒

3.3. Warunkowe umorzenie postępowania

I

M. N. (1)

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

Sąd ustalając, iż wina i społeczna szkodliwość czynu zarzuconego oskarżonemu, który wyczerpał znamiona występku z art. 177 § 1 kk nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości na mocy art. 66§1 i kk i art. 67§1 kk warunkowo umarzył postępowanie na okres 2 lat tytułem próby.

Orzeczenie o warunkowym umorzeniu jest orzeczeniem o charakterze materialnym rozstrzygającym o przedmiocie procesu, którym jest kwestia odpowiedzialności karnej oskarżonego za zarzucony mu czyn. Sąd zdecydował o zastosowaniu w niniejszym postępowaniu instytucji warunkowego umorzenia postępowania, gdyż przestępstwo i sprawca nie przedstawiali większej społecznej szkodliwości. M. N. (1) jest osobą młodą, nie był wcześniej karany i szczerze przyznał się do winy, a fakt popełnienia przestępstwa i jego okoliczności nie budziły wątpliwości Sądu.

Należy podkreślić, że odpowiedzialność karna to odpowiedzialność realizowana poprzez stosowanie wobec sprawcy przestępstwa wszelkich środków reakcji karnej, a nie tylko kar. Warunkowe umorzenie postępowania karnego jest jednym z najłagodniejszych środków reakcji karnej na przestępstwo, ale pozostając formą odpowiedzialności karnej sprawcy podobnie jak kara zawiera w sobie element dolegliwości i dlatego jego zastosowania nie można traktować jako zwolnienie od odpowiedzialności. Treść art. 66 kk wyróżnia następujące przesłanki warunkowego umorzenia postępowania karnego: społeczna szkodliwości czynu nie będąca znaczną, nie będąca znaczną wina sprawcy czynu, brak wątpliwości, co do okoliczności popełnienia czynu, niekaralność sprawcy za przestępstwo umyślne, pozytywna prognoza kryminologiczna wobec sprawcy warunkowana jego postawą, właściwościami i warunkami osobistymi oraz dotychczasowym sposobem życia, zagrożenie czynu karą, która nie przekracza 5 lat.

Podstawą orzeczenia o warunkowym umorzeniu postępowania jest przekonanie Sądu o istnieniu winy sprawcy. Każdy wyrok warunkowo umarzającym postępowanie karne zawiera stwierdzenie winy, ponieważ każdy taki wyrok opiera się na ustaleniu, że stopień winy sprawcy danego przestępstwa nie jest znaczny. Występek z art. 177 § 1 kk, którego dopuścił się oskarżony ma charakter nieumyślny. Ponadto Sąd zdecydował się na zastosowanie instytucji pośredniej pomiędzy skazaniem, a bezwarunkowym umorzeniem postępowania karnego z uwagi na nieznaczny stopień społecznej szkodliwości czynu. Kodeks karny wskazuje okoliczności, które należy brać pod uwagę przy dokonywaniu oceny tego stopnia i są to rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawcę obowiązków, postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności oraz stopień ich naruszenia ( art. 115 § 2 k.k.).

W pierwszym rzędzie uwzględniono rodzaj i charakter dobra prawnego, w które godzi czyn zabroniony. Czyn oskarżonego bez wątpienia godził w dobro prawne w postaci zdrowia i życia. Ta uwaga pozostaje w bezpośrednim związku z kolejną przesłanką stopnia społecznej szkodliwości wskazaną przez ustawę czyli rozmiarem wyrządzonej lub grożącej szkody. W tym miejscu na uwadze trzeba mieć, to, że wywołanie efektywnej szkody jest ustawowym znamieniem przestępstwa z art. 177 § 1 kk. Szczególnie istotną przesłanką w przypadku oskarżonego był sposób i okoliczności popełnienia czynu, na które składają się szeroki zakres okoliczności wyznaczonych ramami czasu, miejsca i kontekstu sytuacyjnego. Działanie oskarżonego było efektem nienależytej obserwacji drogi i podjęcia złej decyzji w postaci zjechania na przeciwległy pas ruchu, co w sposób oczywisty mogło prowadzić do tzw. zderzenia czołowego, które niestety zaistniało w okolicznościach opisanych w zarzucie. Bez wątpienia oskarżony miał możliwość uniknięcia wypadku.

Czyn będący przedmiotem niniejszego postępowania jest przypadkiem, w którym stopień społecznego niebezpieczeństwa czynu jest co prawda wyższy niż znikomy, lecz z uwagi na pewne cechy oskarżonego, Sąd uznał, że nie jest konieczne sięganie do wyroku skazującego i kary dla osiągnięcia jego poprawy. Zdaniem Sądu każde skazanie w przypadku M. N. (1) byłoby dla niego rażąco niesprawiedliwe. Oskarżony był dotychczas niekarny, ponadto na uwzględnienie zasługiwała postawa jaką zaprezentował w toku postępowania czyli fakt przyznania się do winy oraz wyrażenia szczerej skruchy. Sposób życia oskarżonego, fakt, że uczy się, cieszy się w środowisku pracy i wśród znajomych dobrą opinią, wskazuje na to, że warunkowe umorzenie odniesie wobec niego pozytywne skutki w zakresie prewencji indywidualnej. Nie można stwierdzić, że warunkowe umorzenie oznacza uniknięcie odpowiedzialności karnej przez oskarżonego, gdyż odstąpienie od skazania i ukarania następuje pod pewnymi warunkami. Oskarżony ma świadomość, że niewypełnienie przez niego zasad warunkowego umorzenia będzie pociągało za sobą podjęcie postępowania oraz możliwość ewentualnego skazania.

☐

3.4. Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5. Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i
środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. N. (1)

II

I

Istota odpowiedzialności karnej w formie warunkowego umorzenia postępowania polega na zastąpieniu kary możliwością zastosowania określonych środków. Zastosowanie warunkowego umorzenie postępowania wobec oskarżonego w połączeniu z obowiązkiem uiszczenia określonej kwoty pieniędzy nie oznacza potraktowania jego zachowania z nadmierną pobłażliwością, gdyż pociąga za sobą określoną – realną dolegliwość.

Dlatego też, na mocy art. 67 § 3 kk Sąd zasądził od oskarżonego, na rzecz P. A. kwotę 1000 zł tytułem częściowego zadośćuczynienia. Zgodnie z art. 67 § 3 kk umarzając warunkowo postępowanie karne, Sąd zobowiązuje sprawcę do naprawienia szkody w całości lub w części, a w miarę możliwości również obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, albo zamiast tych obowiązków orzeka nawiązkę. Sąd uznał, iż zasądzona kwota jest odpowiednia biorąc pod uwagę rozmiar krzywdy, której doznała pokrzywdzona oraz uwzględnia możliwości płatnicze oskarżonego, który utrzymuje się z zasiłku chorobowego. W pozostałym zakresie pokrzywdzona może dochodzić zadośćuczynienia w drodze postępowania cywilnego.

Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Na podstawie art. 627 kpk uwzględniając sytuację rodzinną i finansową oskarżonego - fakt, iż utrzymuje się z zasiłku chorobowego i opiekuje się niepełnosprawną narzeczoną, Sąd zasądził na rzecz Skarbu Państwa kwotę 60 złotych tytułem opłaty sądowej , na podstawie art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z dn. 08.08.1983r. nr 49, poz. 223, z późn. zm.) i obciążył go wydatkami w wysokości 575, 30 zł. Sąd uznał, iż powyższe koszty są na tyle niewielkie, że oskarżony będzie mógł uiścić bez uszczerbku dla własnych kosztów utrzymania.

Podpis