Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Toruniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Magdalena Glinkiewicz
Protokolant:	sekr. sądowy Bożena Czajkowska

po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2016 r. w Toruniu

sprawy z powództwa Gminy M. T. - Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej w T.

przeciwko Z. Ż., B. Ż., I. Ż., R. Ż. i małoletniej L. Ż.

o eksmisję

orzeka

I.  nakazuje pozwanym Z. Ż., B. Ż., I. Ż., R. Ż. i małoletniej L. Ż., aby opuścili, opróżnili i wydali powodowi Gminie M. T.- Zakładowi Gospodarki Mieszkaniowej w T. lokal mieszkalny oznaczony numerem(...) , położony w T., przy ul. (...) ;

II.  przyznaje pozwanym Z. Ż., B. Ż. i małoletniej L. Ż. prawo do lokalu socjalnego i wstrzymuje wykonanie eksmisji do czasu złożenia pozwanym przez Gminę M. T. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego ;

III.  ustala, że pozwanym I. Ż. i R. Ż. nie przysługuje prawo do lokalu socjalnego;

IV.  zasądza od pozwanych I. Ż. i R. Ż. solidarnie na rzecz powoda kwotę 1.160 zł (tysiąc sto sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

V.  nie obciąża pozwanych Z. Ż. i B. Ż. kosztami procesu.

Sygn. akt I C 113/16

UZASADNIENIE

Gmina M. T. – Zakład Gospodarki Mieszkaniowej w T. wniosła o nakazanie Z. Ż., B. Ż. i mał. L. Ż. opróżnienie i wydanie powódce lokalu nr (...) położonego w T., przy ul. (...) oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów procesu wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu Gmina podniosła, iż jest właścicielem lokalu mieszkalnego przy ul. (...) w T.. Pozwany wypowiedziano umowę najmu z uwagi na zadłużenie czynszowe. Pomimo wezwania do opróżnienia lokalu pozwani nie wydali powodowi spornego lokalu.

Postanowieniem z dnia 4 kwietnia 2016r. Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanych R. Ż. i I. Ż..

Z. Ż. poinformował Sąd, że I. Ż. i R. Ż. przebywają za granicą w celach zarobkowych.

Pomimo wezwania B. Ż. i Z. Ż. nie podali aktualnych adresów pobytu I. Ż. i R. Ż..

Na wniosek strony powodowej, postanowieniem z dnia 8 czerwca 2016r., tut. Sąd ustanowił kuratora dla nieznanych z miejsca pobytu pozwanych R. Ż. i I. Ż. kuratora w osobie Z. Ż., celem reprezentowania ich w przedmiotowej sprawie o eksmisję.

Postanowieniem z dnia 7 września 2016r, Sąd Rejonowy w Toruniu III Wydział Rodzinny i Nieletnich ustanowił Z. Ż. kuratorem dla małoletniej L. Ż., celem reprezentowania jej w przedmiotowej sprawie o eksmisję.

W odpowiedzi na pozew pozwany Z. Ż. wniósł o oddalenie powództwa. Przyznał, że zaległość czynszowa wynosi prawie 30.000 zł. Wskazał, że wraz z żoną opiekują się wnuczką L. Ż.. I. Ż. pracuje za granicą, nie pomaga im finansowo, przekazuje jedynie 100-150 euro na swoją córką L.. Z R. Ż. nie mają kontaktu. W spornym lokalu pozostały rzeczy R. Ż. i I. Ż..

Powód nie kwestionował uprawnienia Z. Ż., B. Ż. i mał. L. Ż. do lokalu socjalnego.

Sąd ustalił, co następuje:

Gmina M. T. jest właścicielem lokalu mieszkalnego położonego w T. przy ul. (...).

Bezsporne.

Najemcami lokalu na mocy umowy najmu z dnia 18 lutego 1998r. byli B. i Z. małżonkowie Ż..

W lokalu mieszają z małoletnią wnuczką L. Ż. (lat 6). L. Ż. jest córką I. Ż.. I. Ż. jest córką B. i Z. Ż.. I. Ż. przebywa w celach zarobkowych za granicą. W lokalu przy ul. (...) pozostawiła swoje rzeczy.

R. Ż. jest synem B. i Z. Ż.. R. Ż. przebywa w celach zarobkowych za granicą. W lokalu przy ul. (...) pozostawił swoje rzeczy. Nie utrzymuje kontaktu z rodzicami.

Bezsporne.

Pismem z dnia 8 czerwca 201r. B. i Z. Ż. zostali poinformowani przez powoda, iż pozostają w zwłoce z płatnością czynszu przekraczającą trzy pełne okresy płatności oraz wyznaczono im dodatkowy miesięczny termin do zapłaty zaległych i bieżących należności. Powód poinformował pozwanych, że za okres wrzesień 2013r. – maj 2015r. pozwani zalegają z opłatami na kwotę 13.277,41 zł należności głównej i 1.158,54 zł odsetek. Równocześnie poinformowano pozwanych, że nieuregulowanie należności czynszowych i opłat dodatkowych we wskazanym terminie stanie się podstawą do rozwiązania najmu za wypowiedzeniem bez dodatkowego wezwania do zapłaty. Przesyłki wysłane na adres zamieszkania pozwanych wróciły awizowane.

Bezsporne.

Pismem z dnia 3 września 2015r. powód wypowiedział pozwanym umowę najmu lokalu z zachowaniem jednomiesięcznego okresu wypowiedzenia od dnia 30 września 2015r., ze skutkiem rozwiązania na dzień 31 października 2015r. Pozwany Z. Ż. odebrał przesyłkę osobiście w dniu 24 września 2015r. Przesyłka adresowana do B. Ż. wróciła awizowana.

Bezsporne.

Pozwani nie wydali Gminie spornego lokalu.

Bezsporne.

B. Ż. i Z. Ż. opiekują się i wychowują sześcioletnią wnuczkę. Małoletnia L. Ż. nie chodzi do przedszkola. B. Ż. nie pracuje. Z. Ż. nie pracuje. Rodzina utrzymuje się z renty otrzymywanej przez Z. Ż. w kwocie ok 700 zł, po potrąceniu przez komornika 25 % świadczenia rentowego. Z. Ż. ma przyznają rentę do końca listopada 2017r. Z. Ż. cierpi na nadciśnienie tętnicze, zwyrodnienie kręgosłupa na całej długości, dnę moczanową i łuszczycę. Boi się podjąć pracę, aby nie utracić rentę, jest zapisany do odpracowywania zadłużenia w Gminie. I. Ż. na utrzymanie córki L. przekazuje miesięcznie kwotę 100-150 euro. Pozwani nie korzystają z pomocy opieki społecznej.

Bezsporne.

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny był bezsporny. Sąd ustalił go na podstawie zgodnych oświadczeń stron, przedłożonych dokumentów oraz na podstawie art. 230 k.p.c.

Sąd w pełni dał wiarę dowodom w postaci dokumentów zgromadzonych w toku procesu albowiem były kompletne i jasne, wraz z pozostałymi dowodami obrazowały dokładny stan faktyczny sprawy. Ich prawdziwość nie budziła w ocenie Sądu jakichkolwiek wątpliwości. Co więcej wiarygodność przedłożonych dokumentów nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

W szczególności nie rodziło kontrowersji, że strony łączyła umowa najmu spornego lokalu. Z przedłożonych przez powoda dokumentów wynika, iż powód wpierw uprzedził pozwanych o zamiarze wypowiedzenia najmu, wyznaczając im dodatkowy miesięczny termin do zapłaty zaległych i bieżących należności, a następnie wypowiedział pozwanym umowę najmu.

Z przedłożonych przez powoda dokumentów wynika bezsprzecznie, iż w chwili wypowiedzenia umowy najmu pozwani zalegał z opłatami czynszu przekraczającymi trzy pełne okresy płatności.

Umowa najmu należy do trwałych stosunków prawnych, które, co zrozumiałe, rozwiązują się przez wypowiedzenie. W przypadku umów najmu mających za przedmiot lokale mieszkalne ustawodawca ograniczył jednak swobodę umów i szczegółowo uregulował problem ich wypowiedzenia w przepisach ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego (tekst. j. Dz.U. 2016.1610., powoływanej dalej jako ustawa).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 wymienionej ustawy w brzmieniu obowiązującym w dniu złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu, jeżeli lokator jest uprawniony do odpłatnego używania lokalu, wypowiedzenie może nastąpić wyłącznie z przyczyn określonych w jej przepisach i powinno być pod rygorem nieważności dokonane na piśmie oraz wskazywać podstawę wypowiedzenia. Z art. 11 ust. 2 pkt wynika z kolei, że właściciel może wypowiedzieć najem nie później niż na miesiąc naprzód, na koniec miesiąca, jeżeli lokator jest w zwłoce z zapłatą czynszu co najmniej za trzy pełne okresy płatności pomimo uprzedzenia go na piśmie o zamiarze wypowiedzenia stosunku prawnego i wyznaczenia dodatkowego, miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności.

W kontekście powołanych przepisów wypowiedzenie dokonane przez powoda było skuteczne. Oświadczenie zostało bowiem złożone na piśmie, uwzględniało wymagany termin oraz wskazywało podstawę prawną i faktyczną. Najemca był zaś wzywany do uregulowania zaległości, zakreślano mu dodatkowy miesięczny termin na spłatę długu a oświadczenie o wypowiedzeniu złożono po jego upływie.

Z oświadczenia pozwanego Z. Ż. wynika, że na dzień zamknięcia rozprawy zadłużenie z tytułu korzystania przez pozwanych z lokalu sięgnęło blisko 30.000 zł.

W konsekwencji umowa najmu rozwiązała się z dniem 31 października 2015r. a pozwani utracili tytuł do zajmowania mieszkania. Zgodnie więc z art. 675 § 1 k.c. powinni opuścić lokal i wydać go wynajmującemu. Skoro zaś dobrowolnie nie uczynili zadość temu obowiązkowi powództwo było uzasadnione.

W świetle art. 222 § 1 in principo k.c. właściciel może domagać się wydania swojej rzeczy od osoby, która nią włada.

Do rozważenia pozostawała kwestia lokalu socjalnego.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 zd. 1 ustawy w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu sąd orzeka o uprawnieniu najemców do otrzymania lokalu socjalnego. Z kolei w myśl art. 14 ust. 3 tej ustawy sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną. Zgodnie z art. 14 ust. 4 pkt. 2 ustawy sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec małoletniego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą.

Pozwani Z. Ż. i B. Ż. opiekują się i wychowują małoletnią wnuczkę, utrzymują się z renty pozwanego w kwocie ok. 700 zł i z pieniędzy, które I. żytko prześle ma utrzymanie córki L.. Nie posiadają żadnego majątku, nie mają się dokąd wyprowadzić. Pozwany Z. Ż. jest osobą schorowaną.

Powód nie kwestionował uprawnień Z. Ż., B. Ż. i mał. L. Ż. do lokalu socjalnego.

W ocenie Sądu, zebrany w sprawie materiał dowodowy dał podstawy do uznania, że sytuacja materialna pozwanych Z. Ż. i B. Ż. nie daje im realnej szansy na wynajem lokalu mieszkalnego na wolnym rynku. Powszechnie wiadomym jest, że ceny najmu lokali mieszkalnych są wysokie - zdaniem Sądu za wysokie w porównaniu do bardzo niskich dochodów pozwanych.

W konsekwencji Sąd ustalił, że pozwanym Z. Ż., B. Ż. i mał. L. Ż. służy prawo do lokalu socjalnego i wstrzymał wykonanie wyroku do czasu zaoferowania im przez Gminę najmu lokalu socjalnego (art. 14 ust. 6 ustawy o ochronie praw lokatorów).

Równocześnie Sąd ustalił, że R. Ż. i I. Ż. nie służy prawo do lokalu socjalnego. Oboje pozwani faktycznie przebywają za granicą. W lokalu przy ul. (...) zostawili jedynie swoje rzeczy. R. Ż. nie kontaktuje się z rodzicami, I. Ż. układa również sobie życie za granicą (Z. Ż. poinformował, że córka I. Ż. jest w ciąży.)

O kosztach w stosunku do pozwanych Z. Ż. i B. Ż. orzeczono na podstawie art. 102 k.p.c. przyjmując, iż zła sytuacja materialna pozwanych (niska renta pozwanego, z której rodzina się utrzymuje) nie pozwala im na zapłacenie na rzecz powoda kosztów procesu.

Równocześnie Sąd na podstawie art. 98 k.p.c. Sąd zasądził od pozwanych R. Ż. i I. Ż. kwotę 1.160 zł tytułem zwrotu kosztów procesu: 200 zł opłata od pozwu, 460 zł koszty zastępstwa procesowego, 500 zł koszty ogłoszenia w Monitorze Sądowym.